All those fairytales [OPEN]

_{Haar kopje lag half op haar rechterpootje terwijl ze naar de voorbijstromende orde van de dag keek. Sommige gezichten herkende ze nu, maar de namen wist ze niet. Anderen had ze nog niet eerder gezien. Sommige bekende, maar toch onbekende gezichten beschouwde ze als haar vrienden. Zodra ze alleen was hield ze hele gesprekken in haar hoofd met de katten, hoewel ze vaak niet eens wist of het een apprentice of een warrior was. Niet dat het haar uitmaakte, in haar hoofd waren ze allemaal goede vrienden en was er geen sprake van haar passiviteit, die in het echte leven maar al te aanwezig was. Niemand had haar ooit opgemerkt, had haar ooit verteld dat ze niet zomaar weg mocht uit de Nursery. Vanaf het moment dat ze zelfstandig genoeg was om weg te sluipen, had ze dat gedaan. Iedere dag. En haar moeder merkte het niet eens. Sterker nog; de moeder van de jonge kit wist niet eens dat het katje nog leefde. Voor Maplekit was haar moeder ook maar een gezicht in de menigte.

De ingang van de Nursery werd haar nu te druk; andere kits werden wakker, tuimelden over elkaar heen, maakten genoeg lawaai om Maple weg te jagen. Het was niet dat ze bang was voor de kittens, niet als personen. Maar ze zagen haar vaak niet, waardoor ze al vaker gewoon een haal had gekregen van een niet oplettende, spelende kitten. Ze mocht nooit meedoen, hoewel ze dat dan ook nooit had gevraagd. Ze kende bijna alle kittens, maar niemand kende haar naam. Eigenlijk mocht ze het als een wonder beschouwen dat ze nog niet was verhongerd. Langzaam stond ze op, trippelde ze iets verder van de ingang af. Nog wel dichtbij, zodat ze haar niet zouden verliezen – als ze haar zouden herinneren – maar ver genoeg weg om niet meer helemaal in de nursery te zijn. Daar ging ze zitten, keek ze weer naar het drukke leven dat zich door het kamp verplaatste.}

Pantherkit rekte zich uit en knipperde tegen de zon die in zijn ogen scheen. Het zou vandaag weer warm worden. Hij hoorde allemaal stemmen van buiten komen, nieuwschierig stond Pantherkit op. Hij rende door de nursey en sprong door de ingang. Hij zag dat het gewoon wat pratende katten waren. Verveeld draaide hij zich om en liep terug naar de ingang. Peinzend dacht hij na of er echt niks was, plots botste hij tegen een kitten op. Pantherkit keek de poes geschrokken aan ' Sorry' Miauwde hij snel voordat het kit ging huilen. Dat dacht hij nou eenmaal van poezen, dat die gewoon sneller pijn hadden en zwaker waren. Hij gaf haar een lik over een oor, hopend dat het nu weer goed was. 'Gaat het?' Vroeg hij nog.

Srry, beetje kort.

_{Ze kon hier uren liggen, zowel letterlijk als figuurlijk. Niemand miste of zocht haar en het was het perfecte plekje in haar ogen. Er was zon als die scheen, maar genoeg schaduw te vinden als het binnenkort te warm zou worden. Zodra de wind opstak wist ze een plekje te vinden waar die werd tegengehouden. Eigenlijk was de enige reden dat ze hier niet kon liggen regen. Want er was helaas geen beschutting op haar "eigen" plekje. Natuurlijk was het niet van haar, maar zo voelde het wel. Ze kende de grond, in haar gedachten. Hij begroette haar wel als ze aan kwam lopen, die paar passen van de ingang van de Nursery. Ze kende de paar takjes die haar windbeschuting boden, de bladeren die de zon uit haar oogjes hielden. Haar - geheel denkbeeldige - familie bestond uit planten en stenen, wat sprietjes gras en een struikje dat net zo groot was als zij. Maar Maple was niet alleen; ze had nooit anders geweten.

Ze wist niet hoe lang ze er al zat, starend naar de katten die voorbijkwamen. Grote katten, kleine katten, poezen, katers, gevlekt en gestreept. Allemaal bijzonder en bijna allemaal vaag bekend. Maar hun stemmen kende Maplekit niet, hun namen wist ze niet. Zonder na te denken rolde ze zich op haar rug, liet de zonnestralen haar buik kietelen, kneep haar oogjes dicht. De warmte van de zon, het feit dat niemand zich om haar bekommerde en de relatieve stilte die volgde zorgden er gedrieën voor dat de jonge kit al snel in slaap viel, zoals ze gewend was op dit punt van de dag.

Ze werd opgewekt doordat haar lichaam een klap ontving. Haar ogen vlogen open, maar ze bracht geen geluid uit. Niemand zag haar ooit liggen, dus ze werd vaker op deze manier gewekt. Het was niet prettig, maar het ging. In een beweging rolde ze zich weer op haar buik, ging daarna rechtop zitten en keek haar "wekker" aan. Het was een kit of een apprentice, in ieder geval geen warrior en hij maakte zijn excuses. Daarna likte hij haar vlug over haar oor, wat Maple half deed terugtrekken. Ze was niet zo gewend aan fysiek contact. Daarna vroeg hij hoe het ging. 'Het- Het gaat prima, echt waar.' Ze durfde het katertje niet aan te kijken, verlegen als ze was. Goed, ze zou later ontdekken dat ze minder verlegen was als ze iemand kende, maar ze kende amper iemand. 'I-ik ben het wel gewend. Zo wakker worden. Het maakt niet uit, e-echt niet.' Langste zin sinds een maan, maar het was waar. Erg veel pijn had het niet gedaan en nu was het alweer over. Ze staarde naar de grond, wist niet of de ander nu weg zou gaan of zou blijven.}

De kit leek zich terug te trekken van het likje. 'Het- Het gaat prima, echt waar.' Miauwde ze langs hem kijkend. Waarschijnlijk was het een erg verlegen poesje. 'I-ik ben het wel gewend. Zo wakker worden. Het maakt niet uit, e-echt niet.' Plots had hij medelijden met het kleine bolletje, was ze zo alleen en klein, dat ze over het hoofd werd gezien? Hij keek haar aan, zij staarde naar de grond. Er viel een ongemakkelijke stilte. Pantherkit keek om zich heen, er waren een hoop katten wakker. Plots stak er een licht maar guur windje op dat een paar druppels mer zich mee bracht. 'Misschien kunnen we beter naar binnen gaan, het gaat zo regenen' Verbrak hij de stilte. Had hij zich nog niet eens voorgesteld? ' Ik heet trouwens Pantherkit' Voegde hij er snel aan toe. Hij kon zich zelf wel voor de kop slaan, als hij zijn poot hoog op kon tillen zonder er pijn aan te hebben. Woedend keek hij naar de wond, die een aprentice van een andere clan in zijn poot had geboord.

_{Misschien lag het eraan dat ze nooit contact had gehad en dat ze het nu dus ook moeilijk maakte, misschien lag het eraan dat ze gewoon van nature erg verlegen was, maar met andere katten om zich heen voelde Maple zich nooit op haar gemak. Het voelde gewoon niet goed, alsof iets ineens haar hele nadenkfunctie afkneep en ze alleen maar kon stamelen tot ze weer alleen was. Ze had nooit veel contact met katten en waarschijnlijk was de verlegenheid daar medeschuldige aan. Toch had Maple er weinig van door; voor haar was het heel normaal dat ze verlegen was, omdat ze immers nooit anders had meegemaakt. In feite zou ze het vreemd vinden zodra ze zou ontdekken dat ze ook gewoon met anderen kon praten zonder totaal terug te trekken.

De wind liet rillingen over haar rug lopen; haar vacht was dan wel pluizig, hij was ook best dun, waardoor sommige koude luchtstromen recht op haar blote huid kwamen. De druppels van de regen maakten het alleen nog maar erger. Door de stilte die was gevallen tussen haar en de kater wist ze niet wat te doen; meestal zat ze bij dit soort weer nog niet binnen omdat het te druk was daar, maar Maplekit herkende dit. Het zou niet lang duren voordat het echt hard ging regenen en dan moest ze wel naar binnen. Het verbaasde haar dan ook amper – voor zover het kon, omdat ze het een wonder vond dat de ander er nog zag – dat de kater voorstelde om naar binnen te gaan. Voorzichtig keek ze op, haar bruine oogjes verlegen. ‘E-eh,’ reageerde ze, ‘D-dat lijkt m-me wel slim, ja.’ Daarna gingen haar ogen direct weer naar de grond.

Het moment dat ze wilde opstaan – ze moesten naar binnen, konden ze beter nu maar gaan – stelde de ander zich voor. Pantherkit. Hij was dus ook gebonden aan de drukte van de Nursery, hoewel ze hem nog niet eerder had gezien. Nu verplaatste ze zich ook niet veel in de Nursery, had ze een vast plekje waar ze bijna altijd lag. Ze keek half op, en mompelde zachtjes. ‘Ik ben Maplekit. A-aangenaam.’ Woord wat ze nog nooit eerder zelf had gebruikt, sinds niemand zich ooit aan haar had voorgesteld. Ze stond op, keek Pantherkit aan. ‘Z-zullen we gaan? Voordat het erger wordt.’ Eerste zin zonder gestotter. Het lukte haar wel, ze moest gewoon haar best doen.}

‘Ik ben Maplekit. A-aangenaam.’ Stelde het poesje zich voor. Ze stond op en keek hem aan. ‘Z-zullen we gaan? Voordat het erger wordt.’ Dit was de eerste keer dat ze niet stotterde, het lukte hem wel. Ze ging zich wat meer op haar gemak voelen. Hij stond op en keek het poesje aan. Langzaam liep hij aan, in de hoop dat het poesje mee zou gaan. Hij zag dat er bij de ingang een apentice met zijn mentor terug kwam van de training. Dat zou hij ook bijna meemaken! Hij botste tegen de buitenkant van de nursery, hij piepte eventjes. Dat moest hij afleren, als aprentice doe je dat niet. Hij keek om naar Maplekit, het kleine bolletje was ook bijna bij de ingang. Hij zette een stap, zodat zijn voorste deel in de nursery was. Hij zette nog een paar stapjes, de warmte en geur van melk kwam hem tegemoet stromen, maar ook de drukte. Hij liep naar zijn pleeg moeder en begon gulzig te drinken. Toen hij klaar was keek hij haar blij aan en likte over haar bol. Hij trippelde door de nursery, opzoek naar Maplekit. ' Maplekit?!' Riep hij eventjes.

-Srry voor de late reactie.

Onderwerp: Re: All those fairytales [OPEN]