Who did you say you are again? [Noblepaw*]

"tegen deze twee kleintjes durf je wel he. Mislukte poesiepoes." ''Wie is dat nou weer?'' Dacht Darkblood. Met een scherpe blik keek ze naar de kater. Een vals lachje zette zich voort van de kater. "Ik moest toegeven dat deze twee dringent een lesje nodig hadden. Maar...." hij stopte even, maar ging weer verder: "Niet van een rotte appel als jij." Zijn nagels gingen rustig in en uit. Darkblood ontblootte haar lange tanden die onder bloed zaten. "Wat moet je op ons terretoriumm bloodclanner?" ''Rustig, ik doe toch helemaal niets?''' Darkblood glimlachte vals, en liep met haar staart fier geheven, en paar rondjes om de kater. ''Nou, zeker en zwerfkatje he? Weetje, ik ben nou helemaal niet bang voor jou.'' Darkblood stond achter de kater."Wat moet je op ons terretoriumm bloodclanner?" Net toen ze hem te lijf wilde gaan, sprong die kleine apprentice op haar. Hij beet in haar nek. Maar dat hoefde toch geen pijn te doen?

Feel the dark.
Feel the blood.
I drink your blood.
Im: Darkblood.

Opeens viel de Apprentice op de grond. Darkblood schudde glimlachend haar hoofd. Een gemene glimlach... Darkblood ontblootte haar nagels. En weer zei ze: ''Kijk, ik mag komen waar ik wil. Ik doe niemand kwaad hoor? En ja die stomme apprentice. die vroeg erom! Darkblood maakte en schijnbeweging naar rechts, en pakte de gewonde Apprentice bij haar nekvel. Darkblood sprintte weg, en hield de apprentice goed vast. Ze keek om. Niemand had de apprentice te pakken kunnen krijgen. Ze was gewoon te snel. Darkblood rende een grot in. Legde de apprentice neer, en vroeg: ''Leef je nog?'' Darkblood pakte een dood muisje op, en legde die voor de apprentice. Darkblood ging liggen, en wachtte tot de apprentice wakker werd. ''Als je me hoort, sorry dat ik je zo ruw heb meegenomen.'' Darkblood glimlachte. Dit keer lief...

Alles ging zo snel. Te snel. Het ene moment zat Blossompaw nog op de rug van Darkblood en het volgende moment was ze er ineens af. Ze zag Noblepaw dapper naar Darkblood toegaan en vechten. Fightsoul kwam aanlopen en raakte in gesprek met Darkblood. Noblepaw keek haar verdrietig aan en zei iets tegen haar, maar Blossompaw kon het niet verstaan. Ze hoorde helemaal niks, alles was zo stil. Zo vreemd stil. Blossompaw staarde terug met een beetje een lege blik. Alles ging in een waas voorbij. Het bloed stroomde nog steeds over haar gezicht, maar ze leek het niet te merken. Haar zicht werd wazig en ze viel op de grond. Alles werd zwart.

Toen Blossompaw haar ogen open deed zat ze ergens in een grot. Haar gezicht deed pijn en ze kon de verschillende delen er van nauwelijks bewegen, alles zat aan elkaar geplakt door het bloed dat inmiddels gestold was. Met een zucht bedacht ze dat als ze nu Warrior zou zijn, de katten haar beter Redmask konden noemen. Ze keek de grot wat beter rond en spotte Darkblood. Meteen deinsde ze achteruit en ging in een donker hoekje zitten. Was ze nou ontvoerd door Darkblood? Door de kat die haar hele gezicht open had gekrabt? Dit zou geen pretje worden, zeker niet.[/i] dacht ze wanhopig.

Het ging allemaal heel erg vlug. Veel te vlug… Fightsoul was snel, maar door de omstandigheden niet erg waakzaam en voor dat hij het wist was de kat gaan lopen met blossompaw. Ze was erg snel, en hij sprong meteen recht. Maar hij zat natuurlijk ook nog met Noblepaw. Hij zat nu in grote moeilijkheden. Hij verharde zich. “Ga naar het kamp, nu!” schreeuwde hij bijna tegen het kleintje en meteen sprintte hij weg. De twee katten waren al lang uit zijn oog verdwenen. Maar hun geur was onvermijdelijk te volgen. Waar bracht die kat de leerling naartoe en waarom? Woede raasde in hem op aan de gedachte en zoals vele zijden begon een gevecht in zijn ziel te dagen. Hij volgde hun spoor met een vurige vlam. Zijn blauwe ogen opzoek naar de twee. Hun speur leidde hem naar een soort hol. Waar hun geur het sterkste was. Hij hoorde zachte stemmen er uit komen en hij herkende ze maar al te goed.”Als je me hoort, sorry dat ik je zo ruw heb meegenomen.” Langzaam ging hij naar binnen. “Waarom heb je haar dan meegenomen?” Vroeg hij niet bepaald op een vriendelijke toon. Tot zijn opluchting leefde blossompaw nog en ze zag er niet bepaald slecht uit. Maar zijn ogen keken de poes koel aan. Rustig ging hij neerzitten. Zijn spieren ontspannen en zijn blik op de poes voor hem. Binnen in een helse storm. Maar vanbuiten liet hij daar niets van merken. “Je had inderdaad niets gedaan. Maar nu heb je wel iets gedaan, en ik zou graag willen weten waarom.” Langzaam schudde hij lichtjes zijn hoofd. “Niet dat hij mij iets kan schelen dat je dat mormel mee pakt. Maar ik heb mijn verplichtingen aan de clan…” Zei hij weer rustig met een tikje irritatie in zijn stem. Hij meende de woorden wel. Maar hij was ook oprecht bezorgd om de jonge blossompaw….

Onderwerp: Re: Who did you say you are again? [Noblepaw*]