I won't give up!

Brightpaw zette haar poot buiten het kamp neer en keek nog even achter om. Ze moest er gewoon even uit. Alléén jagen. Niet met anderen om d'r heen. Gewoon even in haar eentje. Zins Darkfire weg was leek Brightpaw steeds meer behoefte te hebben om alleen te gaan, en dan te bedenken dat Darkfire eigenlijk gewoon zo voor haar kon springen wanneer ze alleen rond liep door het territorium. Maar ergens voelde ze toch geen angst, zenuwen, maar geen angst. Brightpaw haalde even diep adem en begon toen veder te gaan in een ren pas. De clan zou haar nu nog niet missen. Ze kon nu eerst wel even op wat prooi gaan jagen. Dan had Brightpaw even haar solitaire jacht gehad, en dan had de clan er ook nog wat aan. Dat bracht toch wel een grijns op haar snuit. Het voelde altijd goed om haar clan te dienen, haar familie. Brightpaw dacht terug aan haar moeder. Winterstorm. Brightpaw bleef stil staan en zuchtte. Ergens had ze nog een vader. Maar waar? Waar dan? Haar moeder was in Starclan, die keek op haar neer, dat wist ze zeker. Al was het nu voor Starclan vast nacht, dat ze nu allemaal op gekruld lagen in hun nesten. Brightpaw keek om hoog, naar de blauwe lucht waar bijna geen wolkje in te vinden was. Slaap lekker mama, fluisterde ze in haar kop. Ze sloot voor een moment haar ogen en zag haar moeders lichaam in de nursery liggen, ze voelde zich weer kitten, de gelukkige zorgeloze Brightkit. Maar die was niet meer. En die vredige moeder was er ook niet meer. Brightpaw opende haar ogen en een traan rolde over haar zachte wang. Brightpaw schudde met haar kop. Kom op laffaard! Geen tijd voor tranen! Siste er door haar kop heen. Brightpaws ogen schoten wijd open en weer schudde ze met haar kop. Ze begon te rennen en bleef een eind veder op stil staan. Ze snoof de geur op, verse geur van prooi drong haar neus gaten binnen. Ze snoof nog een keer en herkende de geur van eekhoorn. Fine, Brightpaw grijnsde, het zag er droevig uit om dat haar ogen ook droevig stonden. Brightpaw sloop naar voren en zag de Eekhoorn met een nootje zitten. De eekhoorn had haar niet in de gaten, maar drong wel de boom in, toen ze naar boven keek om te zien waar de eekhoorn zag zag ze een kleine baby eekhoorn. Brightpaw beet op haar lip en draaide zich om. Dat jong gun ik geen dode moeder, Brightpaw liep weg en merkte op dat ze nu wel heel dicht bij het Donderpad was. Zou Darkfire aan de overkant zijn? Vroeg ze aan zich zelf, al wist ze er echt geen antwoord op. Ze draaide zich om om weer dieper het territorium van Thunderclan in te gaan, maar zag toen een kat voor haar staan, een rogue!

Meteen probeerde ze haar angst te verbergen. Dit was Darkfire gelukkig niet. Maar wie wist werkte deze Rogue wel voor Darkfire, gezien Darkfire heel veel buiten clanse maatjes bleek te hebben. Brightpaw haalde even diep adem en ontspande zich toen tot zo ver. “Gegroet, ex-Clanlid.” De stem van de kater was kalm en rustig. Brightpaw deed een kleine stap naar achteren. 'W...Wie ben jij?' Vroeg ze terwijl ze haar angst in haar stem ook zo goed mogelijk probeerde te verbergen. Laffaard! Wees niet zo bang. Je lijkt wel een poesiepoes! Schreeuwde een stem door haar kop. Brightpaw ontspande zich beter en toen lukte het haar om de laatste restjes angst ook te onderdrukken. Natuurlijk, ze had geen zin in een gevecht, ze vertrouwde deze kater ook zeker niet, en wat het nog erger maakte, hij was op Thunderclan territorium, en nu was het Brightpaw's taak hem hier weg te laten gaan. En vaak eindigde dat met een gevecht. En dat wou ze dus echt niet. Was hier nu maar een warrior... zei ze in haar kop. “En wat doet zo’n mooie poes zo dichtbij de Rogue plaatsen? Moet jij niet trainen met je Mentor?” Vroeg de kater met een zoette stem. De woorden die hij had uit gesproken spraken haar helemaal niet aan. De kater deed een stap dichter bij en Brightpaw meteen een stap naar achteren. Het donderpad was gevaarlijk dicht bij. Nog een paar stappen en haar poten zouden het begin van het Donderpad raken. Brightpaw haalde diep adem en maakte zich wat groter. 'Jij bevind je nu op Thunderclan gebied. Ik verzoek je vriendelijk om weg te gaan,' zei ze, maar er lag duidelijk onzekerheid in haar stem. Deed ze dit wel goed. Misschien ging hij haar nu vierkant uit lachen en wou hij een gevecht starten. Ik wil niet vechten!

Brightpaw wou niet bang zijn. Dat was allemaal Darkfire's schuld, haar ex-mentor, de kater die haar volkomen had verpest. Hij had haar alles leren doen met agressie en woedde, de trainingen waren voorlopen met pijn en angst, alles wat Darkfire haar vanaf begin af aan had aan gedaan. Diepe littekens zaten in haar. Littekens die niet makkelijk zouden helen. Brightpaw probeerde het eerst op de nette manier; vragen of hij weg wou gaan. “Weet je echt niet beter, schat?” Begon de kater. Schat had hij gezegd. En dat beviel Brightpaw niet. Dit was zeker zo'n flirterige type, zo'n soort die bijna elke poes aan de haak sloeg, kittens mee kreeg, en er vervolgens vandoor ging. Dat was iets dat Brightpaw volkomen afkeurde. “Je moet toch weten dat Rogues niet zomaar weggaan. Ze willen een gevecht om te laten zien dat zij ook een stootje kunnen uitdelen. Maar ik,” sprak de kater, hij maakte zijn zin niet helemaal af, maar het vervolg kwam al snel. Brightpaw wist wel dat Rogues alles op wouden lossen met een gevecht, laten zien dat ze sterk waren, dat wist Brightpaw. Maar er zaten ook wel verstandige loners tussen. “Ik kom hier gewoon om mijn oude thuis te bezoeken. Maar voordat je mij zo dapper wegjaagt, wat is uw naam, o schone dame?” Ging de kater veder. 'Mijn naam is Brightpaw. Maar, jouw oude thuis. Je bedoelt dus dat je een Thunderclan lid bent geweest,' bám, en ze trapte in de val. Brightpaw was het soort persoon die aardig en vriendelijk was. Iemand die anderen probeerde te plezieren, en te begrijpen. Misschien was deze kater echt hier om wat oude vrienden op te zoeken, misschien had Bluestar zelfs toestemming gegeven dat hij hier altijd welkom was! 'Heb je hier dan ook nog vrienden zitten? En heeft Bluestar je persoonlijk toestemming gegeven dat je altijd terug mag komen om gedag te zeggen?' Vroeg Brightpaw, niet meer angstig. Ze draaide zich om de kater heen en ging weg van Thunderpath zitten zo dat ze zich niet meer opgesloten hoefde te voelen. Brightpaw had haar spieren nog steeds gespannen voor het geval dat, al ging ze er niet meer vol op van uit.

Brightpaw bleef de kater in de gaten houden. Op de één of andere manier had ze toch wel moed dat er niet snel iets fout zou gaan. Brightpaw was tenslotte geen slappe kat. Enkel was haar hart en de rest slap. Maar er was niks mis met haar snelheid en vecht technieken. Brightpaw kon vechten, en ze kon zich zelf verdedigen. Nog niet heel goed, maar daar voor werd ze getraind, en niet alleen door Softcream, maar ook door mede apprentices, en andere warriors. Bijvoorbeeld wanneer ze op patrouille ging leerde ze jagen en tussen door werd ook wel eens onderling gevochten, wanneer ze bijvoorbeeld klaar waren en terug gingen op weg naar het kamp. Ze had ook andere leuke trucjes geleerd. Zoals hét trucje van Fireheart, die was bekend in de clan, en sommige warriors hadden haar dat ook al voor gedaan. Maar dat trucje was geheim onder de clan, geen enkele buitenstaander mocht dat trucje weten. Brightpaw vroeg of de kater ook vrienden had in Thunderclan en of hij toestemming had gehad van Bluestar om af en toe een kijkje te nemen. “Nou, zo zou je het wel een beetje kunnen zeggen. Ik wilde gewoon even weer de bekende lucht van mijn oude Clan weer ruiken. Maar kom eens hier, dan zal ik jou eens vertellen waarom ik weg ben gegaan.” De kater wenkte haar naar hem toe. Brightpaw keek hem wantrouwend aan. Wat moest ze hier nou mee. De kater deed niet gemeen tegen haar. Ze wist dat hij weg moest. Maar met praten kon ze hem vast ook wel weg krijgen. Maar ze wou niet naast hem komen zitten. Laat staan zo dicht bij als hij wenkte. “Wees maar niet bang, ik heb mezelf net gewassen dus wil ik geen bloed op mijn poten hebben.” Stiekem konze daar wel om lachen. Dus een kleine grijns kwam ook wel rond haar lippen te staan. Ze aarzelde. Misschien was het ook niet zo verkeerd als ze dacht. Deze kater was dan raar, maar ze begon hem toch wel een beetje te geloven. En tenslotte was ze zo'n beetje wel voorbereid op een aanval. Wat voor dan ook. Brightpaw liep in stilte op hem af met haar ogen op hem gericht. Uiteindelijk ging ze vlak naast hem zitten zoals hij had aangewezen. 'Oké, dan, vertel maar...' zei ze kalm. Ze vertrouwde hem niet. En het voelde ook helemaal niet goed.

Ze voelde zich veel te dicht bij de kater. Liever ging ze nog een paar stapjes op zij, maar dat durfde niet. Er zat nog geen muizen-lengte tussen hun twee. En toen, toen begon de kater aan zijn verhaal “Nou, zoals ik al had gezegd, ik was ooit een ThunderClan kat. Ik werd hier geboren en leerde de wegen van het Warrior zijn. Op het eerste gezicht wilde ik de beste Warrior worden, wat je vast wel herkent, maar toen ik mijn mentor kreeg aangewezen voelde ik dat langzaam verdwijnen. Ik kreeg net de Mentor die ik niet wilde, het was wel lang geleden dus je kent haar vast niet. Maar haar naam was Shadegrowl. Ja je het het goed gehoord, was,” zei de kater. Dus Shadegrowl was dood, logisch, want die warrior kende ze ook niet. 'Wat was jouw naam eigenlijk?' Het moest wel was zijn, aangezien hij nu rogue was, want hij zou vast wel zijn naam hebben veranderd in iets ander. Daarna ging de kater weer veder met zijn verhaal. Brightpaw luisterde. Hij had ook een slechte mentor gehad. “Dus eerst dacht ik dat ze wel meeviel, maar de trainingen waren zwaar en uiterst vermoeiend. Ik wilde soms niet eens mijn nest uitkomen voor zo’n training. Maar op een dag kreeg ik een dag vrij, zomaar opeens, en volgde ik nieuwsgierig haar geurspoor. En toen had ik iets gezien wat ik nooit had moeten zien. Shadegrowl was verliefd op een ShadowClan kater. Natuurlijk kwam ze erachter en strafte mij voor mijn ongehoorzaamheid. Maar toen veranderde ik langzaam. Ik werd Warrior en vond de liefde in een lieve poes, Smallstep.” Smallstep kende Brightpaw ook niet. Was zij dood? Of leefde ze nog en was zij ook Rogue geworden? Brightpaw hield haar vragen stil en luisterde veder. “Maar op een dag kreeg ik bericht dat Shadegrowl kitten had gekregen en je raadt het al, ze waren van die ShadowClan kater. Dit kon ik niet uitstaan, ik wilde niet dat zij gelukkig zou zijn met verboden kittens. Maar de reden dat ik uit de Clan ben gegaan ligt ergens anders. Het is wel verbonden met Shadowgrowl. Ik wilde zo ver mogelijk uit de buurt van haar zijn. Zij brak de Clan Code en werd nog beloond ook, kittens.” Brightpaw knikte. Bij Darkfire lag het anders, hij vond Thunderclan maar slap en dom, hij wou bij een clan met slechte dingen, en dat was Shadowclan dus. Brightpaw snapte het maar niet, Thunderclan was júíst sterk, het tegen over gestelde van slap! 'Maar, waarom verliet je de clan dan?' Vroeg ze zacht. Na dat vroeg de kater haar wat.
“Maar hij staat het met jouw training? Heb je een aardige Mentor?” Vroeg de kater. Brightpaw knikte. 'Nu heb ik wel een aardige mentor ja, Softcream, een wijze sterke kater. En hij traint me goed, alleen jammer dat ik hem van af het begin niet had, ook al was hij toen nog wel apprentice,' Softcream was een maand ouder dan haar. 'Nu wil je vast weten wat ik bedoel met "alleen jammer dat ik hem van af het begin niet had"?' Vroeg ze.

Brightpaw zat naast een rogue. Welke clan kat deed dat zou? Was ze nu niet on-loyaal bezig? Wat als er een warrior langs liep? Wat dan? Zou ze gestraft worden? Brightpaw was niet het type die in de problemen kwam. Brightpaw was lief, loyaal, en braaf, zij had niks slechts in d'r. Enkel Darkfire's wonden in haar ziel die haar wel eens helemaal in beslag namen. Maar voor de rest? Welke warrior zou dit nou van haar verwachten. Brightpaw voelde zich helemaal niet op haar gemak. Misschien was dit allemaal wel een masker zoals deze kater zich nu voor deed. "Nou, om terug te komen op je eerder gestelde vragen," begon de kater. Brightpaw keek de kater aan, en probeerde haar masker waar weinig op stond vast te houden. Het enige wat er te zien was dat ze luisterde, geïnteresseerd was in zijn verhaal, en medeleven voor wat deze kater had door gemaakt. "Mijn Clannaam was Hazefrost, dus toentertijd Hazepaw. En waarom ik weg ben gegaan is iets tussen mijn broer en ik." Brightpaw knikte. 'Hazefrost... De naam zegt me niets...' mompelde ze. Ze snapte dat de kater zijn dingen tussen zijn broer en hem gewoon stil wou laten. "En ik begon al wat nieuwsgierig te worden over jouw verleden. Dus vermaak me met je verhaal." Zei de kater. Vermaak? Brightpaw schudde haar kop en knikte er na. 'Agja, als kitten was alles wel goed, gewoon normaal, ik was gewoon een kitten die toen de naam Brightkit droeg. Ondeugend, altijd uit op avontuur. Maar toen de ceremonie kwam, leek alles in een diepe put te vallen. Een put waar ik eigenlijk nog steeds in ziet, alleen niet zo diep meer als toen,' begon ze terwijl ze de kater aan keek. 'Ik kreeg toen een mentor, natuurlijk, Darkfire, hij is een kater met een lange donkere zwarte vacht met vurige ogen, en hij is groot. Toen hij op me af kwam lopen raakte hij niet eens traditioneel mijn neus aan, terwijl ik wel de zijne aan probeerde te raken... Hij zei enkel dat we de volgende dag meteen met de training zou beginnen. De rond leiding door het territorium. Toen we bij de grens van Shadowclan kwamen keek hij er heel verlangend naar, zo danig dat ik meteen in de gaten had dat er iets niet klopte. Hoe hij me behandelde was ook niet echt super, alles wat ik deed was fout. De trainingen die er na kwamen bestonden wel uit de normale dingen, alleen bij gevechten verwonde hij me echt, bij jagen keurde hij alles af wat ik ving, net als bij vechten, alles wat ik terug deed was fout.' Brightpaw's ogen kregen haar oude doffe glans weer terug. De glans die altijd in haar ogen hadden gestaan wanneer ze haar oude mentor zag, wanneer ze ging trainen, en wanneer ze aan hem dacht. 'Op een dag ging ik het kamp uit om te jagen, ik rook Darkfire's geur, ik vroeg me af wat hij deed, alleen, ik ging er op af en zag toen een witte Windclan poes op Thunderclan territorium, en toen zag ik Darkfire, en ik zag hoe hij de poes genadeloos vermoorde,' een angstige huivering gleed door haar ruggen graat heen en ze slikte. Bang dat ze dit niet had moeten vertellen. 'Hij heeft zo veer katten vermoord, jonge diertjes waar clan katten niet eens op mogen jagen, genadeloos leidend gedood, en niet eens mee genomen om te voeren aan de clan.' Het beeld zag ze voor zich toen ze met Moonpaw samen getraind gingen worden door Darkfire. Brightpaw dacht dat het anders zou zijn als Moonpaw er bij was. Maar dat was het niet geweest. Het was gewoon erg geweest. 'Nu, kort geleden heeft hij geprobeerd Bluestar te vermoorden, en dat is hem niet gelukt, maar hij is nu wel verbannen... Ook al voelt dat ook niet goed...' Mompelde ze terwijl ze in de verte keek.

Lekker dan, alles wat er de afgelopen vier manen waren gebeurd had zij zo juist aan deze kater verteld. Was dat wel zo verstandig geweest? Had ze er wel goed aan gedaan? Had ze het beter niet gewoon stil kunnen laten? Vast wel. Maar wat deed ze, alles vertellen aan een kat die ze niet kende, nog erger, aan een kat die een rogue was. Hij had vast iets in zijn kop dat alles zou verpesten. Dat haar in gevaar zou brengen; gezien ze geen top-vechtster was. Ze was niet zo sterk. Ze was snel en lenig, maar niet gebouwd voor het vechten. Brightpaw was een jager. Zij joeg liever voor de clan. En ze was beter in het verzorgen van katten, niet zoals de medicine cat en med. cat apprentice deed, nee, meer op het gebied van helpen met het op lossen van problemen, tips geven, de elders helpen, de Queens en Kits helpen. Dat was meer haar ding. Vechten, nee, dat was niks voor haar. Brightpaw was daar de lief voor. "Och meissie toch," zei de kater. Brightpaw hielt zich stil. Wat ging er nu komen? Ze voelde een vervolg. "Maar waarom dacht je er niet over na om weg te gaan van je Clan. Niemand hielp je met Darkfire, niemand dacht ook na over jou. Ga anders met me mee, je zal veel beter worden behandeld als Rogue. Je bent vrij, je kan overal naartoe en Darkfire zal je nooit kunnen vinden." Brightpaw keek op en ging staan. 'Nee! Dat is niet waar, de clan heeft me met alles geholpen, en dat doen ze nog steeds, ik kon hun alleen niet vertellen over Darkfire, want hij heeft die stomme rogues en Bloodclan katten gebruikt om de clan aan te vallen! En die liepen ook rond in het territorium, als ik het eerder had verteld was ik nu dood geweest, en was alles nog erger geweest!' Zei ze. Brightpaw dacht na, Moonstripe was er anders niet zo veel voor haar geweest, hij was er wel, alleen niet vaak genoeg. Littlepaw en Dotpaw hadden haar ook gesteund, zij dachten gewoon dat Darkfire te streng was, maar zagen niet hoe hij werkelijk was. Fireheart had haar ook geholpen. Alleen... Waar was Moonstripe al die tijd geweest? Ging er door haar kop heen. Toen Moonstripe nog Moonpaw was geweest was hij er altijd voor haar geweest, tot ze achter Snowcrystal kwam. Toen besefte ze dat ze zo juist de Rogues zwaar had beledigd. Net toen ze haar mond open wou trekken om haar excuus wou aan bieden ging het mis.

Brightpaw is een loyale kat, dat weet iedereen, ze zou ook nooit haar clan verraden. Waarom deed ze dat nu wel dan? Ze joeg deze kater maar niet weg. Waarom niet? Brightpaw! Laffe poes! Jaag dat ding weg! Snauwde een stem in haar kop. Brightpaw versmalde haar ogen. De kater had haar aangeboden om met hem mee te gaan om een rogue leven te leiden, en hij had gezegd dat de clan haar dus niet had gesteund, dat dus écht niet waar was. De clan had haar juist gesteund, rekening met haar gehouden, en toch nog een lieve mentor gegeven. Brightpaw was daar dus vel tegen in gegaan, dat ze maar beter niet had kunnen doen. De kater zweeg er op, en Brightpaw bleef tegen over hem staan terwijl ze toch een stap naar achteren deed en haar kop liet hangen als teken dat het haar speet. 'Sorry ik had...' begon ze. Maar toen schoot er een klauw tegen haar wang aan. Brightpaw sprong naar achteren en haar haren stonden overeind van schrik, haar klauwen stonden in de grond gedrukt en haar ogen waren helemaal open gespreid. Zo bleef ze hem even aan kijken. [colo=yellow]'Waarom! Ik zei toch dat het me speet?!'[/color] Riep ze uit terwijl ze nog een stap naar achteren deed. Nee, nee, nee, ze wou niet vechten. Bloed drop van haar wang af en het spetterde op de grond. En het prikte. 'Het lijkt me beter voor je als je nu vertrekt!' zei ze luid en doordringend. Ze hoopte dat hij ging luisteren, dat hij zich omdraaide en weg liep. Misschien zat ik er toch naast, misschien is hij wel op een gevecht uit en wilt hij wraak op Thunderclan. Of misschien ... Brightpaw schudde met haar kop. Focus je op hem, straks valt hij nog een keer aan! Snauwde een stem in haar kop. Brightpaw versmalde haar ogen en haar haren gingen weer liggen. Haar staart hing ontspannen laag en ze negeerde de pijn van haar wond. Die kater had wel super scherpe klauwen! Brightpaw deed nog een stap naar achteren, afwachtend naar wat de kater ging doen.

Brightpaw staarde naar de bloed druppels die op de grond lagen. Brightpaw haar ogen flitsten een paar keer. Ze moest nu vechten. Ze ging niet laten zien dat ze zwak was. Ze ging laten zien dat ze kon vechten. En dat kon ze. Brightpaw zei dat het beter was dat de kater vertrok, maar stiekem had ze zijn reactie al verwacht, niet veel goed dus. "Denk je nou echt dat ik zomaar vertrek?" Begon de kater. De kater deed een stap naar voren, en Brightpaw bleef dit keer staan. Angst raasde dood haar kop, een stemmetje in haar kop zei dat ze moest gaan, maar de andere won. Ga beslist niet weg, vecht, laat zien dat je niet waardeloos bent! Dat was het stemmetje die haar normaal vol op uit schold en naar haar snauwde. Maar op dit soort momenten was hij kil en vechtlustig. Brightpaw was dat niet. Maar ze gehoorzaamde. Ik moet dit niet doen! Ik moet rennen, ik moet maken dat ik weg kom! Dat was Brightpaw zelf. Dat was wat Brightpaw ook zou doen. Maar die andere won. Dat was de schade die Darkfire had aangericht. En waar ze bang voor was, kon ze niet tegen in gaan, en ze was meer bang voor Darkfire dan voor wie dan ook. "Denk je nou echt dat ik ga luisteren naar een zielige Apprentice die bang is voor haar eigen schaduw?" De kater deed weer een stap naar voren. Brightpaw sloeg haar klauwen uit en hield een verdedigende houding aan. Vecht! Snauwde de slechte stem in haar kop. Nee, nee, ik wil niet vechten, ik wil niet vechten! Raasde ze tegen de slechte stem. 'Ja, dat ga je doen, je gaat naar me luisteren,' fluisterde ze met trillende stem, maar ook moed. 'Mijn taak als apprentice is me te gedragen zoals een warrior ook zou doen! En dat is het verdedigen van mijn territorium,' riep ze uit. Brightpaw rende naar voren en zakte door haar poten heen, achter de kater schoot ze met haar achterpoten tegen die van de kater aan waar door de kater wel onderuit moest gaan, in een fractie van een seconde stond ze op en richtte ze zich weer op de kater, met haar voor poten klauwde ze over zijn flank, en met een sprong lande ze aan de andere kant van hem op de grond. Ze draaide zich lenig op en keek de kater een met felle ogen. Dit gaat goed komen! Ik kan het, ik kan het wel, ik kan Thunderclan territorium beschermen! Moedigde ze zich zelf aan.

[Ayeap, Brightpaw heeft de stem van Darkfire in zijn kop, ook al doet ze het zelf, zonder dat ze het kan!]

Ik háát het om te vechten! Riep Brightpaw uit tegen de stem in haar kop. Laffe kittypet dat je bent! Vecht! Snauwde de kwade stem in haar kop. Brightpaw merkte op dat de kater weg rolde toen ze zijn flanken probeerde te klauwen. Brightpaw stond aan de andere kant van hem dicht bij het Thunderpath, haar ogen stonden op de kater gericht. "Is dat het?" Mompelde de kater. Brightpaw siste kwaad. Ze was niet van plan hier een antwoord op te geven. "Ga jij hiermee je Clan beschermen?" Vervolgde de kater. Was het zo slecht dan? Ging er door haar kop heen. Haar ogen gleden over zijn achterpoten waar druppeltjes bloed uit stroomden. Voor haar gevoel had ze het goed gedaan. Maar hij was ook al wat ouder, volleerd, dat wist ze zeker. En Brightpaw was nog maar een apprentice die een lange tijd niks heeft kunnen leren door haar kwade ex-mentor. Brightpaw bleef staan, afwachtend naar wat de kater ging doen. De kater rende in eens onverwacht op haar af en het leek net als of hij op haar rug ging spring daar voor dook ze in één, maar in plaats daarvan lande hij aan de zijkant van haar en trapte met krachtige poten tegen haar flank aan. Brightpaw schoot in de lucht en lande met haar kop tegen een boom aan vlak langs het monsterpath. Brightpaw bleef daar roerloos liggen. Ze leek wel dood, ondanks dat ze nog ademde.
Brightpaw, jij slappe laffe kittypet! Hoe heb je dit kunnen laten gebeuren. Je kon weten dat hij je ging trappen. Laffe, laffe nietsnut, jij bent ook niks waard. Waar voor leef jij! Brightpaw kon niet antwoordden, de woorden waren waar, ze hád het kunnen zien aan komen. Maar dat had ze niet gezien. Inderdaad ja, ik ben laf...

--Softcream, kom maar binnen!