Try to hunt on my own. [&WILLOWTEAR + PIDGEONPAW]

Een lichte glimlach gleed rond Lilypaws lippen toen ze zag hoe alle leerlingen nog vredig sliepen. Zijzelf kon echter niet meer slapen, wat het onmogelijk maakte om hier nog langer te blijven. Ze wilde eerlijk gezegd ook niet langer blijven. Ze wilde op onderzoek uitgaan, gaan jagen, iets voor haar Clan doen. Ze wist dat ze eigenlijk niet in haar eentje uit het kamp mocht gaan, maar ze kon niks meer aan die nieuwsgierigheid doen. Ze had nog geen mentor die met haar mee wilde gaan, dus zou ze het beste in haar eentje kunnen gaan. Bovendien verveelde ze zich ook een beetje de laatste tijd. Er waren niet echt krijgers die stil stonden om met haar te praten, iets waar zij zich eigenlijk best wel aan irriteerde. Ze wist sowieso niet wat ze in deze tijd in haar eentje kon doen. Je leerlingentijd zou juist de beste tijd van heel je leven moeten zijn, maar tot nu toe had Lilypaw daar eigenlijk nog heel erg weinig van gemerkt. Ze zuchtte even. Ze keek achterom. Vredig sliepen de leerlingen wel, in tegenstelling tot haar. Hoe konden zij het toch opbrengen om zo lang te blijven slapen? Eigenlijk al vanaf de periode toen ze een kitten was, wilde ze al naar buiten gaan. Ze kon zich nog genoeg tijden herinneren dat ze naar buiten ging. Ze had nooit zin om in de kraamkamer te blijven. Het interesseerde haar daar gewoon niet meer. Ze kon niet na tellen hoe vaak ze haar weer teruggeroepen hadden. In elk geval best wel vaak. Ze grijnsde even en besloot toen om op te staan. Ze keek achterom, maar niemand had door dat ze nu al vertrok. Bovendien, al zou iemand haar zien, diegene zou vast en zeker denken dat haar mentor buiten stond te wachten of zo.

Lichtelijk geagiteerd keek Lilypaw rond. Het was de eerste keer dat ze zich echt alleen buiten het kamp zou wagen. De overige keren was er namelijk altijd wel een krijger bij geweest. Maar toch, voor alles was er een eerste keer. Bovendien, ze konden toch ook niet van haar verwachten dat ze de hele tijd zou wachten tot ze krijger werd? Dat zouden nog wel een paar manen zijn, al zeker als ze helemaal niks voor de Clan deed. Het was misschien een beetje Duststars schuld, omdat hij haar nog niet officieel een mentor gegeven had. Lilypaw schudde de verontwaardiging weg en besloot om te rennen naar buiten. Algauw was ze in het territorium. Verschillende geuren trokken haar aan. Ze besloot om maar gewoon een kant op te gaan, ze zou uiteindelijk wel zien waar ze terecht zou komen. Ze keek even rond zich heen en rende toen voort. Plotseling hoorde ze stappen achter zich. Geschrokken en betrapt draaide de spierwitte poes een rondje rond haar as, waarna ze naar de kat keek die haar achtervolgd of tegengekomen was.

- Flut -.-