Don't make any sound. Last warnin' before dead will find you.

Lustrum opende zijn ogen, en stond toen langzaam op. De bleke kater keek om zich heen, en interpreteerde snel de situatie om zich heen. Het was rustig, zoals altijd was in den waar hij sliep. Geen spoor te bekennen van Paradox, maar die vond hij later wel terug. Lustrum vond het heerlijk om rond te dwalen en onschuldige pets aan te vallen. Het gaf een kick, en die had hij nodig. Het leven was maar saai als je je aan regels hield, maar zonder was er ook niks te doen. Dus hij maakte regels, had er wel honderd in zijn hoofd, die allemaal zeer streng en onwaarschijnlijk waren, zonder hij ze niet brak als hij gewoon bewoog bevoorbeeld. Nee, echte regels, die je pas zou moeten breken als je afschuwelijks ging doen. Wel, voor anderen dan. Dit, dit was nu eenmaal zijn manier van overleven. Hij kon niks anders, en hij had er niet zelf voor gekozen. Those morons. Zij hadden hem achtergelaten, en door Paradox had hij het overleeft, ternauwernood. Hij was de kater zijn leven schuldig, maar zat ondertussen wel vast aan BloodClan. Maar die wou hij zelf joinen. Daar had hij zelf voor gekozen, ondanks alles.
Hij sprong plots op, en schrok daarmee een onschuldige vogel op die daar was neergeland. Hij grijnste, en scherpte zijn klauwen aan de boom. Hij was in een parkje blijven slapen, de kitten had nu ongeveer de apprentice alike tijd bereikt, en vond zichzelf alang oud genoeg om te beslissen of hij mocht rondzwerven. En Paradox zou hem nooit op een plaats kunnen houden, daarvoor was te .. Lustrum. De boomsap droop ervanaf, en even bleef hij met een pruillipje staan kijken. "Arme boom, doet dat zo'n pijn?" Zei hij medelijwekkend, waarna hij nog een paar keer zijn klauwen erin zette. "And this must hurt a lot, doesn't it?" Hij keek manisch naar de boom, en stapte toen weg in de schaduwen. Hij sprong over een vuilnisbak heen, en sprong op een muurtje. De kat was mager, op het randje van broodmager, maar hij was er tevreden mee. Hij kon zo makkelijk overal inkruipen, en het was gewoon perfect. Zo. Hij had niemand echt nodig. Bij Paradox bleef hij omdat hij de kater nooit alleen zou kunnen laten, maar voor de rest opereerde hij op zichzelf. Rome didn't need anyone else. He could do this. On his own. Hij begon zijn voorpoot schoon te likken, en keek niet op toen een paar steentjes verschoven, het ultieme beeld dat er iemand anders aankwam.

Swifthead werd wakker, en had net pas door dat ze naast een meertje had geslapen. Ze schrok wakker van een adelaar en viel met een plons in het water. Gauw ging Swifthead er weer uit. Ugh, water. Boos schudde ze zich uit, en likte haar klauwen af die ze perongeluk in een vis had gezet. Daarna liep ze even naar een boom toe. Dat deed ze altijd als ze bloed van haar nagels afgelikt heeft. Ze ging er doodstil voor staan, en klom daarna vliegensvlug erin. Ze ging op een tak zitten en krapte die helemaal open, waarbij ze op tijd nog naar benden spring. De tak hing nu niet stevig, maar niemand kon het zien. Waarom Swift dit deed ? Zodat als er een kat op ging zitten de tak naar beneden stortte natuurlijk ! Vreugdig liep ze verder, alsof er niks aan de hand was. Ze sprong hier en daar over een rots. Tot ze een muurtje wel geschikt vond. Ze ging erop zitten een kreeg een evil lachje, aangezien ze het geluid hoorde van een tak die kraakte. In de verte zag ze een licht katje met een witte snoet, die echt heel dun was. Ze deed haar hoofds schuin, en sprong van het muurtje af. Ze liep door het gras heen en ging onder de bosjes liggen, omdat het nogal heet was. Het enige wat je kon zin waren haar rode ogen, die keken naar het, zo te ruiken, katertje dat van de Bloodclan kwam.

Zijn ogen sloeg hij nog niet op, wachtend op het perfecte moment. Nog heel even. Nog even. Hij wist dat ze dichterbij was gekomen, al had hij even geen idee waar ze zich bevond. Ahja, je moest de vijand niet altijd in de ogen kijken als je wist waar hij ongeveer zat. Want als jij wist waar hij zat, zou zij ook een perfect zicht op hem hebben. En hij moest zich niet in de kaarten laten kijken. Als zij straks doorhad dat hij ging zoeken, had ze een punt van voordeel. Zij wist beide plaatsen, waar hij naar een zocht. Niet eerlijk dus.
Hij zuchtte, en sprong soepel naar beneden. "Wie je ook bent, kom tevoorschijn." Gebood hij met niet al teveel kracht in z'n stem. Als een alpha, bij de wolven. Daarvandaan kwam zijn volk, zijn eer en zijn trots. Lustrum schudde zijn hoofd, soms leek het alsof hij een tweede stem in z'n hoofd had, die voornamelijk zijn gedachten uitsprak. "Je ruikt bekend, BloodClan?" Zijn vraag was simpel, maar hield zoveel meer in dan er op het eerste gezicht van af sprong. Ten eerste vroeg hij naar een bondgenoot of vijand, ten tweede wist hij dan of hij moest aanvallen. Voor een kitten waren zijn woorden en technieken far away improved, maar natuurlijk miste hij de kracht van een volwassen kat. Dat was iets wat met de jaren kwam, en niet met de geest. Toch moest je die laatste niet onderschatten, het zou je ondergang kunnen zijn, want hoewel zijn kracht niet evenredig was met zijn geest, kon hij je wel afbreken met woorden. Stuk voor stuk, tot je niets meer was dan een lege huls van wat je ooit geweest was. Never underestimate the power of the word.