Dually obscene breaths continues, And rips apart the silence of night

_{Kalm bleef hij verscholen in de schaduw, zijn groene ogen gericht op de jonge kater, en zijn partner. Ze waren fijn met elkaar aan het praten, gaven elkaar af en toe een lik. Hij zag aan de buik van de poes dat ze hoogzwanger was, en kittens met haar meedroeg. Een ondoordringbare grijns verscheen op zijn gelaat. Liefde was het leven niet waard. Hij kneedde de grond onder zijn poten fijn, vernauwde zijn ogen tot twee dunne spleten. Het was tijd. Hij stond op, duwde zijn gestreepte kop uit de schaduwen, gevolgd door de rest van zijn lichaam. 'Wat schattig, een koppeltje' Klonk zijn stem, de twee katten keken geschrokken op. Hij stapte op de twee af, zijn vlijmscherpe, moordende klauwen al uitgeslagen. 'Wat spijtig dat er nu een einde aan komt' Een vervaarlijke grijns verscheen op zijn gezicht. De kater stond vijandelijk op, hij wist wat er kon gebeuren. Diryn stopte echter niet met lopen, en kwam gevaarlijk dichterbij. Elke stap die hij zette, elke stap zorgde voor meer angst. De kater ontblootte zijn tanden, en zette zijn vacht omhoog. Zijn groene ogen keken recht in die van de kater, hij zag de twijfeling en angst in de ogen van de kater. De grijns veranderde in een serieuze streep, hij stopte met lopen en hief zijn hoofd en staart op, zijn ogen nog steeds emotieloos op de kater gericht. Snel en handig sprong hij op de kater af, maar week van hem weg en confronteerde de zwangere poes. Hij gleed onder haar door en gaf haar ondertussen een pijnlijke trap in haar buik. Wetend dat het ervoor kon zorgen dat haar kittens stierven. De poes schreeuwde het uit van de pijn en viel op de grond. Snel en behendigd sprong hij weer op, zijn ogen nu op de kater gericht. 'Och, wat jammer nou.' Grijnsde hij uit. Hij sprong op de kater af, zijn klauwen vooruit gericht. Hij viel tegen hem op, boorde zijn klauwen in zijn pels en duwde hem fel tegen de grond aan. Zijn tanden ontblootte hij, en zijn oren gingen achter in zijn nek liggen. De kater onder hem sloeg wild met zijn poten, om ook maar iets aan Diryn te verwonden. Maar veel verwonding kwam er uit. Hij zette zijn poot pijnlijk op de nek van de kater. 'Watch your moves, moron.' Siste hij diep. Hij duwde zijn klauwen in het vel, en voelde het bloed langs zijn klauwen druipen. Dankzij het wilde slaan van de kater, was het nu gemakkelijker geweest om zijn nek te grijpen op de plek waar hij hem wou grijpen. De witte nek van de kater werd rood, en de blauwe ogen werden doffer. 'Sleep well' Grijnsde hij, waarna hij zijn klauwen uit de nek van de kater haalde en die een dodelijke klap tegen zijn hoofd aangaf. De katers ogen werden dof, en zijn hart stopte met lopen. Hij stapte van de kater af, en hoorde de poes achter hem huilen. Hulpeloos lag ze op de grond, haar ogen vol pijn en verdriet. Hij draaide zich om naar haar, en kwam op haar aflopen. 'Jammer dat je kittens nooit een echt leven zullen krijgen.' Grijnsde hij bruut uit, hij zette zijn massieve poot op haar buik en ging vervolgens boven haar staan zodat de druk op haar buik pijn zal doen. Hij zag de pijn in haar ogen, wat hem nog meer plezier gaf. Hij zette zijn klauwen in haar buik, en haalde haar buik vervolgens open door de klauwen naar beneden te trekken en enkele diepe sneeën te maken. De poes vroeg hem om genade, om hem meteen te doden. Hij schudde met zijn hoofd, en keek haar vervolgens weer emotieloos aan. Hij zou haar dood uitrekken, ze zou haar laatste minuten in pijn leven. Hij zette zijn klauwen weer in haar buik, en deed precies hetzelfde. Bloed droop eruit, haar ogen zeiden hoeveel pijn dat ze had, evenals de schreeuw die haar bek verliet. Hij grijnsde, stapte van haar af en sloeg haar meerdere malen tegen haar gezicht, toen hij zag dat haar nek volledig vrij was schoot zijn bek naar haar keel. Hij duwde zijn tanden in haar vel en proefde het bloed. Vervolgens beet hij hard door, een pijnlijke schreeuw verliet haar bek. Waarna het hele bos doodstil bleef. Hij liet haar los, en draaide zijn massieve lichaam om en liep weg van het bloedbad. Twee doden, makkelijk om te moorden.}

Het paar ogen van Douce had het hele tafreel bekeken, het geschreeuw van de katten had door het stille woud geklonken. Een normale kat zou zich zijn dood geschrokken, misschien zelfs gaan helpen. Maar Douce niet, ze toonde niet meer expressie dan een rots. De kater liep weg, en dit liet Douce uit haar schuilplaats verdwijnen. Misschien zou ze nog wel achter hem aan gaan, het was niet dat ze bang voor de kat. Ze liep door het bloed, waardoor haar poten al snel rood kleurden. Ze snoof even aan de kater, die was er niet zo slecht aan toe als de poes. Ze zuchtte even, misschien had ze even één minuutje een momentje stilte gehouden voor de kittens die nu overduidelijk dood waren. Nog ongeboren. Maar daar bleef het ook bij, ze schoof de gedachten snel weg, en liep nu verder naar de poes. Even drukte ze haar poot op de buik van de toekomstige, nu dode, moeder. Er was geen beweging in de buik.
Nu liep Douce verder, ze gaapte even kort en zwiepte met haar staart en ging toen de kater achterna. De kater was niet ver weg, de geur leidde haar naar een open plek waar het gras verkoelend onder haar poten streek. Benieuwd naar wat er ging komen, ging ze zitten.

[Kort, maar komt omdat k moet gaan. Sorry]

_{Hij zette zijn massieve poot terug op de grond, zijn klauwen sloeg hij terug in. De katten waren dood, ze zouden geen wraak meer nemen. Hij tilde een van zijn poten af en ging er kort enkele keren met zijn tong overheen om het bloed ervan af te wassen. Hij hield er niet van als de zon zo scheen, dan begon dat bloed zo te stinken en zou ieder dier in het bos hem ruiken. Zelfs zijn prooi. En hij hield het meest van die verassings-aanvallen, hij hield ervan als andere katten zich kapot schrokken. Ook volgde hij zijn slachtoffers een hele tijd in de schaduwen, en dan mochten ze hem natuurlijk niet zien want dan was de lol ervan af. Hij ging verder met de andere poot, kalm en zonder enige vrees dat iemand hem van achteren besloop ging hij verder. Als iemand hem zo aanviel, dan was die kat vreselijk dom. Want hij had een snelle reactie, een hele snelle reactie. Hij zette zijn poot weer op de grond en likte kort zijn lippen af. Klaar, nu kon hij weer verder. Hij stond weer op, maar bleef stilstaan toen hij hoorde hoe een kat ging zitten. Stilletjes draaide hij zichzelf om, en keek recht in de ogen van een andere rogue, een poes. Een charmante grijns verscheen op zijn gezicht. 'Hallo, madame.' Zei hij, zijn tanden vervaarlijk ontbloot in een grimas. 'Wat doet zo'n mooie dame als jij hier zo alleen?' Hij zette enkele stappen naar haar toe, en bleef een vossenlengte van haar af staan. 'Je weet toch wel dat hier vele gevaren schuilen? En je nu voor de grootste staat?' Zijn blik stond arrogant, hij was de beste. Niemand zou dat van hem af kunnen pakken, hij wist het gewoon zeker. Hij had al genoeg doden op zijn naam staan om dat de bewijzen, zoals die twee die ergens verder op lagen. Hij had hun koelbloedig vermoord, en zo had hij het wel vaker gedaan. Hij sloeg zijn klauwen uit, maar hield zijn lichaamsstaal hetzelfde als voorheen. Eerst kijken wat de poes deed, dan kijken wat hij zou doen.}

.

De kater draaide zich om, waardoor zijn doordringende ogen recht in de hare priemde. Ze keek niet weg, maar staarde zonder angst terug. Hij grijnsde naar haar, maar Douce liet haar gezicht geen stukje vertrekken. Ze bekeek hem alleen goed. 'Hallo madame,' begon hij. Ze kreeg de neiging te kokhalzen maar bleef afwachtend staan. Haar kop ietsjes laag, alsof ze een prooi bekeek. Alleen niet zo verschrikkelijk dreigend. 'Wat doet zo'n mooie dame als jij hier alleen?' Ging hij verder. Een speels lachje priemde rond haar lippen, en een zachte, bespottelijke grinnik kwam uit haar mond. Nog steeds hield ze zich stil, wachtend tot hij was uitgesproken. 'Je weet toch wel dat hier vele gevaren schuilen? En je nu voor de grootste staat?' Douce ging zitten en grijnsde nu wat breder. ''Oh stik, spaar me! Spaar me!'' Mauwde ze dramatisch, maar hervond haar strakke blik al snel. ''I think I can manage.'' Sprak ze weer serieus. En likte even nonchalant over haar borst. De opmerking, 'de gevaarlijkste' deed haar niet echt veel. Alhoewel ze wist dat hij ook niet, niet, gevaarlijk was. Ze lokte liever geen gevecht met hem uit, een conversatie kon ook leuk zijn.
''Maar, om even terug te komen op je vraag. Deze dame.. woont hier.'' Mompelde ze logisch. ''En wat doet zo'n, knappe kater hier?'' De vraag was nu zo onvoorstelbaar dom dat het bijna leuk werd om een antwoord te krijgen. Een briesje speelde met haar vacht, en ze liet haar ogen op het lichaam van de kater branden.