It's My Life...!

Twee manen, nog zo jong, toch al zo nieuwsgierig. Maar waarom mocht hij niet naar buiten? Elke warrior én apprentice kwam terug van zijn of haar jacht, of elke apprentice kwam terug wanneer ze gingen spelen buiten het kamp! Zelfs de romantische uitjes werden buiten het kamp gehouden! Als het echt zo gevaarlijk was, waarom kon dat allemaal dan? Een leugen dus. Haar moeder en de rest van de clan wouden de kittens gewoon lekker dwars zitten. Fine. Daar ging hij dus echt niet aan toe geven. Hij wou naar buiten, samen met de anderen. Marblekit opende zijn helder blauwe ogen. Als je diep in zijn ogen keek zag je een bron van duister, maar die hield hij nog verborgen, ook al had hij dat zelf niet in de hand. Rustig stapte de kitten uit het gewas van de nursery. Hij haatte die plek om te slapen. Veel te warm. Haast elke Queen lag tegen elkaar aan met de kittens er tussen geplakt. Serieus, dat kon zo niet langer. Als hij Bluestar was geweest had hij dat echt verboden gemaakt. Hij gaapte en keek eens rond naar wat er buiten gebeurde. Niet veel. 'Hey, psst, wie wilt er mee het kamp uit?' Vroeg Marblekit zacht genoeg dat zijn den maatjes het konden horen. Hij wachtte even af en verliet toen het kamp. Hij zou wel zien we hen nou wel of niet volgden.

--Alleen open voor Diryn en Softcream!
Eerste paar keer Diryn, daarna wanneer het word aangegeven Softcream.

Marblekit keek eens om naar de ingang/uitgang van het kamp maar zag dat niemand, ook geen kitten hem was gevolgd. Naja, jammer dan. Marblekit rekte zijn kleine pootjes uit en trippelde veder. Hij sprong klunzig over een grote stok heen en kwam neer op de grond. Een blad belande op zijn kopje en meteen schudde Marblekit die blad van zijn kop. Hij kwam overeind en schudde zijn vachtje uit. Toen hoorde hij geritsel. Onee, toch geen warrior! Marblekit draaide zijn kop om en zag een onbekende kat. De geur kende hij ook niet. Ag, misschien was het gewoon een warrior die heel lang weg was geweest en was wezen jagen. Maar waar was het prooi dan? Nee, misschien was hij wezen vechten, want hij zag er gevaarlijk uit. 'Hallo kleintje,' zei de kater. De gevaarlijke toon voelde niet echt bepaald goed. Maar wat hij had gezegd vond hij al helemaal niet leuk. Marblekit schraapte moed naar voren en maakte zich groot. 'Ik ben geen kleintje!' zei hij. Hij wist dat de kater daar niet op zou reageren. Maar toch. Het moest er uit. 'Wat doe jij hier zo alleen.' Vroeg de kater. Marblekit grijnsde een beetje. 'Warrior worden!' Vervolgde hij moedig. Maar wat de kater toen deed maakte hem toch wel bang. De kater kwam uit de schaduwen tevoorschijn en zijn witte tanden glinsterden gevaarlijk. Maar nee, dat wou hij niet, hij wou niet dood. 'Jij gaat me niet dood maken! Anders roep ik de hele clan om jou te doden!' Dreigde hij op zijn kitten manier van moedig zijn. 'I'm the biggest danger of this forest, little one.' Zei de kater. Marblekit keek de kater vragend aan. Wat betekende dat zou weer. Hij strompelde ietsje naar achteren. Daarna nog een stap naar achteren. 'Ik ga schreeuwen hoor!' Gromde hij piepend.

Diryn schreef:

_{De geur van een andere kat zorgde ervoor dat hij opkeek, hij zag nog net hoe een thunderclan warrior hem van de kitten afwierp. Snel en behendigd stond hij weer op. Zijn tanden ontblootte hij, en zijn haren zette hij overeind. 'En wat doe jij hier? Weet je dan niet dat dit het territorium is van de Thunderclan?!' Hij begon om de kater heen te cirkelen, zijn ogen keken strak naar het lichaam van de kater. 'Ik weet maar al te goed waar ik ben, Muizenbrein.' Siste hij diep, zijn klauwen sloeg hij weer uit, klaar om aan te vallen. 'Wees niet dapper, watje.' Grijnsde hij breed uit. 'Je zult het toch nooit van mij winnen.' Hij hief zijn hoofd op, en ontblootte zijn witte tanden nogmaals. Hij stopte met het cirkelen om de kater heen, en zette gevaarlijk een stap dichterbij. Zijn groene ogen glommen emotieloos, en zijn witte tanden schenen fel in het licht van de zon. 'Be warned' Hij sprong op de kater af, zijn klauwen vooruit gericht. Hij greep de pels van de kater vast, en trok deze vrijwel meteen naar voren zodat hij de kater een kopstoot kon geven en hem uit balans kon werken. Snel duwde hij de kater tegen de grond op, gaf deze een flinke trap tegen zijn buik en duwde hem vervolgens fel tegen de grond. 'I'm born to kill.' Siste hij in de oor van de kater, en duwde zijn nagels in diens pels om vervolgens ze naar onderen te trekken, om een wond te maken. 'You can't fight a rogue,' Zijn bruin gestreepte pelt danste heen en weer door de wind die ermee speelde, zijn ogen leken enkel te staren, en letten op iedere beweging die de kater maakte. Een trap, een slag, hij zag het allemaal. Hij duwde met zijn achterpoten de achterpoten van de kater tegen de grond op, om de hardste trap te voorkomen. Hij trok zijn nagels uit haar vel en sloeg meerdere malen over de pels, om nog meer wonden te verrichten. Bloed zat op zijn poten, het gevoel om iemand te moorden werd steeds groter. Hij was een moordenaar, een ware moordenaar. Iemand die anderen wou zien leiden.}

.

Tijdens een stoei partij werd hij wel eens tegen de grond gedrukt, maar dit was dus drastisch anders, dit was niet leuk. Dit deed pijn, en zo snel voelde de jonge kitten geen pijn. Oké, ja de kater boven hem was een grote volwassen kater, hij was net twee manen oud en nog maar een kitten. 'Probeer niet moediger te zijn dan je bent,' siste de kater. Marblekit probeerde zich om hoog te duwen. 'Ik ga schreeuwen hoor!' dreigde hij. 'Één kik en je gaat er aan,' dreigde de kater. Marblekit voelde angst. Maar hij negeerde de angst. 'Eén kik en ik zorg dat je in Starclan komt, begrepen?' Dreigde de kater veder. Marblekit wou antwoord geven. Maar dat lukte niet. Hij voelde hoe de nagels uit zijn zachte kitten huidje werden getrokken en voelde hoe het bloed er uit sijpelde. En toen werd het gewicht op zijn rug lichter. De kater was van het af geduwd en hij zag dat Softcream dat gedaan had. 'Marblekit jij kunt nu beter je mond houden!' Marblekit trok een wenkbrauw op, naja, tot zo ver katten dat hadden. Hij ook al? ging er door zijn kop heen, maar hij gehoorzaamde wel. Hij kroop ietsje naar achteren. 'En wat doe jij hier? Weet je dan niet dat dit het territorium is van de Thunderclan?!' Siste Softcream tegen de indringer. En de kater beantwoorde. En zo ging het door. Een soort van kibbel gevecht of zo? Maar al snel ging het kibbel gevecht over in een echt gevecht met gekibbel. Na dat Softcream weer had aangevallen leek het dat de kater weer wou aan vallen. Deed hij ook. Maar dit keer werd hij opgepakt. Hij voelde hoe de tanden op zijn zij drukte. Een klaaglijke pijnlijke piep verliet zijn bek. Na dat de kater iets had gezegd, dat Marblekit dus niet had gehoord door de pijn, werd hij achter de kater neer gelegd. De kater gromde waarschuwend dat hij daar moest blijven. Marblekit lag op de grond en zijn ogen stonden angstig naar voren gericht. Toen de kater weer aanviel bleef Marblekit even liggen, daarna schoot hij zo snel als hij kon de bosjes in. De dorens van de bosjes staken in zijn zachte al kapot gemaakte huidje. Maar hij negeerde de pijn. Tussen de dorens bleef hij zitten. Kijkend naar de anderen, hopend dat dit alles snel voor bij zou zijn.