When you look in my eyes...

Het was een gemiddelde temperatuur voor een nieuwblad avond. Soms hoorde je wat krekels tjilpen of een nachtdier geluid maken. Het was zeker niet stil, zoals op bijna geen enkel avond. Het was donker en de halve maan schitterde helder aan de hemel. De sterren fonkelden in miljarden aan de hemel. Dit beeld had Mira net achtergelaten toen ze het schaduwdonker in liep. Haar diepgroene ogen glansden terwijl ze door de grot liep. Haar nagels waren ingetrokken en je hoorde haar dus amper lopen. Alleen een zacht geknerp als haar voetkussentjes een klein steentje raakten. Haar oren draaiden ontspannen naar voren alsof ze niet bang was. Ze was ook niet bang in tegen deel, ze voelde zich prettig hier. Hoe de donkere muren haar omringde en haar insloten. Het gaf haar een veilig gevoel, zoals het donker dat altijd aan haar gaf. Haar blik gleed door de gang toen plots een ruimte voor haar opdook. Met een schok stond ze stil terwijl haar diepgroene ogen naar de maansteen keken. Verbaast likte ze lang haar lippen. Ze spitste haar oren maar er leek verder nog niemand te zijn - met nadruk op nog. Wat was dit? Een soort magische steen, een geschenk van de natuur. Ze vroeg zich in die dagen dat ze hier rondliep af of er nog andere katen waren. Ze was er nog geen een tegen gekomen, maar ze had zeker dat vermoeden. Ze zette haar lichaam weer in beweging en liep tot vlak voor de steen. Even staarde ze er onafgebroken naar toen liet ze zich door haar achterpoten zakken. Ze ging zitten vlak voor de steen en haar staart sloeg ze om haar middel. Langzaam keek ze de ruimte door en al snel viel haar blik op de opening waardoor je de sterrenhemel kon zien. Ze kon zich voorstellen hoe mooi het was als de maan op zijn hoogst stond. Een klein glimlachje sierde haar lippen toen ze weer naar de steen keek. "Wat mooi," zei ze verwonderd. Ze sloot haar ogen en bedankte de natuur voor haar zoveelste geschenk. Ze had al zo veel bijzonder mee mogen maken en weer schonk ze haar een geweldig geschenk, dat ze zo iets als dit mocht bewonderen. Ze deed haar ogen open en liet haar blik op de maansteen rusten. Een zachte miauw verliet haar keel en ze zuchte zacht. Haar blik gleed naar haar voorpoten en er stond een verdrietige glans in haar ogen. Was zij ooit geliefd geweest zoals de natuur dat was? Niemand had haar ooit lief gehad en zij had nooit iemand lief kunnen hebben. Ze was nog jong, maar al vroeg getekend door het leven. Getekend door iets waardoor ze nooit getekend had mogen worden - haat en trots.

Hawkfire had geen idee waarom hij hier heen ging, maar hij verveelde zich en dus liet hij zijn instinct zijn gang gaan. Onderweg rook hij nog een muisje. Perfect! Kon hij eerst wat eten. Hij begon al in de sluiphouding te staan. Hawkfire sloop naar het muisje toe en sprong er op. Hij maakte het diertje snel dood en at het op. Heerlijk zo'n muisje, dacht Hawkfire terwijl hij doorliep, steeds op zijn hoede voor gevaar. Uiteindelijk kwam hij bij een soort grot. Wat deed hij hier nou weer? Hij haalde zijn schouders op. Hij was wel in voor een avontuurtje. Voor Hawkfire de grot in ging, snuffelde hij wat rond. Hij rook wat. Er was een kat daar. Niet gewoon in lopen dus. Hawkfire sloop de grot in. Hij besloot het geurspoor te volgen. Het katertje rook dat de andere kat, een poes zo te ruiken, nu heel dichtbij was. Hij stopte. Hawkfire had geen zin in ruzie en had geen idee wie die andere poes was. Was het wel slim om naar de kat toe te gaan? Terwijl Hawkfire nadacht, begon hij zich te wassen. Niet dat dat erg nodig was maar dan deed hij tenminste iets. Als hij nou rustig naar de poes zou gaan en zijn nek blood gaf. Dan zou hij of doo zijn of vertrouwen winnen. Nee, Hawkfire wilde niet zijn leven op het spel zetten. Hij kon ook op een afstandje blijven staan en dan proberen ervoor te zorgen dat de poes hem niet zou vermoorden. Hawkfire besloot dat te doen, als het mis ging kon hij altijd nog vluchten.
Hij volgde behoedzaam weer het geurspoor. Toen Hawkfire in dezelfde grot was als de andere kat, stopte hij. Wat was het hier mooi, dacht Hawkfire bij zichzelf. Hoe zou het eruit zien als het maanhoog en volle maan zou zijn? Hij schudde zijn kop om weer aan de andere kat te denken. Hawkfire keek om zich heen en zocht naar de poes. Daar zat ze, vlak voor de steen. Hawkfire wachtte nog even. Hij wilde haar niet laten schrikken. Uiteindelijk begon hij nieuwschierig te worden. Wie was deze kat? Waar kwam ze vandaan? Waarom was ze hier? Allenaal vragon schoten door zijn hoofd. Hawkfire werd nu gewoon te nieuwschierig. "Hallo," Zei hij vriendelijk. "Ik ben Hawkfire. Hoe heet jij?" Hij hoopte maar dat ze een vriendelijke poes was. Sterrenclan sta me bij...