You think you're cooler than me

Douce gaf een kort likje over haar poot, ze grijnsde slapjes bij het aandenken aan haar dode zuster. Ze was gewoon te brutaal geweest, en ja. Wie brutaal was tegen Douce kon op zijn minst een aanval verwachten. De poes trippelde kalmpjes van een heuvel af, die eindigde bij vier reusachtige boom. Het stonk hier naar vele katten die haar totaal niet interesseerde. Het deed haar even denken aan alle confrontaties die ze al had gehad met de Clankatten. Deden alsof alles van hen was, maar geen sprake van; Douce eiste haar plekjes wel op.
Met een lachje rond haar lippen, ging ze tussen de vier bomen liggen, en rekte zich even uit. Haar koelbloedigheid had haar verpest, zoals vele altijd zeiden. Maar het was hen eigen schuld geweest, niemand was te vertrouwen, daarom moesten ze allemaal dood voordat ze te dichtbij kwamen. Klonk redelijk logisch toch? In ieder geval wel voor Douce, haar ouders hadden haar en haar zus in de steek gelaten, toen moest ze voor haar zusje gaan zorgen. Maar ook die werd ondankbaar naarmate ze ouder werd, en dan bleef er maar één optie over.
Een gedaante die de heuvel afkwam deed haar grijnzend opkijken, nieuwe prooi. Ze stond op, en rekte zich eens goed uit, waarna ze ging zitten. Alles stond op scherp, haar ogen, haar oren. Haar staart zwiepte speels heen en weer, en wachtte tot de kat haar ook opmerkte. Dit kon nog wel eens leuk worden.

& Ziva

Een zucht klom naar boven uit haar keel. Met haar gitzwarte oren tegen haar hoofd geplakt tuurde Ziva naar de spelende kits. De ouders zouden waarschijnlijk hopen dat die pluizebollen later sterk en gezond worden. Maar Ziva hoopte eerder dat ze ziek en moorddadig worden. Haar geest was verziekt door de Bloodclan dachten de meeste, maar als je echt de puntjes op de 'i' wou zetten, dan was ze zo geworden door haar vader. Ze hees haar slanke grootte lichaam op, en strompelde het kamp uit. Haar lichaam werd steeds meer opgeslokt door het woud buiten het kamp. Met grote ruime passen draafde ze simpelweg langs de bomen heen. Een paar dauwdruppels vielen van de bladeren op haar voorhoofd. Ziva's oren wiebelde even onrustig heen en weer. Ze wist precies waar ze was. Dicht bij de andere Clans. Haar roze tong gleed over haar lippen alsof ze net een lekker hapje had gegeten. Haar wraak zal nog komen. Zoeter dan ooit tevoren. Met haar bloedrode ogen gericht op haar bestemming, en haar lange staart zwiepend achter haar mee. De vierboom bevond zich voor haar poten. Het was gewoon een veldje met vier bomen en een grote rots waar leaders elkaar toe spraken, en hun Clans. Veel vond Ziva er niet aan. Je kunt er naar staren, er slapen, er jagen. Alles kun je er doen, net zoals ergens anders. Dus wat vonden die Clan beesten er zo speciaal aan? Een kleine kriebel danste rond in haar maag. Zaria haar zus. Zij geloofde ook wat in de Starclan, terwijl ze geen Clankat was. Aan die poes had Ziva altijd al een hekel. Een halve maan geleden heeft ze dus d'r zus ook weten te vermoorden. Nu was het Scars zijn beurt. Haar oren spitste wat naar voor. Een nieuwe geur drong haar neus binnen, en meteen herkende ze die als de geur van een rogue. Haar gezicht plooide een valse glimlach toen ze naar beneden daalde. 'En wie mag jij zijn?'Vroeg ze met haar spierwitte tanden glinsterend in de felle zon. Haar staart gleed onder de kin van de andere poes. Ziva's bloed rode ogen waren gericht op die van de onbekende. Vervolgens ging ze rustig zitten op de koelere grond, en begon alsof er niks aan de hand was haar poten te wassen.

[beetje flut]