Do you want to hunt in my garden?! [Goldenshadow]

Agustin opende zijn ogen, steeds hoopte hij dat de verhuizing een droom was, maar steeds opende hij zijn ogen in de nieuwe kamer. Eerst sliep hij op het balkon, maar nu had hij een luxe kamer. Hij dacht telkens dat het wat minder luxe mocht, maar André was gewoon zo. Hij hield niet van een arme uitstraling, daarom had hij zelfs een eigen butler gekregen die deuren voor hem open deed en hem elke avond een schoon laken gaf voor de mand waarin hij die nacht had geslapen. Agustin zuchtte en stond op, hij rekte zich uit, hij had nu nog enorme heimwee, want meestal als hij zich uitgerekt had sprong hij op het muurtje van zijn balkon en begroette hij zijn broer. Het liefst ging hij dan nog altijd naar de arme familie die voor hen woonde, maar dat was in het oude huis in Spanje. Opnieuw zuchtte hij, hij liep richting de deur. Meteen sprong de butler op en deed hij de deur open. Agustin liep de deur uit, hij hoorde geen stemmen. Waarschijnlijk sliepen André en Miranda nog. Agustin liep via de zwarte glanzende tegels naar de keuken, hij sprong op het aanrecht en tuurde naar buiten. De schuifdeuren waren dicht en op slot, maar door het glas kon je gemakkelijk kijken. Hij zag de bomen verderop en het zwembad hier dichtbij. Opnieuw zuchtte hij, dit was niet zoals hij gewend was. "Buenos días!" Luidde er vanaf de gang. Miranda kwam binnen. Agustin kreeg meteen een aai over zijn kop, hij gaf Miranda een kopje en rende naar de schuifdeur. Miranda begreep het meteen en deed de deur open.

Rustig wandelde Agustin door de enorme tuin, het was niet zoals in Spanje, totaal niet... Hij zuchtte weer. Niks was hetzelfde, echt helemaal niks! Hij stond stil toen hij een andere kat rook. Instinctief ontblootte hij zijn nagels. Hij hield zich stil en sloop naar de struiken, misschien had de aanwezige hem nog niet gezien. "Muéstrate!" Riep hij vanaf de struiken. Hij dook eruit en keek om zich heen, de kat kon elk moment aanvallen. Nu wist de kat in ieder geval dat Agustin wist dat ze er was. Het was een poes... Agustin had niet zo veel met poezen, maar hij kon er wel mee praten. De meeste poezen wilde hem hebben vanwege zijn uiterlijk, en dat soort poezen wilde hij niet in zijn tuin hebben.

Goldenshadow

Een goudkleurige schaduw gleed langs de bomen heen. Haar staat tikte soms zachtjes tegen de bomen aan. Ze rook de geur van de natuur hier. Het was zo anders. Veel zoeter dan de ruwe bosgeur die ze was gewend. Ze schudde haar kop even en liep verder. Ze keek naar de bomen die hier stonden, in rijen. Ze walgde ervan. Maarja noodzaak zorgt ervoor dat ze zo ver van haar clangebied was weggegaan. Ze zwiepte opnieuw met haar staart en zag een schutting staan, gewoon zomaar tussen de bomen in. Ergens werd haar nieuwsgierigheid gewekt. Ze wist dat the twolegs daar woonde. Maar toch. Ze was nog nooit echt in de buurt van de twolegs geweest. Zachtjes trippelde ze verder. Ze was bij de schutting aangekomen en sprong met behulp van een lage tak op de schutting. Ze keek om zich heen en zag verschillende schuttingen staan. Heel even bleef ze zitten, maar toen kwam ze overeind. Ze liep over de schuttingen heen, het leek net een soort spelletje. De goudkleurige poes vermaakte zich zo wel. Ze bleef zitten toen ze bij de schutting van een hele grote tuin aankwam, met een soort van stilstaande rivier erin. Ze tikte met haar staart tegen de schutting aan en sprong toen de tuin in, niet wetend wat ze tegen zou komen.

Ze rook aan verschillende planten en snoof even. Die planten rook veel te zoet om wild te zijn. Langzaam liep ze verder tussen de struiken door. Haar staart gleed langs de verschillende planten en struiken heen. Iets zorgde er toch voor dat de poes zich niet op haar gemak voelde. Ze liep verder en bleef in de schaduwen van een boom zitten terwijl ze over de tuin uitkeek. Ze rook de geur van een kater. Onbewust zette ze haar nagels uit, haar nekharen bleven nog plat liggen. Ze zag een kater op de struiken afsluipen en bleef rustig zitten. Eerst inschatten, daarna pas aanvallen. "Muéstrate!" Hoorde ze de kater roepen. Ze had echt geen flauw idee wat die kater nou net had geroepen, maar nu wist ze in ieder geval zeker dat het niet haar eigen verbeelding was geweest. Ze bleef rustig in de schaduw staan, maar wel met haar nagels onbloot, klaar om die kater aan te vallen. Ze zag de kater nu duidelijk en begon toch zachtjes te grommen. Ze kon er niets aan doen. Maar ze had toch altijd al een hekel gehad aan kittypets, vooral als het katers waren. Daar kon ze gewoon niet tegen.

If you see the golden eyes
Know you must run.
Far away from where she’s
She lives her own live....