my right paw is gone

Moonpaw en Foxfur brachten haar naar de medicine den waar ze har op een mos bed neer hadden gelecht, de reis had haar uit geput, ze vroeg zich af hoe het met Crookedstar was, was het goed met hem, lag hij hier ook? Werd hij nu geholpen, was ze al geholpen? Lightpaw wist er niks van het enigste wat ze wist was dat het voelde als of ze dood zou gaan, maar nu ze hier lag had ze meer zelfvertrouwens, al wist ze dat ze nooit een Warrior worden zou, en dat ze door moest gaan als voedsel steelende kat, tenminste zo voelde het, ze zou niet kunnen jagen voor haar clan, ze zou niet kunnen vechten, ze zou kwets baar zijn, slap en nutteloos. Langzaam begon ze te knikke bollen, en binnen enkele secondens sliep ze.
Ze liep met vier poten over het gras, samen met Silverpaw, Moonpaw, Thunderpaw, en ook Spottedpaw van de Thundercan. 'Kom mee! Kom mee!' Miauwde ze vrolijk, toen ze rende richting een rivier botste ze tegen Mousefur tegen. Moonpaw, Silverpaw, Thunderpaw, en Spottedpaw, stonden nog op de plek waar ze stonden, ze huilden. Ze keek naar Mousefur, die was met tranen Lightpaw aan het trenen, Lightpaw versmalede haar ogen, ze zach zich zelf. 'Wat is dit?' Ze zag honden die rende dwars door haar heen, en veder op zag ze zich zelf rennen.
Lightpaw opende haar ogen, en die keken verdrietig naar voren. Ze zag beweging, dat was de Medicinecat dat wist ze zeker.

Moonpaw had Lightpaw samen met haar mentor Foxfur de Medicijn den binnen gebracht na de aanval van twee honden. Ze had Crookedstar mee zien lopen naar het kamp, maar zins dien had ze nog niets van hem vernomen. In de medicijn den was de medicijn kat druk in de wer met Lightpaw en de andere mogelijke katten die ziek waren of gewond. Met zachte pootstappen liep Moonpaw naar binnen en ze keek voorzichtig naar binnen, want ze wilde niemand storen? Lightpaw lag nog steeds op het mosbed waar ze door haar en Foxfur neer was gelegt en ze slenterde stiekum naar haar toe. 'Hoe gaat het met je?' vroeg Moonpaw al fluisterend en ze ging naast Lightpaw zitten en wachten op haar antwoord.

Crookedstar was gewond en had eerst er even voor gezorgd dat alles oké was met de anderen. Voordat hij echt de wond had bekeken. Het brandde nog steeds maar als Clanleider kon hij niet zwak zijn. Hij liep voorzichtig de medicine den en keek naar Moonpaw die daar ook stond en hoorde. 'Hoe gaat het met je?' van Moonpaw naar Lightpaw. Crookedstar keek naar Lightpaw en zei "Hetzelfde wil ik je vragen, die honden waren vals en hadden vlooien." Crookedstar keek naar Lightpaw. Hij had echt te doen met de apprentice dat was verschrikkelijk wat er was gebeurd. De vraag zou zijn wat er met haar zou gaan gebeuren. Hij keek naar Moonpaw, die zou bij de eerst volgende ceremonie warrior worden, dat verdiende ze nu wel. Als dit gebeuren ook maar iets later was gebeurt was Lightpaw een warrior geweest. Nu is er een kans dat ze haar leven zo moet slijten als niet-apprentice. Hijzelf ging even liggen op zijn zij iets verderop, hij zou die wond na moeten laten kijken, het brandde namelijk. Crookedstar was hier veels te oud voor om op 2 honden te springen. Hij vond zichzelf nu een muizenbrein en een verstandig leider. Hij had tot de sterrenclan geboden om een tweede kans voor Lightpaw. Ze was in ieder geval een warrior in hart en nieren.

Foxfur had Lightpaw met Moonpaw in de Medicine cat den gelegd. Haar kittens zouden haar vast missen, maar dit moest wel voor gaan! Ze zag dat Moonpaw en Crookedstar om Lightpaws mos bed heen stonden. Ze hoorde iets over de honden en dat Crookedstar zelf ook erge wonden had. "Crookedstar? Moet jij ook niet even langs de Medicine cat gaan. Ik vind die wonden er niet echt fris uitzien." Ze keerde haar blik van de wonden af en keek naar Lightpaw. Haar rechter poot was voor een deel weg, zo kon ze nooit een warrior worden. "Wat moet Lightpaw nu worden? Ze kan nu niet echt een warrior worden, misschien met erg speciale training, maar de jacht wordt moeilijk voor haar. En ze is nog veels te jong om in de elders den te gaan." Fluisterde ze, zodat Lightpaw haar net niet kon horen. Lightpaw was al best lang een apprentice en het was zonde van al die training. Foxfur had heel veel medelijde met Lightpaw, ze was erg jong en dan nu al een ernstige verwonding! Ze liep de Medicine den uit om de geuren van al die kruiden uit haar neus te verdrijven. De zon was nu over haar hoofd gedreven en een kleine rode gloed begon te schijnen. Precies op dit moment had ze Falconheart ontmoet eb bij het meer gezeten. Maar een vraag brandde in haar hoofd. Hoe zijn er in het RiverClan Territorium honden los gebroken? Ze wou het dolgraag onderzoeken, maar wist dat het niet kon. Ze zuchtte even en liep weer naar de Nursery.

Moonpaw keek even geschrokken op toen ze de stem van crookedstar hoorde en hem later op een ander mosbed zag gaan liggen. Later kwam Foxfur binnen en fluisterde iets wat Moonpaw even misselijk van werdt, maar ze liet niks merken. Ze schudden haar kop en liep richting Crookedstar om hem een idee van haar zelf in zijn oor te fluisteren. 'Misschien kan Lightpaw als een soort van hulp nog fungeren? Een wachter of mee helpen bij het kruiden zoeken voor de medicijn kat?' stelde Moonpaw op zachte fluistertoon voor en trok haar kop daarna terug en liep Foxfur achterna naar buiten. Daar zag ze haar even staan dagdromen en later naar de Nursery in gaan. Moonpaw wilde de kitten weer even zien en volgde haar tot ze onder de beschutting door gekropen was en ging voor haar zitten. 'Ze zijn flink gegroeit, maar dat kan ook niet anders dan met zo'n goede moeder.' zei Moonpaw en ze glimlachte vriendelijk. Soms wilde Moonpaw dat ze haar moeder had gekent het was op sommige momenten best zwaar om alleen met haar zusje op de wereld te zijn, maar als ze een moeder poes om haar kittens zag zorgen dan werdt die heimwee groter, maar het was ook weer een troost.

Met een natte vacht rende de witte poes langs het struikgewas. Ze was eventjes een duik gaan nemen. Natuurlijk was ze ook tegelijkertijd opzoek gegaan naar herbs. Maar ze wist dat het alleen maar een tochtje van heen en weer zou zijn; aangezien Nightpaw ook al opzoek was gegaan naar herbs. En om het kamp zo achter te laten, zonder Medicine cat noch Medicine cat Apprentice, was onverantwoord. Maar ze wou eventjes alles van zich af kunnen spoelen, met behulp van fris koud water. En ze wou zichzelf zowel fysiek als mentaal eventjes opfrissen. Ze moest bijkomen van alles de afgelopen dagen. Het bleef nog steeds aan haar knagen, deed haar hart overstuur maken en zorgde ervoor dat er tranen in haar ogen prikten. Maar ze liet zich niet kennen. Ze begon weer de oude Seastream te worden; die zich door niets en niemand liet tegenhouden. En dat was ook maar goed ook. Ze wou Nightpaw zo veel mogelijk tijd gunnen als maar nodig was om over het verlies heen te komen van Willowkit. Diep in van binnen wist ze allang dat dat niet het enige was wat er scheelde bij de poes, maar ze liet het er maar bij. Ze zou het wel horen, het zou haar wel verteld worden. Als de tijd daar was. Zij had Nightpaw ook nog niets verteld over alles wat haar was overkomen. En als er iemand was die ze in Riverclan vertrouwde was het haar Apprentice wel. Ze durfde zelfs te zeggen dat ze haar meer vertrouwde dan haar leider, Crookedstar.

Haar vacht was al zo goed al opgedroogd wanneer ze het kamp binnen kwam; hoog uit nog een paar natte plukken. Snel trippelde ze naar haar den, hopend dat er niets was gebeurd. Haar oren zakten een beetje naar beneden toen ze hoorde dat er veel gemiauw uit haar den kwam. Wat als ze erachter waren gekomen dat ze het kamp uit was geslopen? Zouden het boze katten zijn… Of gewonden? Ze kon de toon van de stemmen niet goed horen, en trippelde dus maar door. Met een maag die langzaam omdraaide. Toen ze binnen kwam zag ze best veel katten staan. Ze keek iedere kat met een onthutste uitdrukking individueel aan. Crookedstar trok als eerste haar aandacht, hij zag er moe uit. En hij had een paar wonden. Een gevecht op een van de borders misschien? Moonpaw pikte ze er ook uit, Foxfur was ook aanwezig. Ze zagen er allemaal best gezond uit, geen problemen dus. ‘Foxfur, jij hebt niets,’ begon ze met een kalme stem. ‘Moonpaw,’ Ze bekeek de Apprentice eventjes vluchtig. ‘Jij kunt ook gaan hoor.’ Ze had nog steeds een onthutste uitdrukking op haar gezicht. Waarom waren er zoveel katten terwijl er zo weinig aan de hand was? En als er echt een gevecht was geweest op een border; dan hadden er meer katten gewond moeten zijn. Haar ogen spotten een staart, maar het lichaam kon ze niet zien. Het was een oranje staart. En geen van de aanwezige katten had een oranje vacht. Haar ogen sperden zich wijd open. Er was nog een vijfde kat aanwezig, met haar opgeteld. Zonder nog te letten op de anderen wrong ze zich tussen ze door om de kat te kunnen zien. Het beeld wat ze zag was… Het was vreselijk… Nee, erger dan vreselijk. Vele malen erger, het viel niet te omschrijven hoe erg. De horror, het beeld dat werd gevuld met bloed en de pijn die sprak uit haar ogen. Het was Lightpaw. De oranje poes lag daar, levenloos, haar best doend om in leven te blijven. Ze had een paar schrammen op haar rug; niet echt iets waarvoor je veel hoeft te vrezen. Maar toen haar blauwe ogen de rechterpoot van de Apprentice spotten verstijfde ze. Haar nekharen rezen overeind. ‘Lightpaw,’ prevelde ze zachtjes. Ze vermande zichzelf, zwaaide een keer wild met haar witte staart. ‘Foxfur en Moonpaw, ik snap dat jullie bezorgd zijn. Maar jullie kunnen beter gaan.’ Ze zouden vast wel begrijpen dat ze al de concentratie nodig had die nodig was om dit nog enigszins te kunnen herstellen. Ze keek zijdelings naar haar leider. ‘Crookedstar, ik… Ik kom dadelijk bij jou. Lightpaw heeft nu voorrang; dat snap je vast wel. En kun je alsjeblieft bij mijn zijde blijven? Ik zal misschien een gunst aan je moeten vragen,’ sprak ze zachtjes, zodat alleen hij het zou kunnen horen. Ze wou niet dat Lightpaw noch de andere katten dit zouden horen. Het leven van de oranje poes hing nu aan een zijde draadje.
Als een bezige bij; die er nogal gefrustreerd uitzag, beende – hoewel het leek alsof ze ieder moment wou sprinten – Seastream door haar den. Ze pakte vrijwel gelijk spinnenrag, wist dat ze het bloeden zo snel mogelijk moest stoppen. Lightpaw had veel bloed verloren, wellicht te veel, en ze moest voorkomen dat ze nog meer bloed zou verliezen. Er zat een groot gat, vlak onder de dij van de rechterpoot van Lightpaw. Waardoor haar poot nog maar zwakjes eraan zat. Ze zou haar best doen ervoor te zorgen dat ze de hele poot zou kunnen redden; maar het zag er niet best uit. Nadat ze wat goudsbloem erop had gedaan voelde ze voorzichtig met haar neus aan de poot. Ze moest weten hoe warm hij was. Des te kouder; des te minder kans dat ze de poot heelhuids zou kunnen redden. Ze wist niet of Lightpaw bij bewustzijn was, of hoelang ze dat nog zou zijn stel dat ze het was. Dus ze zou haar nog geen papaverzaad geven.

De witte poes richtte zich tot Crookedstar. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze op een ernstige toon. Terwijl ze wachtte op antwoord liep ze naar hem toe, met een bezorgde glim in haar ogen keek ze hem strak aan. ‘Heb je pijn, of ergens klachten over?’ Nee, ze was niet lekker op dreef. Dat was ze nooit geweest. Ze deed enkel haar plicht, proberend de natuurwetten zover te schenden om anderen in leven te houden. In plaats van doden, zoals een Warrior soms moest doen, redde ze levens. En dat zou ze altijd proberen te doen, totdat ze zelf niet meer instaat was haar eigen leven te redden, of in stand te houden.

{ Crookedstar, kun je me ffkes jouw verwondingen vertellen x)? }

Lightpaw was niet bij bewsut zijn, ze lag op een mos bed, ze hoorde niks, het enigste wat ze zag was haar dood, ze ademde nog, ze was bloed verloren, en neit een beetje ook, haar poot bloede nog wel, minder erg dan in het begin, maar eht bloede nog, of ze er levend van af zou komen was een wens, of ze n krijger kon worden, hoefde je neit te wensen, want dat zou nooit gebeuren. Ze kwam weer een beetje, heel klein beetje bij, ze hoorde gemurmel, meer neit, ze hielt haar ogen ge sloten, om haar pijn te verbergen, ze vond dat eht geen nut meet had om te leven, ze zou ahar clan nooit goed kunnen dienen, ze zou nooit krijger worden, ze zou ahar leven nutte loos door brengen, bij de Elders, of niks doen. Ze zou alleen maar leusteren naar de gave dingen die om haar heen gebeuren, hoe katten prooi vangen, hoe ze hun clan bescherrmen, hoe ze rogues verdrijven, hoe de katten om haar heen... Krijger worden, haar mede apprentices, zij zullen gave sterke loyaale krijgers worden. Zij zou een nutteloze niks worden, zoals ze nu al is, maar een ding is goed, ze blijft loyaal! Ze voelde dat de behandeling was gebognnen, maar algauw, werd haar gevoel ook zwakker, haar gehoor verdween, en ze was weg. Haar ademhaling werd zwakker, net dat eht leek dat ze aan het op sterken was, was het weer erger geworden. Of ze nu weg was voor goed was de vraag.

[Lekker dramatish]

(Natuurlijk, een hond had zijn zij opengescheurd en hem een leven weglaten bloedden)

Crookedstar zag Foxfur binnen komen en Moonpaw. Beide fluisterde enkele voorstellen voor Lightpaw bij hem. Hij had er al over nagedacht, wat Lightpaw kon worden. Hij dacht even lang en diep na. Wat zou Lightpaw moeten worden, heel misschien, heel misschien als hij Seastream kon overhalen kon Lightpaw toch nuttig worden voor de clan. Het was nog niet te laat misschien kon hij ooit met hulp en toestemming van Seastream med cat kunnen worden, dat zou hij later wel vragen. Crookedstar keek hoe Lightpaw werd verzorgd door Seastream. Hij zuchtte even, Lightpaw was in goede poten. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze op een ernstige toon. "twee honden bij de grens, ik hoorde Lightpaw roepen. Toen ik daar was dacht ik dat ze in het ravijn was gevallen maar toen hoorde ik haar nogmaals. De twee honden stonden naar beneden te blaffen en Lightpaw hing daar bij een tak. De sterrenclan zijt gedankt dat die honden verjaagd werden. Alleen dit hebben ze achter gelaten." Hij draaide zijn andere zij richting Seastream en toonde haar de grote halen van de hond. Hij had het bloed uit zijn vacht gespoeld na aankomst bij het kamp, hij was weliswaar uitgeput. "Die honden hebben me een leven gekost, zeg me alsjeblieft dat Lightpaw het haalt en mijn leven niet voor niets is opgeofferd." Hij keek naar Seastream en keek haar recht in de ogen. Hij was wel bezorg om Lightpaw maar nu wou hij gewoon goed nieuws dat ze het zou overleven. Crookedstar ging voorzichtig liggen zodat Seastream er beter bij zou kunnen.

Foxfur leek het te druk te hebben met haar jongen en dus stapte Moonpaw op en liep de kraamkamer uit naar een van de schaduwen die het kamp rijk was. Na bij de hoop verse prooi te zijn geweest en een dikke muis uit gekozen te hebben liep ze naar een schaduwrijke plek waar ze anders met haar vrienden lag te eten. Met lange tanden at Moonpaw van de muis en liet de bottjes liggen waar ze lagen toen ze klaar was. Met een wee gevoel dat door haar lichaam stroomde lag ze richting de medicijnden te kijken waar Lightpaw met een vreselijke verwonding in lag na een aanval van twee honden. Moe liet ze haar oogleden dichtzakken en viel in slaap. Het waaide hard en Moonpaw voelde de wind aan haar vacht rukken. Ze liep door de rivier en zag dat de vissen bij haar uit de buurt bleven hoelang ze ook stil bleef staan. Vermoeit keek ze rond misschien lag het aan de wind want die kwam vanachter haar. Ze slenterde het water uit en liep het bos in dat in het gebied van de rivierclan groeide. Opeens hoorde ze een vreselijke kreet van Lightpaw en Moonpaw renden er heen. Ze zag nog net twee honden weg rennen van haar af en Lightpaw lag bloedend op het stukje gras tussen de bomen. Voorzichtig remde Moonpaw op tijd af en snoof de lucht diep in. Een vreselijk voorgevoel speelde op in haar maag en ze duwde voorzichtig tegen de wang van haar vriendin aan. Door de schok die ze in de ogen van Lightpaw zag sprong Moonpaw achteruit van schrik en ze hoorde een hond achter zich grommen bij haar oor! Met een luide kreet van schrik sprong Moonpaw op en schudden haar kop om helder te worden. Een aantal clankatten keken haar verschrikt aan met opgezetten vacht, maar ze liepen al snel weer luid mopperend verder. Met de schrik nog in haar poten keek ze rond en richten als laatste haar blik op de medicijnden. "Zou het een voorspellende droom zijn net zoals toen die nachtmerrie die in dagen achterheen had?" dacht Moonpaw verschrikt en ze schudden nogmaals haar kop voor ze richting de leerlingenden liep en daar naast ging liggen, maar ze hielt haar ogen gericht op de medicijnden. Waarom begreep ze zelf nog niet!

Ze wierp een vluchtige blik over haar schouder op Lightpaw. Die was overduidelijk niet meer bij bewustzijn. Aan de ene kant was het wel beter zo; dan hoefde ze niet te zien wat er haar was overkomen, wie weet zou het niet eens tot haar doordringen omdat ze wellicht in shock zou zijn. Maar aan de andere kant baarde het haar ook zorgen; zo was de kans groter dat ze het niet zou redden. Ze draaide eerst haar oren richting Crookedstar bij het horen van zijn stem en daarna ook haar hele hoofd om hem te kunnen toen. Bedenkelijk knikte ze. Ze mompelde wat onverstaanbaars; maar iedereen wist dat ze gewoon de honden aan het uitschelden was. Ze minachtte die beesten iedere dag meer en meer. Vooral door wat ze nu weer hadden gedaan. Wat haalden die hersenloze beesten wel niet in hun hoofd door een onschuldige Apprentice te verwonden? De meest ergste gevallen kwamen hier binnen dankzij hun. Dachten ze werkelijk dat ze het recht hadden andere onschuldige beesten gewoon te verwonden? Dan niet te denken aan de andere schaden die ze toebrachten; aan de natuur.
Ze kneep haar ogen eventjes tot spleetjes bij het horen van Crookedstar zijn volgende woorden. ‘Sst. Zorg eerst maar dat je niet nog een leven verliest. Het feit dat je er eentje verliest betekend niet dat je daarna gelijk weer beter bent,’ ze had een felle ondertoon, maar ze kon het niet helpen. Ze was gewoon gefrustreerd door het feit dat ze Lightpaw misschien wel niet zou kunnen helpen. ‘Ik kan nu niets meer doen, het komt nu allemaal op haar aan,’ verklaarde ze met een zorgelijke blik. ‘Ze is sterk… Maar wat nu van haar gevraagd wordt is… Is erg veel,’ voegde ze er nog vaagjes aan toe. Ze trippelde weer weg, om weer wat spinnenrag en goudsbloem te halen om Crookedstar te helpen. Rustig deed ze eerst wat spinnenrag op zijn zij; dat was de enige plek waar hij gewond was. ‘Dit kan eventjes prikken,’ miauwde ze zachtjes, waarna ze kundig wat goudsbloem erop deed. Ze drukte haar neus tegen zijn flank, keek hem warm aan. ‘Je hebt nog nooit een leven verspild. Dus waarom zou je dat nu hebben gedaan?’ miauwde ze tot slot.

{ Sorry voor late reactie, druk druk druk D: }

‘Sst. Zorg eerst maar dat je niet nog een leven verliest. Het feit dat je er eentje verliest betekend niet dat je daarna gelijk weer beter bent,’ ze had een felle ondertoon, maar ze kon het niet helpen. Dat begreep Crookedstar wel, het was vreselijk voor Lightpaw om zo jong iets mee te maken. Het was misschien wel een blijvende schade, mentaal en of fysiek. ‘Ik kan nu niets meer doen, het komt nu allemaal op haar aan,’ verklaarde ze met een zorgelijke blik. ‘Ze is sterk… Maar wat nu van haar gevraagd wordt is… Is erg veel,’ voegde ze er nog vaagjes aan toe. Ze trippelde weer weg, en kwam evenlater weer terug ‘Dit kan eventjes prikken,’ miauwde ze zachtjes, Het prikte maar het hielp tegen zijn doemdenkerij, hij had werkelijk geen idee wat er met Lightpaw moest gebeuren nu. ‘Je hebt nog nooit een leven verspild. Dus waarom zou je dat nu hebben gedaan?’ miauwde ze toen. Crookedstar zuchtte "Dat zal ik ook nooit doen, ieder leven is gelijk. Waarom zou iemand in mijn clan er een verliezen als ik er negen heb om de clan te beschermen en te helpen. Die pijn van een leven verliezen is minder dan de trots dat er een leven is bespaard gebleven dat misschien wel meer inhoud kan krijgen dan het mijne." zei hij half onnadenkend vanwege het prikkende gevoel. Hij had zijn ogen half gesloten om de pijn een beetje te negeren. Lightpaw zou naar de elder´s den moeten als het blijvend zou zijn.... op zo´n jonge leeftijd. Schandelijk eigenlijk. Crookedstar zuchtte en wist dat Seastream hier meer vanaf wist dus hij kon het nog niet weten...... Later wel als de toestand van Lightpaw enkele dagen oud was maar niet op een enkele blik. Dat was iets wat ontbrak aan het leiderschap. Medische kennis, zonder medicijn kat zou een clan inderdaad verloren zijn.

Zo te zien had de goudsbloem iets weten te herstellen dat niet al te gemakkelijk te herstellen viel. Dat was de Crookedstar weer die zij zo goed kende. ‘Zo ken ik je weer,’ murmelde ze zachtjes. Hij was er nu al achter dat hij zijn leven totaal niet zou hebben verspild. ‘Dat is ook een van de redenen waarom je je negen levens hebt; mede door die gedachte,’ miauwde ze. Ze keek over haar schouder naar Lightpaw. Haar flank rees nog op en neer, dus ze was nog bij hun. En ze vertoonde geen trekjes dat ze nu bij Starclan was, proberend de katten daar over te halen haar nog een kans te geven. Haar blik gleed weer af op de gewonde poot van de poes. Het zag er vreselijk uit. De wond was onherkenbaar door al het spinnenrag wat ze erop had moeten doen wilde ze het bloeden laten stoppen. Het zag er nogal gehaast uit, maar dat was het ook. Ze had zo snel mogelijk geprobeerd het bloeden te stoppen, en ze wou ook snel zijn om te kijken naar Crookedstar. Hij was degene die tegen de twee honden had gevochten; dus wie weet had hij ook wel ernstige wonden. Maar bij hem leek alles nu wel goed te gaan. Ze liep weer naar Lightpaw toe. Langzaam, al de stress begon nu pas zijn tol te vragen. Ze raakte weer de poot aan. Hij was wat kouder dan de rest van haar lichaam, maar nog niet ernstig. Hij was zelfs al wat warmer geworden dan ze vorige keer dat ze hem had aangeraakt. Ze slaakte een zucht. ‘Geloof ik begint ze al wat vooruitgang te boeken, langzaam… Maar als het zo doorgaat komt het wel goed,’ miauwde ze met een opgeluchte stem. Ze draaide zich om. ‘De reden waarom ik je hier ook wou hebben was om je een ceremonie te laten houden indien nodig, maar als het zo blijft dan is het niet nodig. Maar; wat we nu dus moeten bespreken is haar verdere toekomst.’ Haar blik werd weer ernstig, maar alsnog was er iets warms in te zien. Ze was immers al blij dat de poes niet doodging, maar misschien was dat wel slecht. Want wat als ze geen normale toekomst zou kunnen hebben? Wat als ze later pas zouden inzien dat het beter was geweest als ze toch naar de Starclan was gegaan?