It smells like shit. [&LIONHEART] [Topic Finished.]

Zuchtend probeerde Roseblade haar vacht een beetje in orde te krijgen. Blijkbaar had er vannacht een of andere kat tegen haar gelegen die nogal aan het woelen was, waardoor haar vacht alle kanten was uitgesprongen. Dat iemand tegen haar aanlag kon haar niks schelen, maar ze wilde ’s morgens geen extra werk hebben met het verzorgen van haar vacht. Bovendien had ze vandaag al grote plannen. Ze zou naar het Donderpad gaan om daar prooi te gaan verzamelen. Ze had gehoord dat er door het geluid van de monsters daar, er veel prooi zich verborg onder de struiken, maar dat het er wel gevaarlijk was om te gaan jagen. Daar interesseerde Roseblade zich eigenlijk niet voor, omdat het haar nou eenmaal niet uitmaakte of ze gewond raakte of niet. Als ze er een dienst voor kon doen voor de Clan, deed ze dat graag. Bovendien, misschien gingen er nog wel andere ShadowClankatten naar die plek, wie weet kwam ze dus onverwacht nog iemand tegen onderweg. Roseblade schudde haar vacht uit, vond het nu wel welletjes en begon te lopen naar de uitgang van het kamp. Haar knorrende maag protesteerde heftig, maar Roseblade besloot om vanavond als ze terugkwam wel wat te eten. Dan pakte ze wel iets extra’s of zo. Omdat hun Clan, vooral in deze periode, genoeg ving omdat er genoeg goede leerlingen en efficiënte krijgers aanwezig waren, hadden ze geen prooitekort. Dat was ooit wel eens anders geweest. Ze schudde haar kop even, waarna ze besloot om er nu maar vaart achter te zetten. Ze had sowieso een lange weg te gaan, haar poten moesten niet meer moeite verdragen dan ze dan al zouden doen. Met opgeheven kopje en haar fiere rechtopstaande staart, liep Roseblade het kamp uit, waarna ze het op een rennen zette en steeds sneller ging.

Ook al had het even geduurd voordat ze op de juiste plaats arriveerde, ze had het na een uurtje ongeveer toch bereikt. Onderweg had nog een prooi kunnen vangen, maar daarna had de prooi het vertikt om zich nog te laten zien. Ze keek rond zich heen en merkte op dat tegenover haar vijandelijk gebied was. Nou ja, vijandelijk… Het was in elk geval het Clangebied van een andere Clan, ze zou de Code breken als ze over de grens zou gaan, dus dat zou ze maar niet doen. Nu ze hier was, kon ze gelijk ook de boel een beetje controleren. De patrouilles zouden hier vast nog niet geweest zijn, dus had zij alle tijd om alles nog een laatste keer na te kijken. Het territorium afbakenen was voor haar immers ook geen probleem. Kalm schuurde Roseblade haar schouder tegen de boom, waarna ze het markeerde met haar geur en wegliep. Opeens hoorde ze iets bewegen en keek rond zich heen. Behoedzaam zakte ze door haar poten, waardoor ze tegen de grond gedrukt werd. De punt van haar staart zwiepte heen en weer, terwijl zijzelf met haar smalle groene ogen de plaats afspeurde. Net toen ze er van uit wilde gaan dat het een muis was of zo, klonk het weer opnieuw, maar deze keer naast haar. Roseblade reageerde snel door zich om te draaien, zich schrap te zetten en daarna te springen. Ze belandde recht op de schouders van een cyperse, grijze kater. Ze drukte hem tegen de grond en zette ondertussen haar tanden bij zijn keel. ‘En wat denk jij dat je hier aan het doen bent?’ vroeg ze, waarna hij hem dichter tegen de grond gedrukt hield.

Lionheart was het beu alleen bij zijn grot rond te hangen dus dacht hij maar iets geks te doen. Het donderpad volgen en eens kijken waar het heen lijdt. Hij was tijdens dauw al vertrokken. Toen hij het donderpad bereikte was de zon al opgekomen. Onderweg had hij een paar muizen binnen gespeeld zodat hij niet op ander territoria zou moeten jagen. Hij ging even zitten en begon na te denken. "Hmm, welke kant ga ik op? " dacht hij. "De weg via de shadowclan! dan gebeurt er misschien vandaag nog iets interessant!" dacht Lionheart en stond op. hij keek nog een paar keer of er geen monster afkwam en stak over. Daarna ging hij richting de shadowclan via de bosjes zodat als er een monster afkwam hij niet zo gezien of geraakt zou worden. Tot bij e shadowclan ging alles goed daarna vreselijk. Hij zag opeens een kopje uit de bosjes komen waarbij hij snel wegdook en verder sloop. een schadowclan krijger." dacht hij. hij maakte een bocht rondom de krijger die helaas niet groot genoeg was. Hij brak iets onder zijn poot en hoopte dat de krijger dat niet gehoord had. Valse hoop want het laatste wat hij zag was het gezicht van de krijger terwijl zijn rug plat op de grond gedrukt werd. Dikke problemen dus. ‘En wat denk jij dat je hier aan het doen bent?' vroeg ze. " uh ik, wel... Ik was op doorreis tot ik wel, jou tegenkwam en je probeerde te mijden. En dat is precies niet gelukt." Probeerde hij nog uit te brengen terwijl hij naar de glimmende tanden keek die iets te dicht bij zijn nek waren. als hij nu iets verkeerd deed was hij er geweest tenzij... Snel draaide hij zijn kop zodat zijn snuit de hare wegduwde en haar tanden weg waren van zijn nek. terwijl ze afgeleid was kon hij haar omver duwen en tegen de grond duwen. " je maakt me het wel iets te makkelijk vind je niet?" Zei hij glimlachend terwijl hij hetzelfde deed als haar. Eens zie of zij het zo leuk vond als er een paar tanden zitten te dreigen bij je nek. Maar lionheart trok snel zijn kop terug voor dat zij hetzelfde trucje kon doen. "Wel, geef je je nu over?" Lachte hij. " Want..." En verder kwam hij niet.

Dreigend keek de poes op de kater neer. Zijn trucje was verdomd goed gelukt. Ze voelde hoe haar rug de grond raakte en hoe ze een beetje geschaafd werd. Ze probeerde niet te laten merken dat ze pijn had en voelde gewicht op haar. Lichte paniek stroomde door haar aderen toen ze de tanden bij haar nek voelde, maar ze dwong zichzelf om rustig te blijven. Ze kon natuurlijk zijn truc proberen, maar dat zou niet lukken. Haar tanden ontblootten zich dreigend toen ze hem hoorde praten. ‘Ik geef me nooit over, jij…’ Verder kwam ze niet. Een vreemd, tintelend gevoel nam in haar over toen ze in zijn ogen keek. Zijn ogen, die diepkleurig blauwig waren, die tekenen vertoonden van bezorgdheid, een innerlijke pijn en vooral de mooiheid ervan, leken diep in de hare te dringen. Haar groene ogen verwijdden zich even, maar daarna besloot ze om hem van zich af te trappen. De nodige kracht werd in haar lijf opgeroepen toen ze hem tegen zijn buik van zich af trapte. Ze sprong onmiddellijk overeind en keek hem aan. Ze wist dat ze niet genadig mocht zijn, maar iets in haar weerhield haar om de kater te vermoorden. Ze wist dat er zich een innerlijke pijn in hem afspeelde, omdat zijn ogen precies de poorten naar zijn ziel leken te zijn. De innerlijke pijn was even door haar gegaan, waardoor ze naar adem gesnakt had. Daarna had ze de neutraliteit weer zoveel mogelijk op zich geroepen en zichzelf tot de orde geroepen. Nijdig keek ze de kater aan, waarna ze naar hem toeliep en haar klauw op zijn buik legde. Verlangend keek ze naar de onbeschermde huid. Ze zou het kunnen openrijten, omdat hij haar tegen de grond gedrukt had. Ze probeerde haar blik van zijn ogen te houden.

Net toen ze haar klauw diep in zijn buik wilde dringen, hoorde ze stemmen. Ze keek omhoog en zag vaag, achter de struiken, de silhouetten van een paar andere ShadowClankatten. Razendsnel dacht ze na. Als ze haar zouden zien met deze kater, zouden ze hem zeker verwonden. Kon dat haar eigenlijk wat schelen? Maakte het haar wat uit of deze stomme kater verwond werd. Toch wilde ze de lol voor zichzelf houden. Ze wilde met hem vechten, hem laten zien dat zij zoveel beter was dan hij. Ze pakte hem ruw bij zijn nekvel met haar tanden, alsof hij een kitten was en sleurde hem mee naar achteren toe, dichterbij de camouflerende struiken. Ze hield hem tegen de grond gedrukt en ging behoedzaam half op hem liggen, zodat het net leek alsof ze in jachthouding op een muis bezig was. ‘Alles goed hier!’ riep ze grijnzend naar de katten, die haar groetten en toen wegrenden. Ze hadden, gelukkig voor de kater dan toch, niks van de kater onder haar gemerkt. Als ze die zou afschermen en ze zouden dat gemerkt hebben, zouden ze haar nogal raar bekeken hebben. Roseblade deed een paar stappen achteruit en keek de kater smalend aan. ‘Ik had je natuurlijk ook kunnen laten doden door een paar vriendjes van de ShadowClan,’ zei ze kalm. Het ging tegen de Code in, maar dat wist die kater hier onder haar toch niet. Ze wilde hem alleen maar een beetje bang maken. ‘Wat doe je hier op dit terrein? Ben je soms een poesiepoes? Geven die monsters daar je niet genoeg voeding?’ snauwde ze hem toe. ‘Luister kit, dit is het echte Clanleven, het harde leven. Dat kun jij nog niet aan, dus als ik jou was, zou ik hier maar heel snel weggaan.’ Ze probeerde zijn ogen te negeren en keek hem zo nauw mogelijk aan, zodat het leek alsof ze echt kwaad op hem was.

Zijn zin was nog niet af of ze ramde hem in buik zodat lionheart wegvloog. Hij had haar blik wel gezien toen ze in zijn ogen keek. Die gedacht verdwenen toen hij pijnlijk neer kwam. Voor dat hij kon opstaan stond er al een poot met een paar dreigende nagels op zijn buik die zeiden dat hij moest blijen stilliggen. Weer die blik... Toen zag hij de klauwen dichter naar zijn buik gaan. Voor dat ze enkele schade konen aanrichten hoorde hij stemmen. Nog meer krijgers. "dit is het einde dan. Gewoon voor een stom ommetje bij het donderpad. Maar voor ze hem konen zien trok ze hem achter een struik en deed ze alsof er niets aan de hand was. " Ze probeert me voor haarzelf te houden!" drong tot hem door. Wel gemeen dacht hij. Ze wou hem zelf afhandelen. Eindelijk ging ze van hem af. ‘Luister kit, dit is het echte Clanleven, het harde leven. Dat kun jij nog niet aan, dus als ik jou was, zou ik hier maar heel snel weggaan.’ Zei ze. Hij zag dat ze hem niet probeerde aan te kijken en toch kwaad te lijken. Hij begon het te snappen. " Jij weet echt niet wat een hard leven is. Ik hem te veel mee gemaakt dat ik niet eens meer weet wat een makkelijk leven is dus probeer me niet de weg te wijzen." zei lionheart met een neutraal maar toch zeer licht gebroken toon. " Ik zie dat je je toch bezeerd hebt. Dat soort vak is men specialiteit. Ik ben niet zo'n een vechtersbaas als jullie clankatten! het enige wat ik wil voorkomen is dat er doden vallen. Al moet ik daar voor vallen. ik heb toch geen doel meer om voor te leven" Vertelde hij. dat laatste zij hij met een zucht. Het verbaasde hem dat hij nog niet besprongen was door haar. Aan de andere kant weer toch niet. Die ogen van haar vertelde hem iets dat hij lang geleden verloren was geraakt. Natuurlijk! dat was de eerste blik die Icy hem gegeven had!

Lichtelijk verbaasd zijnd omdat de kater blijkbaar toch nog een weerwoord had, ondanks alle omstandigheden waar hij zich nu momenteel in bevond, hoorde ze hem praten. Ze keek hem kalm aan, wist niet of ze een einde aan zijn gepraat moest maken door hem de pijn van zijn leven te laten voelen, maar merkte ook op dat hij al een gebroken toon had aangeslagen. De pijnlijke blik drong zich weer in haar hoofd. Zonder dat ze het zelf wilde, voelde ze medelijden voor de kater. Ze kon het nu niet maken om dit te tonen aan hem. Ze wilde niet zwak overkomen. Bovendien had ze een Clan die ze niet moest verraden door zoiets stoms, dus dat zou het hem sowieso niet worden. Ze moest niks met hem doen, ze moest hem gewoon laten gaan. Ze wilde niet dat hij zo gebroken was, maar ze wilde ook niet dat hij ongewond achterbleef. Hij had de Warrior Code gebroken, daar moest hij toch voor boeten? Ze moest toch voor haar Clan kiezen in plaats voor iets anders? Roseblade gromde zachtjes. De keuze was gewoon zo moeilijk om te maken. Ze trok haar bovenlip iets omhoog omdat ze zich op haar plaats gezet voelde, iets wat ze helemaal niet wilde voelen en waarvoor ze gezworen had dat ze het ook nooit meer zou voelen. ‘Dan nog,’ siste ze kwaad. ‘Dan zou je wel moeten weten dat je niet op dit soort territoria moet jagen. En zelfs als je niet aan het jagen was, wat ik sterk betwijfel, mag je hier sowieso niet komen. Het is tegen de Warrior Code in.’ Ze keek hem fel aan met haar groene ogen. Haar poten waren slechts op een afstand van haar. Ze ging zitten, met haar dikke staart bedachtzaam rond zich heen geslagen, even nadenkend.

‘Nou, als je geen doel meer om te leven hebt, vermoord ik je toch meteen? Lekker makkelijk.’ Spottend keek ze naar de kater. Ze wilde hem boos maken. Je verdriet vergeten leerde je door boos te worden om kleine dingen, door van je af te bijten en diegene die met je spotte een lesje te leren. Als hij haar zou aanvallen daarom, zou ze natuurlijk terugbijten. Dan had ze nog het gevecht dat ze wilde. Ze wilde sowieso niet toegeven aan die zwakke gevoelens die ze had. De blik die ze in zijn ogen gegeven had, was meer dan genoeg bewijs voor haarzelf. Het leek wel alsof alles op het eerste gezicht wel mogelijk was, maar niet bij haar. Ze wilde dit immers niet eens. Ze wilde dat hij niet dat soort dingen bij haar deed, ook al kon hij er zelf niks aan doen. Hij had haar immers alleen maar aangekeken. ‘Lekker makkelijk om meteen de dood te kiezen als uitweg. Dat is nou wat ik haat aan dat soort katten als jou. Ze kiezen altijd de makkelijkste oplossing als er een tegenvaller is. Leer toch eens opstaan en terugvechten. Je vindt vanzelf wel weer je weg, als je maar door blijft vechten en ophoudt met dit soort onzin.’ Kil keek ze hem aan, waarna opstond en haar staart lichtelijk in de lucht liet gaan. Daarna trok ze met haar oren van voor naar achteren. ‘En nou wegwezen hier, of je zal iets meemaken,’ probeerde ze zo kil mogelijk te zeggen, waarna ze haar klauw naar haar kin bracht en haar nagels ontblootte. Deze waren scherp. Vaag hing er nog een beetje bloed aan van een muis. Ze keek hem kil in zijn ogen aan, probeerde al haar gedachten en gevoelens op dat moment te negeren.

Lionheart hoorde haar reactie luid en duidelijk. Waardeloos sterven ging hij nu ook weer niet. Alleen als hij echt iemand uit de nood wou helpen. Deze kat vroeg echt om slaag! Maar ze was nog niet klaar met praten. ‘Lekker makkelijk om meteen de dood te kiezen als uitweg. Dat is nou wat ik haat aan dat soort katten als jou. Ze kiezen altijd de makkelijkste oplossing als er een tegenvaller is. Leer toch eens opstaan en terugvechten. Je vindt vanzelf wel weer je weg, als je maar door blijft vechten en ophoudt met dit soort onzin.’ Hij begon haar vervaarlijk aan te kijken " ten eerste: ik ben niet een van die lompe katten en ten tweede: vechten is niet men beste punt maar kwaad ben ik nog altijd een van de beste krijgers! voor jou is terugvecht een nutteloze zaak!" Siste lionheart terwijl hij zijn nagels ontblote en zijn tanden liet zien. Ze trok haar oren naar achtere en siste dat hij moest wegwezen of hij kreeg er van langs. Hij zag haar kil naar hem kijken en zag dat ze hem niet zonder te vechten weg liet gaan. Dat was hij toch al niet van plan dus antwoordde hij dreigend. "Je vroeg erom." snel deed hij een schijnbeweging en dook voor een tegenaanval. Daarna duwde hij haart tegen haar kop zodat ze neer zou vallen. " ik gebruik men nagels niet voor poesiepoezen." spote hij. Eigelijk wou hij haar gewoon niet verwonden. Hij sprong achterui zodat hij buiten haar bereik was en waneer ze opnieuw recht stond viel hij opnieuw aan. De beste manier om je hooft te legen want hij was even alles vergeten...

Boos keek de poes naar de kater. Ze vond zijn gedrag gewoon onacceptabel. Ze wilde hem eigenlijk een lesje leren, maar iets in zich hield haar tegen, wat haar ook verschrikkelijk ergerde. Haar blik was gericht op de kater, waarna ze een paar stappen achteruitzette. Hierdoor ving ze echter wel de klap op die hij tegen haar hoofd liet komen. Natuurlijk moest ze weer omvallen, waardoor haar kwetsbare buik ontbloot was. Ze keek woedend naar hem op, terwijl ze snel opzij rolde. Ze wist dat hij zou aanvallen, maar ze snapte niet waarom hij haar nu meteen had aangevallen. Hij had haar wijd en open waar hij haar wilde hebben, maar hij moest alleen maar een opmerking maken die elke weerloze kat zou maken op dat moment. Probeerde hij haar alleen maar uit te dagen en hoopte hij dat ze dom genoeg zou zijn om zich uit te laten dagen door hem? Ze stond op en sprong snel opzij, waardoor een geplande aanval niet meer zou werken. Ze ontblootte haar tanden en dook ineen. Ze wilde hem aanvallen, maar iets in haar hield haar tegen. Toen rook ze vaag een Clan waarvan haar vacht rechtovereind ging staan. Ze keek hem aan met wijd open ogen. Daarna trok ze haar klauw terug. Ze dacht dat ze met een Rogue te maken had gehad, maar het was een geheel andere kat. Eerst leek het net alsof hij geen Clangeur had, maar toen rook ze hem sterker. Het was BloodClanachtig en nu vroeg de rosse poes zich nog meer af waarom de kater haar niet meteen ter plekke had gedood. De BloodClankatten stonden er immers om bekend dat ze hun vijand zonder problemen zouden kunnen vermoorden, dus waarom had hij dit niet bij haar gedaan? Ze snapte er nu helemaal niks meer van.

Haar ogen versmalden zich toen ze de kater zo ingedoken zag zitten. Ze zag een soort ophoud in zijn ogen, die ze niet eerder had opgemerkt. Natuurlijk niet. Ze vocht om zichzelf te bevrijden uit zijn klauwen, maar ook om haar klauwen in zijn vacht te plaatsen en hem te laten lijden. Toch zag ze dit steeds minder zitten, maar dat ging ze natuurlijk niet tegen hem zeggen. Ze ontblootte haar tanden. ‘BloodClan hè?’ vroeg ze daarna vijandig. ‘Hebben jullie echt niks beters te doen dan op ons jachtterrein te jagen?’ snauwde ze hem toe. ‘Moeten jullie ons per se weer lastigvallen? Jullie denken dat jullie heel veel zijn, met jullie zogenaamde goed getrainde katten. Ik wed dat je leider zelfs te armzalig is om goed te passen op zijn eigen Clankatten. Ik denk dat het hem nauwelijks kan schelen of iemand dood zou gaan of niet!’ schreeuwde ze woedend. Nu ze wist dat hij van de BloodClan afkomstig was, was ze woedend geworden. Eerst had hij zo onschuldig gedaan, maar nu was hij dit totaal niet meer voor haar. Het kon haar niks schelen dat hij woedend op haar zou worden en haar zou kunnen vermoorden. Eerlijk gezegd wilde ze niks liever dan haar eigen klauwen in zijn vacht begraven, maar dat hatelijke gevoel hield haar tegen. Ze had iets voor hem gecreëerd wat haar verbaasde, maar wat haar diep vanbinnen ook een goed gevoel gaf en een schuldig tegenover de katten van haar Clan. Ze wilde niks laten merken, dus deed ze een paar stappen achteruit en keek hem alleen maar verafschuwd aankijken. Dat hij een BloodClankater was, pijnigde haar diep vanbinnen, maar ze kon het niet laten om het te laten merken aan hem. Het zou haar hele Clanleven verpesten, dat was alvast zeker.

Lionheart zag haar verharde toen haar door had dat ze bloodclan was. en toen begon het spelletje. Ze begon nijdig te sissen over de bloodclan, daarna weer over hun jacht terrein. hij was rustig gaan zitten en rolde een paar keer met zijn ogen tijdens dat zelfde liedje elke clancat gebruikt. " ik heb je al gezegd dat ik geen warrior ben. En zeker niet van de bloodclan. ik zit er alleen maar bij als er iemand weer zich verwond heeft. En ten tweede, IK BEN OP DOORREIS! ik ben hier NIET om te jagen!" schreeuwde hij terug. Zij begon echt op zen zenuwen te werken. Lionheart stond weer op als ze weer iets zou proberen maar hij zag haar twijfelen, ergens achter die ogen zat iets verscholen dat haar daarvan weerhouden. "Weetje, de meeste katten van de bloodclan zijn hellemaal niet slecht, het is de leider die hun slecht maakt. en omdat die leider vroeger een goed hard had en nu een slecht beïnvloed ze nu iedereen. Ze kan iedereen beïnvloeden behalve mij! wan't ik ken haar door en door. Ze was vroeger men partner maar Sourge heeft haar veranderd! Van me afgepakt! Ik had die vlooienbal wel zelf afgemaakt als ik wist dat hij haar van me zou afpakken en een gemeen monster van haar zou maken maar daar is het nu te laat voor." Ratelde hij kwaad af voor al de gemene woorden die ze tegen zijn vrienden had gebruikt.Hij maakte zich klaar voor een aanval en zei:" En jij bent gewoon een kat die mij tegenhield even weg te gaan van die rotplek." Snel rende hij naar links spong tegen een boom en duwde haar tegen de grond zonder haar te verwonden en sprong van haar af. Lande achter haar en zei nog. "ik wil je niet verwonden, zo ben ik niet, ik kan geen hulpeloze kat zomaar laten sterven. daarom help ik en dood ik niet. Dus dwing me niet je te verwonden." Zonder nog om te kijken naar haar volgde hij het donderpad naar een oude bekende plek. Ver weg van hier...

Na een lang stuk wandelden begon Lionheart honger te krijgen. Toch weigerde hij iets te vangen op vijandelijk terrein. "dit is niet jou prooi, zij hebben het harder nodig dan jij nu." dacht hij in zichzelf. Hij ging even liggen om te rusten. Hij begon zich schuldig te vinden dat hij haar zo had afgebroken. Hij zag in haar ogen dat ze meer een gevecht in zichzelf aan het creëren was dan tegen hem. dus had hij zelf maar een beslissing genomen. alleen... er was toch iets anders dat hem tegen zat. Iets dat hem weerhield van haar weg te gaan. Misschien omdat ze in de war was en haar wilde helpen? Hij wist het niet. Iets hield hem gewoon tegen. Door een plotselinge beweging verdwenen zijn gedachten als sneeuw voor de zon en stond hij op om te kijken wat er aan de hand was. Wat hij toen zag verbaasde hem...

Kalm keek de poes op hem neer. ‘En ik moet medelijden met je hebben omdat je partner het slechte pad heeft gekozen? Als ze echt zo goed was vanbinnen als dat jij beweert, zou ze even sterk als jou geweest zijn en zich omgekeerd hebben van al de slechtheid,’ snauwde ze hem harteloos toe. Ze schrok toen hij haar aanviel, maar voelde echter geen nagels binnendringen. Ze keek op toen hij wegliep. Even was ze verbaasd blijven staan, om vervolgens de woorden tot zich heen te horen dringen. Hij wilde haar niet verwonden, omdat hij haar wilde helpen? Waar sloeg dat nou weer op? Waar zou hij, die grijze, cyperse vlooienbal, haar nu mee kunnen helpen? Met haar prooi af te pakken en de Clan te laten lijden? Ze gromde zachtjes. Ze besloot om hem te volgen. Niet omdat ze het zo erg vond dat hij zich zo rot voelde, maar omdat hij anders misschien alsnog op hun prooi zou jagen. Roseblade kende genoeg katten die wel zeiden wie ze waren, maar zich daar vervolgens niet aan hielden. Het interesseerde haar geen ruk of een van die katten zich slecht voelde of niet, ze wilde gewoon niks met dit gedoe te maken hebben. Bovendien was het zijn probleem dat zijn partner de verkeerde kant op was gegaan, niet de hare. Met deze gedachte in haar kopje, rende de rosse poes achter hem aan. Het kon haar niks schelen dat er Clangenoten van haar hun zouden zien. Ze zouden toch alleen maar denken dat ze een vijandelijke kater van het Clangebied wilde jagen, dus ze zouden zich niet meteen omdraaien om vervolgens naar Brokenstar te gaan. Bovendien, mocht ze hem heel laten, dan zou ze nog kunnen zeggen dat ze hem weggejaagd had. Ze werden immers alleen nerveus bij dezelfde geur enkele keren.

Geen haar op haar hoofd zou eraan denken om een vriendschap te sluiten met deze kater. De geur die ze dan bij zich zou dragen, zou slecht vallen op haar andere Clangenoten. Ze zouden denken dat ze een geheime relatie had of zo. Nee, daar ging ze hem niet voor achtervolgen. Ze wilde hem nog maar eens goed duidelijk maken dat hij op moest rotten. Ze knikte en rende. Onderweg kwam ze een muis tegen. Verderop zag ze het vage gestalte van de kater. Ook al wilde ze het niet, een sterke vlaag van medelijden drong door haar heen. Haar hart bonsde in haar keel toen ze een muis verderop zag. Ze rende eropaf, doodde het gauw en keek toen recht op in de blauwe ogen van Lionheart. ‘Goed dan,’ mompelde ze, tegen niemand in het bijzonder. ‘Hier is je prooi.’ Ze gooide het voor zijn neus, waarna ze hem afkeurend aankeek. Nou ja, ze probeerde hem afkeurend aan te kijken. Iets in haar binnenste schreeuwde naar haar om niet zo tegen hem te doen en om haar attitude te veranderen, maar diep vanbinnen wist ze dat het onacceptabel voor de Clan zou zijn als ze dat zou doen. Ze zou verbannen worden als ze nu een vriendschappelijke band kreeg met een… Wat hij ook was. ‘Eet het op en laat me je daarna niet meer zien. Ik heb geen zin in poesiepoezen hier.’ Ze keek hem bij deze woorden kil aan, alsof het haar niks kon schelen hoe erg hij er wel niet uitzag. Toegegeven, hij zag er uitgebuit uit. En dat allemaal door die leider, Icy of zo iets. Ze probeerde voldoende afstand tussen haar en de kater te bewaren door een paar stappen achteruit te doen en hem aan te kijken alsof hij een stuk vuil was, ook al wist ze niet of ze deze blik lang kon volhouden zonder te breken.

Daar stond ze weer, maar dit keer had ze een muis mee. Waarom? Omdat ze had geroken dat hij honger was? Of was het om hem nog wat te mesten? Daar kam hij wel gouw achter. Lionheart ontmoeten haar ogen en ze zei: "Goed dan" Ze legde de muis neer en gooide het naar hem "Hier is je prooi." ging ze verder terwijl ze afkeurend naar hem keek. Of toch een poging deed om afkeurend te kijken. hij kreeg een lichte glimlach van haar gedrag. " weetje, achter al dat gemeen karakter van je zit toch een goed hart." Vertelde lionheart wijs. "Eet het op en laat me je daarna niet meer zien. Ik heb geen zin in poesiepoezen hier." zei ze terwijl ze hem probeerde kil aan te kijken. Je zou zeggen dat ze het nog zou menen, maar als je goed in haar ogen keek zag je een ander verhaal. Ze was ook een paar stappen achteruit gegaan en keek ze hem aan alsof hij een stuk vuil was "Blijf proberen, maar je ogen vertelen altijd de waarheid." Zei hij mysterieus. Hij zag wat hij zag. Haar ogen logen niet. Hij duwde de muis weg met zijn poot. " Je clan heeft het harder nodig dan ik. Dus nu dat ik dat geweigerd heb volg ik maar wat je zegt, ik ben weg hier." Hij draaide zich om en stapte verder. Na een paar stappen, begon er al iets te knagen. Hij dacht meteen weer aan haar. Waarom is ze zo vriendelijk maar probeert ze toch gemeen te omdat ze haar clan niet wou teleurstellen. Hij bleef doorstappen maar hij kreeg haar niet uit haar hoofd. hoe ver hij ook ging.

Daar stond hij dan. Aan de grens van de Shadowclan. Hij was gaan zitten om na te denken. Als hij nog een paar stappen deed was hij uit het woud. Hij zou nog terugkomen maar toch... zijn doel was precies veranderd. Hij wij niet echt meer naar die oude plek waar hij in het begin al heen wou. Nu wou hij iets anders. Maar wat? Nog steeds in die gedacht verzonken flitste iets anders in zijn gedachten. Daar was ze weer, Waarom kwam ze altijd weer terug als zijn hoofd had leeg gemaakt. Hij keek achter hem om te zien of hij gevolgd was maar zag nu niets. Hij bleef daar nog een hele tijd zitten terwijl hij zich waste en alles nog eens op een rijtje zetten wat hij nu wel degelijk wou doen. Tot iets anders achter hem in het woud zijn aandacht trok...

Geschrokken ving Roseblade een beweging van een andere kat op. Haar kopje draaide instinctief naar rechts, waar ze een kater van de ShadowClan zag staan. De kater was teruggekomen van zijn patrouille. Ze zag dat hij recht naar de grijze, cyperse kater keek. Zijn blik gleed opzij, waarna deze bleef hangen bij haar. Ze kwam een beetje overeind en keek hem zo vuil mogelijk aan. Het was een kater die wel kende. Hij probeerde haar altijd dwars te bomen. Op de een of andere manier hadden ze een soort vijandschap voor elkaar ontwikkeld, maar hadden elkaar nog nooit kunnen aanvallen omdat er steeds andere katten bij waren. De zandbruine, cyperse kater keek haar haatvol aan. Zijn blik gleed daarna naar de kater. De kater… Roseblade vergat de zandkleurige, cyperse kater even en dacht aan de woorden die de vijandige kater gezegd had. Dat haar ogen niet logen en dat die de waarheid spraken. Vaag merkte ze op dat haar poten zichzelf weer richting de grijze, cyperse kater hadden gebracht. Toen stond de ShadowClan kater plotseling voor haar en keek op haar neer. ‘Dat had ik gezien,’ snauwde hij haar toe. Ze keek hem poeslief vragend aan. ‘Je gaf die poesiepoes een muis! Ken je de Warrior Code niet?’ Die was raak. Toch liet Roseblade niets merken over zijn gelijk. Ze maakte zich groot en keek hem woedend aan. ‘Rot op. Ik heb jou niet nodig om me te vertellen wat ik moet doen.’ Ze keek hem fel aan met haar gifgroene ogen. ‘Dan zal ik hem wel even voor je wegjagen. Je komt er anders toch niet vanaf.’ Vaag zag ze hoe hij naar de kater rende, want ze was alweer in gedachten verzonken. Pas toen ze zag dat de zandkleurige, cyperse kater dichtbij was, kwam ze in actie. Snel sprong ze naar de twee katers toe. Ze had vaag een plan in haar hoofd.

Snel sprong ze tussen de twee katers in. Omdat de ShadowClan kater nog maar net krijger was geworden, wist hij nog niet alles. Roseblade kende zijn mentor en dat was echt een oen. Die vergat gewoon de belangrijkste dingen, dus daar kon ze hem makkelijk mee manipuleren. ‘Oen!’ snauwde ze hem toe. ‘Snap je dan niet dat deze kater uit onze Clan komt?’ Het was een scherpe leugen, maar misschien was hij zo dom dat hij erin trapte. Hij keek woedend op haar neer. ‘Dat lieg je,’ siste hij. ‘Ik heb hem nog nooit gezien.’ ‘Hij hoort bij de oudsten en komt bijna nooit buiten! Natuurlijk heb je hem nog nooit gezien!’ Ze wist dat ze zichzelf steeds verder in de leugens verzonk, maar ze vertikte het om de kater naast haar te verraden. Waarom ze dat niet deed, snapte ze ook niet, maar hij wilde net weggaan en deed geen vlieg kwaad. Misschien had ze wel een goed hart zoals hij beweerde. De zandkleurige kater maakte aanstalten om dichterbij haar te komen. Hij wilde vast de geur opvangen van de kater naast haar. Instinctief schoot Roseblades klauw vooruit, recht tegen de neus van de zandkleurige kater. Jammerend ging hij achteruit en dook Roseblade ineen, zodat het net leek alsof de grijze kater het gedaan had en zij niet. En inderdaad, het was zo snel geweest – en het kwam ook deels door zijn lage IQ – dat hij het verkeerd begrepen had en zijn aandacht op de grijze kater richtte. Roseblade keek echter zo vijandig, dat hij een paar stappen achteruitdeed. Net toen Roseblade dacht dat het gevaar geweken was, voelde ze hoe een klauw de zijkant van haar wang openhaalde. Geschrokken rende de zandkleurige kater weg, maar Roseblade sloeg al geen acht meer op hem en draaide zich naar Lionheart. ‘Misschien heb je gelijk, over wat dat goede hart betreft,’ zei ze met opeengeklemde kaken, waarna ze voor hem ging zitten.

- Ik moest er gewoon iets van maken xD

Kwaadaardig kwam er een shadowclan cat uit het bos recht op hem af. Snel stond hij op om zich te verweren als de kater zou aanvallen maar voor de kater iets kon doen stond ze weer tussen hem en die vreemde shadowclan krijger in. Hij zweeg terwijl ze er show van maakte dat hij zelf ook een krijger was van de shadowclan maar de reden waarom ze dat deed was hem onbekend. voor hij er over kon nadenken was de kater al kwaad vertroken maar niet zonder haar een schram te verkopen als wraak op was zij met hem had gedaan. ze kwam voor hem zitten en zei."‘Misschien heb je gelijk, over wat dat goede hart betreft." Hij liet een kort vriendelijk gespin horen en antwoorde." wel, iedereen heeft een goed hart, aleen moet je die nog durven laten zien. En dat heb jij net laten zien." Hij keek naar de wond op haar hoofd en stond op. " Blijf hier, ik ben zo terug." Zei hij ofer zijn schouder terwijl hij wegliep. Even later kwam hij terug met wat wilde knoflook en legde het voor hem neer. "Blijf stil zitten en niet tegenwerken" Zij lionheart tegen haar. Hij likte rustig haar wond schoon die al gestopt was met bloeden en deed wat sap op de wond van de wilde knoflook. " Zo dat zal weer snel genezen." Zei hij vriendelijk terwijl hij zijn werk nog eens inspecteerde. "Nog een ding, je hebt me nog steeds niet je naam verteld."

Lichtelijk trok Roseblade haar wenkbrauw op toen de grijze kater begon met praten. Zou hij gelijk hebben? Had elke kat een goed hart? Nou ja, ze had wel een goed hart, maar ze wist niet of ze die ook voor vijandelijke katers had. Blijkbaar wel, anders zou ze hem daarnet niet hebben beschermd tegen de zandkleurige kater. Haar felgroene ogen keken de grijze kater na. Ze vroeg zich af of ze gewoon zou gaan weglopen. Hij zou het toch niet doorhebben. Hij zou dan pas terugkomen en zien dat ze weg was. Aan de andere kant zou het misschien wel goed zijn als ze zich liet verzorgen. Of juist niet. De katten in haar Clan hadden haar zonder wond zien vertrekken en als ze zou gaan uitleggen dat ze zelf haar wond had verzorgd, geloofden ze haar toch niet. Bovendien was de zandkleurige kater er ook nog, die zou haar kunnen verraden. Ze vloekte binnensmonds. Ze had zichzelf goed in de nesten gewerkt door te liegen over de kater, maar eigenlijk voelde zij zich er niet eens slecht om. Ze keek om zich heen en keek toen naar de kater. Licht gesnor kon ze niet inhouden toen er over haar wond gelikt werd. Ze sloot haar ogen even en voelde hoe haar hartslag versnelde. De geur van de kater maakte haar week. Gelijk besefte zij zich ook waarmee ze bezig was. Ze hield onmiddellijk op met snorren en opende haar ogen gauw weer. Het leek erop dat de kater het niet in de gaten had gehad, wat goed was voor haar. Ze luisterde half naar hem. Ze keek hem daarna even aan. Diep in haar binnenste schreeuwde een stemmetje dat ze zijn naam ook wilde weten, zodat ze deze in haar geheugen gegrift kon houden en hem telkens kon oproepen.

Meteen bestrafte ze zichzelf voor deze gedachten. Zo mocht ze helemaal niet over hem denken. Ze mocht niet genieten van hem, ze moest hier zo snel mogelijk wegwezen, voordat dingen echt uit de hand begonnen te lopen. Eigenlijk voelde ze nog steeds totaal geen intentie om weg te lopen. Ze had deze kater net beter leren kennen, ze had hem verdedigd tegenover haar eigen Clangenoot, terwijl ze gezworen had als krijger wordende leerling dat ze de Warrior Code voor altijd zou verdedigen en zou eren. Daar had ze net toch een kleine regel van gebroken. Ze mocht hier niet zijn en ze mocht al zeker geen vriendschap vertonen tegenover een BloodClankater. Of wie hij ook was. Ze keek hem even hoofdschuddend aan. ‘Ik heet Roseblade,’ besloot ze uiteindelijk om te zeggen. Waarom gaf ze nog om de reacties van anderen? Ze had zichzelf net toch in de nesten voor hem gewerkt, dus waarom zou ze een vriendschappelijke band met hem niet proberen? Oké, het was misschien slecht, maar dan nog. Ze schudde haar hoofd even. Ze moest de proef op de som doen. ‘En wie ben jij?’ Kalm keek ze de kater aan. Ze kwam een klein beetje dichterbij, twijfelde toch lichtelijk, maar besloot uiteindelijk om hem een vriendschappelijke lik over zijn schouder te geven. Hij was vriendelijk, ze had hem net verdedigd en ze wist diep in haar hart dat ze hem toch wel mocht. Waarom zich er nog tegen verzetten als het toch goed voelde? Met deze gedachte keek ze hem glimlachend aan.

"Ik heet Roseblade" Had ze geantwoord. Ze had een tijdje gewacht om dat te antwoorden. Blijkbaar twijfelde ze nog. Ze wij haar innerlijk niet laten zien. " ‘En wie ben jij?" Vroeg ze. Vreemd, had hij zijn naam nog niet gegeven? Wel dan moest hij die dan maar nu geven. " mijn naam is Lionheart. Een naam van een clankat, dat komt door mijn vader. Die was ooit een krijger." Antwoordde hij. Hij keek haar even in haar ogen en zag dat al de vijandelijkheid uit haar was en hem nu juist glimlachend aan keek. "Je lijkt vijanden te hebben in je clan." Zei hij gewoon toen hij naar haar schram zag. Ze zag er prachtig uit, alleen de schram bedierf haar uiterlijk. Hij was zelfs wat gaan dromen en liet een licht gespin horen toen hij in haar ogen keek. Toen hij door had wat hij deed stopte hij meteen. Wat was hij aan het doen! wel, met Icy was het toch gedaan ook al was het moeilijk haar los te laten en wanneer hij haar aan keek begon zijn hard wat sneller te kloppen. na al dat gedoe zag hij nu pas de schoonheid in haar. Zijn maag knorde opeens om hem te waarschuwen dat hij nog steeds niet gegeten had. " Wel hij lijkt erop dat ik toch maar beter je muis had aangenomen. Kom je mee een stukje jagen. Hier niet ver vandaan ligt een mooi groot graanveld waar muizen bijna niet meer kunnen wegvluchten omdat ze zo dik zijn!" Hij kreeg al water in zijn mond als hij eraan dacht. " je kunt twee dingen doen, met me mee komen jagen en dan komen we terug naar deze plek of je blijft hier mooi op je lui gat zitten en je hoopt maar dat ik genoeg mee heb voor ons twee!" hij glimlachte naar haar en draaide zich om en rende naar het veld.

Even later keerde hij terug met vier dikke muizen waar hij niet lang had naar moeten zoeken. Dus al snel zat hij weer op de afgesproken plek. Hij keek nog eens goed naar de dikke muizen en wist dat hij zijn buikje goed rond ging eten!

Een licht gesnor rees op in haar keel toen ze de kater aankeek. Al snel wist ze zijn naam. Lionheart. De naam herhaalde zich een paar keer in haar hoofd, iets waar ze totaal geen controle over had. Haar blik gleed langzaam in de zijne, terwijl ze probeerde om haar gedachten nuchter te houden. Ze kon het nu niet maken om hem de hele tijd vol gesnor te bekijken. Bovendien, dat zou ze van zichzelf ook nogal raar vinden. Haar blik bleef op de kater hangen. Ze wist niet wat het gevoel was, maar het was in elk geval een zalig gevoel dat zich langzaam verspreidde in haar binnenste. Toch probeerde de poes om haar aandacht niet te langdurig op de kater gericht te houden. Als ze dat zou doen, zou hij juist merken dat hij haar echt niet koud liet. Geamuseerd hoorde ze zijn redenering aan. Echter, nog voordat kon antwoorden, verdween hij al. ‘Alsof ik kon antwoorden,’ mompelde ze zachtjes, maar toch lichtelijk geamuseerd. Ze wist dat hem achterna kon gaan, maar wist ook dat ze groot risico liep om gezien te worden door ShadowClankatten. Zeker nu ze de kater pijn had gedaan – hij stond er namelijk nogal om bekend dat hij flinke bonje maakte om iets kleins, oftewel: van een mug een olifant maken – zou ze er niet zo goed vanaf komen. Roseblade vroeg zich echter wel af of hij nog wist wat ze allemaal verzonnen had. Ze schudde haar kopje even, waarna ze achter Lionheart aanrende. Het kon haar eigenlijk niet veel schelen of iemand haar zou zien, ze kon nog altijd liegen over dat ze een of andere achtervolging aan het plegen was omdat er muizen gestolen waren. Ze zou Lionheart er niet eens mee verraden, want er waren zoveel Rogues die hier rondliepen. Ha.

Even later kwam Roseblade terug, met twee dikke muizen in haar bek, naar de afgesproken plek. Ze ging de muizen niet opeten. Dat ze al gespot was met een vijandelijke kater was één ding, maar als ze nu ook nog haar buik vol ging eten, dan zou ze er echt niet meer goed vanaf komen. Ze schudde haar kopje. ‘Lionheart, het spijt me, maar ik kan dit niet van je aannemen. De muizen die ik gevangen heb, gaan regelrecht naar het kamp. Ze hebben al bewijs van die kater. En als ik dit nu ook nog zou eten, zou ik de Code volledig breken. En ik ben hem nu al aan het schenden.’ Haar oren trokken zich even naar achteren, waarna de poes de muizen op de grond liet vallen en voldoende afstand tussen Lionheart en haar behield. ‘Maar je redenatie klopt maar half,’ praatte ze er gauw overheen. Ze wilde geen medeleven hebben en ook geen redenaties waarom ze de muis juist wel kon eten. ‘Ik heb met sommige katten geen goed contact. Dat komt voornamelijk door mijn veranderende humeur. Soms kan ik chagrijnig zijn en niet veel hebben, dan reageer ik dat voornamelijk af op de andere katten. Ik word ook wel onvoorspelbaar genoemd. Soms kan ik van haatvol opeens naar vriendelijk veranderen, zoals nu, maar soms barst ik ook los en dat gaat dan over in een gevecht.’ Ze haalde even adem. ‘Die kater die je daarnet zag, heeft mij al eens uitgedaagd. Ik vloog hem aan, zette mijn nagels in zijn keel en het had niet veel gescheeld of ik had hem gedood. Niemand had het echter gezien en hij is te bang om erover te praten. Maar ook hij heeft mij een paar keer zo beetgepakt. Eigenlijk kunnen we elkaar elk moment wel vermoorden.’ Ze grinnikte even. Daarna keek ze Lionheart serieus aan. 'Ik denk dat ik maar moet gaan.' Twijfelend en met tegenzin pakte ze de muizen op, draaide zich om en zette één stap, zich afvragend of zij nu diegene was die tegengehouden zou worden. Langzaam zetten ze verdere stappen, zichzelf verder verzettend van Lionheart. En met redelijke pijn in het hart, omdat ze hem niet meer zou zien. Waarschijnlijk.

Daar kwam Rosblade terug van haar jacht. Ze had twee muizen mee. Hij duwde een muis met zijn poot naar haar dat ze bijde drie muizen hadden. " hier Dan heb je er drie." Miauwde hij glimlachend maar zij shudde haar hoofd. " ‘Lionheart, het spijt me, maar ik kan dit niet van je aannemen. De muizen die ik gevangen heb, gaan regelrecht naar het kamp. Ze hebben al bewijs van die kater. En als ik dit nu ook nog zou eten, zou ik de Code volledig breken. En ik ben hem nu al aan het schenden." Zei ze. Hij knikte dat hij het begreep. Zijn vader had hem ook geleerd wat de krijgscode inhield en ook over de Starclan. Ze had haar muizen laten vallen en wat afstand tussen hem genomen. Dat maakte hem al op zijn hoede. Hij voelde dat er iets ging gebeuren. "‘Maar je redenatie klopt maar half, ik heb met sommige katten geen goed contact. Dat komt voornamelijk door mijn veranderende humeur. Soms kan ik chagrijnig zijn en niet veel hebben, dan reageer ik dat voornamelijk af op de andere katten. Ik word ook wel onvoorspelbaar genoemd. Soms kan ik van haatvol opeens naar vriendelijk veranderen, zoals nu, maar soms barst ik ook los en dat gaat dan over in een gevecht." Vertelde Rosblade en eidigde met een zucht. " Dat gaat over als je iemand hebt die om je geeft." antwoorde Lionheart met een droevige stem omdat hij door had wat er ging gebeuren. "‘Die kater die je daarnet zag, heeft mij al eens uitgedaagd. Ik vloog hem aan, zette mijn nagels in zijn keel en het had niet veel gescheeld of ik had hem gedood. Niemand had het echter gezien en hij is te bang om erover te praten. Maar ook hij heeft mij een paar keer zo beetgepakt. Eigenlijk kunnen we elkaar elk moment wel vermoorden." Zei ze grinikend. Toen werd haar blik wat serieuzer. Hier kwam het dan. "'Ik denk dat ik maar moet gaan." Zei ze. Ze pakte haar muizen op en liep langzaam weg. Elke step voelde hij zijn hard zwaarder worden. Pas na vijf minuten na dat ze weg was stond hij moeizaam op. Hij nam zijn muizen op en liep weg. Zijn honger was over en zijn poten waren zwaarder dan ooit tervoren.