Just hunting. [&LEOPARDSTRIKE]

Lichtelijk glimlachend keek Blowsoul toe hoe een nieuwsgierige kitten een vink probeerde op te peuzelen. Hij vond het altijd fascinerend hoe de kits hun weg naar grootheid doorbrachten. Toch wist hij dat hij niet te veel tijd mocht spenderen met het kijken naar die kleine dingetjes, maar door te jagen. Toen hij Spottedleaf ontmoette, had hij ’s morgens ook gekeken naar hoe een jonge kitten bestraft werd door een moederkat. Hij moest echt eens ophouden met zijn tijd zo te benutten, hij kon beter meteen gaan jagen voor zijn Clan. Hij wist ook niet waarom hij zoveel van kits hield. Misschien omdat ze zo klein, onschuldig en lief waren. Nou ja, sommige waren ondeugend of zelfs brutaal, maar zelfs zij waren wel lief. Als hij later vader zou worden – ja, later, want hij zou niet weten of hij ooit verliefd zou worden op iemand – zou hij zorgen dat hij een goede vader werd. Hij wilde wel bij de kits gaan kijken, maar hij wist niet of het zo’n goed idee was. Dadelijk zouden ze hem raar vinden omdat hij zo graag zijn tijd spendeerde bij kits. Hij kende namelijk geen enkele kater die graag in de buurt was van kits, dag in en dag uit. Ja, oké, de vaders, maar dat was een ander verhaal. Hij zuchtte, schudde zijn hoofd en stond toen op. Hij moest maar eens voortmaken, anders zou hij zeker weinig vangen voor vandaag. Hij had immers nog genoeg werk te doen en kon het niet maken om geen prooi te vangen voor zijn Clan. Als hij zo nodig goede dingen wilde doen voor de kits, zou hij nu beter kunnen gaan jagen en zijn best goed kunnen gaan doen. Hij schudde zijn kopje opnieuw en rende sneller en sneller, de uitgang van het kamp uit, het territorium verder in.

Rustig zette hij zijn tocht voort door de verschillende landschappen van de WindClan. Hij vond dat ze er best wel veel hadden, evenals dat alle andere Clans zouden hebben. Hij sprong op een paar rotsen en besloot toen pas naar het meer te gaan. Hij had er wel zin in om zichzelf even op te frissen. Bovendien zouden er daar misschien meer katten zijn waar hij tegen kon praten. Hij keek rond zich heen en genoot zachtjes van de wind die door zijn vacht vloog. Hij sloot zijn ogen genietend en liet deze even gesloten, totdat hij een paar obstakels onder zijn poten opmerkten. Hij opende direct zijn ogen en vermeed dat hij zou vallen. Steeds sneller rende hij, waarna hij uiteindelijk stopte toen hij bij zijn bestemming was. Hij ademde diep in en uit door zijn neusgaten, waarna hij de rust weer in zich voelde keren. Hij genoot zichtbaar van zijn rust en liet zich toen op de grond vallen. Ach, niemand zou er problemen mee hebben als hij even zou wachten voordat hij op jacht zou gaan. Bovendien, er was toch niemand in de buurt, dus niemand zou het zelfs kunnen zien. Tevreden zijnd met deze oplossing, liet hij zich op zijn zij vallen en rustte genietend.

De stilte werd, in zijn oren dan, redelijk verstoord door lichte pootstappen. Ook al was het op een afstand, Blowsoul hoorde ze toch. Hij had van zijn mentor geleerd dat als hij heel stil lag en hij zich concentreerde op de factoren rondom hem heen, dat hij dan precies kon horen en ruiken wie er aanwezig was. Aan de pootstappen te horen, was het wel een kat die wist hoe hij zijn poten neer moest zetten. Hierdoor twijfelde Blowsoul er erg aan of het een mannetje of een vrouwtje was, dus sperde hij zijn neusgaten wijd open. Vervolgens bevatte hij de geur van de kat. Hij rook aan de wat scherpere, niet echt bloemachtige geur, dat het een mannetje was. Deze probeerde of heel stil te zijn en hem te besluipen, of was op jacht. Toen hij een plof langs zich hoorde komen, keek hij opzij. Hij zag hoe een witte kater richting hem sukkelde. Blowsoul kwam een beetje overeind, voornamelijk ook omdat hij aan het rusten was en niet aan het jagen was. Nou ja, hij had zijn rust eigenlijk wel verdiend. Stel dat het Hollystar zou zijn geweest of Inkmask, dan was hij waarschijnlijk zo snel mogelijk overeind geschoten als hij maar kon en was meteen vertrokken op jacht. Hij had ontzag voor de twee katten. Hun rang was hoger, dus stonden ze boven hem en kon hij niks anders dan respect voor hun hebben. Hollystar was een goede leidster, dus hij hoefde zich in elk geval niet druk te maken over een slechte reactie mocht ze hem hier zo zien liggen. Zijn blik werd echter weer neutraal toen het Leopardstrike was die hij zag. Al die drukte om niks. Hij wist eigenlijk weinig van Leopardstrikes verleden, maar was deze kat niet ooit de medicijnkat van WindClan geweest?

Terwijl Blowsoul zijn kop brak over hetgeen of Leopardstrike nu ooit WindClans medicijn kat was geweest of niet, liet hij zijn blik naar de witte kater glijden. Hij leek een beetje afgemat, maar ook een beetje knorrig. Blowsoul wist dat de kater niet de jongste meer was. Hij was waarschijnlijk ouder dan hem, wat hij best een raar feitje vond. Hij keek even langer naar hem, waarna hij besloot om op te staan. Hij kon het immers niet maken om net te doen alsof hij de kater niet gezien had. Hij vond het sowieso al niet leuk als iemand hem dat flikte. Hij keek de kater kalm aan, waarna hij even knikte. Hij stond op en liep naar de kater toe. ‘Hallo, Leopardstrike,’ begroette hij de kater. Hij rook vaag een prooitje verderop, maar besloot om daar geen aandacht aan te steden. Bij Spottedleaf was hij immers ook netjes blijven liggen en had hij het gesprek netjes beëindigd, voordat ze waren gaan jagen. De herinnering bracht hem een glimlach op, maar hij focuste zich weer op de kater voor hem. ‘Geen geslaagde jacht gehad?’ vroeg hij voorzichtig. De kater leek elk moment te kunnen uitbarsten, of misschien dacht Blowsoul dat hij die emotie zag en was het niet eens waar. Nou ja, hij zou er in elk geval wel achterkomen. ‘Ik wil wel eventueel samen met je gaan jagen,’ opperde hij kalm. ‘Ik heb momenteel toch niks te doen.’ Hij grijnsde even, aangezien hij hier net nog gelegen had en niks gedaan had. Bovendien was samen jagen veel leuker dat in je eentje. In je eentje was… rustgevend, maar ook weer zo eenzaam. Hij wachtte kalm af op het oordeel van de kater.