I'm not afraid to take a step{+Sunshine}

Met trillende poten beweegde het kleine pluis beestje zich naar voor. Het dier was bebloed aan zijn nek, en viel bijna flauw van zuurstof tekort. Grijnzend bleef de zwarte poes, genaamd Lunarleap toekijken hoe het beest pijn leed. Het kon haar geen bal schelen wat er met dat ding gebeurde, hoe dan ook het ging toch dood. De spitsmuis bloede half dood, ongeveer zo'n drie staart lengtes van Lunar vandaan. Nog steeds met een valse grijns op haar snoet geplakt schepte ze het dier op, en smeet het nog eens de lucht in, waarna het tegen de grond viel. Haar fijne poten bukte iets, en met haar scherpe tanden pikte ze het levenloze lichaampje op. Dit kon ze maar beter uit de weg ruimen voordat iemand reclameert. Neej, die andere ShadowClanners waren te maf om uit hun nest te gaan en hun Clan van voedsel te bevoorraden. Lunarleap kon het lekker alleen doen. Alsof het haar intresse moest pakken. Niet dus. Ze legde het ding neer en gooide er wat aarde op zodat andere jagers het niet konden meenemen. Zuchtend van verveling draafde de zwarte kat met ruime passen door. Misschien waren die ThunderClanners iets actiever, en kon ze daar wat mee handelen. Vooral hun apprentice's zijn grappig. Als ze nog maar één ShadowClanner in zicht kregen bibberde ze al in hun vlooienvel. Maar Lunar wist goed genoeg dat die angst niet ging blijven. Toch niet hoe de ShadowClan nu bezig was. De andere Clans zullen ons niet meer vrezen. En dat kwam allemaal door het luie gat van Brokenstar en die deputy Raindrop van em. Goed, wat zullen we doen inplaats van de hoge rangen met slechte namen te bekleden? Ik zal dan maar eens de grens checken, niet dat daar een kat te zien zal zijn. Nog een keer zuchtte de poes, en vervolgde haar passen tot ze arriveerde aan het donderpad.

Met gespitste oren luisterde de roste kater aandachtig om zich heen. Het geritsel van de bladeren aan de bomen, de vage geur van katten afkomstig uit thunderclan die hier een tijdje geleden waren en… Hij snoof even een paar keer en sperde zijn ogen toen wijd open. Prooi! Nog geen triljoenste van een seconde erna zat de kater al in zijn jachtpositie. Door zijn poten gezakt, laag bij de grond en perfect evenwichtig. Hij probeerde te bepalen waar het dier zat. Het was een vlezige muis op vier, nee, maar liefst twee voslengten van hem vandaan. Sunshine’s hart maakte haast een sprongetje van blijheid. De clan zou hier zo blij mee zijn! Hij had best al veel gejaagd vandaag, en hij had nu bijna genoeg om trots terug te keren met zijn buit. Een brede glimlach krulde rond de vuurrode lippen van de kater en langzaam kroop hij naar voren. Een beetje, nog een beetje… Hij sprong naar voren en… Hebbes! Maar toen hij zijn poten naar achter trok, klaar om de genade slag toe te dienen, vluchtte het beestje ervandoor. Binnensmonds begon hij te vloeken. Hij was te afgeleid, door de vlaag van shadowclan en donderpad geuren. De stank van het pad drong sterk binnen in zijn neusgaten toen hij dichterbij kwam. Hij ging aan de rand, tussen de struiken, op de grond liggen en staarde naar de overkant. Shadowclan katten, die verafschuwde Sunshine nog het meest van al de vijanden die thunderclan had. Riverclan waren de beste, en windclan… nouja die kende hij niet echt. Toch moest Sunshine toegeven dat het niet elke shadowclan kat was die hij haatte. Sommigen waren niet slecht, anderen wel. Het was goed vergelijkbaar met zijn eigen clan. Ze waren allemaal goed en dapper, maar je had de buitenbeentjes… Hij ging maar niet aan namen denken. Een nieuwe, verse geur drong zijn neusgaten binnen en Sunshine keek met zijn zonnige, heldere ogen op vanuit de struiken. Daar, aan de overkant, verscheen een nieuw figuur. Een shadowclan kat! En zo te zien, leek het wel alsof deze van plan was om over te steken…

De vage geur van ThunderClan katten prikte in haar neus. Blijkbaar waren de Thunderclanners hier een tijdje niet geweest. Tja, blijkbaar begon het al. Lunarleap's vacht rees even op toen er een rosse kater aan de overkant zichtbaar werd. Haar ijsblauwe ogen richten zich op hem, en haar oren naar zijn kant gespitst. Misschien waren die Thunderclan katten toch slimmer dan ze dacht, en controleerde ze wel hun grenzen. Haar houding werd iets baziger toen ze de razende monsters voorbij zag razen. Ze wachtte op het juiste moment af. Vlak nadat een blauw monsters verdwenen was, en hun geraas in de verte pas hoorbaar was, zag ze haar kans en vluchtte zo snel ze kon over het pad heen. Even leek alles in slow-motion te gaan. Haar hartslag die klopte in d'r oren, Lunars ademhaling die versnelde. Een van haar nagels schraapte pijnlijk over de verhitte plakerige grond. 'Damn!'Murmelde ze tegen haarzelf. Ze likte een paar keer met haar roze tong over haar voet, en wende dan haar hoofd op. Ze stond oog in oog met het rode figuur. Haar ogen versmalde zich en werden venijnige spleetjes. Aan zijn geur te verkennen was hij een Thunderclan kater. Aan z'n grootte ze zien was hij warrior. Maar voor de rest, was ze voor hem een totale onbekende. 'En wie mag jij zijn?'Klonk haar stem ijzig. Dit kon nog eens leuk worden...

De vacht van de langharige poes aan de overkant rees overeind. De walm van shadowclan geur droop van haar af. Haar ijsblauwe ogen waren strak op Sunshine gericht en haar oren waren net als de zijne gespitst. Hij spande zijn spieren op, en hoopte dat het dreigend genoeg zou overkomen. Haar houding werd iets baziger toen de vieze donderpad monsters voorbij raasden. De thunderclan kater deinsde achteruit, niet van schrik maar meer van moeten, want ze bevonden zich vervaarlijk dicht bij hem. Vlak nadat een blauw monster verdween, en hun geraas in de verte pas hoorbaar was, vluchtte de zwarte shadowclan kat over het pad heen. Haar ademhaling versnelde en een van haar nagels schraapte over de grond. Ze likte een paar keer met haar roze tong over haar poot en wendde dan haar hoofd op. Ze stond oog in oog met Sunshine, die niet van plan was om te wijken. Haar ogen versmalden zich tot venijnige spleetjes toen ze elkaar een moment aanstaarden en toen opende ze haar mond. “En wie mag jij zijn?” Klonk haar stem ijzig.

Sunshine sperde zijn mond wijd open en liet een vijandige grauw horen. Hij liet zijn scherpe tanden daarbij extra goed zien, en hoopte dat ze daarbij zou wijken. Hoe durfde ze op zijn gebied te komen?! Op Thunderclan gebied dan nog! “Degene die jou terugdrijft naar je eigen gebied!” Siste hij en zette een paar stappen richting haar, waarbij hij zich goed bewust was van het feit dat het één tegen één was, en dat hij het wel nog gemakkelijk zou kunnen redden in zijn uppie. Hij hoopte maar dat ze niet zo heel sterk was, want het was al een tijdje geleden dat hij gevochten had. Sunshine verplaatste zijn gewicht van zijn ene poot op de andere en vernauwde zijn donkerbruine ogen ook toen hij haar vijandig aan keek. Hij sterkte zijn klauwen telkens in en uit, boorde ze eens in de mossige grond onder hen, en ging toen weer verder met in en uittrekken. “Wat moet je.” Snauwde hij onvriendelijk en inspecteerde de houding en het uiterlijk van de poes even van kop tot teen.

De kater leek een soort van 'verbaasd' te zijn, en liet een grauw horen. Minachtend lachte Lunarleap zacht en bleef hem met d'r versmalde ogen uit-dagend in de ogen kijken. “Degene die jou terugdrijft naar je eigen gebied!”Siste hij en zette een paar stappen richting haar. Deze lengte tussen hen was te dicht, ze vernauwde haar lichaam en deed een paar schuine stappensteeds verder weg van het donderpad. 'Try so much you can little boy.'Miauwde ze spottend. Ze legde haar staart rondom haar voorpoten en begon rustig haar vacht schoon te likken. Met een oog op de kater gericht, en dus merkte ze op dat z'n nagels steeds in en uit trokken. “Wat moet je.”Snauwde hij onvriendelijk. Ze richtte haar blik weer compleet op de Thunderclankater en liet haar staart even hard tegen de grond slaan. 'Oh ik? Ik kom hier gewoon even een kijkje nemen.'Beantwoorde de zwarte poes simpel weg zijn vraag. Het gevoel de ie d'r bestudeerde deerde haar niks. 'Ik ben Lunarleap een warrior van de Shadowclan, wie ben jij?'Het was eerder een soort van bevel dat hij moest reageren, maar natuurlijk klonk het nogal bazig. Geen idee van hoe de rosse kater daarop ging reageren. Even liet Lunar haar blik weer over het verhitte pad glijden, en spitste haar oren een paar keer bij het zien van varens bewegen aan de overkant. Het kon zijn dat daar een mede-clan lid in verborgen zat. Maar zelf kon ze die geur niet inprenten als iemand van de Shadowclan.

De kat keek d'r dreigender aan, gewoon omdat ze simpelweg zijn naam 'vroeg'. “Sunshine, dapper Warrior van de Thunderclan.”Siste hij. Ie leek niet het type dat graag vechte, eerder iemand die een grote mond heeft, maar een klein hart. Ze rolde met haar ogen en keek hem verveeld aan. Sunshine was z'n naam dus. 'Heb je die naam te danken aan je vacht ofzo?'Vroeg ze domweg om hem af te leiden. Misschien wist ze hem nog te manipuleren. De rosse kater genaamd 'Sunshine' kwam nog dichter, maar deze keer langs de kant van z'n territora. Als hij dacht dat ze nu echt weg zou vluchten, dan kon hij beter op blauwe muizen gaan jagen dan Lunarleap's tijd hier te verspillen. “En ik meen het, als ik zeg dat je vertrekken moet.” Siste hij nogmaals. Nog een keer rolde de zwarte poes met haar ogen en tuurde hem niet geïntresseerd aan. 'Dus, wat zou je doen als ik niet terug ging? Me aanvallen.'Die laatste woorden waren eerder met een valse toon uitgesproken dan een bevragende toon. 'Want ik heb nu wel andere plannen in zicht.'Vervolgde ze gewoontjes. Ze maakte haar niet groot, omgekeerd, ze zette haar gewone houding in. Alsof dit allemaal haar gewoonte was. Haar ogen hadden hun normale grootte, en vorm weer te pakken. 'Volgens mij praat je dit liever uit, isn't it?'Vroeg ze koeltjes, terwijl ze haar ijzige ogen op hem lieten rusten. Ze tikte tegen de bladeren naast haar die nog dauwdruppels op zich droegen. Haar oren die netjes gespitst stonden naar de kater, en elke beweging die hij deed opvingen, maar haar blik die nu op de bladeren gericht waren toonde geen intresse in hem of zijn clan.

[nogal raar x)]

De kater keek haar met een grote, geconcentreerde frons op zijn gezicht aan. Hij ontblootte zijn tanden. “Tenminste een ding die je weet.”Snauwde hij kortaf en snoof. Ze liet een bespottend kort lachje horen en liet haar blik rusten op z'n territora, alsof ze van plan was er op elk moment in te rennen. Dat deed ze graag. Op ieders z'n teentjes trappen. Ze hun woede tot op het einde te laten inhouden, en ze dan verrassen met haar kracht. Iedereen denk van, 'oh, dat is toch een slappeling'. Maar pas als het moment daar is, en ze in het midden van een gevecht zitten, beseffen ze het. “Ga!” Snauwde hij nu fel. Ze maakte geen beweging, en acteerde alsof ze hem niet had gehoord. Hij zwaaide een poot naar voren, alsof hij zou gaan uithalen. Hij herhaalde zijn bewegingen een paar keer, en grauwde toen dreigend. Elke keer dat hij 'uithaalde' ontweek ze het behendig. Het betekent niet omdat ze zo jong is, dat ze niet kan vechten. Toen 'ie d'r bijna raakte schoot haar laatste draadje los, en ontblootte ze haar tanden en nagels. Woedend siste de poes naar hem en haalde daadwerkelijk uit met d'r kracht. Het voelde prima hoe haar nagels een snee reet in zijn kaak. Wat bloed droop van haar nagels toen ze terug trok. Meestal haalt ze altijd uit op de juiste plekken, en deze keer, leek het gewerkt te hebben.
'Ik zeg het maar één keer. Ik ga nergens heen als ik dat niet wil.'Siste ze, en draaide sierlijk haar hoofd naar hem. Haar ijsblauwe ogen leken een venijnige glans te hebben, en versmalde sarcastisch.

[flutje ><]

De zwarte poes liet een bespottend kort lachje horen en liet haar blik rusten op het thunderclan territorium, wat bij Sunshine in het verkeerde keelgat schoot. Als ze een keer zou durven, hij zou haar achtervolgen tot ze uit zijn gebied was, of sterker zelfs… vermoorden! Ze ontweek behendig zijn nep uitvallen. Ze ontblootte haar tanden toen hij haar bijna raakte en sloeg haar nagels uit. Woedend siste de poes naar hem en haalde daadwerkelijk uit. Een van haar nagels maakte een snee over zijn kaak, waar het bloed nu uitvloeide. “Ik zeg het maar één keer. Ik ga nergens heen als ik dat niet wil.” Siste ze en draaide sierlijk haar hoofd naar hem. Haar ijsblauwe ogen leken een venijnige glans te hebben, en versmalde sarcastisch. In plaats van iets te zeggen, sloeg Sunshine gelijk zijn nagels uit en haalde uit naar haar gezicht. Hij siste en herhaalde het een paar keer, een ervan moest toch raak zijn? “Terug of vandaag is de dag dat je sterft!” Grauwde hij in alle razernij. Hij trilde van woede.

^Superflut x3x