Just sitting. [Autumnpaw]

Op haar rugje lag Secondpaw op de grond, nog altijd geschrokken van daarnet. Ze wilde een balletje opgerolde mos halen uit de struiken, toen opeens een vogel voorbij vloog. Geschrokken was ze achteruit gevallen en was hiermee op haar rug beland. Ze keek rond zich heen en zag dat een paar katten haar raar aankeken. Eentje maakte half aanstalten om naar haar toe te lopen, maar snel sprong Secondpaw overeind en voelde hoe haar oren naar achteren getrokken werden. Ze keek over haar schouder naar een paar andere katten die hun blik gauw naar de andere kant richtten en zuchtte even. Fijn, ze had zichzelf weer mooi voor schut gezet door zo raar te doen. Snel schudde ze zichzelf uit en miauwde zachtjes van schaamte. De katten hadden hun blik gelukkig weer de andere kant op gericht, maar ze voelde gewoon dat ze moeite hadden om haar niet opnieuw aan te kijken. Snel likte ze over haar voorpoot om zichzelf een houding te geven. Ze wist niet wat ze moest doen of moest zeggen om de schaamte minder erg te maken. Het was altijd al typisch haar geweest om zichzelf dankzij een schrikreactie belachelijk te maken, dit was gewoon nog nooit veranderd en ze zag zichzelf ook nog niet zo snel veranderen. Haar blik gleed naar de prooistapel. Zou er iets bij zitten, iets kleins, wat iedereen negeerde en wat zij nog kon eten? Ze had gisteren niet gegeten. Ze was veel te bang geweest dat ze te veel zou eten. Ze wilde geen honger lijden, maar ze wilde ook geen last zijn voor de Clan. Diegene die haar normaal mee in het oog hield om te eten, was er net op dat moment niet en daar had zij goed misbruik van gemaakt, iets waar zij zich nog voor schaamde.

Met een schuldgevoel liep Secondpaw met gebogen kopje dichterbij de prooistapel. Een paar katten keken haar even aan. Ze trok haar neus op toen ze het prooi rook. De anderen hadden vast al gegeten. Het was net voorbij het ochtenduur. Normaal had iedereen al gegeten en was nu op jacht of zo, maar zij mocht nog niet het kamp uit. Voorzichtig nam ze met haar tanden een stukje vink en trok deze achteruit. Meteen ging een hele grote vink mee. Secondpaw wilde hem net terugleggen, toen een andere kat zijn poot op de vink deed en haar intimiderend aankeek. Secondpaw voelde hoe haar oren naar achteren getrokken werden, maar ze bleef wel oogcontact met de kater maken. Het was een oudere kater dan haar, geen leerling, maar wel al een krijger. De kat keek haar intimiderend aan, waarna hij de vink losliet en wegliep van haar. Verbaasd staarde Secondpaw hem aan. De kater draaide zich niet eens meer om naar haar. Ze pakte de vink aarzelend op en liep ermee naar haar Den, maar besloot uiteindelijk om buiten te blijven liggen. Even nadenkend over het voorval van daarnet, begon ze aarzelend stukjes van de vink af te trekken. Ze kauwde op de stukjes. Het sap gleed in haar bekje, wat haar goed deed. Ze voelde hoe haar maag protesterend knorde, waardoor ze genoodzaakt was om nog meer te eten. Nu wat sneller probeerde ze de vink op te eten om het vervelende, haast pijnlijke gevoel in haar maag weg te krijgen. Toen ze de vink bijna ophad, richtte ze haar blik omhoog. Haar hart sloeg over toen een kat richting haar keek en haar nagels boorden zich angstvallig in de grond toen ze merkte dat hij haar langzaam naderde. Was dit serieus? Zou hij echt op haar afkomen, of was dit niet echt?