I don't know it anymore... [Beautysoul]

Zuchtend zwierf de zwarte kater door het territorium van RiverClan. Dicht bij het kamp durfde hij niet meer te komen, hij had alles verziekt doordat hij slechte dingen had gedaan. StarClan zou hem zeker niet meer vergeven, evenals RiverClan zelf. Opnieuw zuchtte de kater, hij was groot en sterk geworden, eigenlijk al een perfect Warrior en Mentor, maar of hij dat ooit zal worden wist hij niet. Beautypaw zou hem waarschijnlijk ook nooit vergeven, zij had waarschijnlijk allang een nieuwe relatie gekregen met een betere kater, die echt om haar gaf. Hij gaf ook weer veel om haar, maar hij had het verziekt, net of hij iemand anders was geworden in die periode. Een traan rolde over zijn wang, zo licht als kristal over zijn zwarte pels. Zijn ogen waren dof en het voelde alsof zijn hart in zijn maag lag, helemaal verbrijzeld door het slechte vuur. De zwarte kater was onderhand bij de rivier aangekomen. Hij keek naar het stromende water, hier had hij ooit een gevecht met Beautypaw gehad, opnieuw viel er een traan uit zijn ogen. Hij wilde het liefst alles opnieuw doen, maar hij wist dat de tijd niet terug kon... De grote gespierde zwarte kater ging zitten naast een boom, hij keek in de boom en kreeg een idee. Zijn blik was dof van verdriet, niemand zou het erg vinden als hij het zou doen...

Darkpaw was in de boom geklommen, daar was hij in de periode erg goed in geworden. Hij kreeg vanaf de eerste tak waar hij opstond het gevoel dat er iemand in de buurt was, maar dat deerde hem niks. Over een paar minuten zou hij er toch niet meer zijn. Hij klom steeds hoger, tot hij dacht dat hij hoog genoeg was. Hij keek even naar beneden en kneep zijn ogen dicht. Hij sprong, hij voelde de wind in zijn zij. De kater hoorde een enorme bonk, gevolgd door een harde piep. Pijn raasde door zijn lichaam waardoor hij vervolgens zijn mond open deed. Hij wilde schreeuwen van de pijn, maar in plaats van schreeuwen kwam er een wazig en schor geluid uit zijn bek. Er verscheen een poes, maar alles wat hij zag was een wazige vlek.

BEAUTYSOUL

De prachtige grijze poes werd gewekt door het zonnetje. Toen ze haar prachtige blauwe ogen open deed schrok ze even. Maar toen herrinerde ze zich alles weer. Ze was een Warrior geworden. Weg van de nieuwelingen die haar plaats bezette. Weg van Darkpaw, die was teruggekeerd. Ze zou het niet meer kunnen verdragen om bij hem te slapen. Iets in zichzelf dwong haar om naar de Apprentices den te lopen. Met rustige passen liep ze richting de den waar ze vorige week nog sliep. Toen werden haar ogen groot. Het mosbed van Darkpaw was leeg en haar gevoel dreef haar naar het Kamp ingang. Ze rook een, nog sterke, geur van Darkpaw* en zo snel als ze kon rende ze de geur van de zwarte kater achterna. Al snel kwam ze uit bij de rivier en hoorde ze een schor geluid. Ze keek naar voren en haar adem stokte. ''Darkpaw! Hou vol! Ik kom eraan!'' schreeuwde ze. Ze rende zo snel als ze kon naar de kater. Ze legde de kater op zijn zij. ''Darkpaw?! Gaat alles wel oke?! Toe nou..'' zei ze tegen de kater. ''Toe, doe nou niet hetzelfde als ik Darkpaw*'' murmelde ze tegen hem en een traan verscheen in de oog van de poes. ''Darkpaw* toe... Geef niet alles op door mij.... Toe nou....'' murmelde ze en een traan van de poes kwam precies op de kop van de kater. '' Hou vol Darkpaw*.... Alsjeblieft....'' murmelde ze zacht.

Als er vage tekens in mijn post staan, mijn toetsenbord spacete hem weer. https://www.youtube.com/watch?v=AW3E2DhfdUo

De kater voelde pijn door zijn lichaam branden, er kwam een grijze vlek aanrennen. ''Darkpaw! Hou vol! Ik kom eraan!'' De prachtige stem van Beautypaw golfde zijn oren binnen, hij sloot zijn ogen even genietend en maakte het geluid weer. ''Darkpaw?! Gaat alles wel oke?! Toe nou..'' Darkpaw opende zijn ogen weer en keek Beautypaw aan. ''Toe, doe nou niet hetzelfde als ik Darkpaw*'' Darkpaw opende zijn bek. Hij kreunde even van de pijn en kneep zijn ogen dicht. ''Darkpaw* toe... Geef niet alles op door mij.... Toe nou....'' De zwarte kater verschoof zijn hoofd licht. `Beautypaw...` Begon hij schor. `Ik... Ik heb...` Hij viel even weg en kuchte. Hij kon het niet uitspreken door de pijn en door het verdriet, eigenlijk moest hij dringend naar de Medicine Cats den. '' Hou vol Darkpaw*.... Alsjeblieft....'' Smeekte Beautypaw. Darkpaw schudde licht zijn hoofd, zijn ogen vielen dicht en hij viel weer even weg. Het zou onmogelijk zijn om hem naar het kamp te brengen. Hij was groter dan een gemiddeld Warrior, en automatisch dus ook een stuk zwaarder.

Where was the time?
Where was the good time?
Why was i changed?
Why was i changed in the devil?

Darkpaw maakte onderhand al geen geluiden meer, het was bijna tijd, maar hij had eigenlijk gehoopt dat zijn dood een stuk minder pijn deed. Beautypaws tranen vielen op zijn zwarte pels, gaf ze dan zoveel om hem? Dat had ze dan wel voor dat ze met Oddpaw ging kunnen zeggen, maar hij wist niet of dit dan niet was gebeurt.

Onderwerp: Re: I don't know it anymore... [Beautysoul]