More than an enemy

Tinderpaw trippelde met lichte voet door het territorium. Haar uitdrukking was niet verdrietig, niet blij. Het was een soort tussenfase. Neutraal. Er was geen reden om slecht gezind te zijn. Het was opnieuw lente. Bloesems groeiden uit hun knoppen, kruiden en planten stonden terug in de velden. Het was een fijne, warme dag. De zon scheen alsof het groenblad was, de lucht was bijna volledig azuurblauw. Hier en daar zwierven enkele éénzame schapenwolkjes rond. Tinderpaw ademde nieuwblad in. Zoet, fris en... Een bedorven, bittere geur prikte nog na in haar neusgaten en verstoorde de perfectie die het landschap uitstraalde. "Getver", mompelde de jonge maar wijze poes. Ze kon de geur niet precies thuisbrengen. Het rook zo onnatuurlijk. De lucht voelde zwaar en drukkend aan. Ze wandelde nerveus verder haar appelgroene ogen strak op haar weg gericht. Plots doemde het daar op in al zijn dreiging. Groot, zwart als teer, stinkend als kraaienvoer. Het harde asvalt slingerde als een slang door het clangebied heen. Het scheidde verschillende territoria van elkaar als een donkere, gevaarlijke rivier waar meedogenloze, luidruchtige monsters over denderden. Giftige dampen stegen op van de dikke pekachtige laag. Tinderpaw kende maar één woord voor deze vreemde, afstotelijke plek. Een woord dat alle apprentices leerden omdat het gevaar er van gekend moest zijn. Het donderpad. Het werd gebruikt door de tweebenen om hun monsters door dit gebied te laten rennen. Dit pad scheidde nu al seizoenen lang de Windclan en de Skycaln van elkaar. Net zoals het als grens diende tussen de Thunderclan en de Shadowclan. De Medici cat apprentice schudde afkeurend haar kop en draaide zich langzaam om, zoekend naar waar ze voor gekomen was. Langs het Thunderpath groeiden verbazend veel kruiden. Van kleine, lichtblauwe vergeetmeniejets tot oranjegele bloemen die in grote groepen groeiden en net kleine zonnetjes leken tussen al het donkergroen. Marigold. Flitste door haar hoofd. Ze hield haar kopje wat schuin en bestudeerde het plantje beter, gewoon voor de zekerheid. Het zag er wat uit als een uit de kluiten gewassen paardenbloem. De kroonblaadjes hadden warme zonnige kleuren. Ja, dit was het. Tinderpaw had er al eens wonden mee behandeld van warriors die terug kwamen van een gevecht. Het ging infectie tegen. Tinderpaw stak haar nek uit en beet in de donkergroene stengel van het kruid. Droog, licht gekleurd sap liep uit de dunne steel over haar puntige tanden. Voorzichtig legde de jonge poes het bloemetje op de grond. Een tevreden glans kleurde haar ogen. Vlijtig ging ze door. Na een tijd was haar stapel zodanig aan gedikt dat ze twee keer zou nodig hebben om de genezende plantjes naar het kamp te brengen. Tinderpaw lachte zelfvoldaan. Whisperwind zou trots op haar zijn. Trippelend draaide ze zich om. zijn cyaanblauwe ogen glommen als saffieren. De zilverachtige pels lag een beetje in de war met een paar slordige pieken. De kater stond er zo onschuldig, zo... Voor ze het woord vond legde ze haar gedachten het zwijgen op, die ideeën waren niet voor vijanden bedoeld. Tinderpaw liet haar blik een tweede keer, achterdochtig over de kater glijden. Wat zou hij hier doen. Misschien spioneerde hij in opdracht van zijn clan om aan te vallen. Vreemde situaties slokten haar eerdere denkstromingen op. "Wat doe je hier?", mauwde ze. Haar stem ging ongezond de hoogte in. De zwellende angst was duidelijk hoorbaar.

[De titel faalt nogal x'D]

Hij klonk helemaal niet vijandig. Ze had verwacht dat hij een bitsige opmerking zou maken. Een scheldwoord zou spuwen of haar gewoon zou negeren. Geen van alle opties was werkelijkheid geworden. Zijn stem was zacht en warm, net als de kleine glimlach die op de lippen van haar tegenspeler omging. "Ik zoek kruiden voor mijn clan.", antwoordde de jonge kater op haar vraag. Voor Tinderpaw iets kon antwoorden vervolgde hij zijn woorden:"En volgens mij doe jij dat ook?" Tinderpaw voelde het onbegrip zich verspreiden in haar onderbuik. Hij deed zo gewoon. Bijna vriendelijk. Haar ervaringen met onbekenden waren schaars maar steeds was het naar geweest. Eén met een onuitspreekbare afloop... En nu begon dat beeld te barsten door de kater die voor haar stond. "Ben... ben jij soms ook een medeci cat apprentice?", vroeg Tinderpaw zacht, alsof ze een geheim door vertelde. Haar nieuwsgierigheid wist haar achterdocht in toom te houden. Ze trippelde nerveus van de ene poot naar de andere. Iets in haar schreeuwde dat het een list was, dat ze de jongeling niet kon vertrouwen, maar ze negeerde het en wachtte af wat de kater ging zeggen. De windclan leerling neuzelde wat in een bosje marigold. Hij haalde één voor één de bloemen uit de struik en maakte een stapeltje, net zoals Tinderpaw had gedaan. Zijn bosje zag er wat slordiger uit en was minder groot dan het hare. Snel bedacht ze zich dat zíj nu al ongeveer twee manen Medici cat apprentice. Ze schatte de kater een maan of twee jonger, dus lang kon de windclanner de titel van apprentice nog niet bekleden. "Ik ben er nog niet zo goed in, zie je?", verontschuldigde hij zich met een blik op de iets dunnere stapel bloemen. De kater keek haar recht aan. Zijn schitterende blauwe ogen glommen een tel in het zwakke zonlicht. "Ach... Ik vind dat je het meer dan behoorlijk doet", mauwde ze haperend. Tinderpaw had nog nooit met een apprentice uit een rivaliserende clan gepraat. Zelfs niet op een grote vergadering. Het enige wat ze dáár deed was tegen grote krijgers opbotsen en hun scheldwoorden over haar heen laten stromen. "Dus jij bent Angelvoice' leerling... toch?", vroeg ze hem wat onzeker. Whisperwind vertelde haar wel eens over de Medici cats uit de andere clans. Ze waren allen erg nobel en wijs. Ze hadden zelfs banden met de starclan. Tinderpaw kon de katten allemaal opzeggen. Goldenpelt, Angelvoice, Seastream, Jayfeather en natuurlijk haar eigen mentor: Whisperwind. "Mag ik weten hoe je heet", vroeg ze verlegen. Tinderpaw voelde een warm gevoel op haar wangen. Gelukkig werd de blos verhuld door haar korte, hazelnootbruine haren.

[flut x[ ]

Langzaamaan adsorbeerde de geruststellende toon van zijn stem, de vriendelijke glinstering in zijn ogen het onzekere gevoel als een kompres dat langzaamaan het vuil uit de wonde stuwt. Deze kater was geen spion. Nee, hij was zo onschuldig, zo beschaafd. Geen enkele kat met slechte bedoelingen zou zo met haar omgaan. Met zachte stem ging hij nieuwsgierig maar rustig verder op het aangeknoopte gespreksonderwerp:"En als ik vragen mag, wie is nu ook alweer jou mentor?" "De wijze Whisperwind leert mij het genezen", sprak ze stijfjes al was er een vriendelijke klank in haar stem te horen. Tinderpaw had altijd geleerd om vol respect en aanzien te praten over de medici cat van haar clan. In haar ogen was Whisperwind de meest wijze poes van het woud. Het kon er moeilijk in dat iemand anders haar kennis van kruiden overklaste. De kater mauwde opnieuw wat. Het was een antwoord op een eerdere vraag:"Dappelpaw". Tinderpaw knikte ter teken dat ze het begreep. Een voorzichtige glimlach, als fragiel ijs, sierde haar dunne lippen. "Leuke naam", mauwde ze stilletjes. Tinderpaw gaf zelden complimentjes; voornamelijk omdat ze steeds met haar hoofd bij de zieken zit. Maar het gaf een warm gevoel van binnen. Een gevoel van voldoening en vreugde. Het was als een zachte tinteling die over haar lichaam trok. Het wantrouwige idee was volledig weg. Eén genezen wonde, voor één onbekende kat. Deze kater zou haar nooit bedreigen of verklikken, hij was vriendelijk. "En mag ik dan ook jou naam weten?", mauwde Dapplepaw. Tinderpaw voelde de blos op haar wangen opnieuw gloeien. Ze schuifelde verlegen op haar poten wist dat haar kaken een andere kleur kregen. "Ik ben Tednirpaw... ik bedoel Tinderpaw", verbeterde ze zichzelf snel. Hoe kon ze haar eigen naam vergeten, een naam die ze nota bene nu al acht maanden had. Beschaamd sloeg ze haar ogen neer. Wie zou er nu bevriend willen worden met een sukkel die haar eigen naam niet kan uitspreken. Tinderpaw voelde opnieuw de rode schijn op haar kaken tintelen, al was het nu van wat anders. Een kans om bevriend te worden met een kat die niets van haar gekke, kronkelende verleden afwist. Iemand waarbij ze aan een nieuw blad kon beginnen. Maar neen, meteen bij hun eerste ontmoeting haalde ze haar niveau al op: Muizenbrein. "Je zal wel geen vrienden willen zijn met een dommerd die haar eigen naam niet kan uitspreken", mompelde Tinderpaw terwijl ze weg keek.


[Laat D: Sorry Linn]

Een zacht briesje gleed door zijn vacht, terwijl de witte kater de poes nog steeds met een vriendelijke blik aankeek. Ze leek zo verlegen, zo breekbaar. Hij bekeek haar nogmaals erg goed. Ze had een korte bruin gestreepte vacht met prachtig stralende ogen. De verlegenheid was nu bijna weggevaagd bij haar. Ja, ze merkte op dat hij haar niet kwaad zou doen. "De wijze Whisperwind leert mij het genezen" Antwoordde de poes op zijn vraag. Aha, Whisperwind nu hij haar naam had gehoord zou hij haar niet zo snel meer vergeten. Angelvoice had inderdaad over haar gesproken. "Leuke naam" Kort leek hij haar bescheidden aan te kijken. "Bedankt." Sprak hij ditmaal iets zachter uit. Waarna hij zichzelf weer oppakte en de poes weer zoals normaal aankeek. Met zijn vriendelijke blik, en de aardige glans in zijn ogen. "Ik ben Tednirpaw... ik bedoel Tinderpaw" Leek de poes haarzelf te verbeteren. Hij grijnsde kort toen ze haar eigen naam verkeerd zei, maar de grijns verdween snel. Het maakte heus niks uit, iedereen sprak zijn of haar naam wel eens verkeerd uit. Daar kon ze zelf helemaal niks aan doen. Ze zag hoe haar houding weer leek te veranderen. Haar ogen had ze beschaamd neergeslagen, terwijl hij zijn hoofd van haar afwendde. Hij keek kort naar het gebied achter hem. Windclan territorium. Waarschijnlijk was er niemand in de buurt, want hij kon geen kat zien of ruiken. "Je zal wel geen vrienden willen zijn met een dommerd die haar eigen naam niet kan uitspreken" Hij draaide zijn hoofd weer terug naar de poes, die de naam Tinderpaw met zich meedroeg. "Een dommerd? Jij?" Sprak hij licht verbaasd uit. "Tinderpaw, ik weet zeker dat jij niet dom bent." Een koele glimlach verscheen op zijn gezicht. "En iedereen spreekt zijn naam wel eens verkeerd uit, niet?" Hij keek haar met zijn blauwe ogen recht aan. "Het is niet erg hoor." Hij greep kort naar zijn bosje kruiden, en trok deze weer naar hem toe, voordat de wind het met zich mee zou nemen. Dat zou niet zo fijn zijn, als hij met lege handen terug kwam zou Angelvoice zich vast afvragen wat hij die tijd had gedaan. Enkele monsters raasden langs hun door, terwijl zijn zicht op Tinderpaw af en toe verdween door deze wagens. Zijn gezicht vertrok kort door de vieze geur die ze achterlieten; Bàh. Dat mensen daarmee om konden gaan, vieze beesten dat het waren. Hij keek de monsters na, en hoopte licht dat er niet meer kwamen. Hij wou liever de geuren van de clans kunnen ruiken, dan deze vieze lucht.

Het prille ongeloof in zijn stem vrolijkte haar op. De onaangename druk in Tinderpaws onderbuik ontspande zich langzaam.Een trek in haar gezicht klaarde op. "Tinderpaw, ik weet zeker dat jij niet dom bent", stelde hij haar gerust. Een frisse glimlach speelde op zijn lippen. Dapplepaws serene, vrolijke humeur vloeide langzaam over naar haar gedachten. De apprentice voelde onder haar korte haren een warme gloed. "En iedereen spreekt zij naam wel eens verkeerd uit, niet?" Tinderpaw dacht aan de strijdvaardige gespierde warriors en haar mede-apprentices. Ze wist zeker dat de elegante Lilypaw of de stoere Brokenpaw hun namen nooit verkeerd uit zouden spreken, daar waren ze veel te cool voor. "Het is niet erg hoor", stelde Dapplepaw haar gerust. Ze keken elkaar recht aan. Zijn ogen waren ijsblauw en glansden aangenaam, als het ijs in bladkaal op het Sterrenmeer spiegelde. Hun oogcontact verbrak toen de jonge kater naar zijn kruiden greep. De tere kroonbladeren van de bloem schudden wat heen en weer toen Dapplepaw zjin tanden rond hun donkergroene stelen klemde. Zonder enige waarschuwingen denderden een stel monster voor bij. Met een oorverdovend gebulder gleden hun ronde stinkende poten over de zwarte asvaltlaag. De hete, nauwe geur bedorf haar reukvermogen. In de buiken van de monster zag Tinderpaw de omtrekken van iets wat op tweebeners leken. Ze hielden iets in het monster vast, al kon ze niet zien wat. Het laatste ding flitste voorbij. De wolk van bijtend gas dat ze achterlieten schuurde over haar strottenhoofd. Een rochelhoest kwam naar boven. Tinderpaw bewoog haar kopje ongemakkelijk heen en weer, hoestend en schuddend. De stank en verstikking verbijtend sloeg ze haar klauwen uit. Tinderpaw harkte in de losse aarde. Haar ogen voelden gezwollen aan en een warm prikkend gevoel welde op uit haar oogleden. In de door tranen glazige wereld zag ze Dapplepaw die met een van afgunst vertrokken gezicht de monsters na staarde. Aan de blik in zijn diepe ogen merkte ze dat de kater met de zelfde gedachten speelde. "Ze zijn vreselijk hé, die monsters", proestte Tinderpaw, haar stem was hees van de acute hoestbui. "Ze maken steeds meer slachtoffers in mijn clan" Haar stem was donker van de spijt.

[Kort D: ]

Hij keek de poes recht in haar helderbruine ogen aan. Ze voelde zich opeens weer als voorheen na zijn laatste vraag. Zo had hij het niet bedoeld, ze mocht niet denken dat hij door zou vragen en meer te weten wou komen over hun clan. Mede medicine katten mochten heus wel zo tegen elkaar praten. Hij zou het nooit zo gebruiken, en als hij het kon zeggen dan zou hij het haar gewoon beloven. "Euh... Euh... Het gaat goed... denk ik" Stamelde ze. Hij knikte kort, en liet zijn ogen ook van haar af glijden. De zon leek onder te gaan, wat betekende dat hij snel terug moest gaan. "We hebben maar één nieuw nestje" Afwezig knikte hij, zijn blauwe ogen keken naar de hemel, die langzaam van kleur begon te veranderen. "Maar ze zijn kerngezond" "Fantastisch." Zei hij met een glimlach. "Ze zijn echt schattig als ze met elkaar spelen en ze groeien als kool. En het bloesembos ziet er ook geweldig mooi uit." Hij knikte en keek haar terug weer aan. Wat zou ze gedacht hebben toen hij die vraag stelde? Dat achter hem een patrouille stond die hen afluisterden? Hij hoopte van niet. "O nee" Miauwde ze plots geschrokken. Zijn oren gingen snel omhoog staan. Wat was er? "Ik moest voor zonsondergang terug zijn" Hij stond op en knikte naar haar. Dat betekende dat hun gesprek voorbij was. "Tot nog een keer Dapplepaw" "Tot dan." Zijn ogen keken hoe ze zich omdraaide en van hem weg liep. Iets begon te borrelen in zijn buik. Een soort gevoel dat ze vlinders noemden. Hij slikte kort en sloeg met zijn staart. Dat gevoel, mocht hij dat eigenlijk wel hebben?

Plots zag hij dat de poes haar bosje kruiden had laten liggen, hij trok kort met zijn oren. Zou hij dat bosje later aan haar geven? Dan had hij tenminste een excuus om naar haar toe te komen. Hij slikte en keek kort om zich heen. Hij rook geen Skyclan, en geen Windclan. Het zou toch geen probleem zijn dat hij het gewoon even daar weg pakte? Anders zou het toch alleen maar verprutst worden. Je wist maar nooit, misschien waren deze bloemen er morgen niet meer. Hij keek goed uit of er enkele wagens aan kwamen, toen hij zag dat er een groot gat viel rende hij naar de overkant. Daar greep hij het bosje vast en keek weer uit, het gat was nog steeds groot, genoeg ruimte om over te rennen. Hij rende soepel over en legde haar bosje naar de zijne. Hij slaakte kort een zucht en sloot zijn ogen. Morgen zou hij kijken of hij haar kon vinden bij vierboom. Hij tilde de bosjes weer op en rende terug naar zijn kamp. Onderweg legde hij het bosje van tinder weg, zodat hij het morgen kon ophalen.