I should be doing something else

_{De dagen kropen rustig voorbij, minuten leken uren, secondes leken minuten. Het duurde allemaal zo lang, hij mocht het kamp niet uit, hij mocht bijna niks doen hier. Eten deed hij nog bij zijn moeder, de vissen op de prooistapel mocht hij nog niet eten. Hij werd moe als hij te lang liep, hij wist niet wat hij moest doen wanneer zijn broertjes en zusjes sliepen. Waarom moest hij nou net zo energiek zijn? Zo’n kit die bijna nooit kon slapen? Hij slaakte een diepe, verveelde zucht. Zijn gifgroene ogen keken kalm naar de katten die zo af en toe door het kamp liepen. Sommigen zaten te eten, sommigen brachten eten binnen of gingen net weg om te jagen. Hij schudde verveeld met zijn hoofd en ging kalm liggen. Waarom mocht hij dat nog niet? Waarom kon zijn vader of moeder hem dit niet nu al leren? Hij wou weten hoe het was, om te kunnen jagen, om niet zo zwak te zijn als een kit. Om zo volwassen te zijn als zijn vader, zo’n sterke kater te zijn. Hij stond op en sloeg met zijn kleine staart. Zijn groene ogen keken kort achter zich, naar zijn moeder en zijn zusjes en broertjes. Hoe vredig dat het leven hier was, en hoe erg dat het leven daarbuiten was. Het was gewoon niet juist, waarom mocht hij niet mee doen aan dat avontuur? Waarom niet? Hij wou groeien, sterker worden en een prachtige warrior worden. Maar dat ging nog zo lang duren, voor zijn gevoel. Want de dagen slopen voorbij. Hij had zo af en toe wel gestoeid met zijn broertjes en zusjes, maar ook zij werden zo af en toe moe. Hij vroeg zich af waarom hij zoveel energie had, het was gewoon niet eerlijk nu. Hij wou later energiek zijn, nu wou hij ook slapen wanneer zijn zusjes en broertjes dat deden. Hij stapte de zon in, en strekte kort zijn kleine poten uit. Hij had lichtelijke spierpijn, waarschijnlijk van het groeien. Hij keek naar enkele katten, warriors, apprentices, en zelfs de medicine cat. Ze waren allemaal heel druk bezig. Hij ademde diep in en uit, en sloot kort zijn ogen. Hij baalde ervan dat er geen avontuur was binnen de clan. Hij wou echt iets doen nu, iets waar hij plezier in had. Zijn ogen gleden kort naar de uitgang, misschien..Nee. Hij mocht niet naar buiten, dan zou hij zijn ouders teleurstellen. Nu was hij nog te zwak, hij moest nog een tijdje wachten. Het ging lang duren, maar hij moest het zo lang mogelijk vol houden.

Open}

.

Zachtjes zuchtte Secondpaw, terwijl ze haar kopje op haar voorpoot legde en geïrriteerd voor zich uitkeek. De opmerking van een nogal betweterige leerlinge dat ze net leek op een of andere hond negeerde ze, alsof de leerlinge er niet was. Ze keek de andere kant op en stak haar kopje hoog in de lucht, alsof ze beter was dan iedereen. Secondpaw snoof even en richtte haar aandacht weer de andere kant op. Ze had geen tijd om te kijken naar van die arrogante leerlingen, die nu al wel naar buiten mochten omdat zij al wel een mentor hadden gekregen en Secondpaw nog niet. De poes keek geagiteerd naar de leerlingen en zuchtte daarna. Iedereen die ’s morgens vroeg opgehaald werd door een leerling, irriteerde Secondpaw mateloos. Ze vond het niet eerlijk dat de andere leerlingen wel al mee mochten met hun mentors en zij nog niet. Zij had nog geen mentor, dat was juist het probleem. En al zou ze een mentor krijgen, misschien zou het iemand zijn die zo vervelend was als iets. Misschien werd hij of zij wel snel boos, of zou diegene haar niet appreciëren als zijn of haar leerlinge. Het kon tegenwoordig allemaal. Ontevreden keek Secondpaw naar buiten. Toen pas rook ze een half bekende geur en keek ze naar de kitten die zich naar het midden van het kamp voortbewoog. Ze volgde hem nieuwsgierig met haar ogen. Aan zijn houding op te merken, verveelde hij zich ook mateloos. Nou ja, als hij maar niet verwachtte dat het als leerling beter werd. Hij zou misschien net zo lang als haar moeten wachten, ook al was het nu nog maar een week geleden dat ze tot leerling was uitgeroepen. Dagen leken voor haar echt eeuwen te zijn. Ze zuchtte even en keek naar de kitten, waarna ze opstond.

Terwijl ze zich voortbewoog naar de kitten, wist ze niet zeker of ze hem nu op dit moment gezelschap moest gaan houden. Zelf vond ze het ook niet echt geweldig als ze zich verveelde en er kwam zich iemand met haar bemoeien, maar ze was ook gewoon verlegen om op iemand af te stappen. Toch had ze bij Dragonkit het gevoel dat ze hem wel gezelschap kon houden. Met deze gedachte loodste Secondpaw zichzelf naar de jonge kitten toe. Misschien was hij zelfs nog maar net geboren, ze wist niet hoe oud hij was omdat ze zich bijna nooit met Clanzaken bemoeide. Ze keek hem even aan en zuchtte, waarna ze knikte. ‘Hallo, Dragonkit,’ zei ze vriendelijk, waarna ze naar de jonge kater keek. Hij was nog maar een kitten, maar ze had al wel door dat hij zich echt verveelde omdat hij actief was. Dat kon de Clan vast goed gebruiken, een actieve kater. Ze keek hem even aan. ‘Verveel je je soms?’ vroeg ze grijnzend. Ze zakte naast hem neer en keek de kater benieuwd aan. Hij was echt jong. Ze schatte hem nog maar een maandje, misschien zelfs nog jonger. Wilde hij niet in de kraamkamer liggen? Ze kon zich nog herinneren van de vorige maand dat het daar best wel lekker lag. Het was daar altijd warm en er waren genoeg moederkatten die je op tijd eten gaven als je dat nodig had. Ze glimlachte even terwijl ze terugdacht aan die tijd en keek de kitten daarna belangstellend aan.

- Mag ik?? ;D

_{Hij duwde zijn kleine, onscherpe nageltjes kort in de aarde, niet al te ver, anders zouden ze breken. Hij gaf enkele likken over zijn borst heen en zorgde ervoor dat het gewoon weer zat zoals het altijd zat. Hij vroeg zich af en toe eigenlijk wel af of hij later lange haren kreeg, zoals zijn moeder en vader. Bijna al zijn zusjes hadden geen lange haren, meer kort. Dat verbaasde hem echter eigenlijk wel Hij schudde kort met zijn hoofd en richtte zijn ogen op een poes die op hem af kwam lopen. Ze was wit met rood, hij herkende haar echter niet. Hij herkende bijna niemand hier in de clan, hij was nog zo jong en kon bijna niemand herkennen binnen de clan. Hij zou daar in zijn kitten-tijd aan moeten werken, om zo iedereen later bij naam te kennen. Hij grinnikte zachtjes toen de poes bij hem ging zitten, zijn groen ogen gleden over haar lichaam heen. Ze was nog jong, dus ook nog een apprentice. Dat betekende dat ze al zeker -paw in haar naam had. Hij keek weer omhoog naar haar ogen, om haar gevoelens te kunnen zien en zij de zijne. Hij was een open kit, en was niet bang om zijn gevoelens te uiten. Soms was hij erg stil, soms helemaal niet. ‘Hallo, Dragonkit,’ Klonk haar stem vriendelijk. Dus ze kende zijn naam, wat verschrikkelijk dat hij de hare niet kende. Hij glimlachte kort en keek haar recht aan, hij wou elke emotie kunnen zien. Hij wist pas hoe iemand echt was, wanneer hij in de ogen kon kijken. 'Hallo.. euh.. ?' Hij gaf de poes kort een hint, hij wou duidelijk weten wie haar naam was. ‘Verveel je je soms?’ Hij knikte snel, en keek kort om zich heen. 'Naja, als je met vier poezen in een nest zit, dan ga je je ooit vervelen.' Grinnikte hij zachtjes. 'Niet dat ik het erg vind, maar .. ze slapen nu zoveel. Ik kan nooit slapen, wanneer hun slapen.' Glimlachte hij kort uit. Zijn groene ogen gleden kort weer over haar lichaam heen. Haar rossige en witte haren, hij had het nog niet gezien zo'n patroon. Niet in zijn korte leventje, hij jong, heel jong. Hij keek weer omhoog om terug in haar ogen te kijken.}

Vaag merkte Secondpaw op hoe aandachtig ze bekeken werd. En één keer, één keer in haar leven, voelde ze zich een belangrijk persoon. Iemand waartegen op te kijken was, iemand die een doelstelling had en iemand die echt een hart had. De kit naast haar observeerde haar, probeerde haar blik te vangen. Eerst dacht Secondpaw dat dit voornamelijk uit nieuwsgierigheid was, maar dat was het niet. Toen ze opzij keek, zag ze duidelijk iets heel anders in zijn ogen, iets wat ze niet meteen kon plaatsen. Ze voelde zich totaal niet zenuwachtig of negatief nerveus onder zijn volledige aandacht, ze vond het alleen maar fijn. Blij zijnd dat er eindelijk iemand was die zijn aandacht volledig op haar richtte. Er was niemand in de buurt, wat de aandacht nog meer naar haar liet gaan. De groenachtige ogen van de kit leken elk patroon van haar vacht in zich op te nemen. Hij was dus subjectief. Ze glimlachte even. ‘Mijn naam is Secondpaw,’ zei ze snel, zodat de kit haar naam in zijn geheugen zou griffen, net zoals ze bij alle katten deed die ooit de moeite namen om met haar te praten. Dat ze zijn naam kende, was niet eens zo raar. Ze had immers veel over hem gehoord, vast omdat hij pasgeboren was. Ze grinnikte even kort om zijn antwoord. ‘Ja. Ik kan begrijpen dat je soms ook gewoon nood hebt aan de buitenlucht. Geloof me, er zijn genoeg katten die het niet zien zitten om naar hun slapende leeftijdsgenoten te kijken, hoor. Ik heb ook zo’n tijd gehad.’ Ze knipoogde naar hem en besloot toen om zich te verzetten in een liggende positie, zodat ze op hoogte van de kit kwam. Ook al was ze niet veel ouder, ze was wel een stuk groter dan de kleine kater.

Haar blik gleed opzij. De groenachtige ogen van de kater keken haar nog steeds aan, alsof hij constant oogcontact wilde houden. Als hij dat wilde, mocht hij dat van haar part krijgen. Je ogen vertelden immers altijd je echte gevoelens, zelfs als je loog en je wist dit niet goed te verbergen. Maar op dit moment viel er niet veel in haar ogen te zien, behalve misschien de eenzaamheid die ze ooit had gevoeld. Eigenlijk voelde zij die elke dag nog, behalve als ze iemand had die haar afleidde, iemand waartegen ze kon praten, zoals Dragonkit. De moederkatten hadden vol lof over hem gesproken, alsof hij hun eigen kitten was. Het was dan ook goed voor de Clan dat er nieuwe kits waren, oudsten hadden het er vaak over hoe weinig katten er prooi voor hun vingen. Secondpaw vond dat ouderwets gezeur. Er waren genoeg katten die jaagden voor hun, dus ze zouden niet moeten klagen. Secondpaw schudde deze gedachte van zich af. ‘Heb je al veel katten ontmoet?’ vroeg ze. Ze twijfelde eraan. Naast katten die zich in de kraamkamer waagden, zou de jonge kitten vast niet veel katten gezien hebben. Secondpaw wist dat er daar genoeg moederkatten waren die zo bezorgd waren, dat de kits zelfs nog niet in het kamp mochten komen, omdat ze dan kou zouden leiden. Toch wist deze jongen kitten zich prima te redden buitenshuis. Ze keek even naar de kitten. Hij had eigenlijk een best zelfverzekerde houding, eigenlijk zoals een kit die altijd wel kon hebben. Of zag ze dat nou verkeerd? Nou ja, in elk geval, ze vond hem aardig. Ze besloot om tegenover hem te gaan liggen, zodat hij haar goed genoeg kon observeren. ‘Ik kan ook nooit slapen als de anderen gaan slapen,’ bekende ze daarna, waarna ze glimlachte. ‘Dan ben ik altijd wakker.’

_{Zijn groene ogen gleden kort weg van de poes en keken kort rond naar de katten die zich nog in het kamp bevonden. Velen waren al snel weer weg, maar een paar bleven hangen. Hij keek weer terug naar de rossige poes die begon te spreken. ‘Mijn naam is Secondpaw,’ Hij knikte stilletjes en liet een vriendelijke glimlach zien. 'Leuk je te ontmoeten, Secondpaw.' De manier waarop hij soms sprak, was anders dan normale kits. Nieuwsgierig was hij, maar bij hem was dat anders. Hij was nieuwsgierig omdat hij iets ook echt wou weten en wou onthouden. De andere kits waren gewoon bijna overal nieuwsgierig na, gewoon omdat ze het niet kenden. ‘Ja. Ik kan begrijpen dat je soms ook gewoon nood hebt aan de buitenlucht. Geloof me, er zijn genoeg katten die het niet zien zitten om naar hun slapende leeftijdsgenoten te kijken, hoor. Ik heb ook zo’n tijd gehad.’ 'Het is dat ik heb weten te ontsnappen omdat mijn moeder eindelijk sliep, anders zou ik vast nog wel in de nursery liggen.' Grinnikte hij uit, hij keek kort over zijn schouders heen kijkend of zijn moeder Mousefur nog niet wakker was geworden. 'Ach..' Zei hij, waarna hij zijn schouders wat omhoog haalde en zijn hoofd weer naar de poes draaide. 'Beter nu eruit dan nooit.' Zijn stem klonk zelfverzekerd en aardig, zoals een kit wel vaker klonk. Toch had het van hem nog net een volwassen tint erin, hij had zijn stem duidelijk geërfd van zijn sterke vader; Stormstar. En het was nu zelfs al duidelijk dat hij later een stem zou krijgen, waar katten naar zouden luisteren. ‘Heb je al veel katten ontmoet?’ 'Alle katten in de nursery natuurlijk, ik vind het fijn om met iedereen gewoon te praten omdat de dagen anders zo langzaam gaan. Buiten de nursery heb ik een paar katten ontmoet, eigenlijk al een hele boel gezien. Toen dreamheart stierf.. ben ik er ook geweest dus ik ken nu wel een boel gezichten.' Glimlachte hij uit, waarna hij kort naar adem snakte door zijn lange zin. Soms haalde hij niet zo goed adem wanneer hij sprak, het was raar maar hij zal het later wel verleren. Dat hoopte hij tenminste. ‘Ik kan ook nooit slapen als de anderen gaan slapen,’ Hij knikte, de poes wist dus hoe hij zich voelde. ‘Dan ben ik altijd wakker.’ Hij knikte nogmaals en keek kort naar zijn zwarte poten. 'Ik ben te energiek, zeggen ze soms. Ik wil van alles doen, en zij.. zij willen dan gewoon slapen.' Hij slaakte een diepe zucht en schudde met zijn hoofd. 'Ik begrijp het soms niet, later als je apprentice bent moet je hard werken en leren, waarom spelen ze nu niet nu ze er elke dag tijd voor hebben?'}

Lichtelijk draaide Secondpaw haar kopje naar Dragonkit. Hij had een stem waarnaar ze goed kon luisteren. Hij wist zijn woorden zorgvuldig te kiezen en mooi uit te spreken. Hij was nieuwsgierig, maar vroeg toch niet zo heel veel als ze verwacht had. En al was dat wel het geval geweest, dan zou ze het nog niet erg vinden. Ze vond de nieuwsgierigheid van een kitten altijd iets leuks. Allemaal vragen die je dan moest beantwoorden en waarmee ze heel blij waren als je ze uiteindelijk beantwoord had. Nee, een vraag beantwoorden was voor Secondpaw nooit te veel gevraagd. Ze vond het heerlijk om naar iemand te luisteren, maar ook leuk als er vragen gesteld werden waarop zij kon antwoorden. Ze dacht dan ook goed na over een antwoord wat ze wilde geven aan iemand. De persoon moest er natuurlijk wel iets aan hebben. Ze grinnikte even. ‘Ja, soms is het leven onbegrijpelijk,’ zei ze lachend. Ze luisterde aandachtig naar zijn vraag. Ze dacht even na. ‘Wel, een kitten heeft zes manen,’ begon ze rustig. ‘Maar aan het begin van zijn of haar manen, heeft de kitten veel rust nodig. Bij sommige meer dan anderen. Natuurlijk kunnen ze elke dag spelen, maar soms is een warm nest ook wel fijn, hoor,’ zei ze glimlachend. ‘En als leerling ga je inderdaad hard moeten werken. Van slaap zal dan niet veel komen. Dus misschien is het maar goed ook dat de kits in de kraamkamer goed slapen,’ zei ze met een knipoog. ‘Tenminste, als je een mentor krijgt. Ik heb nog geen mentor, dus van werken komt er niet veel van.’ Dit zei ze met haar oortjes een beetje naar beneden hangend. Ze wilde heel graag een mentor, maar de tijd was er gewoon nog niet van gekomen. Stormstar zou het wel druk hebben.

Plotseling herinnerde zij zich iets. Dragonkit was natuurlijk zo’n groot en goed nieuws omdat hij de zoon van zijn vader was. Ze keek even belangstellend naar de kitten. Toch wilde ze hem niet beoordelen op zijn goedheid omdat hij een zoon van Stormstar was. Ze zou het zelf nou niet bepaald fijn vinden als katten haar alleen maar aan zouden zien als ‘de dochter van’. Bovendien, ze zou goed kunnen begrijpen dat Dragonkit dan het gevoel zou hebben dat katten alleen maar naar hem toekwamen omdat hij de zoon van Stormstar was, dat ze alleen maar bevriend met hem wilden zijn daarom, meer niet. Nee, zo was zij niet. Ze had hem zelfs eerst niet herkend, maar nu viel het haar pas in. Ze besloot om niks over haar ontdekking te zeggen. Ze wilde hem absoluut geen slecht gevoel geven. ‘En heb je er uit die katten al eentje gezien waarvan je later wel een leerling wilt zijn?’ Belangstellend keek ze poes naar de jonge kitten. Ze had zelf nog niet echt een favoriet. Bovendien, ze zou tevreden moeten zijn met de keuze die Stormstar voor haar zou maken, maar een favoriet hebben kon natuurlijk nooit kwaad. Ooit hoopte ze om zelf een krijger te worden en zelf leerlingen vaardigheden aan te leren die zij dan al kon. Ze keek even met gesloten ogen naar de lucht, maar besloot om haar aandacht daarna weer volledig op Dragonkit te richten. Een afwezige poes die alleen maar aan haar toekomst dacht was nou ook niet bepaald alles. Ze wachtte glimlachend af op wat hij zou zeggen.

Onderwerp: Re: I should be doing something else