Cleaning out the Nursery {.Razorpaw}

Een beetje vermoeid keek Razorpaw naar het eten voor haar. Eigenlijk had ze helemaal geen zin om deze dag te beginnen. Ook al was het haar gisteren gelukt om met een kater het kamp uit te gaan omdat hij haar vaardigheden wilde zijn – hij was krijger – toch voelde ze zich nog altijd niet goed. Hij zou haar vast niet goed vinden, ook al zei hij van wel. Hij was mentor van iemand anders geweest, maar had op dat moment niks te doen omdat zijn leerling ziek in de Den lag. Razorpaw had haar plaats ingenomen en was met de mentor meegegaan. Ze had een paar dingen van hem geleerd, maar hij had het beperkt omdat hij zei dat hij haar mentor niet was en hij dus ook niet te veel dingen mocht leren aan haar. Ze had er wel lichtelijk van gebaald, maar ze had het wel begrepen. Ze was in haar eentje teruggekeerd naar het kamp en de kater had haar daarna nog een knipoog gegeven, wat haar tot in het bot liet blozen. Ze glimlachte even en keek toen rond zich heen. Ze rook verderop een vage geur. Waarschijnlijk was er iemand bezig met het nest van de kits. Ze vroeg zich af wie dat werk nou wilde doen. Nou ja, ze zou wel zien wie het was. Misschien kon ze ook mee gaan helpen, want ze verveelde zich echt te pletter. Ze zuchtte even, waarna ze opstond en haar spieren rekte. Ook al had ze nu niet echt zin om de zorgen van een vol nest met stront op zich te nemen, ze moest misschien toch maar eventjes helpen. Zachtjes snorde ze, waarna ze rond zich heen keek en naar de Den liep waar ze het geluid steeds hoorde. Ze keek rond zich heen en zag een poes.

Ze kwam blijkbaar net op tijd, want de poes vroeg meteen om haar hulp. Vaag herkende Razorpaw Blossompaw. Ze snorde even. ‘Hallo, Blossompaw,’ zei ze vervolgens tegen de poes. Ze was een aardige poes, Razorpaw mocht haar wel. Bovendien hadden ze allebei een mooie, witte vacht, dus ze hadden zeker iets gemeen. ‘Natuurlijk,’ zei ze snel, waarna ze naar de poes liep en keek wat ze kon doen. Ze zette haar poot op het mos, zodat Blosssompaw de doorn er makkelijker uit kon trekken. Ondertussen gleed haar blik even naar de poes. Ze had haar naam eigenlijk wel goed gevonden in de SkyClan. Er waren veel bloesems hier, er was zelfs een bloesembos. Misschien was ze daar wel naar vernoemd, ze zou altijd eens kunnen vragen. Ze snorde zachtjes en begon daarna ook doorns uit het nestje te trekken. ‘Wat is dat toch vervelend als er veel doorns zijn!’ zei ze, waarna ze haar bek schaafde aan een doorn. Snel likte ze het bloed op voordat Blossompaw het zag en zich misschien onnodig zorgen ging maken. De poes boog zich voorover en trok nog een doorn uit het nest. Voor haar gevoel zouden ze hier echt uren aan bezig zijn voordat ze hiermee klaar zouden zijn. Nou ja, het was voor de Clan, dus waarom ook niet? Bovendien waren de kits niet hier, dus hadden ze alle tijd om hier de boel op te ruimen. Als er kits rond zouden lopen, zou het veel moeilijker zijn om alles zorgvuldig op te ruimen. ‘Vind jij dit een leuk werkje?’ vroeg ze lachend, toen ze haar tong prikte aan een doorn. En au, dat deed echt pijn!

"Hallo, Blossompaw," zei de apprentice, die ze herkende als Razorpaw. Blossompaw zwiepte even met haar staart om gedag te zeggen. "Natuurlijk." vervolgde Razorpaw snel, waarna ze naar Blossompaw toe liep. Blossompaw keek haar dankbaar aan. Ze was blij dat het Razorpaw was die kwam helpen en niet een of andere chagrijnige apprentice. Razorpaw zette haar poot op het mos en Blossompaw trok de doorn er met een soepele beweging uit. "Dankjewel." snorde ze tegen Razorpaw. Ze inspecteerde het mos en zag dat er nog een heleboel doorns in zaten. Hoe kon dat gebeurd zijn? Het gebeurde vrij vaak dat er een doorn in een nest zat, maar de meeste katten waren zorgvuldig met dat soort dingen, al helemaal als het voor de Nursery was. Blossompaw hoopte maar dat de kittens er nog niet op hadden geslapen. Toen ze zag dat Razorpaw verder ging met de doorns ging ook zij snel door. Ze wilde hier zo snel mogelijk mee klaar zijn, dan kon ze daarna misschien nog wat gaan jagen, of iets gaan doen met Luckypaw. Misschien konden ze weer naar hun favoriete plekje toe gaan en de zon onder zien gaan. Blossompaw werd uit haar gedachten gehaald toen Razorpaw iets tegen haar zei. "Wat is dat toch vervelend als er veel doorns zijn!" Blossompaw knikte instemmend. "Inderdaad, vooral bij de Nursery! Ik hoop maar dat de kittens er nog niet in hebben geslapen." zei ze met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht. Zwijgend gingen ze weer een tijdje verder. Na een tijdje zei Razorpaw lachend: "Vind jij dit een leuk werkje?" Blossompaw lachte eventjes. "Nee, natuurlijk niet! Maar het moet toch door iemand gedaan worden en ik heb toch niks te doen." ze haalde eventjes haar schouders op. "Ik heb mijn mentor vandaag niet gezien, waarschijnlijk is ze aan het jagen, of misschien Iciclepaw aan het trainen. Het lijkt me wel druk hoor, twee apprentices. Wie is jouw mentor eigenlijk?" vroeg Blossompaw. Misschien konden ze hun mentors een keer overhalen om samen te trainen, dat zou leuk zijn. Of misschien konden ze een keer met een heleboel apprentices gevechtstraining doen. Blossompaw ging weer verder met de doorns en had het gevoel dat elke keer dat ze er een doorn uit haalde er vijf bijkwamen. Er leek maar geen einde aan te komen.

Nog lichtelijk grijnzend om het antwoord van Blossompaw, zette Razorpaw het vervelende werkje voort. Net zoals Blossompaw hoopte de witte poes dat de kits er inderdaad nog niet op geslapen hadden. Ze zou het wel erg vinden voor ze, maar ze zou er nou niet bepaald dagenlang van wakker liggen. Zo was ze dan weer niet. Ze keek rond zich heen en vroeg zich af hoe lang het nog zou duren tot ze klaar zouden zijn met dit werkje. Er leken heel veel doorns verstopt te zitten. Toen ze een prikkend, pijnlijk gevoel aan haar neusje voelde, wist ze dat ze het topje van haar neusje opengehaald had aan een doorn. Ze keek scheel en zag een beetje rood opwellen, maar omdat het topje van haar neusje zich zo ver van haar ogen bevond, kon ze het niet goed zien. Ze zuchtte even en ging snel verder. Geschrokken keek de witte poes om toen Blossompaw haar iets vroeg. Nerveus schraapte ze haar pootjes over elkaar en haar staartpunt zwiepte heen en weer. Zou ze Blossompaw kunnen vertellen dat ze nog geen mentor had? Zou ze dan niet gaan lachen? Ach wat. Ze was zeven maanden. Mocht de poes hier voor haar gaan lachen, dan zou ze haar nagels eens laten zien. Toch vermoedde Razorpaw dat de poes niet zou lachen. ‘Ik heb nog geen mentor. Duststar heeft me nog bij niemand ingedeeld. Misschien is er ook gewoon niemand die mij wilt opvoeden. Ik heb geen idee.’ Ze haalde haar schouders op alsof het haar allemaal niks kon schelen, maar ze wist diep vanbinnen dat het haar wel wat kon schelen. Ze keek rond zich heen en probeerde zich ondertussen een houding te geven, vond er een bij de doorns en maakte daar ook gebruik van. Met haar tanden haalde ze nog een paar doorns weg.

‘Nou, volgens mij zijn we wel klaar,’ vond Razorpaw, terwijl ze haar blik rond liet glijden. Geen doorns vielen haar nog op, omdat ze zo druk bezig was met het bedenken waarom er nog geen mentors voor haar beschikbaar waren. Zou Duststar haar soms vergeten zijn? Dat kon toch niet? Hij had haar één maan geleden opgeroepen om leerling te worden! Was hij soms vergeten een mentor aan haar toe te voegen? Als een kitten leerling werd, kreeg ze toch meteen een mentor? Blossompaw was toch ook tot leerling uitgeroepen en had toch ook een mentor? Ze zuchtte even gestrest. ‘Blossompaw,’ begon ze voorzichtig, waarna dat ze de leerling vragend aankeek. ‘Kan het zijn dat je wat later geroepen wordt om een mentor te krijgen? Soms heb ik echt het gevoel dat Duststar mij vergeten is.’ Ze keek haar medeleerlinge vragend aan, terwijl ze zich nu al voorhield om vanaf nu al haar onzekerheden voor zich te houden en zelf een oplossing proberen te zoeken, want ze schaamde zich verschrikkelijk nu.

Blossompaw was bezig een doorn uit het mos te trekken toen ze Razorpaw iets hoorde zeggen. "Ik heb nog geen mentor. Duststar heeft me nog bij niemand ingedeeld. Misschien is er ook gewoon niemand die mij wilt opvoeden. Ik heb geen idee." Blossompaw schrok er een beetje van. Was Duststar Razorpaw vergeten? Ze verborg haar ongerustheid en miauwde zachtjes: "Wat erg voor je." Meer wist ze er eigenlijk ook niet op te zeggen, dus haalde ze nog maar een paar doorns weg, maar met haar gedachten bleef ze er wel bij hangen. Waarom had zij al wel een mentor, en Razorpaw niet? Het kon niet zo zijn dat er niet genoeg katten waren, dan zouden sommige gewoon twee apprentices moeten krijgen, zoals nu ook het geval was. Blossompaw werd uit haar gedachten gehaald toen Razorpaw aankondigde dat ze klaar waren. Ze scande even vlug het mos en ook haar vielen geen doorns meer op, dus knikte ze en begon haar wat stoffige vacht te wassen. Zo achterin de Nursery was er aardig wat stof. "Blossompaw," zei Razorpaw en Blossompaw keek haar aan. "Kan het zijn dat je wat later geroepen wordt om een mentor te krijgen? Soms heb ik echt het gevoel dat Duststar mij vergeten is." Blossompaw schudde even haar hoofdje om tijd te winnen. Ze moest goed over haar antwoord nadenken. "Ik.. denk dat het gewoon normaal is. Volgens mij zijn er in andere Clans ook oudere leerlingen die nog geen mentor hebben. De leaders hebben daar vast hun redenen voor." zei ze geruststellend. Het was niet gelogen, het was haar hoofdje binnen geschoten dat dit inderdaad het geval was. "Je krijgt vast snel een mentor." miauwde ze.

Blossompaw stond voorzichtig op en keek de Nursery rond. De andere nesten leken nog wel aardig oké en ze had nu niet meer zo veel zin om die ook nog te doen. "Ik hoop dat als ik een mentor krijg, wij samen eens een keertje kunnen gaan jagen. Met twee." Blosompaw knikte een beetje afwezig. Waren de nesten al door iemand anders gedaan? Dat was waarschijnlijk zo. Eigenlijk wel jammer, nu had ze niks meer om te doen, ze had nou ook niet bepaald veel zin om naar die eindeloze verhalen van de Elders te luisteren. "Ik heb een idee," zei Razorpaw tegen haar. Blossompaw schrok op uit haar gedachten en keek Razorpaw verwachtingsvol aan. "Zullen we nu uit het kamp gaan?" Blossompaw's gezicht klaarde op. Dat was een fantastisch idee! "Ik zal beloven dat als we betrapt worden, ik toegeef dat het mijn idee was, zodat jij niet in de problemen komt," beloofde Razorpaw. "Ik zal het in het oog houden en zorgen dat we op tijd terug zijn. We hebben nu een zee van tijd en we hebben ons werk gedaan. Ze zouden ons juist dankbaar mogen zijn, in plaats van ons te straffen. Trouwens, als we een beetje geluk hebben, komen we niemand tegen." Blossompaw was helemaal enthousiast. "Tuurlijk ga ik mee! En trouwens, waarom zou het niet mogen? We zijn toch geen kittens meer! We mogen nu gewoon het kamp uit!" zei ze ondeugend. Het was waar, ze waren apprentices en apprentices hadden op zich gewoon het recht om het kamp uit te gaan. Zolang ze geen problemen veroorzaakten was er niets aan de hand. Opgelaten rende ze naar de uitgang van de Nursery en wenkte Razorpaw met haar staart. De lichtbruine vlekken op haar rug waren nu goed zichtbaar. Iets langzamer, om geen aandacht te trekken, liep ze naar de uitgang van het kamp. Als ze snel door de uitgang slopen zouden ze vast niet opgemerkt worden.