Take a rest. [&SPOTTEDLEAF] [Topic FINISHED]

Lichtelijk glimlachend omdat een kitten aan het spelen was met zijn voedsel en hij daarvoor bestraft werd door een moederkat, zij zei namelijk dat voedsel door de StarClan geschonken was om te eten en te voeden en niet om te spelen, wat hij niet zo leuk vond. Blowsoul trok lichtelijk met zijn oren toen de poes naar hem keek. Hij gaf haar een licht goedkeurend knikje, ten teken dat ze ten volle recht de kitten bestrafte. Hij was eigenlijk blij dat hij zelf geen kits had die hij zo zou moeten bestraffen. Hij vond het niet erg leuk om kits te wijzen op hun fouten. Hij vond het sowieso al niet leuk als hij de enthousiasme van iemand zou moeten verstoren met een opmerking die al dan niet wel terecht was, maar het enthousiasme helemaal om zou waaien naar een teleurgestelde, schuldbewuste blik. Ook deze kitten leek op zijn plek gezet te zijn en keek naar de grond. Blowsoul had bijna zin om naar de kitten te lopen en te zeggen dat het allemaal niet zo erg was als hij dacht, maar hij moest zich inhouden. Het was de taak van de moederkat, niet van hem, om de kitten te bestraffen, maar ook weer te liefkozen en de hemel in te prijzen. Met tegenzin draaide de cyperse grijze kater zich om en keek naar de lucht. Het was mooi blauw, dus besloot hij om een wandeling te maken. Hij draaide zich om en begroette de katten die bij de ingang stonden te spelen. De katten in zijn Clan herkenden hem meestal als een lieve, zorgzame kater, die loyaal aan zijn Clan was en de Warrior Code niet gauw zou breken. Hij zou het niet in een enkele vezel van zichzelf verdragen als hij deze Code zou breken, die in zijn geheugen geschrift was.

De kater liep op zijn gebruikelijke, rustige pas naar de hoge vlaktes. Hij wilde even uitwaaien, wat hij daar perfect kon doen. Hij voelde de wind nu al door zijn vacht gaan en hij was er nog niet eens. De WindClan stond er dan ook om bekend dat ze de beste open vlaktes hadden, waar de wind heerlijk en niet storend was, tenzij je natuurlijk heel erg gesteld op je vacht was en je elk klein haartje perfect plat wilde hebben. Toch stoorde hij zich er niet aan als zijn vacht omhoog waaide. In koude tijden was het natuurlijk wat minder, maar ook dan vond hij het niet storend. Nee, hij was heel tevreden met de Clan waarin hij leefde, alhoewel de dood van Tallstar natuurlijk niet leuk geweest was. Dan was weer wel het goede nieuws dat Hollystar Clanleider was geworden. Ook al voelde hij veel respect voor de poes, hij kon zich een verdrietig gevoel om Tallstar niet ontnemen, ook al had hij de kater nooit goed gekend. Hij schudde zijn kop en keek opzij, waarna hij zachtjes over de binnenkant van zijn poten likte en een doorn uit zijn pootkussen trok. Alleen die irriteerde hem. Hij merkte op dat hij bij de hoge vlaktes was aangekomen en knikte even naar niemand in het bijzonder. Het volgende moment liet hij zich volledig op zijn zij vallen en genoot van de wind.
[/b]

Spottedleaf draafde gekalmeerd over de vlaktes. Ze profiteerde er van. Nu het nog kon. De zon scheen op haar pels, en de wind streelde haar snorharen. Dit was toch alles waar een kat kon van dromen? Haar witte voeten zette zich af, en de lapjes kat vloog lenig door de warme lucht. Simpel weg sprong ze over een paar takken die rond slingerde op de grond. Het was de eerste keer in deze maan dat ze niet laat opbleef. Iemand anders nam haar waak tijd over, en daar was ze zeer dankbaar voor. Elke nacht bleef Spottedleaf wakker om te waken voor haar zo geliefde Clan. Zonder de steun van vrienden kom je nooit ver. Er bestonden wel zo'n katten die dat konden. Dat waren rogue's. Ze begreep die gasten niet echt. Je had genoeg keuze. Kittypet, Clan kat, of Bloodclanner. Dus waarom rogue? Spottedleaf schudde haar hoofd, en propte die gedachte van achter in haar hoofd. Het was niet de tijd om over zulke kleine dingen te lopen zeuren. Je kon beter genieten van het leven nu het nog kon. Het zou niet lang meer duren en bladkaal brak weer aan. De wind die in haar gezicht blies nam de geur van iemand anders mee. Hier hoefde geen enkele kat twee keer over na te denken. Het was overduidelijk de geur van de Windclan. Dus er was nog iemand hier in de buurt. Spotetdleaf wierp haar hoofd in de lucht, en nam de geur nog eens goed in haar op. het was niet ver weg van haar, dat had ze door. Ze trippelde verder en nog geen tien minuten later ontmoette ze een Windclan kater. Hij liet zich pardoes, op zijn zij vallen en genoot ook van de wind. Ze plooide een glimlach op haar gezicht en ging voor hem staan. 'Ook niet echt de hyper actiefste he.' Begroette ze hem vriendelijk. Haar toon was lachwekkend. Met haar staart porde ze in zijn schouder. Haar grasgroene ogen twinkelde warm. Het zag er wel tof uit. Je zo laten vallen, en al je problemen voor een paar seconden achter je laten. Spottedleaf grijnsde even, en liet haar vervolgens ook zo vallen. Haar blik was strak gericht op de lucht boven haar. Daar speelde witte wolkjes vrolijk, en scheen de zon prachtig. Het gras kriebelde even aan haar neus, en haar aandacht was weer gericht op de kater naast haar. 'Spottedleaf.' Mauwde ze rustig. Nu wist hij ten minste haar naam.

Een lichte glimlach speelde rond Blowsouls lippen toen hij een stem hoorde. De stem klonk zacht en teder, het was dus de stem van een poes. Zijn trommelvliezen werden even geliefkoosd door de zachte klank van haar. Zelf had hij ook een zachte stem, maar aangezien hij mannelijk was, klonk ook de ruwheid er weer tussendoor. Toch belemmerde hem dit niet om te praten en om te genieten van zijn stem. Hij keek geamuseerd naar de poes. ‘Nou, jij anders ook niet,’ zei hij lachend, toen ze hem na leek te doen. De kater keek geamuseerd op haar neer, waarna hij zachtjes knikte en de naam in zijn geheugen prentte. Ook al kende hij veel namen, er waren nog genoeg namen die hij wel kende, maar waarbij hij de juiste kat niet kon vinden. Als die zich dan aan hem voorstelden, zou hij hun geur kunnen onthouden, zoals elke kat dat kon doen. Nee, een Clangenoot zou hij niet gauw vergeten, zo zat hij niet in elkaar. ‘Blowsoul,’ besloot ook hij om zich voor te stellen. Hij keek de poes even glimlachend aan. Ze leek zorgeloos, maar zou dat vast niet zijn. Net zoals hij soms had, zou zij ook wel veel aan haar hoofd hebben, maar liet dit in elk geval niet zien. Mooi, hij deed dat ook niet. Hij wilde zijn eigen zaken het liefst voor zichzelf houden en vond het niet zo geweldig als iedereen meteen aan hem kon zien wat er scheelde. ‘Ook aan het genieten van het lekkere weer?’ vroeg hij daarna, waarna zijn oren even geamuseerd heen en weer bewogen. Hij besloot om sociaal te blijven en schoof wat dichter naar hem toe, maar bleef wel op respectievelijke afstand. Hij likte met zijn tong even over zijn voorpoot en waste zijn oren, waarna hij weer naar haar keek.

Hij besloot om het niet op een staarwedstrijd te houden en richtte zijn blik snel de andere kant op, voordat ze zou denken dat hij wel de hele tijd nou haar wilde blijven staren. Dat gevoel wilde hij haar niet geven, het zou niet bepaald sociaal zijn en hij zou zichzelf nou ook niet bepaald op zijn gemak voelen als iemand hem de hele tijd aan zou blijven kijken terwijl hij aan het liggen was. De poes leek hem ouder dan hijzelf, maar dat kon hij ook helemaal fout hebben. Leeftijd inschatten was voor hem niet zo makkelijk. Hij schatte het dan ook vaak fout, ook al had hij er nu wel een goed gevoel bij. ‘De kits worden al groot,’ snorde hij geamuseerd. ‘Misschien vindt er binnenkort een ceremonie plaats en word ik eindelijk mentor.’ Zijn ogen fonkelden vrolijk nadat hij dat gezegd had. Hij zou er echt veel voorover hebben om mentor te worden. Het leek hem zo geweldig om een eigen leerling te hebben die hij kon helpen en vaardigheden kon aanleren waarvan hij of zij zou denken dat hij of zij ze nooit zou kunnen. Hij sloot zijn ogen even. ‘Ben jij al mentor?’ vroeg hij, waarna hij aandachtig naar haar keek. Mocht ze werkelijk ouder dan hem zijn, dan zou ze misschien wel genoeg ervaring hebben om mentor te zijn en was dit zelf misschien ook wel. Hij besloot zelf om gewoon zijn beurt af te wachten. Hij zou vanzelf wel mentor worden als Hollystar dit goed voor hem vond, zij was immers de leidster die wist wat goed voor elke kat van haar Clan was. Tenminste, daar was hijzelf dan toch van overtuigd. Hij keek weer vragend naar Spottedleaf, benieuwd zijnd naar haar antwoord.

- Op razend tempo getypt, maar normaal zitten er geen foutjes in ;p

Een lichte glimlach krulde rond haar lippen. Ze bukte haar hoofd en gleed met haar roze tong een paar keer over haar voorpoot. Toen ze klaar was nam ze Blowsoul's zinnen in haar op, en waagde het om erop te reageren. 'Ja, die kittens groeien als kool.' Zei ze geamuseerd. Zijn vraag of Spottedleaf al een apprentice had raasde door haar heen. Dat had ze inderdaad al. Onverwacht. 'Ja, Silverpaw. Ik kreeg haar bij de gepasseerde ceremonie.' beantwoorde ze neutraaltjes. Haar oren wiebelde even nieuwsgierig. 'Hollystar zal het wel beslissen, maar als je wilt kan ik proberen een goed woordje voor je te doen..' Vroeg ze speels. Een kleine twinkel sprong in haar ogen. Ze had al eens eerder met Hollystar gepraat. Haar leider zei toen dat ze een waardige warrior was. Maar Spottedleaf twijfelde wel vaker aan haar zelf. Vaak dacht ze dat iedereen beter was, en alles dubbel zo goed kon. Een kleine verveelde zucht schoot uit haar mond. Het klonk wel grappig, dus bukte ze haar hoofd even en lachte kort. Dit was wel fijn. Even zorgeloos met een mede-warrior praten. Al je problemen aan de kant schuiven. Dat was fijn, en kalmerend. Haar roze neus porde in zijn zij. 'Ga je mee wandelen?' Haar stem klonk vredig. En dat was ze ook. Ze doodde niemand zonder dat het écht nodig was. Ook viel ze niet snel aan, maar snel op d'r teentjes, dat was ze wel ja. Maar naast alles van dat, trok ze niet op de Bloodclanners. Ze begreep die katten totaal niet. Waarom zomaar on-nodig doodden? Dat was hetzelfde als on-nodige zelfmoord. Even kortaf schudde de lapjeskat haar hoofd. Spottedleaf hees haar lichaam recht, maar nog geen seconde later liet ze haar weer in het gras vallen. 'Of toch niet.' Ze schoot even kortaf in de lach, maar bekwam niet veel later weer. Spottedleaf staarde hem even afwezig aan, maar al gauw raapte ze haar bijzijn weer op en wende haar hoofd af. Nog steeds was er geen zwarte wolk te zien, ook de zon straalde nog even hard. Haar grasgroene ogen sloten zich even, en een paar minuten genoot ze van de wind die tegen haar vacht blies. Na eventjes zo te liggen opende ze haar ogen weer, en keek hem verwachtings vol aan. Ook kon je niet al te snel een gesprek met Spottedleaf aan knopen. Maar nu leek het wel goed op z'n rolletjes te lopen. Haar staart tikte tegen de grond in een ritmisch tempo. 'Vertel eens wat meer over je zelf? Ik bedoel, zodat ik je beter kan leren kennen. Hoe meer zielen hoe leuker toch,' Weer kroop er een zoete lach op haar snoet. Vragen om wat meer over jezelf te zeggen was een dood gewone vraag, voor haar zat er nooit iets achter. Ze keek hem aan, terwijl ze geduldig op haar antwoord wachtte.

Grijnzend en geamuseerd keek de cyperse kater naar de lapjeskat, die eerst voorstelde om te gaan wandelen, maar zich uiteindelijk weer op haar zij liet vallen. ‘Dat is dan al goed nieuws. Dat wilt zeggen dat je gewoon een waardige krijger bent, anders zal Hollystar je heus geen leerling geven,’ snorde hij geamuseerd. Hij overdacht haar woorden even. Ja, lekker makkelijk als zij een goed woordje voor hem zou doen. Hij wilde haar niet het vuile werk voor hem laten opknappen. Nee, zo’n reputatie wilde hij niet krijgen. Dan was hij de kat die alles voor zich liet doen. Ook al stelde zij het zelf voor, hij vond het geen goed idee. Misschien zouden katten dan denken dat hij haar alles liet doen en dat zij binnenkort ook gevraagd werden om iets voor hem te doen. De katten in de Clan waren aardig en loyaal, maar er zaten er genoeg bij die konden roddelen als de beste. Roddels verspreiden in een Clan gelijk de WindClan was gewoon niet zo moeilijk, het geloven was een heel ander verhaal, sommige roddels sloegen soms gewoon nergens op. Sommige waren gewoon niet te geloven, maar wel waar. Nee, hij wilde niet dat Spottedleaf dit voor hem deed. Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, dankjewel. Ik denk dat ik niet genoeg ervaring heb. Ook wil ik niet dat je je verplicht voelt om haar te woord te staan voor mij. Bovendien zal Hollystar dan denken dat ikzelf te verlegen ben of gewoon geen zin heb om naar haar toe te gaan, die denkbeeldige attitude wil ik voorkomen.’ Hij keek glimlachend op haar neer. ‘Maar toch bedankt,’ snorde hij daarna. Hij keek haar even dankbaar aan, waarna hij zijn blik naar het gras wendde. Zo groen, zo vredig, maar toch ook zo breekbaar. Het leek wel hun eigen Clan.

‘Nou, ik ben dus Blowsoul van de WindClan, maar dat wist je natuurlijk al,’ zei hij plagend, waarna hij haar snorrend een por in haar zij teruggaf. ‘Ik ben veertien maanden oud, heb nog geen leerling en moet nog ervaring opdoen. Ik hou van kits, maar wil er zelf liever nog geen. Ik ben loyaal tegenover mijn Clan, respecteer iedereen van mijn Clan en vind het onnodig om te doden als dit nutteloos is. Verder zal ik mijn leven geven voor mijn Clan, herkennen ze me als een vriendelijke kater en amuseer ik me momenteel met een poes genaamd Spottedleaf. Ik weet niet of je haar kent, maar volgens mij maak ik een goede gok dat je haar wel kent.’ Plagend keek hij haar aan, waarna hij even met zijn tong over zijn voorpoot streek. ‘En nu jij,’ gebood hij haar. ‘Stel jezelf eens voor.’ Geamuseerd keek hij haar aan, omdat hij gewoon al van te voren wist dat er iets bijdehands uit haar zou komen. Soms verraadde haar lieve snoet al een hoop. Ze was aardig, evenals hij dacht dat ze was. Hij keek haar nu meer nieuwsgierig aan, waarna hij besloot om er eens lekker voor te gaan liggen. Hij wist niet of ze zoveel over zichzelf zou vertellen als hij had gedaan, maar het was zoals zij zei: hoe meer zielen, hoe leuker. Toch was hij ook wel benieuwd met wie hij te maken had. Ook al kende hij nu haar naam, haar hele persoonlijkheid was voor hem nog een raadsel, maar misschien na deze middag met haar niet meer. Hij zou wel zien.

Het compliment dat Blowsoul gaf, deed haar een goed gevoel geven. 'Bedankt zeker.' Miauwde Spottedleaf met dichtgeknepen ogen van plezier. Haar gedachten zonken af naar haar leerling. Ze had Silverpaw al een tijdje niet gezien. Ook van de andere Windclanners kreeg ze te horen dat 'ie haar niet hadden gezien. Misschien is er iets gebeurd met haar? Of is Silverpaw weg gelopen, en was ze nu een kittypet? Nee, het zal wel niets zijn. Ten minste, dat hoopte Spottedleaf toch. Haar aandacht werd weer gevestigd op Blowsoul. Hij vond het geen goed idee, en dat beaamde 'ie met redelijk wijze woorden. 'Je bent blijkbaar toch ervarener dan je zelf denkt. Ik ken genoeg katten die geen seconde later ja knikte.' Deze keer was het zijn beurt om complimentjes te ontvangen. Spotetdleaf hees haarzelf weer recht, en ging rustig zitten. Een paar keer wreef ze met haar voorpoot over haar gezicht, en glimlachte bij de uitleg die Blowsoul gaf. Een korte lach ontsnapte weer uit haar keel, en ze ging weer liggen. 'Goed wat wil je weten over mijn saaie leventje als té ervaren warrior?' Plaagde ze terug. Ze likte even over haar lippen en begon nu aan de serieuze uitleg. 'Goed ik ben Spottedleaf, ik ben een warrior van de Windclan, zoals jij inderdaad al bekende. Ik ben achttien maanden oud, heb nog maar één leerling gehad, maar dat verwacht je wel van iemand zoals ik.' Ze porde hem terug en plooide een serieuze blik in haar gezicht. 'Mijn ouders zijn vermoord door een of andere Bloodclanner, net zoals mijn zussen en broers. Ik kan er niet zo goed tegen dat katten voor gestoken worden, of genegeerd en dat soort stuff.' Ze kon haar serieuze blik niet ophouden, en algauw gaf ze toe aan haar lot, en schoot in de lach. 'Was dat genoeg voor je of wil je ook weten hoe ik getraind werd?' Haar groene ogen werden weer gericht op de natuur rondom hen. Het was een gift van de Starclan zeiden sommige. Het prooi en water, zonder konden we niet leven. Ze zuchtte diep en liet haar staart even tegen de grond slaan. Haar ogen werden weer gericht in die van hem, en ze wachtte koortsachtig af op zijn antwoord. Zoals je al kon zien had ze niet altijd evenveel geduld, maar vaak verbeterde dat wel met hoe beter ze je leerde kennen.

[sorry flutje]

Een lichte glimlach gleed rond Blowsouls lippen toen hij het nogal bijdehante antwoord van Spottedleaf hoorde. Hij vond het eigenlijk best wel leuk dat ze zo bijdehand was. Ze wist welke opmerkingen ze wel kon maken en welke niet, iets wat een ervaren kat meer dan vaker in zich had. Hij keek haar even aan en voelde een lichte bewondering omdat ze zonder snikken of wat dan ook kon praten over haar ouders, broers en zussen. Misschien was het lang geleden, verleden tijd, voor haar om er nog over te huilen, maar hij kon begrijpen dat het zwaar zou vallen bij haar. Hij gaf haar daarom dan ook een troostende lik. ‘Moge StarClan ze eren,’ zei hij, waarna hij zijn kopje lichtelijk boog. Hij wist niet precies of hij de juiste condolerende zin had uitgesproken, maar het was nog altijd beter dan te zeggen ‘gecondoleerd’. De kater keek even naar de poes, waarna hij nadacht over woorden wat hij kon gebruiken. Gelukkig kwam ze net weer met een van haar bijdehante opmerkingen, waardoor hij het niet kon laten om te glimlachen. ‘Nee, dat stuk hoef ik niet te weten. Waarschijnlijk ben je, net zoals ik, verschrikkelijk afgebeuld door je mentor. ’s Avonds kwam je zeker huilend het kamp binnen, waarna je aan je prooi begon en deze niet door kon slikken omdat je zo moest huilen. De volgende dag begon de aftuiging weer, keer op keer. Uiteindelijk had de WindClanleider hem moeten verbannen uit het kamp, omdat je anders de druk niet meer aankon.’ Hij keek haar aan en grinnikte even. Zo, nu had hij even een bijdehante opmerking teruggemaakt, eens zien wat haar reactie daarop was. Tot nu toe kon hij nog niet veel van haar peilen, maar hij was al blij dat hij een voor hem geslaagd grapje terug kon maken.

Zijn lichtgele tot beigekleurige ogen keken aandachtig rond zich heen, merkten nu pas de natuur op die hij normaal ook al zou moeten zien. Het deed hem goed dat de planten goed groeiden en het prooi er overduidelijk aanwezig was. Hij keek even naar Spottedleaf, die zich verder niet druk leek te maken om de muis die zich naast haar bevond. Hij grijnsde even, kwam lichtelijk overeind en boog zich. Hij keek ingespannen naar de muis, waarna hij een aanloop nam en over Spottedleaf sprong. Zijn achterpoten raakten haar gelukkig niet, waardoor hij soepel achter haar terechtkwam en met zijn ene poot op de muis belandde. De muis was verschrikt, waardoor hij hem sneller kon doden. Snel pakte de kater de muisje in zijn nekvel en sprong terug naar Spottedleaf. ‘Nu kunnen ze niet zeggen dat we niks voor de Clan gedaan hebben,’ opperde hij, welliswaar met zijn mond vol. Hij gooide de prooi op de grond, die een smerig krakend geluid veroorzaakte, begroef hem toen en gooide de aarde weer dicht. Hij keek rond zich heen en legde zich toen achter het begraven hoopje neer, zodat hij er goed oog op had. Hij moest niet hebben dat het dadelijk gestolen werd door een andere kat. Hij wilde sowieso niet dat er gepronkt werd met een prestatie van een ander door iemand die de prestatie zelf niet geleverd had. Dat was gewoon niet netjes. De kater keek even naar Spottedleaf. ‘Nu heb je een kleine demonstratie gezien van hoe ze mij getraind hebben. Ik wilde mijn mentor nog vragen of hij net zo wilde gaan liggen als jij, maar hij vond het geen goed idee,’ zei hij, waarna hij haar plagend met zijn staart in haar zij porde.

Ze gleed met haar roze tong over haar lippen en dacht even na. Ze had haar ouders, en familie al niet meer gezien zins ze kit was. Af en toe in dromen, maar die kwamen niet van de Starclan. Want een gewone warrior kreeg zulke dromen niet. Sommigen twijfelde zelfs aan de Starclan. Omdat niemand bewijs had dat ze wel écht bestond. Maar hoe komt het dan dat als een deputy leider word, 'ie negen levens kreeg? Maar sommigen begrepen dat gewoon niet. Niet dat hun IQ lager was, gewoon dat ze er niet in geloofde. Kittypets, en rogue's geloven ook niet in de Starclan, en de meeste van hun zijn wel wat je kunt zeggen 'slim'. Omdat Spottedleaf diep gezonken was, had ze geen klein vermoeden dat er een muis naast haar stond. Pas toen Blowsoul de rake klappen uit deelde, schoot ze wakker en keek hem eerst raar aan. Maar na een tijdje had ze het weer door. 'Hihi, ja dat is waar.' Grinnikte Spottedleaf. Haar oren schoven naar achter. Een zure wind sneed in haar gezicht. 'Vanwaar komt dat in eens?' Klonk haar stem amper heersend over de vele hopen wind die op hun af rolde. Ze schoot over eind en porde in Blowsoul's flank. 'Sta je nog op?' Vroeg ze haperend, maar zelf vloog Spottedleaf weer op haar zijde. Nah, ze konden beter even genieten van de wind. De meeste waren dat niet gewoon. Bijvoorbeeld andere Clans zouden het al lang begeven, en terug hollen naar hun veilige territorium. Maar Windclanners waren hiervoor gemaakt. Zoals de Riverclan en de Skyclan. De Riverclanner konden als de beste zwemmen en vis vangen. De Skyclan stond bekend door hun sterkte achterpoten. Die konden zonder probleem in de hoogste boom springen. Om de reactie van Blowsoul trok ze een pesterig gezicht. 'Ach, mijn mentor was een pure zuurpruim. Hij klaagde om het minste. Ooit had ik eens nat mos voor de Elders gaan halen. De volgende dag kreunde die door hun ledematen die stijf waren. Mijn mentor had me letterlijk één maan geen training gegeven.' Dat verhaaltje kende elke Elder nog die dat had meegemaakt. Elke keer dat Spottedleaf nu mos ging halen voor hen checkte ze het eens goed na. Haar staartpuntje trok steeds heen en weer. Haar groene ogen sloegen af op de grond. Zo kon ze even kijken naar haar voeten. Haar voeten waren smal en klein. Haar bouw was eerder gemiddeld groot, en niet te dik, en niet te mager. Ze was dus simpelweg een gewone kat van grootte en gewicht. Sommigen waren groot en uberslank, dat vond ze te overdreven. Ze schudde haar hoofd en likte weer twee keer over haar voet. 'Zo, hoef ik nog iets te weten over jou? Of jij iets over mij?..' Vroeg ze plagend terwijl Spottedleaf in zijn schouder porde. De heftige wind die zo juist nog raasde, was nu gaan liggen. Nu heersde er enkel nog een zachte zomerbries..

Aandachtig luisterde de kater naar wat ze te zeggen had. Blijkbaar had ze hem niet opgemerkt, want ze had hem nogal geschrokken aangekeken toen hij over haar heen gesprongen was. Hij snorde lichtelijk geamuseerd van haar verhaaltje. ‘Dat is wel een zware straf. Tegenwoordig hebben de oudsten altijd wel wat te klagen. Zelfs de kits doen tegenwoordig niets meer goed voor hun. Volgens mij komt het omdat ze niet meer de vaardigheden hebben om te gaan jagen, dat stoort hun misschien. Dat ze dat op ons afreageren, is jammer,’ vertelde hij, waarna hij even nadacht over zijn conclusie. Hij kon op dit moment niks anders bedenken. Oudsten waren niet zomaar chagrijnig. Ze hadden een goed leven, kregen op tijd prooi en het werd hun zelfs voorgeschoteld, maar toch begreep Blowsoul ook wel dat ze er gewoon zelf voor wilden jagen en het niet voorgeschoteld wilden krijgen. Toch wilde hij dat ze goed hun rust namen op dat moment van hun leven. Bovendien, die katten rustten niet zomaar. Meestal was er een ongeluk gebeurd, was het inderdaad van ouderdom of moest er iemand vroegtijdig naar de oudsten omdat het jagen gewoon niet meer ging. Sommige hadden de vaardigheden verleerd, dankzij hun ouderdom, waardoor ze ook naar de oudsten moesten gaan. Er waren genoeg redenen voor de oudsten om naar daar te gaan. Blowsoul schrok op uit zijn gedachten en grijnsde toen breed naar Spottedleaf. ‘Volgens mij heb ik je al mijn diepe geheimen al verteld,’ zei hij plagend. Hij had geen diepe geheimen, dus hij zou niet weten waarover hij het zou moeten hebben als iemand hem ernaar ging vragen. Hij snorde even naar de poes. ‘Natuurlijk, ga maar weer lui op je zij liggen. We hebben toch niks te doen.’ Goedbedoeld gaf hij haar een por met zijn staart en grijnsde.

De wind werd inderdaad wat ruwer, maar WindClankatten waren daar nou eenmaal tegen bestemd. Hij snorde zachtjes toen de wind wat met zijn vacht speelde, ook al werd het een beetje koud en sneed het wat in zijn vel. Het maakte niks uit, hij hoefde zich er niet voor weg te razen. Spottedleaf vond het ook niet echt erg, het werd haar niet te veel of zo, anders zou ze hem dat wel zeggen. Tenzij ze niet voor hem onder wilde doen, maar dat geloofde hij zelf niet eens. ‘Lig je lekker?’ vroeg hij plagend, waarna hij opstond en naast haar ging liggen. Hij keek even naar haar vacht en zag dat het warrig lag. Hij grinnikte even, besloot om er maar niks over te zeggen. Zijn eigen vacht zou er nu ook niet meer zo netjes bij liggen. Bovendien zou Spottedleaf het misschien niet op prijs stellen als hij haar zou helpen om haar vacht te corrigeren, dat zou hij als een vriendschappelijk gebaar zien, maar misschien lag dat voor haar wel anders. Nee, om zo’n stommiteit wilde hij niet deze gezellige sfeer verpesten. ‘Eigenlijk zouden we wel wat voor onze Clan moeten gaan doen, hè? Dat muisje wat ik net heb gevangen gaat zelfs de helft van de oudsten niet blij maken, laat staan de kits,’ zei hij snorrend. Hij zag de snoezige blikken van de kits al voor zich als ze zich op de prooi zouden storten en het maar niks zouden vinden, omdat het zo weinig was. Ook de moederkatten moesten voldoende eten omdat zij de hele dag bezig waren met hun jongen, andermans jongen en bovenop gingen er sommigen toch nog jagen, ondanks al het werk wat ze al hadden. Hij keek naar Spottedleaf en wachtte rustig af op wat ze ging zeggen.

- Sorry voor de wat late reactie! Wink

Haar vacht voelde rommelig aan. Natuurlijk zou dat door die vage wind komen. Een schrale glimlach stond op haar gezicht. Ze hoorde even de vragen, en antwoorden van Blowsoul niet. Ze genoot een paar secondjes van de zwakke stralen die haar vacht verwarmde. Ze zou later wel weer haar pels schoon maken, daar had ze nu even geen zin in. Tja, je moest je toch niet altijd keurig gedragen? Je mag toch ook eens af en toe speels zijn? En genieten. In plaats van elke dag zo kei keurig naar buiten gaan. Dan ben je een robot. En dat was Spottedleaf niet. Denk nou niet dat ze een wildebras is. Ze kan wel spelen, en grapjes maken+accepteren. Maar niet altijd even goed. Haar karakter was neutraaltjes. Net zoals haar uiterlijk. Niet zoo mooi, maar ook weer niet lelijk. gewoontjes. En daar was ze blij mee. Je moest niet altijd alles zijn. Waarom moet je de beste zijn? Als je ook twede beste kan zijn? Een zachte zucht gleed uit haar keel toen ze Blowsoul weer aan keek. Zijn karakter was ook neutraal, dat dacht ze toch. Tot nu toe heeft hij zich goed bewezen, in haar ogen. Maar je weet nooit echt hoe iemand zich voelt. Je kan niet iemands gedachten lezen. Dat zou on-eerlijk zijn, en zeker niet leuk. Dan heb je geen spanning meer in de wereld. Zoals bij de gene die verliefd zijn. Die weten beide dan direct of hij haar mag, of zij hem. Dat was toch niet leuk? Je moet gewoon altijd eerlijk zijn. Nergens gezeik over maken. Sommigen acteren. Ze doen alsof ze engeltjes zijn, gewoon om in de goede smaak te vallen. Spottedleaf was niet zo. Nee, zij was altijd al eerlijk geweest. Zij zou het nooit over haar hart krijgen om te liegen. Je hebt er niks aan, en altijd achterhalen ze het wel.

De vraag van Blowsoul maakte haar schrale glimlach wat voller. 'Natuurlijk lig ik goed joh.' Mauwde ze speels. Haar ogen lichtte wat op toen hij naast d'r ging liggen. Hij wist wel kattinnen aan het lachen te maken. Niet dat Spottedleaf iets voelde, nee. Gewoon vriendschap. In zulke situaties weet ze haarzelf altijd serieus te houden. Nooit overdrijven. Dat kwam nooit goed. Zulke ervaringen heeft ze al beleeft. haar vacht kriebelde nu toch echt wel. Ze wende haar hoofd al, en raspte met haar roze tong over haar warrige vacht. Na een paar seconden lag 'ie al weer goed. De opmerking van de kater naast haar liet haar weer lachen. Ze zouden inderdaad iets moeten doen. En die muis zal hen inderdaad niet tevreden stellen. Maar er zouden toch al tal van patrouilles op pad zijn om te jagen. Maar toch, één of twéé muizen zouden ze niet kunnen missen, right? Spottedleaf tilde haar hoofd op, en stak haar neus in de lucht. Er was geen andere patrouille hier in de buurt. Anders zouden ze het wel geroken hebben. Dus, konden ze hier in de buurt gaan jagen, inderdaad. Spottedleaf knikte en lachte vriendelijk. 'Dat is waar. Naar waar zullen we gaan?' Vroeg ze terwijl ze haar lichaam ophees. Ze schudde het gras weer uit haar vacht, maar dat was ook weer de oorzaak van een warrige vacht. En lach speelde op haar gezicht toen ze weer haar pels begon schoon te likken. Het was wel gezellig. Zo even rustig met een nieuwe vriend praten, en vervolgens jagen. Dat zou ze vaker moeten doen inplaats van al die nacht wakingen. Ze was klaar met haar vacht, en tilde haar hoofd op. 'Kom dan vertrekken we.' Spotetdleaf tikte even met haar neus tegen de zijne, en draafde naar voor. Normaal zou Blowsoul wel volgen, maar voor haar mocht hij ook de leiding nemen hoor. Het maakte haar niet echt uit.

Het karakter van de poes begon hem steeds meer aan te staan. Ze was niet een van de serieuzere katten, kon wel tegen een grapje en had ook een weerwoord. Het was echt zo’n pittige kattin die zichzelf heus wel tussen alle anderen zou vinden. Dat mocht Blowsoul wel. Hij keek om zich heen en stak zijn neusje in de lucht om de binnenkomende geuren sterker op te vangen. De heerlijke bosgeuren streelden zijn neus, evenals dat de wind zijn vacht streelde. Alles aan WindClan was gewoon geweldig. Het was een Clan waarbij wind en bosgeuren heerlijk waren, het nooit smerig rook naar smerige rivieren of vieze platen en waarbij hij echt zichzelf kon zijn. Hij had maar geluk dat hij geboren was in deze Clan. Hij zou het eigenlijk wel raar vinden als een kat zichzelf niet thuis voelde in zijn eigen Clan en naar een eigen Clan over probeerde te gaan. Nee, dat hij zich voor zichzelf niet interpreteren, zou dit dan ook nooit willen. Hij keek opzij naar Spottedleaf. ‘Het maakt eigenlijk niet veel uit naar waar we gaan. Laten we naar van die velden gaan. Daar zullen wel muizen te vinden zijn.’ Hij keek haar glimlachend aan en besloot toen om naast haar te lopen. Zo nam niemand van hun echt de leiding. Hun poten zouden hun zelf wel leiden naar een plek. Hij was nou niet echt het type dat zich elke dag heel hard de kop brak over waar hij zou gaan jagen. Hij was meer iemand die gewoon begon te lopen en uiteindelijk wel zag waar hij zou komen. Hij merkte de felle bosgeuren op, maar ook andere geluiden vielen hem op. Als hij heel stil was, kon hij zelfs een bepaald diertje in het bosje naast hem horen bewegen. Hij draaide zijn kopje.

Daar, tussen de struiken in, zat een muisje. Het zat vredig op een zaadje te knabbelen en leek niks in de gaten te hebben van de twee katten die zich zijdelings van hem bevonden. Blowsoul gaf Spottedleaf een vriendschappelijk kopje toen hij haar een beetje opzij duwde, om vervolgens met zijn staart naar het muisje te wijzen. ‘Die is voor mij,’ fluisterde hij zachtjes, bang zijnd dat zijn stemgeluid het diertje zou doen schrikken. Toen dit echter niet gebeurde, liet hij zich zakken naar de grond. Zijn staartpunt zwiepte nerveus heen en weer. Hij voelde er niet veel voor om te falen met Spottedleaf naast zich. Hij besloot om ervoor te gaan en sprong. De muis had hem net op tijd zien aankomen, maar Blowsoul was slimmer. Hij rolde zich op zijn zij, stak zijn voorpoten uit – die geklauwd waren – en spietste de muis aan zijn voorpoot. Het diertje was dood. Triomfantelijk kwam Blowsoul overeind en keek Spottedleaf vrolijk aan, waarna hij het diertje begroef. ‘We zien wel wat we allemaal tegenkomen,’ miauwde hij. ‘Zo hoeven we ons ook niet druk te maken over het aantal prooi dat we moeten vangen voor de Clan.’ Het leek hem het beste om gewoon te zien wat er aanwezig was. Soms was er een goede vangst, soms ook niet. Nog nooit had iemand daar in deze periode hard onder geleden, vooral niet omdat WindClan met meer dan twee katten waren en er dus elke dag wel tientallen krijgers plus leerlingen op jacht gingen. Het territorium was groot, dus ze lagen elkaar ook niet voor de voeten. Zalig, toch? Hij keek gespannen naar Spottedleaf. Zou zij al aan het jagen zijn en kon hij het beste zwijgen? Dadelijk verstoorde hij haar vangst en een hele middag boos op elkaar zijn door een ruzie om een mislukte vangst, wilde hij niet. Dus hij zweeg.

-lekker kort posten >D-

Ze keek toe naar Blowsoul die de eerste stap waagde, en zijn zinnen zette op het muisje aan Spottedleaf's zijde. Grijnzend bekeen ze de kater die het dier neerhaalde. ''Goed werk," Beaamde ze speels. ‘We zien wel wat we allemaal tegenkomen,’ Daar stemde ze in mee, en knikte instemmend. Een paar tellen later negeerde ze hem even, en waagde haar op de eekhoorn die achter Blowsoul's achterwerk stond te dansen. Het dier was echter nog té jong, en had zijn ouders blijkbaar verloren. Wel een beetje zielig om het al een dood te geven. Haar ogen werden waterig en ze negeerde het dier. 'Hehe, niks.' Mauwde ze als afleider, en deed alsof ze haar evenwicht verloor. Proberend om hem geen vragende blik te geven. Niet dat Spottedleaf vaker medeleven had met prooi. Soms mocht je niet té veel nemen van dat zelfde. Soms moest je het laten groeien. Zelfs in dit sezioen mocht je niet te veel hooi op je vork nemen. Want binnen de kortste keren was er da niets meer van over. Haar groene ogen twinkelde even kortaf toen ze haar weer rechthees. Ze haatte het om te liegen, eigenlijk was het gewoon half geacteerd. 'Eh, sorry. Af en toe mag je je toch laten neervallen?' Deze grap was echter speels bedoeld. Ze gunde hem een glimlach, en ging dan door met het jagen.

Met zijn ogen volgde Blowsoul de bewegingen van Spottedleaf. Haar blik bleek echter gefixeerd te zijn op een plek achter hem. Net toen hij zich om wilde draaien om te zien wat het was, moest hij het rare schouwspel voor hem bekijken. Spottedleaf leek haar evenwicht te verliezen. Hoe kon dat nou? Daarnet stond ze toch nog stevig overeind? Hij schudde verbaasd even zijn kopje, maar besloot om het te laten varen. Iets moest in haar gedachten omgegaan zijn, anders zou ze zo wel niet doen. Hij besloot om zichzelf er niet mee te bemoeien en knikte haar alleen maar even toe. Ach, wat maakte het hem ook uit? Hij knikte. Hij draaide zich een beetje om en grijnsde toen naar haar. ‘Natuurlijk mag dat,’ zei hij daarna poeslief. ‘Zo lang je ook maar iets vangt.’ Plagend stak hij zijn tong uit, waarna hij al een beetje verder liep. Hij vond het nog altijd vreemd. Hij keek achter zijn rug naar de struiken waar Spottedleafs blik net al zo op was gefixeerd, maar kon echter niks bijzonders ontdekken. Zou hij het aan haar vragen? Hij dacht na. Wat zouden de consequenties zijn als hij het vroeg? Zou ze boos kunnen worden? Nou ja, hij had er misschien ook helemaal niks mee te maken. Hij besloot om het te laten varen en keek gauw de andere kant op, zodat het niet leek alsof hij de hele tijd aan het staren was naar haar. Hij besloot om zelf ook maar door te gaan met jagen. Hij kon moeilijk de hele tijd vragend blijven kijken, want dat zou hij zelf ook niet zo leuk vinden als anderen dat bij hem deden. Bovendien had Spottedleaf toch al een verklaring afgelegd? Hij moest gewoon niet zo moeilijk doen. Opgepept door deze gedachten keek hij naar iets anders.

Een dikke, glanzende muis trok zijn aandacht. Ingedoken ging Blowsoul meer naar de grond toe, waarna hij langs zijn lippen likte. Het zou echt zalig zijn als hij deze muis voor zijn Clan zou vangen. Net toen hij wilde springen, verstoorde een geluid hem de geniale vangst. Verstoord keek hij op naar een paar katten die luidruchtig hun patrouille aan het doen waren. Zou Spottedleaf dezelfde pech hebben gehad? Hij besloot om naar haar toe te gaan. ‘Soms vraag ik me echt af of katten er wel over nadenken dat hun Clangenoten aan het jagen zijn,’ zei hij redelijk geïrriteerd, toen hij haar zag. Zijn kans werd echter weer opnieuw geschonken. Iets in zijn ooghoek bewoog en als een wesp gestoken draaide Blowsoul zijn kopje. Hij keek naar de dikke, grijze muis, die hem nu recht aankeek. Onmiddellijk schoot hij naar voren. Echter, het ging fout. Omdat hij zich zo erg concentreerde op de vangst, had hij de boom die voor hem stond eerst niet in de gaten. Pas toen hij deze in de gaten kreeg, botste hij er volop tegen. Zijn hoofd tolde toen hij omviel en even werd het zwart voor zijn ogen. Zijn klauw schoot echter razendsnel opzij, waar hij net nog de muis had zien lopen. Hij hoorde iets piepen en besefte dat hij de muis geraakt had. Hij probeerde zichzelf ook opzij te bewegen, maar dat lukte helaas niet. De kater bleef versuft liggen en moest de muis wel laten gaan. Hij begon immers al kramp in zijn spieren te krijgen. Mokkend liet hij de muis dus gaan, die piepend zijn weg naar de veiligheid opzocht. Zwakjes bleef hijzelf liggen. ‘Spottedleaf,’ mompelde hij zachtjes, maar hij wist zeker dat ze hem niet zou horen. Vochtigheid droop langs zijn neusje naar beneden en belandde op zijn uitgestoken tong. Bloed.

Onderwerp: Re: Take a rest. [&SPOTTEDLEAF] [Topic FINISHED]