Last breath

Een fragiel lichaampje schoot de kampingang door. Ze kon het niet inhouden, ze voelde haar niet thuis in de Clan. Zo goed als iedereen wist ervan, van haar blinde oog. En heel de Clan wist dat Chestnutpaw hier door leed. Geen pijn aan de buiten kant, maar van binnen. Ze voelde haar een complete dwaas, een buitenstaander. Ze gunde haarzelf geen mentor. Pinkbee zou toch alleen maar last aan haar hebben. En trouwens, wat had de Clan nou aan een half blinde warrior? Niks... Een bittere traan rolde over haar wang. De warme grond onder haar voetjes voelde koud aan. De leegte in haar ziel zou toch zo wiezo empty blijven. Zo snel als haar poten haar lichaam kon dragen raasde ze het bos door. Ze had totaal geen idee dat iemand, iets haar volgde. Pas toen ze bijna tegen een boom aanliep, kwam ze glijdend tot stilstand, en snoof de rare geur in haar op. De vage geur van das prikte aan haar neusje. Wild schudde Chestnutpaw haar hoofd, en zette de feiten even naast elkaar, en hield geen rekening met de on bekende geur van dassen. Punt één, ze kon amper zien waar ze liep. Punt twéé ze zou nooit, maar dan ook nooit een perfecte warrior worden, en punt drie, er prikte iets aan haar pootkussentje. De witte-rode kat bukte door haar poten en ging even op haar zij liggen. Ze duwde haar achterpoot tegen haar neus, en zag een klein naaldje steken. 'Damn!' Ze trok een pissig gezicht, en trekte de pijn doener eruit. Veel beter! De kleine leerling stond weer recht, en overweegde maar om terug te keren naar het kamp. Zoals de meeste zeggen, Oost West thuis best, was niet echt zoals zij er over dacht. Ze wou juist dat niemand meer last van haar had! Eerst voelde ze een kleine tinteling, maar algauw ging deze over naar een helse pijn. Piepend en gillend sprong ze vooruit, maar het gewicht dat zich mee droeg op haar rug blokkeerde haar snelheid. Uitstekende nagels doorboorde haar vel, en liet liters bloed eruit stromen. Gelukkig was ze niet zo ver weg van het kamp. Ze bereikte nog net de ingang, en liet haar dan neer ploffen op de koele grond. Dit was het niet meer waard. Het beest dat haar zo juist had aangevallen was ontvlucht door de na bijderheid van vele katten. Nog een schrille gil slaakte ze, en Chestnutpaw sloot voorgoed haar ogen. Haar ziel was nu onderweg om zich bij de Starclan te voegen, waar ze misschien eindelijk rust kon vinden, waar ze al zo lang naar snakte...

-Open voor iedereen die afscheid wilt nemen van Chestnutpaw-