~Hello, again!~ [Applepaw]

Opgerold lag de lapjeskater in de Apprentices Den. De zonnestralen kwamen langzaam de den binnen waardoor de droom van de kater langzaam ten einde liep. Traag opende hij zijn ogen. Hij keek op en zag niemand naast hem liggen. Hij zuchtte diep en stond op. Hij rekte zich uit en ging zitten. Hij begon met een wasbeurt. Hij veegde al de stukjes mos van zijn vacht en waste zijn gezicht. Toen hij zichzelf helemaal schoon had bleef hij nog even zitten, hij keek om zich heen en zag al een paar andere katten ontwaken uit hun diepe slaap. Hij stond op en stapte voorzichtig om alle slapende katten heen. Toen hij bij de opening van de den was haalde hij opgelucht adem en rende snel de den uit. Hij keek het kamp rond en zag dat het nog vroeg was, nevel hing nog over de open plek. Meteen werd Sidepaw een stuk rustiger, hij wilde namelijk geen katten wakker maken. Hij liep de open plek over naar de prooistapel. Hij zag een paar katten een patrouille vormen en het kamp uitgaan. Hij pakte een mus van de stapel en liep richting de rand van het kamp. Hij ging er zitten en nam de tijd om zijn prooi op te eten.

De zon stond al hoger en de nevel was verdwenen. De warmte van de dag begon al te bloeien en bijna alle katten waren ontwaakt uit hun slaap. Sidepaw keek rond en zag een paar kitten met elkaar spelen. Het was een mooi gezicht om te zien. De Queen van de kittens riep ze terug en de kittens rende spelend naar haar toe. De drie katten verdwenen in de Nursery. Sidepaw bleef er nog even naar kijken tot hij iemand op hem af zag komen. Hij herkende Applepaw. Applepaw was de eerste kat waarmee hij echt gepraat had, ook al was het meer stamelen met elkaar. Hopelijk gedroeg hij zich nu niet weer zo. Hij lachte naar haar. "Hallo!" Riep hij naar haar. Hij liep op Applepaw af. Zou ze nu nog zo verlegen zijn?

Applepaw only!

~Hello, again!~ [Applepaw] TableApplepaw-1

Het zonlicht regende zachtjes aan naar beneden, een aankondiging van de ochtend waar de meesten met smart op wachtten na zo'n koude nacht. Een beetje stijfjes klom Applepaw uit haar mosnest. Ze was niet gewend om alleen te slapen, meestal lag ze namelijk in het nest van haar moeder en de pluizige vacht van Lostvoice was altijd heerlijk warm... Nu voelde ze zich eigenlijk best koud en dat kon ze ook duidelijk merken aan haar spieren. Bah... De jonge poes keek voorzichtig rond het kamp, eventjes de situatie in zich opnemende zoals ze gewend was. Applepaw hield namelijk niet zo van onverwachte dingen en dus was ze altijd heel voorzichtig. Onverwachte dingen haalden haar namelijk uit haar balans en daar had ze nare ervaringen mee. Want dan kon ze nog wel eens impulsief reageren en dat kwam nooit goed. Het meeste wat er dan gebeurde was slecht... Voorzichtig stak de jonge kattin het kamp door en liep ze naar de prooistapel. Zwijgend neusde ze er tussendoor, op zoek naar iets kleins. Ze durfde het niet iets groots te pakken, dat had ze niet nodig en eigenlijk ook niet verdiend.

Door de nevel die over het kamp hing probeerde ze met haar goudkleurige oogjes heen te priemen, maar echt goed lukte het niet. Met een kleine muis tussen haar kaken geklemd ging ze naar een beetje een afgelegen plekje van het kamp toe. Of tenminste, dat was het kamp. Een vage, oranje met zwarte schim kwam op haar afgelopen. Een beetje voorzichtig zette Applepaw een pasje achteruit, haar oren iets naar achter gedraaid. "Hallo!" Werd er naar haar geroepen. Applepaw's oren draaiden nog iets verder naar achter, aan luide geluiden moest ze nog steeds heel erg wennen, daar kon ze namelijk niet zo goed tegen nadat haar vader tegen haar geschreeuwd had. "Hallo.." Miauwde ze zachtjes en voorzichtig terug. "Hoe is het Sidepaw?" Vroeg ze vervolgens, nog steeds op dezelfde zachte toon, nadat ze Sidepaw herkende. Als het goed is was hij wel aardig... Maar zeker wist je het nooit als je iemand niet zo goed kende.

Sidepaw keek Applepaw aan. "Hallo.." De zachte stem van haar klonk bekend in zijn oren. Hij snorde even en liep dichterbij tot hij haar goed zag. "Hoe is het Sidepaw?" Applepaw was een voorzichtige poes, dat kon je wel merken aan haar, maar dat maakte hem niks uit. Zo onvoorzichtig was hij ook niet, dat kon altijd wel gevaarlijk aflopen... "Ja, met mij gaat het wel goed..." Zei hij. Zijn stem klonk niet ongelooflijk hard nu. Hij twijfelde even. "Ik heb mijn eerste vrienden gemaakt." Vervolgde hij. Hij keek in haar gouden ogen en vervolgde; "Hoe gaat het met jou?" Gelukkig was hij nu niet zo enorm verlegen meer, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij al een keer met Applepaw had gepraat. Hij ging zitten en bleef haar aankijken. Beleefd was hij wel, dat wist hij zelf niet, maar daar zou hij nog wel achter komen. Rustig ging Sidepaw zitten. Hij keek even naar zijn poten en toen weer naar Applepaw. Hij zuchtte. Als hij nu zou vragen of zij naast hem wilde slapen zou ze vast denken dat hij gek was. Maar Applepaw was nu al zijn beste vriendin, en zijn eerste vriendin. Hopelijk dacht Applepaw er ook zo over. Hij keek naar de ingang van het kamp en weer naar Applepaw. "Heb je zin om met mij mee het kamp uit te gaan?" Vroeg hij. Hij was al een keer het kamp uit geweest. En toen had hij Applepaw, Secondpaw en Otterpaw ontmoet. Misschien was Applepaw een beetje bang om het kamp uit te gaan en daar had ze groot gelijk in, hij vond het ook eng om uit het kamp te gaan, maar het is er prachtig. En overdag was het niet enorm gevaarlijk, er was weinig gevaar overdag dan, en weinig kans om dat gevaar tegen te komen.

Hij stond al weer. Zijn blik was op de kampingang gericht. Hij zou het wel leuk vinden als Applepaw mee zou willen gaan. Hij zou in ieder geval zorgen dat haar niks zou overkomen, anders was hij er geweest. Hij wist wel hoe een Queen reageert als er iets met haar kittens zou gebeuren. Al was Applepaw geen kit meer, maar wel nog een kind van Lostvoice...

Wat nerveus draaide Applepaw met haar oren terwijl ze de muis voorzichtig voor zich neer legde, bijna met de tederheid van een moederkat die haar kitten neerzette. Ze was gewoon liever voorzichtig ingesteld... Ging dus ook nog wat worden als ze vechttraining moest gaan doen met Lostvoice en met Honeypaw. Het idee beangstigde haar eigenlijk, want Honeypaw zag er de laatste keer dat ze haar sprak uit alsof ze Applepaw's oren eruit wou krabben... Niet zo'n prettig idee. Voorzichtig kwam ze weer overeind en ging ze zitten, Sidepaw aankijkende met een zekere nieuwsgierigheid maar ook verlegenheid in haar blik. Haar schouders had ze iets laten hangen en haar hoofdje stond ietwat naar beneden gedraaid. Ze glimlachte wat krampachtig toen ze hoorde dat Sidepaw vrienden had gemaakt. "Leuk.." Mauwde ze zachtjes toen Sidepaw het zei, meteen terug denkende aan de vraag wat voor meerwaarde vrienden hadden. Honeypaw had haar immers in de steek gelaten... Wie zei dat alle vrienden dat niet deden als ze haar eenmaal wat beter leerden kennen? "Hoe gaat het met jou?" Vroeg Sidepaw aan haar. Applepaw schrok wat op uit haar gedachten. "Oh, gaat wel," Miauwde ze vlugjes, besluitende Sidepaw niet op te zadelen met haar problemen. Tevens wist ze ook nog niet zeker of ze hem wel kon vertrouwen.

"Heb je zin om met mij mee het kamp uit te gaan?" Vroeg hij aan haar. Applepaw keek wat verschrikt op. Het kamp uit? Haar hoofd begon wat te razen, ze was nog nooit eerder het kamp uit geweest, naja, één keertje maar dat was niet iets om over naar huis te schrijven. "Nou.. Uhm.." Stamelde ze zachtjes, "Ik weet niet.. Lostvoice.. Lostvoice heeft me nog niet het kamp uit genomen.. Ik.. Ik ken het nog niet zo goed.." Ze wist tevens ook helemaal niet of ze het al wel mocht.. Ze wou haar mama en papa niet kwaad maken..

"Leuk.." Antwoordde ze zacht op hem. Nu schaamde hij zich echt dood, blijkbaar dacht Applepaw er dus niet zo over. "Oh, gaat wel," Sidepaw keek verbaasd op, maar hij zag dat Applepaw er blijkbaar niet over wilde praten. Hij besloot ook niet om verder te vragen. Hij keek weer beschaamd naar zijn poten, hoe kon hij nou zo stom zijn! Rustig keek hij op. "Nou.. Uhm.." Begon Applepaw. Sidepaw liet de moed naar zijn poten vallen, hij had weer iets verkeerds gezegd... Hij zei alleen maar verkeerde dingen. "Ik weet niet.. Lostvoice.. Lostvoice heeft me nog niet het kamp uit genomen.. Ik.. Ik ken het nog niet zo goed.." Zei ze. Sidepaw keek op. "Ik wel..." Miauwde hij zacht, bijna onhoorbaar. Hij keek even verlegen rond.

De nevel was verdwenen, de zon was harder gaan schijnen en de warmte nam toe. Sidepaw en Applepaw zaten nog steeds ergens bij de prooistapel. Het was stil geworden. Sidepaw keek steeds verlegen naar zijn poten en dan weer naar Applepaw. Zijn groene ogen glansde in het zonlicht wanneer hij opkeek naar Applepaw. Hij vroeg zich af of Applepaw ooit nog met hem wilde praten nu hij dat allemaal had gezegd. Van binnen schaamde hij zich dood. Waarschijnlijk zou Applepaw hem ook nog gaan mijden als hij zo door ging. "Eehm... Applepaw..." Stamelde hij. Hij keek haar verlegen aan. "Sorry dat ik je had gevraagd om mee het kamp uit te gaan, ik dacht dat je het wel leuk zou vinden..." Hij keek naar zijn poten. Hopelijk had hij haar nu niet gekwetst, dat zou nog rampzaliger zijn. Alles was al rampzalig gelopen, dus kon het alleen maar erger eigenlijk. De dag ervoor leek nog prachtig te verlopen, maar vandaag was gewoon te erg voor woorden.

Kort...

Nerveus liet Applepaw haar oren iets hangen. Nu haatte hij haar vast, nu ging hij denken dat ze niks wilde, dat ze saai en stom was... Hij zou vast niet de eerste zijn. Haar blik ging ongelukkig weg van Sidepaw terwijl ze wat nerveus met haar poortjes wat aan het gras aan haar pootkussentjes plukte. Haar vlucht instinct begon langzaam al weer wat wakkerder te worden en ze wist absoluut niet wat ze moest zeggen of doen. Ze voelde zich met de minuut ongelukkiger worden. Geen wonder dat Honeypaw zo boos op haar was, geen wonder dat Cinderfall zo hard tegen haar geschreeuwd had. Ze was gewoon een slechte clankat, ze kon niet goed met anderen om gaan en dit maakte haar nog nerveuzer dan dat ze al was...

"Eehm... Applepaw..." Stamelde Sidepaw. Met een verlegen en nerveuze blik in haar ogen keek Applepaw op, haar oortjes ietwat gespitst. "...Ja?" Miauwde ze zachtjes, terwijl ze de kleine muis die ze nog steeds op moest eten wat nerveus tussen haar poten heen en weer rolde. "Tis er...?" Vroeg ze. "Sorry dat ik je had gevraagd om mee het kamp uit te gaan, ik dacht dat je het wel leuk zou vinden..." Miauwde Sidepaw. Applepaw keek wat geschrokken, dat had hij helemaal verkeerd opgevat. Maar hoe kon ze dit goed maken? Geschrokken begon ze wat te stamelen, maar ze kreeg er niet eens goede woorden uit. "Maar... maar.. Ik.. ik bedoelde.. ik bedoelde het.. ik bedoelde het niet zo.." Hoe nerveuzer ze werd, hoe moeilijker het spreken. "Ik.. Ik wilde je niet kwetsen.. Het ligt niet aan jou..." Stamelde ze verder, geen flauw idee hoe ze dit goed kon maken. "S-Sorry!"

Sidepaw zag dat Applepaw nogal geschrokken was. "Maar... maar.. Ik.. ik bedoelde.. ik bedoelde het.. ik bedoelde het niet zo.." Stamelde ze. Sidepaw stond op en liep naar haar toe. Hij draaide haar kop naar hem toe en keek in haar ogen. "Ik.. Ik wilde je niet kwetsen.. Het ligt niet aan jou..." Stamelde Applepaw verder. Sidepaw bleef haar aankijken. "S-Sorry!" Miauwde ze nog. Hij bleef haar aankijken. "Het ligt niet aan jou!" Zei hij. Applepaw moest niet zo verlegen zijn! "Applepaw, als je mee wilt gaan, zal ik je beschermen met mijn leven." Stelde hij vast. "Anders zou ik alsnog vermoord worden, door Lostvoice..." Even dacht hij aan de twee kittens van vanochtend, maar hij bleef Applepaw aankijken. "Mag ik je wel een ding zeggen?" Hij ging weer zitten, maar hij bleef in haar ogen kijken. Hij zweeg even om te kijken of Applepaw het wel echt wilde weten. Maar ze moest haar verlegenheid overwinnen. "Applepaw..." Begon hij zacht. "Je hoeft hier niet verlegen te zijn..." Hij zweeg. Applepaw hoefde niet verlegen te zijn, in Riverclan was dat onnodig.

De zonnestralen verwarmde zijn vacht. Zijn groene ogen glinsterde in het licht van de zon. Hij besefte dat zijn verlegenheid er niet meer was tegenover Applepaw of andere vrienden. Hij had er ineens drie, volgens hem dan, want bij Secondpaw wist hij het niet zeker. Nu hij eraan dacht, misschien kon hij nog wel een keer iets gaan doen met Otterpaw, maar niet nu, nu wilde hij gewoon iets gaan doen met Applepaw. Maar hij wilde haar gewoon het prachtige van buiten het kamp laten zien. Hij had maar een stukje gezien, maar dat was al gewoon prachtig.

Sidepaw stapte naar haar toe en Applepaw stapte met platgelegde oren wat achteruit. Al helemaal toen Sidepaw haar kop naar hem toe draaide schuwde ze weg van zijn aanraking en blik, gevolg door nog een stap achteruit. Fysiek contact... Nee, ze kon er niet goed tegen als ze nog geen vertrouwen had. Ook als ze wel vertrouwen had ging dat moeizaam. Iemand in de ogen kijken als ze eenmaal dichtgeklapt was, was ook een hel. Ook al deed Sidepaw dan toch zo zijn best om haar aan te kijken, haar blik vond altijd wel weer een ander pad, vooral schuw naar beneden gericht. Zwijgend luisterde ze naar de woorden van haar mede apprentice, terwijl ze nerveus aan de grond plukte. Je hoeft niet hier verlegen te zijn.. Dat zei hij. Maar alsof ze een keus had. Zij koos er niet voor om de rare te zijn, degene zonder enige sociale skills. Maar telkens als ze buiten haar mentale grenslijnen probeerde te stappen. Toen ze het kamp ging verkennen had haar vader enorm had tegen haar geschreeuwd en was hij heel boos geworden. Toen ze geprobeerd een vriend had te maken, ging die ineens gemeen doen. Nee... Ze hield zich het liefste veilig bij zichzelf, zonder risico's...

Ze reageerde dan ook nauwelijks, een ietwat nonchalante schouderophaal. "Mijn mama vermoord niemand.." Mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar staart om haar voorpoten heenkrulde. Toch verdedigde ze haar moeder stilletjes. Ze was eigenlijk wel nieuwsgierig naar het territorium buiten, dat kon je gewoonweg zien aan de verlangende blikken die ze zo nu en dan op de kampuitgang wierp. Maar ze durfde alleen niet... De enige keer dat ze buiten het kamp geweest was, was in een wilde vlucht naar buiten. Ze had toen nauwelijks dingen in zich opgenomen, ze herinnerde zich nauwelijks wat ze toen gedaan had. Ze herinnerde zich alleen nog dat Autumnpaw haar toen gevonden had en de pijn die de woorden van Honeypaw haar hadden gedaan.

[Sorry voor de flutpost, ze zegt gewoon bijna niks als ze ongemakkelijk is;A;]

_{Applepaw keek steeds weg. Even had hij het idee dat ze hem niet mocht, maar als dat zo was, had ze het allang verteld... "Mijn mama vermoord niemand.." Mompelde ze. Sidepaw glimlachte even. "Natuurlijk niet, joh! Ze wordt alleen erg boos, maar ik zal altijd zorgen dat jou niets overkomt, dat zweer ik." Zei hij. Hij hief zijn kop dapper in de lucht. Hij liet zijn kop weer op normale hoogte zakken en lachte. Hij zou het leuk vinden als Applepaw ook een beetje los kwam. Dan zouden ze misschien niet meer een stamel gevecht hoeven te houden en konden ze gewoon samen alles verkennen. Sidepaw was altijd al nieuwsgierig geweest, maar meestal durfde hij niet in zijn eentje overal heen. Al was het territorium wel prachtig om te verkennen, maar met zijn tweeën zou nog leuker zijn. Hij zuchtte even en keek toen naar zijn poten. Misschien konden ze iets anders gaan doen, in het kamp, omdat Applepaw toch niet te overtuigen viel. Hij vond het ook niet erg, want volgens hem zag Applepaw hem nog niet echt als een vriend. Maar dat maakte niks uit. Ze konden nog altijd vrienden worden. "Heb je zin om iets anders te gaan doen?" Vroeg hij toen Applepaw nog steeds niks gezegd had. Hij keek om zich heen. Zoveel was er niet meer te doen als Apprentice die niet zonder Warrior het kamp uit mocht. Het zou een beetje raar zijn als je een Apprentice met een bal mos zag spelen...}

Applepaw haalde eventjes diep adem om de zenuwen die door haar lichaam gierden een beetje tot bedaren te brengen, naja, dat probeerde ze tenminste. Erg veel succes had ze niet want het onbehaaglijke gevoel bleef door haar buik prikken. Niet dat het haar erg verraste... Ze had er atijd last van, vooral sinds Honeypaw gedreigd had haar aan te vallen. Blijkbaar verdiende Applepaw geen ouders in de ogen van haar 'vriendin'... Deze hele streng aan gebeurtenissen had alleen maar negatief effect op Applepaw en het maakte dat ze zo zenuwachtig werd dat ze eigenlijk niks meer durfde... "Natuurlijk niet, joh! Ze wordt alleen erg boos, maar ik zal altijd zorgen dat jou niets overkomt, dat zweer ik." Miauwde Sidepaw vrolijk en eindelijk kon er bij Applepaw een voorzichtig glimlachje vanaf, maar ze zei nog steeds erg weinig. "Dat is lief van je..." Miauwde ze voorzichtig, om toch maar iets te zeggen en als wijze van een bedankje. "Heb je zin om iets anders te gaan doen?" Vroeg Sidepaw. Applepaw zuchte zachtjes en besloot de lol niet langer meer te verpesten. "We... We kunnen.. het kamp wel uitgaan.." Murmelde ze zachtjes, al was het duidelijk dat ze zelf enorm twijfelde aan haar eigen woorden, alsof ze niet geloofde dat het niet zo'n goed plan was. En wie weet, tot nu toe had ze niet zulke goede ervaringen met buiten het kamp komen... Allemaal dankzij Honeypaw.

Onderwerp: Re: ~Hello, again!~ [Applepaw]