Now it's enough, they just ignore me..

Icepaw's ijsblauwe ogen waren dof van verdriet. Ze had helemaal niemand. Iedereen die ze kende was te lui, of verzon lekker een uitvlucht zodat Icepaw weg zou gaan. Ze dacht dat apprentice worden leuk was. Blijkbaar niet. Iedereen negeert je als je lelijk bent of sloom, of al het andere dat aan je ontbreekt... Nou Icepaw is misschien lelijk omdat ze zo groot en mager was, maar ze moesten nou ook weer niet zo lelijk doen! Ze hapte naar adem en sloot haar ogen. Misschien als Icepaw ze weer opent, alles vredig was, er geen ruzie en geen achterbakse Icepaw meer was. Ze opende haar ogen, maar ter vergeefs. De blauwgrijze apprentice tuurde nog altijd naar dezelfde saaie boom. Niks leek leuk. Icepaw was een stom, lelijk, traag, misvormde kat! Dat zei iedereen! Haar pluizige staart sloeg tegen de grond van verdriet. Ze snoof. Waarom kon gewoon niemand zeggen dat ze niks waard is en dat ze beter vermoord kon worden? Waarom, waarom? Over alles kon ze een vraag maken. Haar leven, haar uiterlijk, alles... Weer sloot de blauwgrijze kattin haar ogen, om ze daarna weer open te doen. Haar vacht prikte onbehaaglijk. Wie was daar? Wie had al haar tranen over haar wang zien rollen? Icepaw likte even over haar mond, en spitstr haar oren. Wie of wat dat was, kon beter weg gaan...

Now it's enough, they just ignore me.. TableApplepaw-1

Zwijgend stapte Applepaw het kamp uit, nieuwsgierigheid had zich toch weer in haar kop genesteld en zorgde ervoor dat ze weer op een bescheiden verkenningstourtje ging door het territorium. Lekker alleen... Naja, zolang ze Honeypaw niet tegen kwam, zat ze wel redelijk goed... Nu maar hopen dat dit ook daadwerkelijk goed kwam. De woorden van haar vader hadden haar maar gedeeltelijk gerust gesteld, ze had de moordlust wel in de ogen van Honeypaw gezien toen ze haar klauwen geheven had. Ze had het liefst Applepaw's ogen eruit gekrabt en Applepaw wist dat maar dondersgoed. Een plotseling geluid liet haar echter opschrikken en haar angst voor Honeypaw werd haar teveel. Met een sprong dook ze de struiken in en bleef daar doodstil zitten, haar ogen wijd van angst. Een grijze poes met blauwe ogen verscheen en ging naar een boom staan. Applepaw durfde niet te bewegen en hield zich stil, haar goudkleurige ogen wijd opengesperd van nervositeit. Begon... Begon de poes nou te huilen? Applepaw wist haar naam niet, ze was nog te kort apprentice daarvoor... Applepaw voelde zich echter wel ongemakkelijker worden met de minuut en besloot langzaam achteruit te kruipen. Aan de bewegingen van Icepaw te zien had ze het zachte geritsel in de struiken al opgemerkt, dus Applepaw begon meer haast te maken, tot ze perongeluk een kraai verstoorde die zich in de struiken genesteld had achter haar. Klapwiekend vloog het gevogelte op en botste tegen Applepaw aan. Ze verloor haar evenwicht en geschrokken naar adem happend voor een moment, tuimelde de poes de struiken uit. Ze landde vlak op haar buik, vlak voor Icepaw terwijl ze de poes angstig aankeek, bang dat ze ging schreeuwen of iets dergelijks. "S-s-sorry..." Stamelde ze geschrokken, haar ogen nog steeds wijd van angst, maar ja, Applepaw was bijna altijd bang en verlegen, bijna iedereen wist dat ondertussen.

Een andere poes viel uit de struiken. Met haar voorpoot veegde ze haar tranen weg, en plakte een gespeelde glimlach op haar gezicht. "S-s-sorry..."Stamelde ze geschrokken. 'Geeft..niet h-hoor.' Beantwoorde ze kortaf. Ze wende haar hoofd weg van Applepaw en legde haar staart rond haar poten. Applepaw was vaak bang. Dat wist Icepaw. Maar waarom zou ze bang moeten zijn? Zij werd ten minste nooit gepest... Nou ja. Icepaw's vacht was hier en daar bekleed met grote klitten. Daar was ze nog iets te lui voor om die eruit te wassen. Maar nu zag het er niet echt netjes uit. Met stevige likken begon ze meerder keren haar vacht te wassen. Na een paar seconden zag het er weer goed uit, toch voor haar part. Andere zouden het toch weer lelijk vinden, zoals de rest van Icepaw. Haar ijsblauwe ogen waren nog wazig en dof van de dikke tranen die er net nog uit stroomde. 'Eh..Hoe ga-gaat het?' Komop Icepaw, verman jezelf nu eens. Het is toch Applepaw's keuze als ze je wilt pesten?! Ze plakte een scheve glimlach op haar snoet en kneedde de grond onder haar samen tot een klein balletje. Ze stuiterde er even mee, maar het vloog als te verwachten de verkeerde richting uit. Het balletje bonsde tegen het hoofd van Applepaw. Geschrokken knipperde Icepaw met haar ogen en zocht naar woorden. 'Sorry!' Fluisterde ze half hoorbaar. Het puntje van haar staart tikte tegen de grond toen ze haar lichaam in elkaar liet vallen. Met smalle oogjes van angst keek ze naar Applepaw. Wat heeft ze het nu toch weer goed verprutst...

[flut]

Onderwerp: Re: Now it's enough, they just ignore me..