Looking to my paws... [Applepaw]

Groene ogen opende zich, een donker veld strekte zich uit. Een lichtgekleurde kater stond precies in het midden van het veld. Het was een grote gespierde kater. Langzaam kwam de zon op, twee andere katers kwamen aan rennen. 'Sidesoul!' Hijgde een van de twee katten. De lichtgekleurde kater keek op en keek de kater neutraal aan. 'Sidesoul! Er is iets gebeurd!' Miauwde de andere kater hijgend. Sidesoul keek hen allebei vragend aan. Wat was er gebeurd? 'Uw partner is vermoord!' Meteen sprong de kater opzij en rende weg, uiteindelijk kreeg hij de geur te pakken van bloed. Een zwarte kater rende voorbij, zijn rode ogen keken hem nog even aan en toen versnelde hij weer. Sidesoul had geen tijd om hem achterna te zitten, hij moest kosten wat het kost bij zijn partner zijn!

Sidepaw schrok wakker. Wat was dat voor droom?! Schichtig keek hij om zich heen, iedereen lag nog te slapen... Hij keek om zich heen en zag niemand, natuurlijk, dit was de echte wereld, niemand mocht hem. In zijn dromen was hij altijd een held, waar hij dus in de echte wereld ook van droomde. Hij wilde een held zijn, met een prachtige en moedige poes aan zijn zijde... Hij zuchtte en stond op, hij ontweek de slapende katten en liep richting de opening van de den, het was buiten al licht. Warriors keken hem aan, sommige zeiden tegen hem dat hij weer moest gaan slapen voordat zijn training begon, maar hij had helemaal geen mentor... Wie wilde hem nou trainen? Hij was alleen een held in zijn dromen...

Applepaw

Als een schaduw stapte Applepaw door het territorium heen, laag bij de grond en haar oren iets naar achter gelegd. Het was dan ook niks voor de kleine apprentice om stiekem het kamp uit te sneaken... Maar toch had de jonge poes het gedaan. Het kamp was haar even te benauwd geworden en ze had ook geen spijt dat ze het gedaan had. Alleen... Nu moest ze wel weer het kamp binnen zien te komen zonder gezien te worden. Ze slikte eventjes nerveus en klampte haar kaken nog iets steviger om de kleine bruine muis heen die ze had gevangen. Nog altijd bleef de jonge poes in de schaduwen, tot ze uiteindelijk vlak bij de kamp ingang was. Ze kroop naar achter de struiken in toen er net een patrol het kamp verliet, maar gelukkig voor haar merkten ze haar niet op... Hierna gleed ze snel de kamp ingang door.

In het kamp hing een atmosfeer die een stuk minder rustig was dan de atmosfeer die in het territorium hing. Eventjes ging er een nerveuze rilling over haar ruggengraat terwijl ze zo rustig mogelijk naar de prooistapel liep en daar haar muisje neerlegde. Gelukkig was iedereen te druk met zijn of haar eigen zaken om haar op te merken. Het kamp uitsneaken was al helemaal geen probleem geweest, iedereen sliep toen nog. Zij kon het niet helpen dat zij niet had kunnen slapen... Ze had nou eenmaal soms haar buien. De slaap wilde maar niet komen, ze kreeg het benauwd in de den en was toen maar naar buiten gegaan. Ze zuchtte opgelucht toen bleek dat haar 'missie' blijkbaar zonder complicaties was afgelopen, totdat ze naar de apprentice den keek en ze Sidepaw recht in de ogen keek, ze verstarde. Hoeveel had de kater gezien?...

Geheel in gedachten verzonken merkte Sidepaw niks van zijn omgeving. Hij kreeg pas iemand in de gaten toen ze recht in zijn ogen keek. Sidepaw keek de poes vriendelijk aan en trippelde naar haar toe. 'Hallo Applepaw!' Begroette hij de grijze poes. Even keek hij verlegen naar zijn poten. Hij moest iets bekennen, maar als hij dat zou doen zou ze hem nooit meer aan durven kijken. De tweekleurige kater keek weer naar Applepaw. 'Alles goed?' Vroeg hij maar. Zijn groene ogen gleden even naar de kampingang, misschien zou hij straks nog het kamp uit gaan om even wat bij te komen. Het leven was hard, dat had hij wel gemerkt. Hij had alles verloren wat zijn leven ooit makkelijker had gemaakt. Eigenlijk had zijn leven geen enkel nut meer...

Sidepaw keek verdrietig naar zijn poten. Hij kneep zijn ogen even dicht. Hij wist in ieder geval dat niks zijn schuld meer was omdat hij geen vrienden had of wat... Een zucht verliet zijn bek en hij keek opnieuw naar de kampingang. 'Ik ga even naar de rivier...' Zei hij zacht. Hij liep regelrecht richting de kampingang en stapte eruit. Ondertussen dacht hij aan zijn familie die hij ooit had gehad maar kwijt was geraakt... Ooit had hij een beste vriendin... Maar die vriendin was in handen gevallen van BloodClan, ze hadden elkaar nooit meer gezien en Sidepaw ging ervan uit dat ze vermoord was...

Als een jong hertje dat in de koplampen van een monster keek, staarde Applepaw eventjes naar Sidepaw. Als Sidepaw haar verlinkte dan was ze de pineut, dan had haar vader weer een reden om boos te zijn, Honeypaw een reden om haar te pesten en Stormstar een reden om haar niet meer te vertrouwen. For starclan's sake. Waarom was ze in godsnaam dat kamp uitgeglipt? Ze wist niet eens meer een goede reden. En nu kwam Sidepaw naar haar toe. Applepaw kromp wat nerveus in elkaar, wachtende op boze woorden die tot haar verbazing uiteindelijk toch niet kwam. "Hallo Sidepaw," Miauwde ze uiteindelijk, nog steeds ietwat verbaasd kijkende, waarna ze weer terugviel in haar oude, verlegen ritme. Bijna tegelijkertijd met Sidepaw, keek Applepaw eventjes naar haar crèmekleurige tenen. "Ja, alles is prima," Miauwde ze, ook al was het half gelogen. Er lagen veel te veel zorgen op de schouders van de jonge apprentice. "Met jou dan?" Ze keek op en hield haar kopje eventjes nieuwsgierig scheef, waarna ze ging zitten en haar staart om haar voorpoten krulde.

Tot haar verbazing keek Sidepaw verdrietig naar zijn poten. Voorzichtig kwam Applepaw overeind en zette ze een pasje in zijn richting. De bezorgdheid duwde de verlegenheid eventjes aan de kant. "Hey... Gaat het wel...?" Vroeg ze zachtjes, haar oren wat in haar nek gelegd en haar ogen wijd opengesperd. Haar verbazing werd alleen maar groter toen Sidepaw opstond en met een paar simpele woorden wegliep. Applepaw liet haar oren hangen. Heb... Ik iets verkeerde gezegd? Mentaal wilde ze wel schreeuwen, blijkbaar werd iedereen boos op haar?!... Blijkbaar kon ze geen vrienden maken? Verbouwereerd zette ze een stapje achteruit, waarna ze toch het kamp uitschoot in de richting van de rivier.

Onderwerp: Re: Looking to my paws... [Applepaw]