I don't give a shit about my Clan. [&NIGHTPAW.]

Een beetje in een agressieve houding, zat Mazepaw te kijken naar een kitten die wild aandacht aan het vragen was van een andere kat. Verschrikkelijk vond ze het, hoe die kleine mormels per se je aandacht opeisten. Deze Clan was gewoon flut. De krijgers letten niet goed op, de leerlingen waren goedgelovige thomassen en de leidster was een leider van niks. En die kits… Die kon ze wel wurgen. Als ze ooit eens dom genoeg waren om aan haar te vragen om de kraamkamer uit te ruimen, zou ze een paar kits eens met haar klauw kennis laten merken. Een van de kits zou ze knock-out slaan, waarna ze de schuld lekker op een ander mormel stak. Die kits wisten toch nooit wat hun overkwam, dus daar kon je makkelijk een punt van manipulatie hebben. De boel op stelten zetten, dat was een tweede benaming. Mazepaws oren draaiden naar achteren toen een kitten opeens haar kant opgewaggeld kwam. Mazepaws klauwen schoten onmiddellijk in de grond, maar zijzelf bleef kalm op de kitten neerkijken. Het kleine mormel had overduidelijk moeite om overeind te blijven staan. Toen het omviel, keek Mazepaw even naar het buikje. Ze liet haar blik kort naar de moederkat glijden, die een andere kant opkeek. Ze zou het natuurlijk nu kunnen doen. Wat kon het haar eigenlijk schelen of iemand het zou zien? Net toen ze haar klauw op wilde tillen om hem neer te slaan, botste het katertje al tegen haar op. ‘Ga weg,’ siste ze. ‘Ga naar je moeder.’ Mazepaw boog zich voorover en gaf met haar neusje een harde zet tegen het achterwerk van het katertje. Omdat het katertje zo wankel op zijn pootjes stond, viel hij natuurlijk meteen om. De moederkat keek haar geschrokken aan. Mazepaw zelf deed ook alsof ze geschrokken was en rende naar het katertje.

‘Zorg dat je in de braamstruiken verstrikt komt te zitten. Eet een paar van die lekkere bramen een eindje verderop. Dat verzorgt de pijn.’ Het leek eigenlijk net alsof ze het katertje aan het likken was. Ze tilde het kleine mormel aan zijn nekvel weer terug overeind en draaide zich lichtelijk naar de moederkat. Die knikte haar glimlachend toe. Zonder haar nog een blik waardig te keuren, draaide Mazepaw zich om en begon naar de uitgang van het kamp te lopen. Toen ze uit het kamp was, begon ze de lopen naar een bepaalde plek. Ze had nog niet in gedachten waar ze precies wilde zijn, maar dat zag ze dan wel weer. Ze dacht weer terug aan hoe de kitten haar bang had aangekeken. Ze sloot haar ogen en genoot even van de macht die zich in haar verspreidde. Wat had ze haar tanden toch graag even in zijn nevel gezet, maar dat zou te opvallend zijn geweest. De kitten zou dan aan het piepen zijn geweest en een val, wat voorover was gebeurd, kon niet zomaar op de nek veroorzaakt worden. Bovendien, de moederkat had het dan wel in de gaten gehad en dan had ze meer problemen gehad. Toch had ze haar tanden even kunnen laten zinken in zijn vacht, ook al was dat niet hard geweest. Het katertje had haar zelfs bijna… dankbaar aangekeken. Ze rilde even van walging. Even later merkte ze op dat ze bij de plaats was gearriveerd waar ze wilde zijn. Ze keek rond zich heen en liet zich toen languit in het gras vallen.

De tortoiseshell kater liep rustig door het kamp. Zijn ogen stonden kalm, en zijn staart hing neutraal laag. Nightpaw kon in allerlei moods zijn; en in dit geval was hij gewoon rustig. Maar Nightpaw kon ook zo om slaan naar kwaad en agressief, maar ook weer naar hyper, speels, en blij. Nou, op dit moment was hij gewoon rustig, neutraal en kalm. Geen zin in gedoe. Inkmask had hem de dag er voor goed getraind. Het deed hem goed om Inkmask als mentor te hebben. Tenslotte was Inkmask ook de deputy van de clan. Dus dat gaf hem nog meer zelfvertrouwen. En zo'n mentor kreeg je toch niet voor niets? Nightpaw schudde de gedachte van zich af en liep richting het kamp uit gang. Hij merkte wel op dat de katten binnen de clan iets té vredig waren naar zijn smaak. Moesten ze niet gewoon bezig zijn met jagen, patrouilleren? En ga zo maar door...? Nightpaw schudde even met z'n kop. Hij kon zelf wel even gaan jagen. Gewoon om dat het fijn was om dat te doen. Nightpaw keek even om zich heen en spitste zijn oren. Hij zakte behendig door zijn poten heen en snoof de geur op. De geur van muis drong zijn neus gaten binnen. Een klein grijnsje kwam op zijn lippen terecht. Hij deed nog een paar stappen dichterbij en sprong toen. Hij haakte de muis op met zijn klauwen en ving 'm op in z'n bek. Hij dode het dier snel, maar wist dat hij al te laat was, gezien elk diertje om hem heen de kreet van de muis wel gehoord moest hebben. Nightpaw zuchtte even maar accepteerde het. Hij liep veder tot hij bij The Highlands aan kwam. Hij zag iets veder op een andere apprentice liggen. Nightpaw glimlachte. Misschien had ze zin in gezelschap? Nightpaw liep op de poes af en herkende haar als Mazepaw. Hij wist dat ze niet de blijste uit de clan was, dus hij zette maar weer een neutrale blik aan. 'Well, hallo,' groette hij de poes kalm.

Even wist ze niet hoe ze haar masker op moest zetten. Zou ze gewoon neutraal blijven, snauwen of zou ze vriendelijk doen? Ze wist het niet. Haar echte gedachten moesten in elk geval verborgen blijven. Het kon haar niet veel schelen als ze uit de Clan werd gezet, maar op dit moment had ze ook geen onderkomen. En met haar vaardigheden, zou ze zo doodgaan in de wildernis. Bovendien, ze had nog geen mentor die haar iets kon leren. Ze dacht na. Zou ze eerst wachten tot ze de benodigde vaardigheden had geleerd? Uiteindelijk zou er wel een punt komen waarop zij zichzelf liet zien. Zo lang zou dat niet meer duren, aangezien ze nu al zo weinig geduld had in de buurt van andere katten. Ze keek om zich heen toen ze opeens een stem hoorde. Ze besloot om gewoon vriendelijk te blijven, aangezien andere katten al een paar glimpen op hadden gevangen van haar echte gedrag. Kalm keek ze de kater aan, waarna ze een beetje overeind kwam en hem rustig toeknikte. ‘Hallo,’ zei ze. Ze herkende hem algauw als Nightpaw, een knappe kater uit haar Clan. Ze snapte niet waarom hij zo schijnheilig geloofde in zijn eigen Clan, maar oké. Het zou wel zo’n Clanding zijn, zij was juist het rare geval in de Clan, waarschijnlijk. Ze keek hem aan. Zou ze vragen of hij niet hetzelfde voelde over hun Clan? Of hij die kits soms niet de kop af kon slaan? Nee, daar zou ze zichzelf wel mee verraden. Trouwens, hij was de leerling van een commandant, dus het zou veel te gevaarlijk zijn. Ze kwam een beetje overeind en likte haar eigen vacht schoon. ‘Had jij ook even geen zin meer om in het kamp te blijven?’ Vriendelijkheid was op te merken bij haar gezicht.

Haar eigen gedachten en gevoelens waren echter verborgen. Elk gesprek dat ze hier had, elke zogenaamde vriend die ze maakte in deze Clan, werkte haar op haar zenuwen. Ze wilde niet zoals deze katten zijn. Ze hadden maar één doel: hun Clan verdedigen. Terwijl Mazepaw het juist meer zag zitten om haar Clan ten onder te zien gaan, om alle katten hulpeloos rond zich heen te zien kijken en dan weg te vluchten. Ze wilde dat ze een geheime aanval op de Clan kon plegen. Eerst wilde ze dan al de kits verloren maken, zoals de BloodClan bij hun had gedaan. Plots schoot haar een idee te binnen. De BloodClan! Stel dat ze daar de leider of leidster aan zou kunnen spreken en zou kunnen laten zien wie ze werkelijk was, misschien kon ze hier dan eindelijk weg! Ze keek opzij naar Nightpaw, hield haar blik neutraal. ‘Heb je al wat kunnen vangen?’ Ze probeerde oprechte interesse voor hem op te brengen, maar ze wist ook wel dat dit gewoon een saai gesprek was die elke Clankat elke dag moest doorbrengen met een andere Clankat, omdat je anders asociaal genoemd werd. Ze rilde even bij de gedacht dat ze de kitten van daarnet had laten ontsnappen. Een lichte grijns gleed rond haar lippen toen ze zichzelf weer haarscherp inprentte dat ze de kitten beet. Ze keek kalm naar Nightpaw, probeerde de neutraliteit in haar blik te bewaren voor hem. ‘Het is wel lekker warm vandaag om te gaan jagen,’ opperde ze, waarna ze voor de schijn even naar boven keek, een blik op de lucht wierp. Ze bevatte niet eens hoe het er daar uitzag, deed alles maar voor de schijn, onder een masker die niet makkelijk te doorprikken zou zijn.