Too late..

Onderwerp: Too late.. zo 24 jun 2012 - 15:13

_{I'm gonna pick up the pieces,
and build a lego house
if things go wrong we can knock it down

My three words have two meanings,
there's one thing on my mind
It's all for you

[A F E W D A Y S B A C K]
Zijn bek zat vol met vacht, een eekhoorn zat geklemd tussen zijn kaken. Vol trots kek hij toe hoe het kamp naderde en hij al meteen die golf voelde aankomen. Sinds een paar dagen had hij het goed gemaakt. Hij sliep beter en hij begon een reputatie op te bouwen. Nog steeds had hij een kleine vrees voor water, maar dat kon hem nog steeds niet zo veel schelen. Zolang het bos er was kon hij daar nog jagen. Water was niet erg nodig. Het jagen ging hem het beste af, maar als het op een gevecht aankwam kon hij zichzelf prima verdedigen. Langzaam kwam de bekende geur van zijn Clan zijn neus binnendrijven. Geweldig. Hawkscream rende door de opening van het kamp en zag het bekende verschijnsel. De meeste Warriors waren al weg, jagen of patrouilleren, maar sommige zaten nog in hun Dens. Hawkscream trippelde naar de prooistapel en dropte zijn eekhoorn bovenop. Als beloning voor zichzelf haalde hij er een klein muisje uit en ging aan de rand van de open plek zitten. Zijn maag schreeuwde om brandstoffen. Hij ging zitten en wikkelde zijn staart om zijn poten. Maar net toen hij wilde beginnen aan zijn maal, hoorde hij stemmen vanuit de Warriors Den. Hij had het lichaam nog niet eens gezien voordat hij zijn maaltijd al was vergeten. Stormstar bracht het lijk het kamp binnen. Dreamheart. Zijn eerste Mentor..

And it's dark in a cold December,
but I've got ya to keep me warm
and if you're broken I will mend ya and keep you sheltered from the
storm that's raging on now

[P R E S E N T]
Nu stond hij daar, aan de rand van de rivier. Zijn weerspiegeling zag er vreselijk uit. Zijn vacht was ongewassen en zijn lichaam was magerder dan ooit. Ook al was het Newleaf, het seizoen waarin de prooien er juist kwamen, had hij geen hap door zijn keel gekregen. Een zucht verliet zijn bek en Hawkscream zakte door zijn poten. Zijn energie werd afgetapt door zelfs zijn ademhaling, zo zwak was hij. Hoe kon het zijn gebeurd? Dreamheart. Weg. Kwaad sloeg hij zijn klauwen in de aarde en vervloekte StarClan. Het kon hem niets meer schelen, ze gaven blijkbaar niets om hem. Net toen zijn leventje weer wat beter werd, moest Dreamheart sterven. Kwaad keek hij naar de zonnige hemel en liet zijn tanden zien. “Is dit wat jullie wilden!” Snauwde hij en verliet de grond met zijn voorpoten en begon in de lucht te slaan. “Neem mij dan! Ik ben waardeloos!” Hij landde weer op de grond. Nee, hij kon niet leven met dat vreselijke schuldgevoel. “Vaarwel iedereen..” Zei hij zacht tegen zichzelf en wierp nog een blik op het kamp. Toen stapte hij de rivier in en voelde het koude water aan zijn vacht trekken. Hij wilde niet meer leven, niet meer. Langzaam kwam Hawkscream bij het diepere gedeelte aan en sloot zijn ogen. Klaar voor de dood..

[P E T A L P A W]

I'm out of touch, I'm out of love
I'll pick you up when you're getting down
and out of all these things I've done
I think I love you better now

I'm out of sight, I'm out of mind
I'll do it all for you in time
And out of all these things I've done
I think I love you better now, now}

Onderwerp: Re: Too late.. zo 24 jun 2012 - 15:37

_{Petalpaw liep in de richting van de rivier. Het zonlicht dat door de bomen scheen maakte dansende lichvlekjes op de grond rondom haar. Ze zag het niet. Een muis zat dichtbij, makkeijk vangbaar. Ze zag het niet. Ze dacht aan Dreamheart. Wat had StarClan tegen RiverClan? Eerst Crookedstar, nu Dreamheart. Had RiverClan iets fout gedaan? Hoe had dit kunnen gebeuren? Petalpaw zuchtte. Ze dacht weer aan haar mentor. Hij leek gebroken toen hij Dreamheart zag. Het was vreemd de sterke kater zo te zien. Het klopte niet. Daarna gingen haar gedachten naar Hawkscream. Hij had het zwaar. Dreamheart was zijn mentor geweest en nu was hij haar kwijt. Ze wilde dat ze hem had kunnen troosten en ze had er spijt van dat ze niet naar hem toe was gegaan. Maar wat had ze ook kunnen zeggen?
Opeens hoorde ze geschreeuw. “Is dit wat jullie wilden!” Hawkscream! Petalpaw begon te rennen. “Neem mij dan! Ik ben waardeloos!” Zijn stem was wanhopig. Nee, nee, hij gaat niet... hij doet het niet! Petalpaw rende zo mogelijk nog harder. Haar poten leken de grond niet te raken terwijl ze vooruitstoof en een wolk van stof en graspollen waaide achter haar op. Daar was de rivier. Toen ze bij het water kwam zag ze nog net de punt van zijn staart onder water verdwijnen...

Oh my God
I see
how everything is torn
in the river deep

'Hawkscream!' gilde ze. Haar stem sloeg over. Zonder vaart te minderen rende ze het water in. De kou benam haar de adem en het duurde even voor ze zich herstelde. Ze trappelde wanhopig om niet weggevoerd te worden door de sterke stroming, terwijl haar groene ogen het water afspeurden. Het duurde even voor ze Hawkscream zag en zwom daarna zo snel mogelijk naar hem toe. Luchtbelletjes kwamen uit zijn bek en zijn ogen waren gesloten. Petalpaw verzette zich hevig tegen de stroming, die er alles aan leek te doen haar uit zijn buurt te houden.
Eindelijk was ze bij hem. Ze greep hem in zijn nekvel, waarbij lucht uit haar mond ontsnapte. Ze probeerde weer naar boven te zwemmen, maar het ging bijna niet door het extra gewicht van de kater. Haar lucht begon op te raken en ze trappelde nog harder. Het ging zo langzaam, te langzaam.
Ze bereikte het wateroppervlak. Lucht! Ze ademde diep in en probeerde al wattertrappelend de energie te verzamelen om zichzelf en het slappe lichaam van Hawkscream op de oever te krijgen. Ze begon weer te zwemmen. Ze had het nog niet zo goed geleerd en de hele tijd ging ze kopje onder, maar wonder bij wonder lukte het haar de kant te bereiken. Ze sloef haar nagels diep in de stevige aarde en trok zichzelf op. Toen ze aan land gekomen was liet ze Hawkscream los en zakte uitgeput naast hem ineen. Haar blik bleef op hem gefixeerd. Adem, Hawkscream, adem, adem! dacht ze. O alsjeblieft, word wakker, Hawkscream, word wakker, laat het niet te laat zijn.}

Onderwerp: Re: Too late.. wo 11 jul 2012 - 21:15

_{Hawkscream voelde het water om hem heen stromen, hij opende even zijn ogen maar kon nog duidelijk het licht zien boven hem. Waarom duurde het zo lang? Waarom kon StarClan zijn lot niet beëindigen? Woedend beet hij op zijn tanden en voelde zich naar onderen zinken. Hij kneep zijn ogen dicht, misschien dit keer voor goed. En alles werd ook zwart. Finally.. Peace.. Een trekkend gevoel leek wel zijn ziel die zijn lichaam verliet..
Hij voelde zijn longen weer uitklappen. Hoestend opende hij zijn ogen en voelde monden vol water uit zijn bek komen. Was hij in StarClan? Klaar om tot rust te komen? Hij was nog te zwak om te kijken waar hij was. Zijn spieren trilden en hij viel weer op het gras, de sprietjes kietelden op zijn rug. Een zwakke glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij de zon op hem voelde schijnen. Ja, dat moest wel. Maar nu pas viel hem het licht grijze personage op. Zwak draaide hij zich om op zijn buik en probeerde op zijn poten te staan. Zijn kracht was hem een beetje terug gekomen en nu stond hij trillend op zijn poten. Hij draaide zijn kop en tot zijn schrik zag hij Petalpaw, de Apprentice die hij ooit als vriendin had gezien. “Petalpaw..” Miauwde hij nog zwak en ging zitten. Was zij ook gestorven, maar hoe? Opeens leken de puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Dat trekkende gevoel, dat was zij geweest. Zijn nekharen begonnen wat te trillen. Zijn zwakke en lege blik werd vervangen door een vol met haat en woede.

“Wat heb je gedaan!” Snauwde hij en ontblootte zijn witte tanden, hij sloeg zijn klauwen in de aarde. Hij was klaar geweest voor zijn dood en nu waagde zij het om hem er vanaf te helpen. Hoe kon ze? Hoe durfde ze? “Ik was er klaar mee, ik wilde sterven.” Vervolgde hij en bleef zijn woedende blik op haar richten. Eerst had hij nog gehoopt dat het goed tussen hen kwam, maar nu zij hem dit geflikt had, wist hij het niet meer. “Nu Dreamheart is gestorven heb ik niemand meer! Mijn ouders geven niets meer om me en jij blijkbaar ook niet! Ga toch weg! Ik wil het niet meer, onze vriendschap is niet meer te redden. Ga maar naar Smoketear en train met hem. Maak vrienden met een andere Apprentice en neem kittens. Maar laat mij met rust. Dankzij jou ben ik hier nog, hopelijk vries ik dood. Dank je voor niets!” Het was hard, dat zag hij zelf ook wel in, mar zij had het er ook naar gemaakt. Hij bleef echter toch zitten, wachtend op een antwoord van de poes. Hij wilde horen wat ze ter verdediging had te zeggen.}

Onderwerp: Re: Too late.. do 12 jul 2012 - 11:34

_{Petalpaw ging snel rechtop zitten toen ze zag dat Hawkscream wakker werd. StarClanzijdank, hij leeft nog, dacht ze opgelucht. “Petalpaw..” zei hij zwakjes en hij ging rechtop zitten. Petalpaw keek bezorgd naar hem. Hij leek zich een beetje zwakjes te voelen, maar zo te zien zou hij er wel bovenop komen.
Haar bezorgdheid sloeg echter om in woede toen hij weer begon te praten. “Wat heb je gedaan!” snauwde hij met ontblote tanden. Hij sloeg zijn nagels uit in de aarde. “Ik was er klaar mee, ik wilde sterven.Nu Dreamheart is gestorven heb ik niemand meer! Mijn ouders geven niets meer om me en jij blijkbaar ook niet! Ga toch weg! Ik wil het niet meer, onze vriendschap is niet meer te redden. Ga maar naar Smoketear en train met hem. Maak vrienden met een andere Apprentice en neem kittens. Maar laat mij met rust."
Petalpaw kon haar woede niet inhouden. Ze legde haar ogen plat en onderbrak hem kwaad: 'Niemand? Niemand?! Je hebt de hele clan! Je zegt dat onze vriendschap niet meer te redden is, maar je hebt nauwelijks iets geprobeerd! Jij hebt je alleen maar afgesloten van iedereen, zwelgend in zelfmedelijden. Er zijn genoeg katten die om je geven, maar jij wílt het gewoon niet zien! Denk je dat het goed is wat je doet? Denk je dat Dreamheart dit gewild zou hebben? Als je haar was tegengekomen in StarClan zou ze niet blij zijn. Ze zou niet trots op je zijn. Ze zou pas trots zijn geweest, als jij je door jezelf uitvergrote verdriet eens zou vergeten en je vermannen! Bovendien heeft de clan al genoeg verdriet: eerst Crookedstar en nu Dreamheart. Wil je jezelf ook nog in dat rijtje zetten? Wil je het nog erger maken? Egoïst! Hoe kun je zomaar je hele clan in de steek laten!" Haar stem werd luider en luide terwijl ze doorraasde, maar nu werd hij weer zachter. 'Hoe kun je míj in de steek laten...'
"Dankzij jou ben ik hier nog, hopelijk vries ik dood. Dank je voor niets!” zei Hawkscream nog. Petalpaws woede wakkerde weer aan. 'Ondankbare kat! Ik heb mijn leven zojuist gewaagd voor jou! Ik heb nog niet één zwemles gehad, maar ik ging je toch achterna! Met een beetje pech had je nu niet alleen je eigen, maar ook mijn dood op je geweten. Denk je nu echt dat ik al die moeite doe om je nu dood te laten vriezen?''
Eindelijk bedaarde ze weer een beetje en ze haalde diep adem. Ze merkte dat ze haar hele preek in één adem had geschreeuwd.}

Onderwerp: Re: Too late.. do 12 jul 2012 - 15:14

_{Langzaam voelde Hawkscream dat zijn woede afnam, hij wist niet waarom. Toch kreeg hij een steek in zijn zij, het bekende schuldgevoel. Wat kon hij er nou aan doen dat zij hem toevallig had zien verdrinken? Het had net zo goed een ongeluk kunnen zijn. De tabby slikte moeizaam en opende zijn mond om zich te verontschuldigen, maar Petal was hem voor. Nog nooit had hij haar zo gezien. “Niemand? Niemand?! Je hebt de hele clan! Je zegt dat onze vriendschap niet meer te redden is, maar je hebt nauwelijks iets geprobeerd! Jij hebt je alleen maar afgesloten van iedereen, zwelgend in zelfmedelijden. Er zijn genoeg katten die om je geven, maar jij wílt het gewoon niet zien! Denk je dat het goed is wat je doet? Denk je dat Dreamheart dit gewild zou hebben? Als je haar was tegengekomen in StarClan zou ze niet blij zijn. Ze zou niet trots op je zijn. Ze zou pas trots zijn geweest, als jij je door jezelf uitvergrote verdriet eens zou vergeten en je vermannen! Bovendien heeft de clan al genoeg verdriet: eerst Crookedstar en nu Dreamheart. Wil je jezelf ook nog in dat rijtje zetten? Wil je het nog erger maken? Egoïst! Hoe kun je zomaar je hele clan in de steek laten!” Hawk legde zijn oren plat op zijn nek en keek naar de grond, het was allemaal waar. Maar als hij zo dacht kon hij toch beter weggaan, hij kon niet samenwerken. Hij dacht dat hij alleen was, maar hij kon zijn eigen Clan om hem heen niet eens zien. Hoe dom was hij dan wel? Petal’s luide stem galmde na in zijn oren en hij kneep zijn ogen dicht. Tegen de tranen en dat ongelofelijke grote schuldgevoel. De stilte leek te lang te duren, hij kan het niet aan. 'Hoe kun je míj in de steek laten...' Hawk stopte even met jammeren en keek op. Nu zag hij weer de Apprentice die ze was, maar als hun vriendschap op het randje stond, door wat zei ze dit dan?
'Ondankbare kat! Ik heb mijn leven zojuist gewaagd voor jou! Ik heb nog niet één zwemles gehad, maar ik ging je toch achterna! Met een beetje pech had je nu niet alleen je eigen, maar ook mijn dood op je geweten. Denk je nu echt dat ik al die moeite doe om je nu dood te laten vriezen?' Weer moest de kater slikken om zijn schuldgevoel te bedaren, maar nu pas kreeg hij het door. Hij liet zijn Clan écht in de steek door dit te doen. Hij had zo Petal mee kunnen nemen met zijn domme actie. De Apprentice nam een grote hap lucht en nu kreeg Hawk pas de kans om zijn woorden te uiten. Hij kon zijn schuld niet langer binnen houden. “Ten eerste, het spijt me.” Hij richtte zijn blik weer naar zijn poten om de blik van Petal te mijden, hij kon het niet aanzien. “Ik dacht alleen maar aan mijn problemen en duidelijk niet aan de Clan en vooral aan jou. Ik dacht dat ik geen vrienden meer had, maar eigenlijk is de hele Clan je vriend of familie. Ik keek niet langs die lijnen. Ten tweede, je verdiende het niet om mij zo op je dak te hebben. Ik was in de war en kon mijn emoties niet goed in bedwang houden. Ik denk niet meer duidelijk nadat Dreamheart is gestorven, het leek wel alsof alles klapte en mijn zicht zwart werd. Weet je hoe het voelt om een dierbare te verliezen? Misschien, maar ik zal je niet meer lastig vallen met mijn problemen. Ik zal niet meer proberen en mezelf van het leven te beroven, maar ik ga naar het kamp. Misschien dat een goede nachtrust mij zal helpen. Ik weet niet of je me nog wil zien, maar het zou leuk zijn als je met me mee liep..” Hij richtte een hoopvolle blik op Petalpaw en stond op, zijn vacht begon op te drogen, maar was nog steeds vies van al dat modder. Dat zou later wel gebeuren..}

Onderwerp: Re: Too late.. do 12 jul 2012 - 16:58

_{Petalpaws blik verzachtte toen ze Hawkscreams schuldbewuste blik zag. “Ten eerste, het spijt me,” begon hij zacht. Hij keek naar zijn poten. “Ik dacht alleen maar aan mijn problemen en duidelijk niet aan de Clan en vooral aan jou. Ik dacht dat ik geen vrienden meer had, maar eigenlijk is de hele Clan je vriend of familie. Ik keek niet langs die lijnen. Ten tweede, je verdiende het niet om mij zo op je dak te hebben. Ik was in de war en kon mijn emoties niet goed in bedwang houden. Ik denk niet meer duidelijk nadat Dreamheart is gestorven, het leek wel alsof alles klapte en mijn zicht zwart werd. Weet je hoe het voelt om een dierbare te verliezen?" ging hij verder. Ja, Petalpaw wist wat het was om een dierbare te verliezen. Ze had geen familie meer over. Haar ouders waren beide gestorven toen ze nog een kitten was, maar laat genoeg om zich hen te herinneren. Van haar moeder was het niet veel meer dan een geur en een stem die zacht een slaapliedje zong. Ze wist ook hoe ze eruit zag en wat van haar karakter, maar dat kwam alleen door haar vaders beschrijvingen. Van haar vader herinnerde ze zich meer.
Hawkscream praatte verder. "Misschien, maar ik zal je niet meer lastig vallen met mijn problemen. Ik zal niet meer proberen en mezelf van het leven te beroven, maar ik ga naar het kamp. Misschien dat een goede nachtrust mij zal helpen. Ik weet niet of je me nog wil zien, maar het zou leuk zijn als je met me mee liep..” Hij keek haar hoopvol aan. Petalpaw glimlachte. Toen Hawkscream opstond zag ze zijn modderige vacht. Die van haar zag er niet veel beter uit. Er zat halfopgedroogde modder op en er zaten kleine waterplantjes verstrikt in hun vachten. 'Wacht even,' zei Petalpaw. 'We zien er zo niet uit en ik denk niet dat je wilt dat de hele clan van deze gebeurtenis weet... Laat me je vacht een beetje schoonmaken.' Ze liep naar hem toe en begon viezigheid uit zijn vacht te wassen. Haar ruwe tong verwijderde het water, de modder en de waterplantjes uit Hawks haren. Ze dacht niet dat Hawkscream er zin in had dat iedereen ging vragen waarom ze zo modderig waren. Of hij het later nou wilde vertellen of niet, nu wilde hij vast uitrusten. Ze vond dat hij eruit zag alsof hij wel een middagdutje kon gebruiken.}

Onderwerp: Re: Too late.. zo 15 jul 2012 - 18:45

_{Een glimlach verscheen op het gezicht van Petal, meteen voelde Hawk zich wat beter. Misschien was de vonk van hun vriendschap toch nog niet verdwenen? 'Wacht even,' Even vloog er een vervelende gedachte door zijn kop, maar die verdween weer toen hij hoorde dat dát niet alles was. Hij draaide zich om en keek naar Petal. 'We zien er zo niet uit en ik denk niet dat je wilt dat de hele clan van deze gebeurtenis weet... Laat me je vacht een beetje schoonmaken.' Haar pootjes kwamen zijn kant op en hij voelde haar tong langs zijn vacht gaan. Net als een kleine kit die nog alles moest leren over het netjes houden van zijn vacht. Maar zijn ouders waren toch nooit echt goed in beeld gekomen. Bij de geboorte waren ze er alleen écht geweest. Verder waren ze een soort waas voor hem. Misschien dat hij ze ooit was tegen gekomen in de Warriors Den, maar nooit hadden ze echt een gesprek gehad. Zijn broertjes en zusjes kwamen hem ook niet echt ‘opzoeken’ en daarom voelde hij zich net een wees. Hawkscream draaide zijn kop naar Petal en zag haar bekende licht grijze vacht. Snorrend boog hij zijn eigen nek naar haar vacht en begon ook de waterplantjes, modder en vies water weg te likken. Er brak een stilte aan, die af en toe werd verbroken door het geluid van gelik. Geen enkele woorden schoten hem te binnen, maar hij vond het wel aangenaam. Het was tenminste geen ongemakkelijke stilte, die hij al zo vaak had meegemaakt. Steeds meer begon de vacht waarmee hij bezig was, weer op die lichtgrijze tabby te lijken. Zijn tong voelde vochtig en vies aan en verschillende stukjes waterplant hingen uit zijn bek. “Ik denk dat we nu wel schoon genoeg zijn,” Zei hij na een tijdje en ging weer normaal staan en schudde voor de zekerheid nog een keer met zijn vacht. “En als ze nog wat moddervlekken zien, kunnen we toch zeggen dat we gezwommen hebben.” Hij drukte zijn snuit tegen haar oor en fluisterde: “Nogmaals het spijt me.” Met deze woorden draaide hij zich om en glimlachte naar de Apprentice. Met een kleine zwiep van zijn staart daagde hij haar uit en rende weg.}

Onderwerp: Re: Too late.. wo 18 jul 2012 - 11:12

_{Petalpaw hoorde Hawkscream even snorren, waarna hij haar vacht begon schoon te likken. Petalpaw begon ook te snorren.Het was altijd een fijn gevoel om gewassen te worden. Ze likte Hawkscreams vacht tot alle plantjes eruit waren en er geen modder meer in zat. “Ik denk dat we nu wel schoon genoeg zijn,” zei Hawkscream na een tijdje. Petalpaw knikte. Hun vachten waren weer schoon en glansden. “En als ze nog wat moddervlekken zien, kunnen we toch zeggen dat we gezwommen hebben.” ging hij verder. Hij drukte zijn snuit tegen Petalpaws oor en fluisterde zacht: “Nogmaals het spijt me.” Petalpaw glimlachte. 'Het is al goed,' antwoordde ze zacht.
Hawkscream draaide zich om en zwiepte met zijn staart. Toen stoof hij ervandoor. Petalpaw herkende de uitdaging en grijnsde, waarna ze in vliegende vaart achter hem aan rende. Haar vechttrainingen waren meestal niet erg succesvol, maar dat kwam niet doordat ze te langzaam was. Sluipen en rennen, dat waren haar sterkste punten. Petalpaw hield van rennen. Haar poten raakten de grond nauwelijks en het voelde bijna alsof ze vloog. Als ze haar ogen dichtdeed kon ze zich bijna inbeelden dat ze opsteeg. Helaas voelde ze toch altijd weer bij elke stap aarde en mos onder haar poten. Nu hield ze haar lichtgroene ogen open om niet tegen bomen aan te rennen en Hawkscream niet uit het oog te verliezen. Ze was niet meer zo ver achter hem en hoopte hem in te kunnen halen. Ze begon nog iets sneller te rennen. Ze hoorde alleen nog maar de wind die om haar heen gierde terwijl ze zigzaggend tussen de bomen door stoof.}

Onderwerp: Re: Too late.. wo 25 jul 2012 - 16:08

_{De wind gleed langs zijn kop en hij voelde zich weer eens gelukkig. Hij had zich niet meer zo op zijn gemak gevoeld sinds Dreamheart’s dood. Ze was een soort moeder voor hem geweest en nu was ze weg. Misschien vond hij haar ooit nog terug in StarClan, tussen al die andere nobele katten die het hadden verdiend om daar te mogen leven. Een vervelend gevoel trok door zijn maag aan de gedachte dat hij misschien niet toegelaten werd in StarClan. Hij had soms de verkeerde keuzes weten te maken. Hij verdeed Petalpaw van haar tijd, had haar bijna ook laten verdrinken en net had hij haar toegesnauwd. Nog steeds wist hij niet of hun vriendschap nog in tact was. Nieuwsgierig keek hij achterom en zag dat de poes al aardig dichtbij was gekomen. Zijn ademhaling werd wat zwaarder van de vaart die hij niet veranderde. Straks verloor hij nog van een Apprentice! Een glimlach verspreidde zich over zijn gezicht en hij probeerde nog harder te gaan. Hij zag in de verte al het kamp, de bekende plaats die voor elke RiverClan kat een thuis was. Zijn thuis ook. Zo dom was hij geweest om de hele Clan niet als zijn familie te zien. Waarom niet? Dacht hij écht alleen maar aan zichzelf en niet aan andere? Had hij niet nagedacht, dat als hij weg was iedereen hem ook zou missen? Toch wist hij dat er niet zoveel zou worden gerouwd als bij Dreamheart, zij was de partner geweest van Crookedstar, maar er zou toch wel iemand verdrietig zijn? En toen schoten zijn gedachten weer terug naar Petalpaw. Zij zou er wél zijn. Zij was er altijd voor hem. Nu leek hij weer de Apprentice en zij de ervaren Warrior. Waar waren de tijden dat ze nog vrolijk in de sneeuw hadden gespeeld? Die keer dat hij zich achter de boom had verstopt en zij hem gevonden had. Toen was hij nog Hawkpaw geweest, maar nog steeds met hetzelfde leeftijdsverschil. Die ongelofelijke kloof die hen tegenhield om een vriendschap te hebben. Maar het kon. Wie weet zou Petalpaw wel een Warrior worden en hadden ze meer tijd voor elkaar. Maar nog steeds konden ze niet telkens bij elkaar zijn. Misschien had ze wel een leuke Apprentice ontmoet en wilde ze daar haar leven mee delen. Niet met een Warrior die ze ooit had gekend als ‘gewoon een vriend’. Hawk opende zijn ogen en sprong nog net over een omgevallen boomstronk. Het kamp was nog maar een paar vossenlengtes verderop. Nog even ze waren aangekomen bij de finish. Nogmaals keek hij achterom, maar kon haar zo snel even niet vinden. Was ze gewoon weggegaan of kon hij haar niet zien? Snel schudde hij zijn kop en richtte zijn blik weer naar voren. Nogmaals versnelde hij zijn pas.}

Onderwerp: Re: Too late.. do 26 jul 2012 - 10:47

_{Petalpaw zag dat Hawkscream niet heel ver meer voor haar was. Ze had hem bijna ingehaald. Hij keek om, maar ze was op dat moment schuin achter hem, aan het zicht onttrokken door een lage struik. Hawkscream versnelde zijn pas en Petalpaw volgde zijn voorbeeld. De wind trok aan haar vacht. Behendig ontweek ze bomen en andere obstakels. Ze wierp even een blik opzij, naar Hawkscream. Ze waren nu ongeveer even dichtbij het kamp. Petalpaw kon de hoge rietstengels al zien.
Snelheid was een van haar sterke punten. Door haar kleine bouw had ze niet zo veel last van luchtweerstand en haar poten hoefden weinig gewicht te dragen. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat ze nu naast Hawkscream was. Ze gingen ongeveer even snel en terwijl de bomen dichtbij niet meer waren dan bruine strepen en de grond een bruingroene vlek, zag ze Hawkscream gewoon scherp, behalve zijn poten, die zo snel bewogen dat je ze alleen als een veeg zag. Hij sprong over een boomstronk, maar Petalpaw was ver genoeg van hem en de boom weg om er gewoon langs te kunnen rennen zonder opgehouden te worden door een sprong. Ze wilde hem inhalen en ging nog iets sneller rennen. Ze begon al wel flink te hijgen. Gelukkig was het kamp al heel dichtbij. Toen Hawkscream omkeek gebruikte ze die kans om met een laatste krachtinspanning het riet aan de rand van het kamp in te duiken. Toen hij weer voor zich keek stapte ze eruit. 'Ben je daar nu pas?' vroeg ze plagend. Haar gehijg verraadde dat ook zij er nog maar enkele seconden gelden was gearriveerd.
Het kwam waarschijnlijk alleen door de boomstam dat zij er iets eerder was. Misschien ook omdat Hawkscream enkele keren achterom had gekeken. Petalpaw dacht dat ze ongeveer even snel waren. Hij had waarschijnlijk wel een beter uithoudingsvermogen dan zij, simpelweg omdat hij ouder was en daardoor vaker had getraind. Ze verwachtte niet dat hij nu net zo moe was als zij.}

Onderwerp: Re: Too late..