Falling inside the black...

_{Tonight I'm so alone
This sorrow takes a hold
Don't leave me here so cold
...Never want to be so cold...
Your touch used to be so kind
Your touch used to give me life
I've waited all this time,
I've wasted so much time}

Een onafgebroken tred bij het kamp vandaan, die gedachte hield Burnedpaw gaande, haar haar pad vervolgen. Ze kneep haar ogen eventjes half dicht terwijl ze nadacht over wat net in het kamp gebeurd was, en haar klauwen schoten eventjes uit hun hulsjes uit pure irritatie. De onmacht... Het was gewoon te groot. Haar nagels tikten op de stenen. Haar zicht, wazig aan de linkerkant, bespeurde geen beweging, maar toch wist dat ze er niet op moest vertrouwen, toch wist ze dat ze het moest checken met haar rechter gezichtshelft, maar ze had er geen zin in. De koolzwarte poes stapte stug door, het liefst om nooit meer om te keren naar het kamp.

_{Don't leave me alone
Cause I barely see at all
Don't leave me alone, I'm...}

Een plotselinge duw van achteren liet Burnedpaw opschrikken en omdraaien, haar oren naar achter gedraaid. Ze keek een kater aan die een rustige grijns op zijn gezicht had. "Wat," Mompelde ze naar de warrior. "Niks, je bent zo klein, ik zag je gewoon niet," Zei hij, met nog steeds dezelfde grijns op z'n gezicht. Burnedpaw's bovenlip trok eventjes op in een lichte grauw, dat was een stoot onder de gordel... Ze was nou eenmaal kleiner dan gemiddeld door haar ongeluk, ze had in die tijd weinig gegeten en was dus weinig gegroeid... Maar toch zei ze niks, haalde ze haar schouders op en draaide ze zich weer om. Toen kwam de laatste opmerking, het kwam aan als een klap met uitgestrekte klauwen tegen haar achterhoofd. "Hoe lang ga je het nog proberen, beschadigde? Wanneer geef je het eindelijk op en ga je de elders den in?" De gemene toon in de stem was onmiskenbaar...

_{Falling in the black
Slipping through the cracks
Falling to the depths can I ever go back
Dreaming of the way it used to be
Can you hear me?!}

Haar pas versnelde zich iets, tot ze uiteindelijk begon met rennen. Het landschap schoot aan haar voorbij in een razend tempo en ze lette helemaal niet meer op waar ze heen rende. Dat ze de grens van hoogstenen overstak en in het clanloze hoogstenen terecht kwam, had ze ook niet door tot het al te laat was. En dat het pad een bocht maakte... Dat had ze ook te laat door. Ze tuimelde naar beneden, de ruwe stenen deden pijn toen ze er langs schampte. Uiteindelijk viel ze met een klap op de grond neer, hoestend en zoekend naar lucht, want het was allemaal uit haar longen gemept toen ze op de stenen klapte. Pijn schoot met een dof geklop door haar lichaam heen, al wist ze zeker dat er niks gebroken was... Ze deed echter niet eens meer de moeite om op te staan. Haar ogen begonnen vochtig te worden en dikke tranen rolden geruisloos langs haar wangen heen, enkel soms vergezeld door een zachte snik. Eindelijk durfde ze te huilen, nu geen enkele kat er zou zijn om haar te horen, of tenminste dat dacht ze.

_{Falling in the black
Slipping through the cracks
Falling to the depths can I ever go back
Falling inside the black
Falling inside, falling inside, the black}

{Open voor katten, behalve uit Skyclan xD}

_{Vrolijk trok hij zijn kop terug uit de prooistapel, een van de laatste verse muisjes zat tussen zijn kaken geklemd. Wildpaw was een van de laatste katten die zich nog in het kamp bevond, het was niet bepaald vroeg nu. Maar het kon hem even niet schelen. Hij was, voor zijn gevoel, vrij zolang hij geen trainingen kreeg. Eigenlijk was hij wel blij met een beetje vrije tijd. Maar toch kon hij van één ding wel zeker zijn; hij zou Lightpaw een stuk minder kunnen zien. Misschien dat zij een Mentor had die haar niet echt goed trainde, maar Breakingfur was niet zo makkelijk om te praten. Steeds weer moest hij denken dat de RiverClan poes bij hun ontmoetingsplek aankwam en hem niet kon vinden. Dat ze hem achter zou laten en hem zou vergeten. Wat treurig slikte hij deze gedachte weg met een grote hap muis. Toch bleef er een deel achterin zijn keel hangen, of het nou een te grote hap was geweest of de gedachte dat hij zijn enige vriend kwijt zou raken.

Toen de jonge kater buiten het kamp liep, vergat hij tijdelijk zijn zorgen. Hij moest ook niet elke dag rondhangen bij een kat uit een andere Clan. Dat was tegen de Code en hij zou dan zeker gepakt worden. Snel schudde hij zijn kop wat licht zodat hij niet meer aan de poes dacht. Wildpaw stapte met zijn geloop en stak zijn neusje in de lucht en probeerde iets op te vangen. Wat vaag dreef de geur van een merel voorbij en probeerde hij deze te plaatsen. Voorzichtig en zo zacht als hij kon deed hij een stap richting een rij van bosjes en rook dat de geur wat sterker werd. Opgewonden maakte zijn maag een sprongetje. Nogmaals herhaalde hij zijn stap en weer werd de geur sterker. Nu was Wildpaw er bijna zeker van dat de merel zich ergens in de bosjes verschool. Langzaam zakte hij door zijn poten en gluurde door de kleine open plekjes tussen de vele takken en bladeren. Bijna meteen viel hem het donkere lijfje op, de oranje snavel en de donkere ogen. Langzaam hief hij zijn kop op om de vogel beter te kunnen bekijken, maar dit ging mis. De merel hief zijn kop op hetzelfde moment op en zag hem meteen. Een langgerekt gekrijs verliet zijn bek en hij vloog op. Wildpaw keek het beestje met een openhangend bekje aan. Erg slim van hem..

Dit gebeurde hem nog een keer bij een muisje dat zich had verstopt tussen de wortels van een boom. Wildpaw begon er langzamerhand een beetje genoeg van te krijgen en hij wilde het liefst terug keren naar het kamp. Totdat een vreemd geluid zijn oren bereikte. Het klonk een beetje als gesnik. Nieuwsgierig trippelde hij zo ver als de grens aan de Hoogstenen. Het kwam dus ergens daar vandaan. Voorzichtig keek hij eerst goed om hem heen voordat hij over de grens stapte. Een vreemde geur bereikte zijn neus en hij moest goed nadenken voordat hij het herkende. SkyClan? Hier? Nog iets voorzichtiger trippelde hij naar een richel en zag onder hem een Apprentice. Haar vacht was zo zwart als kool. Waarschijnlijk kwam het gesnik van haar vandaan. Een brok medelijden kwam meteen vast te zitten in zijn keel. "Hey, gaat het wel?" Zei hij vanaf de richel en probeerde haar nog beter in beeld te krijgen. Hopelijk had ze niet een al te erge wond opgelopen..}