Don't care about the rules. [&SHADOWPAW.]

Een zandkleurige cyperse poes liep met haar kopje opgeheven en haar staart in de lucht standvastig het kamp uit. Het viel haar nog mee dat ze niet tegengehouden werd. Ze had al wel verwacht van die katten die voor de ingang stonden dat zij niet goed zouden opletten. Het was voor haar dan ook een eitje om door te kunnen lopen zonder dat iemand het zag. Het interesseerde haar dan ook niet dat ze haar dadelijk moesten gaan zoeken. Er liepen wel meerdere leerlingen zonder mentor het kamp uit. Bovendien had zij geen mentor, dus hoefde zij zich nergens zorgen om te maken. Ook al was ze van zichzelf een lieve poes, ze kon ook stoer zijn en nergens om geven, al zeker niet om de regels. Dat Hollystar hier minder blij mee ging zijn, drong nog niet eens goed tot haar door. Het enigste wat ze wilde, was een beetje buitenlucht. Ze kon het niet meer verdragen om in het kamp te blijven rondlopen, terwijl de wind in de buitenlucht pas echt door haar vacht kon gieren. De moederkatten hadden haar een paar manen geleden goed genoeg in het oog gehouden, nu was ze eindelijk van al die controle af. Ze kon gaan en staan in het kamp waar ze maar wilde, dat was wel anders geweest toen ze kitten was. Steeds op een bepaalde tijd terug die stomme kraamkamer in. Nee, niks voor haar. Ze was een avonturier en zou dat dan ook blijven. Dat er katten waren die zich wel aan de Clanregels hielden en in het kamp blijven, was dan hun probleem, zij wilde op onderzoek uit. Een grote bek hoefde ze daarvoor niet te hebben, want ze kon makkelijk genoeg het kamp uit zonder dat iemand keek. Natuurlijk zou het ook problemen opleveren, maar goed.

Het was eigenlijk de bedoeling geweest om zo snel mogelijk naar de plek te lopen waar ze wilde zijn, in plaats daarvan deed ze er nogal lang over. Haar korte poten, vond zij dan toch, droegen haar niet snel genoeg naar haar zin. Ook al zou ze gaan rennen, voor haar gevoel kwam ze nog geen tien meter per vijf minuten vooruit, terwijl dat bij alle anderen wel het geval leek te zijn. Het maakte haar boos en gefrustreerd. Haar groene ogen keken kwaad voor zich uit, vertoonden dominantie en een grofgebekte mond. Toch kon haar hart het niet laten om voor degelijke verwarming te zorgen, waardoor ze de liefde voor haar Clan algauw weer voelde. Haar poten leken geen last meer en Mazepaw was blij toen haar poten haar eindelijk de rust hadden gevonden die ze moesten hebben. Glimlachend en snorrend keek de jonge poes naar de hemel, waar witachtige wolken langzaam voortdreven en een zee van blauw achter zich lieten. Mazepaw stak haar pootje in het meertje. Een rimpeling ontstond in het water, die zich langzaam naar het oppervlakte verspreidde. Steeds grotere kringen verschenen en maakten het mogelijk voor visjes om even boven water te kijken wat er aan de hand was. Mazepaws klauw schoot uit en ze keek naar de visjes. Onmiddellijk schoot ze met haar poot richting een vis, maar deed dit niet opeens goede manier. Met een kreet viel ze in het water. Geschrokken probeerde zij zich boven water te houden en wist de oppervlakte te bereiken. Even dacht ze verderop een schim te zien. Dat het een krijger kon zijn, maakte haar niet uit, ze had hulp nodig. ‘Hé jij daar, help!’ riep ze naar de kat.

De dominantie in haar ogen was lichtelijk verdreven en in de plaats daarvan was er angst en paniek gekomen. De angst om te verdrinken in het water was er even geweest, maar nu ze hier zo op de oppervlakte lag naast de kater die haar gered had, voelde ze zich dom. Ze keek naar hem en zag hoe hij zijn blik op haar gericht hield. Snel stond ze op en likte haar eigen vacht droog. Ze voelde hoe haar poten protesteerden toen ze erop ging staan, maar ze probeerde het zo veel mogelijk te negeren. Ze moest zichzelf niet nog zwakker voordoen voor de kater dan ze al in werkelijkheid was. Ze wilde zelfs maar niet geloven dat hij haar echt had moeten redden en ze deze keer zichzelf niet had kunnen helpen. Ze keek hem even afstandelijk aan en besloot er toen iets op te wagen. Voorzichtig naderde ze de kater, terwijl ze zich afvroeg wat hij nu wel niet van haar moest denken. Ze kon moeilijk zeggen dat ze het zelf wel had kunnen redden, omdat ze hem om hulp had geroepen. Ze slikte even en schudde haar kopje. Ze hield eerst haar lippen stijf op elkaar gedrukt, maar besloot toen toch haar redder te bedanken. ‘Bedankt,’ mompelde ze. Verder zei ze niets. Niet dat ze het anders zelf niet gehaald zou hebben, wat niet gebeurd zou zijn. Ze zou sowieso onderwater gebleven zijn of zo en dan was het slechter afgelopen met haar. Ze keek hem even aan. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze wilde de dominantie bewaren, laten zien dat zij de baas was en niet hij, maar ze kon moeilijk doen alsof ze dat was terwijl hij zijn Clan gediend had door een Clangenoot te redden. Stroef keek ze hem aan, bedenkend wat ze zou zeggen.

Uiteindelijk besloot ze om het bij dat bedankje te laten en begon uitvoerig haar vacht te wassen. Alle plekken werden drooggemaakt en verzorgd. Ze keek opnieuw naar de kater. ‘Wie ben jij?’ vroeg ze uiteindelijk rustig. De dominantie was weer teruggekeerd in haar ogen, niks was nog te zien van de paniek die zich net in haar blik plaatsgevonden had, alsof het opeens verdwenen was zonder een spoor achter te laten. Ondanks dat de kater haar gered had, had ze niet het gevoel dat ze zich nu anders moest gedragen tegen hem. Met meer ontzag zou ze hem in elk geval al zeker niet gaan behandelen. Het was niet dat hij haar redde dat ze hem daar eeuwig dankbaar voor moest blijven, zij had zelf ook nog haar trots en zag het niet echt zitten om iemands kont te likken – figuurlijk dan – vanwege een net op tijd plaatsgevonden redding. ‘Toevallig dat je bij mij in de buurt was,’ zei ze, waarna ze even grinnikte. Het was eigenlijk helemaal niet grappig omdat ze net niet verdronken was, maar ze kon moeilijk aan hem laten zien hoeveel ze wel niet geschrokken was geweest. Nee, dat zou heel haar attitude verpesten, die wilde ze wel nog omhoog houden. ‘Net alsof je zo’n antenne in je bek had zitten die jou naar me toe leidde net op het moment…’ Ze stopte even met haar grove zin. ‘Net op het moment dat je dacht dat ik je nodig had.’ Ze keek hem arrogante aan. Toegeven dat ze hem nodig had? Nee, zeker niet. Nooit van haar leven. Ze wilde hem dat plezier graag besparen. Ze hief haar kopje fier omhoog en stapte met de staart in de lucht een beetje achterwaarts. ‘Wat doe je hier zo buiten het kamp?’ Glashard liegen als hij dat aan haar zou vragen.

Mazepaws donkergroene ogen volgden nauwkeurig alle bewegingen die de kater, genaamd Shadowpaw, uitvoerde. Alsof hij iemand was die haar elk moment aan zou kunnen vallen. Toch zou dit idee haar niet verbazen. Tegenwoordig waren alle katten gek genoeg om hun Clangenoten iets aan te doen als ze iets zeiden of iets deden wat hun niet beviel. Het interesseerde haar weinig. Ze wist dat ze een grote bek had, maar ze wist ook dat ze ergens diep in haar hart wel loyaal was aan haar Clan en helemaal niet zo erg was als ze in eerste instantie alle anderen liet denken. Haar blik boorde zich in de zijne, probeerde een verklaring te geven waarom hij nog niet tegen haar uitgevlogen was, maar die was er simpelweg gewoon niet. Blijkbaar leek hij zich over haar arrogantie heen te zetten, iets wat ze eigenlijk wel leuk vond. Ze hield ervan als katten om konden gaan met haar, terwijl ze zichzelf eigenlijk helemaal niet begreep. Ze zei en deed dingen die ze niet wilde, dus waarom deed ze ze nog? Ze keek hem even aan en besloot het om het op een andere boeg te gooien. Arrogantie zou haar niet helpen, want hij leek totaal niet geïntimideerd te zijn door haar. Haar arrogantie leverde haar niets op, alleen een geïrriteerde stem. Toch leek hij zich niet te leiden door zijn innerlijke, boze gevoelens en antwoordde hij gewoon, iets wat ze respecteerde. ‘Ik was ook aan het jagen voor mijn Clan,’ zei ze een tikkeltje geïrriteerd. ‘Tot ik mijn poot verkeerd in het water stak om iets te overmoedig te jagen. Zo belandde ik uiteindelijk in het water.’ Zonder schaamte te tonen keek ze hem aan. Ze wilde haar echte intenties niet weergeven, maar ze wilde ook niet gehaat worden. Ja, wat wilde ze nou eigenlijk?

Haar blik gleed opzij toen de vis die ze daarnet probeerde te vangen het waagde om zich aan te oppervlakte te wagen. Ze keek hem niet langer dan een paar seconden aan, wetend dat ze nu geen pogingen moest doen om hem te vangen omdat ze dan weer hetzelfde probleem zou hebben. Ze wist eigenlijk niet wat ze met zichzelf aanmoest. Moest ze haar arrogantie behouden of het op een vriendelijkere boeg gooien? Ze wilde loyaal zijn, maar ook vriendelijk voor haar Clangenoten. Toch wilde ze zich ook tegelijk niet te veel van de regels aantrekken en zichzelf blijven. Ze zuchtte even, omdat er zoveel keuzes waren, maar geen enkele de goeie leek. ‘Goed dan,’ mompelde ze, waarna haar oren een beetje heen en weer bewogen. ‘Sorry voor mijn gedrag. Ik weet gewoon niet wat ik met mezelf aanmoet. Maar goed, ik was dus aan het jagen en belandde in het water. Het was goed dat jij daar was op het juiste moment, anders was ik verdronken.’ Ze keek hem even aan, nog steeds zonder emotie en met dezelfde kilheid, maar er was een kleine fonkeling die liet zien dat ze wel degelijk om hem gaf. Nou ja, om haar Clangenoten gaf ze sowieso, maar om het maar even zo te noemen. Ze vond zichzelf raar. Het ene moment was ze er zo zeker van dat ze hem als een mindere moest behandelen, het andere moment wilde ze dit helemaal niet en wilde ze aardig zijn. Nou ja, het zou wel bij iedere kat zijn dat die op een moment kwam dat die niet wist wat-ie wilde. Ze keek hem even aan en zuchtte. ‘Kun jij vissen vangen zonder in het water te vallen dan?’ vroeg ze lichtelijk geïrriteerd, omdat het haar niet gelukt was zonder in het water te vallen en dit hem misschien wel zou lukken.