Feeling betrayed...

Onderwerp: Feeling betrayed... do 12 jul 2012 - 16:55

_{Haar adem kwam in gejaagde wolkjes uit haar mond terwijl de tranen haar zicht vertroebelden. Ze stroomden in dikke druppels van haar wollige wangen af terwijl de takken en planten in haar gezicht sloegen. Dit was de eerste keer dat ze het territorium in was gegaan. Helemaal alleen nog wel. Ze wist ook niet waar ze heen rende. Ze wist alleen maar dat ze weg moest. Ze rende in één rechte lijn door tot ze niet meer kon. Ze was uitgeput, kapot. Ze kon er nog steeds niet met haar kop bij dat Honeypaw niets meer met haar te maken wilde hebben. Ze had beloofd... Ze had beloofd dat ze vrienden zouden zijn. Vrienden voor altijd... Wat was dat waard geweest? Honeypaw had haar uitgescholden, bedreigd en in de steek gelaten. Wat was vertrouwen waard? Ze krulde zich op in een klein snikkend balletje, schokjes gingen door haar heen. Wat haar betrof mochten ze haar op dit moment nooit vinden. Ze mochten haar allemaal met rust laten. Ze wilde niet terug. Ze wilde geen apprentice meer zijn, ze wilde terug in de nursery zijn, tegen haar moeder aangeknuffeld samen met Mintkit. Ze wilde dat ze Honeykit niet kende. Ze wilde dat ze haar vader nooit boos had gemaakt. Maar het was allemaal niet weg te krijgen. Ze voelde zich op z'n minst miserabel...}

|Geen Bloodclan katten, rogues, loners of kittypets bitte, het liefst PB voordat je erbij komt (: |

Onderwerp: Re: Feeling betrayed... do 12 jul 2012 - 18:50

Hij volgde haar nog steeds, hij zal niet opgeven. Niet nu hij al zover was. De takken strekken langs zijn lijfje en hij voelde de wind in zijn ogen. Autumnpaw lette niet op het gebied, waar hij nog nooit was geweest. Applepaw was nu een stuk belangrijker. Hij had dus ook niet door dat hij bij het einde van het territorium kwam. Zijn gele ogen volgde alleen maar de donkere cyperse vacht van .Applepaw. Ze ging in een rechte lijn door en leek niet te willen stoppen. Straks rende ze samen nog altijd door, voor eeuwig. Als een vloek. Autumnpaw werd al wat moe en de spieren in zijn poten deden pijn. Zijn hart klopte voor tien en zijn ademhaling werd wild en omgebracht in gehijg. Even minderde hij vaart en hijgde even uit, maar al vlug ging hij verder. Opeens stopte .Applepaw, eindelijk. Autumnpaw stopte ook en bleef even stil staan, hij keek dus de bladeren van de struiken door naar de poes. Die ging liggen en rolde zich op tot een klein zielig bolletje. Autumnpaw. zag nu dat hij bij de grenslijn was, maar dat maakte hem niks uit. Ook niet dat hij net als Applepaw voor de eerste keer buiten het camp was geweest, alleen. Hij zuchtte alleen maar en kwam tevoorschijn. Hij wist niet zeker of .Applepaw hem had gehoord maar liep toch naar haar toe. De zon scheen over zijn bruine rug en hij voelde haar warmte. Deze dag leek zo goed te begonnen zijn, zo fijn. En nu ging alles opeens mis. .Applepaw had dat gevoel vast ook. Maar de dag was pas net begonnen. ''Hé'' zei hij zacht en aardig, toen hij Applepaw benaderde. Hij ging naast haar zitten en keek op haar, ''Gaat het een beetje?'' hij was vriendelijk, waar hij zelf verbaasd over was. De laatste tijd was hij aan het veranderen, hij werd steeds vaker kwaad over iets. Maar .Applepaw was zo zielig hier, dat ze hem gewoon anders liet voelen. Hij ging naast haar liggen en drukte zijn kop tegen haar aan. ''Het is niet eerlijk, hé?'' mompelde hij toen. Hij haalde zijn kop terug en keek naar het bolletje. ''Altijd lijkt alles verkeerd te gaan'' hij keek naar het water en ging tegen haar aanliggen. Het water kloste tegen de kade op en hij voelde enkele druppels tegen hem aankomen. De wind waaide door allebei de vachten en nam zijn gedachtens mee. Hier had hij wel vrede mee. Dit was prima zo. ''Ik ken je zus'' fluisterde hij, niks beters wetend. ''Vroeger waren we vrienden, maar nu?'' vervolgde hij. ''Maar goed, genoeg over haar'' hij keek weer naar Applepaw, ''Kan je vertellen wat er was gebeurd?''

(Flut en ja, hij heeft toestemming)

Onderwerp: Re: Feeling betrayed... vr 13 jul 2012 - 10:09

_{Haar hart klopte in haar borstkas als een paniekerig en gevangen vogeltje in een veel te klein kooitje. Het was net alsof haar hart zometeen uit haar mond naar buiten kon vliegen. Het klopte gewoon pijnlijk hard... Alsof het plotseling klauwen had gekregen. Ze had zichzelf gewoon veel te erg uitgeput. De tranen stroomden nog steeds over haar wangen terwijl ze haar ogen dichtgeknepen hield. Haar nekvacht stond recht overeind en nog steeds trokken er paniekerige schokjes door haar lichaam heen. De jonge apprentice probeerde nog maar te omvatten wat er allemaal met haar gebeurd was. Het lukte echter niet erg. Omdat ze zo in gedachten en paniek verzonken was, was haar omgeving ook helemaal vergeten. Ze hoorde Autumnpaw dus ook helemaal niet aankomen. Bij de zachte "Hé" schoot ze dus ook geschrokken overeind met platgelegde oortjes. Ze draaide zich in een verdedigende houding al trillend naar Autumnpaw toe, bangheid in haar goudkleurige ogen gegrift. Maar uiteindelijk vroeg hij vriendelijk hoe het ging en plofte ze door haar trillende pootjes weer in het gras, een beetje verslagen. Ze was gewoonweg te moe om haar verdedigende houding vol te houden. Ze knikte zachtjes als antwoord. "Ja... Gaat..." Ondanks dat de bewijzen daar duidelijk tegen waren, zou Applepaw nooit toegeven dat er iets mis was, gewoon om anderen er niet mee te belasten. Ze schrok er uiteindelijk wel iets van dat hij zijn kop tegen haar aan drukte en schuwde weg van de aanraking. Maar ze was zo moe van haar plotselinge uitbarsting, dat het allemaal niet meer zo uitmaakte. Op dit moment.. voelde het eerder vertrouwd. Ze sloot haar ogen iets en leunde tegen hem aan, zijn warmte in haar redelijk afgekoelde lichaam opnemende. "Het is niet eerlijk hé?" Mompelde Autumnpaw terwijl hij zijn kop terughaalde en haar aankeek. Ze knikte zachtjes en woordeloos, ze durfde Autumnpaw niet aan te kijken. Haar lichaam begon weer langzaam te verkleumen. "Altijd lijkt alles verkeerd te gaan..." Het was eerder alsof Autumnpaw tegen zichzelf sprak, maar Applepaw vond het niet erg, zo hoefde ze zelf niet meer te spreken. Autumnpaw ging weer tegen haar aanliggen. Nog steeds reageerde Applepaw er onwennig op, maar ze zei niks en maakte geen afstand. Zijn lange vacht was gewoon lekker warm... Toen viel het stil. Applepaw begon een klein beetje in te doezelen. 'Ik ken je zus'' fluisterde Autumnpaw. Nu keek Applepaw hem pas aan, het verbaasde haar eigenlijk niet. Mintpaw was degene van het tweetal dat zat vrienden had. Zijzelf liep sociaal.. wat achter. ''Vroeger waren we vrienden, maar nu?'' Vertelde Autumnpaw. Applepaw bleef stil, niet wetende hoe te reageren. Ze had nog helemaal geen woord gesproken, het hele gesprek niet. ''Maar goed, genoeg over haar'' hij keek weer naar Applepaw, ''Kan je vertellen wat er was gebeurd?'' Nu sloeg Applepaw redelijk dicht en wende ze haar blik meteen weer af toen de herinneringen die eventjes iets weggeduwd waren weer naar boven kwamen. Meteen nam ze weer afstand en krabbelde ze iets achteruit met hangende oren. Verraden, verraden, verraden. Het hamerde in haar hoofd. Honeypaw haatte haar, de enige die ze haar vertrouwen had geschonken en haar enige vriend... "H-honey..H-honeypaw... Ze haat me.." Wist ze uit te brengen terwijl de tranen weer in haar ogen sprong, "Mijn enige vriendin... Ze haat me ineens..." Ze liet haar kop en oortjes hangen terwijl de tranen weer op de grond druppelden in een gestaag tempo. "Ik vertrouwde haar.. ik.. ik snap niet wat ik fout gedaan heb. "}

Onderwerp: Re: Feeling betrayed... vr 13 jul 2012 - 18:25

.Applepaw wendde haar blik af bij Autumnpaw.,s vraag en krabbelde achteruit. Geschrokken, boos? Autumnpaw. stond op en liep voorzichtig naar haar toe. ''Rustig maar'' zei hij, alsof hij het tegen een kleine verdwaalde kitten had. Zijn felle gele ogen, die hij van zijn vader had geërfd , keken haar zorgzaam aan. "H-honey..H-honeypaw... Ze haat me.." de tranen sprongen in de ogen van de jonge poes "Mijn enige vriendin... Ze haat me ineens..." .Applepaw liet haar grijze kop zakken en de tranen vielen in een noodtempo naar beneden, op het gras en in de grond. . "Ik vertrouwde haar.. ik.. ik snap niet wat ik fout gedaan heb'' vervolgde ze, Autumnpaw knikte maar, niks beters wetend en wetend dat ze het toch niet zou zal zien. Wat...Wat stom. Autumnpaw,s gedachtens schoten als pijlen door zijn kop en hij bleef stokstijf staan. Opeens bewoog hij weer en liep hij op de zielige poes af. ''Dat zo Ceremonie zo stom eindigt'' mompelde hij, terwijl hij naast haar ging zitten, ''Ik bedoel...Elke kit is blij om apprentice te worden, dichterbij het krijgers-schap en dan krijg je ruzie met je vriendin'' hij ging tegen haar aanzitten, ''Of tenminste...Die ooit misschien je vriendin was'' snauwde hij opeens boos. Zijn felle gele ogen keken over de rivier en straalde woede uit. ''Sorry'' fluisterde hij, ''Ik...Ik ben wat onstuimig de laatste tijd'' vervolgde hij. Hij liet zijn kop zakken en keek naar het groene gras rondom zijn poten. ''Ik wil wel je vriend zijn. Kan wel een vriend gebruiken'' hij keek schuin opzij en keek tegen de vacht van Applepaw aan, hij hoorde haar ademhaling en zag haar borst op en neer gaan. De wind was wat gaan liggen en er fluiten alleen nog maar wat vogels. ''Ik vind je wel aardig en je doet me...Wat kalmeren. Je laat me anders zijn'' hij richtte zich op in zijn volle lengte en zette een trotse, maar wat gemene, smoel op, ''Hier is de onverschrokken Autumnpaw. Die nergens voor terug deinst en erg woedend kan worden'' zei hij met een zware stem. Hij zakte weer wat in elkaar en keek weer met een zachte blik naar Applepaw. ''Maar als Autumnpaw. jou zo ziet, dan is het zo: Hier is de rustige Autumnpaw, die jou graag als vriend wilt'' zei hij met een zachte stem. ''Ik hoop dat je me altijd zo kan maken'' hij stond op en liep wat van haar vandaan. ''Dus. Schone vrouwe? Wat zeg je ervan?'' hij draaide zich om en ging weer zitten, trots maar met een vriendelijke blik. ''Wilt gij de vriendschap van deze stoere kater aanvaren en met hem het leven van een Apprentice betreden?'' vroeg hij met een deftige en charmante stem. Hij wachtte af, op antwoord, op alles. En de hele wereld leek te wachten. Op haar antwoord. Autumnpaw hoopte natuurlijk op ja. Hij had gewoon een vriend nodig.

Onderwerp: Re: Feeling betrayed... vr 13 jul 2012 - 19:53

_{Zachte schokjes trokken door Applepaw's schouders heen en ze leek wel ontroostbaar. Haar oortjes hingen langs haar kop en haar snorharen tikten tegen de grond aan. Langzaam ging Applepaw zitten, haar staart vouwde ze zorgvuldig om haar sneeuwwitte tenen heen. Ze durfde niet meer op te kijken, bang dat Autumnpaw haar ook ging haten om deze reden. Honeypaw was altijd al een invloedrijke poes geweest voor het gevoel van Applepaw... ''Dat zo Ceremonie zo stom eindigt'' Miauwde Autumnpaw terwijl hij naast Applepaw ging zitten. Voorzichtig keek Applepaw iets op, haar oren ietwat naar achter gedraaid in wantrouwen. Maar ze wende vervolgens haar blik wat onwennig af. "Uhu..." Murmelde ze zachtjes. ''Ik bedoel...Elke kit is blij om apprentice te worden, dichterbij het krijgers-schap en dan krijg je ruzie met je vriendin'' Miauwde Autumnpaw verder. "Ik snap niet waarom.. Ik zei alleen dat ik blij was dat we samen konden trainen.." Miauwde Applepaw bijna fluisterend. Haar keel voelde droog aan terwijl ze sprak en ze kreeg de woorden maar met moeite naar buiten geperst. ''Of tenminste...Die ooit misschien je vriendin was'' Snauwde Autumnpaw ineens boos. Meteen schoot Applepaw weg, beangstigd door de harde woorden van Autumnpaw, haar nekharen stonden overeind. Ze kon niet tegen harde woorden, zeker niet nadat haar vader tegen haar geschreeuwd had. Ze had haar ogen ietwat wijder opengesperd en ze had haar oren plat tegen haar schedel aangedrukt. Meteen begon Autumnpaw excuses aan te bieden. ''Sorry'' fluisterde hij, ''Ik...Ik ben wat onstuimig de laatste tijd'' Applepaw haalde eventjes huiverig adem. "H-het.. het geeft niet.." Mompelde ze zachtjes, maar ze bleef weer iets op een afstand. ''Ik wil wel je vriend zijn. Kan wel een vriend gebruiken'' Miauwde Autumnpaw zacht. Applepaw wist het niet zeker, ze wist het absoluut niet zeker. Wat hadden vrienden voor meerwaarde als ze je zomaar verraden? Maar nee, ze durfde geen nee te zeggen. ''Hier is de onverschrokken Autumnpaw. Die nergens voor terug deinst en erg woedend kan worden'' zei hij met een zware stem. Hij zakte weer wat in elkaar en keek weer met een zachte blik naar Applepaw. ''Maar als Autumnpaw. jou zo ziet, dan is het zo: Hier is de rustige Autumnpaw, die jou graag als vriend wilt'' zei hij met een zachte stem. ''Ik hoop dat je me altijd zo kan maken'' hij stond op en liep wat van haar vandaan. ''Dus. Schone vrouwe? Wat zeg je ervan?'' hij draaide zich om en ging weer zitten, trots maar met een vriendelijke blik. ''Wilt gij de vriendschap van deze stoere kater aanvaren en met hem het leven van een Apprentice betreden?'' Applepaw knikte zachtjes, nog steeds niet zeker wetende wat ze moest zeggen. Maar als je geen nee durfde te zeggen, welk antwoord bleef dan nog over? Ze haalde eventjes diep adem en miauwde. "Ja.. tuurlijk.." Ach.. Wie weet viel het allemaal mee.}

Onderwerp: Re: Feeling betrayed...