Vicious

De spieren die haar lichaam sierde waren goed te zien wanneer ze van een stapel bakstenen afsprong, haar ogen gleden over de open plek. Het was verlaten, een soort van bouwval, maar het was goed genoeg om het ‘thuis’ te noemen. Voorlopig tenminste, ze hield er niet van om zich lang op een plek te vestigen. Er stonden her en der nog halve muren, die werden ondersteund door gevallen planken, er was hier al een lange tijd niemand geweest. De geuren waren vaag, niemand durfde hier te komen omdat men bang was dat er ‘geesten’ rondzwierven. Althans dat had ze opgevangen toen er twee kittypets langs waren komen lopen. Die had ze al snel genoeg op laten rotten. Met een grijnsje ging ze op het plekje zitten waar ze altijd sliep het was beschut maar had toch uitzicht over de plek zodat ze indringers uit de weg kon ruimen zodra ze een stap zetten op haar territorium. Dit was vandaag het geval, een zwart met witte kat, ze rook naar véél andere katten, betrad de kleine plek die Douce toebehoorde.
Ze sprong op één van de muren, zodat ze boven de kat uittorende, toen deze langs de muur liep, sprong ze er af zodat ze achter de poes kwam te staan. ‘’Heb je enig idee, waar jij nu bent?’’ Haar stem was koel, geen enkele toon van emotie. Toen de kat niet direct reageerde, liep ze een half rondje om haar heen, zodat Douce nu voor haar stond. Haar staart zwiepte heen en weer, ‘’mijn territorium dus.’’ Snauwde ze nu. En liet haar ogen ijzig over het gelaat gaan. Ze had kittens, dat zag je. ‘’En weet je wat ik met katten doe die op mijn territorium komen?’’ Ze liet een sadistisch grijnsje rond haar lippen gaan. En knipperde éénmaal liefelijk met haar ogen? ‘’Nou?’’

[&Moonwish]

Voorzichtig opende ze haar ogen. Het was eindelijk weer ochtend. Ze had de hele nacht niet geslapen, ze werd geteisterd door nachtmerries. Het ging over haar en Midget. Ze had hem al een hele tijd niet meer gezien. Het was zo'n gedoe geweest, eerst een ruzie en toen ineens de liefde van haar leven. Het was allemaal een tikje te snel gegaan. Het was allemaal teveel geworden. Ze had nu gewoon een partner, waarvan ze eigenlijk helemaal geen gevoelens meer had. Maar bij hem weggaan was geen keuze, nu ze kittens hadden. Nee, dat kon ze haar kleine kittens niet aandoen. Toen keek ze de den rond. Het was rustig, de helft van de katten was al opgestaan. Een raar gevoel bekroop haar, het wou haar iets vertellen. Het voelde niet fijn, alsof ze voor de laatste keer was opgestaan.. Snel wuifde ze die gedachten weg, het zal toch niet haar laatste dag zijn? Ze keek naar de slaapplek van Midget, die ook leeg was. Misschien had hij gewoon een andere kattin, een kattin die veel mooier en liever was dan zijzelf. Het maakte haar niks meer uit, als hij dat graag wilde, liet ze hem, ze hoefde hem in ieder geval niet meer te spreken. Ze stond op en rekte zich uit. Een geeuw kon maar net ontsnappen. Haar hoofd voelde duizelig, dus schudde ze haar kop een tijdje heen en weer. Ze liep naar de Nursery, waar haar kittens nu waren. Ze zag ze direct. Ze liep vrolijk op hen af, en zag dat ze bijna allemaal nog sliepen, alleen Marblekit was al wakker. Die was het nestje ook al uit, zeker op onderzoek uitgegaan dacht ze met een glimlach. Ze keek naar Cedarkit en Sweetkit, de kittens die het meest op haar leken. Ze waren zo lief als ze sliepen.. Blazingkit leek iets meer op hun vader, Midget. Het gevoel bekroop haar weer, alsof het wou vertellen dat ze fout bezig was met de relatie met Midget. Ze schudde weer de gevoelens van haar af en keek nog eventjes naar haar kittens, en verliet toen de Nursery. Ze zette haar verstand op nul en liet haar gevoel haar lijden naar een plek. Er kwamen allerlei gedachten in haar op: Silverleaf, de eerste poes die ze had ontmoet. Midgetstripe, de kater waar ze ruzie mee had en nu een relatie en kittens. Cedarkit, Marblekit, Sweetkit en Blazingkit, haar lieve kittens. En al die andere gedachten die ze maar kon bedenken. Hoe haar ouders waren overleden, hoe ze verstoppertje deed toen ze klein was.. Alle gedachten kwamen voorbij, van vroeger en nu. Het was een wirwar in haar hoofd geworden. Ze had niet door dat ze inmiddels het Clangebied verlaten had. Ze was op een gevaarlijk gebied beland, de Rogue plaatsen. Ineens schudde ze haar kop en zag waar ze was beland. Het enge gevoel bekroop haar alweer. Dit keer kon ze het niet van zich afschudden. Een bruine tabby stond ineens achter haar. "Heb je enig idee, waar jij nu bent?" vroeg de bruine poes. Ze had een emotieloze stem. Moon durfde geen antwoord te geven. "Mijn territorium dus," snauwde ze haar toe. "En weet je wat ik met katten doe die op mijn territorium komen?" Ze grijnsde en knipperde één keer lieflijk met haar ogen. "Nou?" Ze durfde niet echt te antwoordden. "Eehm.. Je vermoordt ze?" Nadat ze dat had gezegd wist ze dat het over was.

Ze gaf antwoord op haar vraag, ook nog eens het goede antwoord. ''Precies, liefje.'' Reageerde Douce. ''Dus laten we het kort houden, ik wil niet nog meer van mijn kostbare tijd verspild hebben.'' Mauwde ze onverschillig. In een klap klauwde ze haar nagels in de zij van de poes, zodat deze op de grond viel. Ze trok haar poot zachtjes van boven naar beneden, waardoor ze het grootste deel van haar zij open 'sneed.' Het bloed gleed over het lichaam van de poes heen, ook op Douce haar poten. ''Wat een schande, nou moet ik mijn poten ook nog eens vuil maken aan dat stuk ongedierte van een Clankat.'' Ze spuugde het laatste woord bijna uit, duwde haar nagels verder in het vel van de poes. ''Heb je gehoord wat ze zeggen?'' Fluisterde ze in het hoor van de kat, terwijl ze haar nagels in de buik van de kat duwde en die ook gedeeltelijk open reet. ''Ze zeggen dat ik in je oor fluister terwijl ik je vermoord, omdat ik er zeker van wil zijn dat mijn stem het laatste is wat het slachtoffer hoort.'' Ging ze verder, en zette haar nagels nu in de keel van de poes. ''En drie keer raden, schatje. Het..'' Ze zette haar tanden in de keel van het weerloze clankatje, en beet door. En net voordat de kat het leven verloor mompelde ze nog iets in haar oor. ''Is waar.'' De ogen van de poes werden dof. Een harde lach schalde uit haar keel, en ze prikte een keer in het lijk. ''Te makkelijk gewoon.''

[Was het zo ongeveer de bedoeling? Wel gedeeltelijk powerplay, sorry daarvoor.]