н-нelp мe! {opeɴ}

_{Mood: Scared -- Company: ... -- Words: 1013}

_{Het was een stille, lange nacht. Ghostkit kon zijn oogjes niet langdurig op elkaar houden. Hij was nieuwsgierig naar al wat buiten was, naar al wat nog zou komen. Slapen zal wel niet lukken vannacht. Hij sloot zijn kleine kittenoogjes opnieuw, maar deze bleven niet lang dicht. Al snel hoorde hij een geluid, een uil waarschijnlijk, en zijn oogjes waren alweer wijdopen gesperd. Dit ging echt niet werken. Ghostkit werkte zich nog een dicht tegen zijn zachte, warme moeder Fluffytail aan. Waar zou zij nu over dromen? Misschijn droomde ze over zijn vader, of misschien wel over hem! Zijn mondhoeken krulden omhoog. Hij hield van zijn mama. Ghostkit dacht even terug aan het moment dat hij uitgleed op het ijs en zijn moeder meteen hulp kwam bieden. Of haar grappige boze stem toen hij alleen het kamp uit was gegaan. Hij draaide zich nog een keer om, bij het horen van een ander eng geluid. Het kleine rode katertje spitste zijn oren, “w-way w-was dat?” fluisterde hij zachtjes. Hij wist dat zijn moeder het niet kon horen, maar hij was te bang om nu harder te gaan praten. Angstig drukte de kitten zich nog dichter tegen zijn moeder aan. Niet snel daarna hoorde hij het geluid weer. Nu werd hij echt bang. Piepend probeerde hij onder het buikje van zijn moeder te kruipen, maar zonder succes. Zijn moeder was te opgekruld om eronder te komen. Helaas zette eigenwijze Ghost zijn proberen voort. Toen hij buiten adem zich eindelijk onder zijn moeder gewurmd had haalde hij opgelucht adem. Hij zat nu veilig. Niets zou zijn moeder ervan weerhouden hem te beschermen. Dat wist hij maar al te goed. Ghostkit sloot zijn ogen weer eventjes, een mislukte poging om in slaap te komen. Maar iedereen die Ghostkit een beetje kende wist dat hij de rest van de nacht niet meer zou slapen. Niet na al dat geluid. Echt niet, straks zou er wat gebeuren terwijl hij slaapt… Brr, alleen al het idee bezorgt hem rillingen. Hij wilde eigenlijk het liefste zijn moeder wakker maken, zodat zij geruststellende woordjes in zijn oor kon fluisteren, of een liedje kon zingen totdat hij sliep. Maar hij wilde haar ook niet storen uit haar slaap. Het was allemaal zo ingewikkeld. Al dat denken berzorgde de kleine rode kitten alleen maar hoofdpijn, die hij helemaal niet wilde. Ghostkit begon zachtjes te neurien, om zichzelf kalm te krijgen. Soms was hij echt een zenuwpees. Misschien hadden ze hem wel Ghostkit genoemd omdat hij overal bang voor was. Klinkt best wel logisch eigelijk, alleen wisten ze dat nog niet toen ik pasgeboren was. Dat kan dus helemaal niet…? Hoe meer hij er over nadacht, hoe sterker zijn hoofdpijn terugkwam. Hij besloot maar weer een hopeloze poging tot slaap te wagen. Hij draaide zich moeilijk om, daarna een zucht latend en zijn ogen sluitend. Eindelijk was hij in dromenland beland. Alsof ze hem niks gunden, duurde ook deze vreugde niet lang. Hij was beland in een nachtmerrie. Een bloedlustige kat kwam achter hem aan. Hij zette wanhopig een poging tot vluchten in, maar de kat kwam steeds dichterbij. Ghostkit rook de geur van dood en verderf, de ergste geur die er maar is. De BloodClangeur. Hij hoestte luid, waardoor hij niet verder kon lopen. Zonder door te hebben dat de kat nog steeds achter hem aanzat, stopte hij. Hij hoestte een paar keer luid. Toen hij weer omhoog keek, schrok hij zich te pletter; hij keek recht in de ogen van de vijandige kat. De geur was heel erg sterk nu, en Ghostkit zou zijn adem niet lang meer in kunnen houden. Het was een volwassen kater, zwart als de nacht, en zeker 5 keer groter dan Ghostkit zelf. “Help!” Een wanhopige piepkreet verliet zijn mond. “Help! Help!” Tranen begonnen te stromen. Dit was zijn einde, zijn dood. Hij zal nooit meer iemand kunnen zien, of horen.. De zwarte kater maakte een snelle beweging naar zijn nekje, toen voelde Ghostkit een pijn, en alles werd wit. Hij knipperde langzaam met zijn ogen. Een felle zon scheen in zijn ogen. Het was maar een droom! Hij was zo vercshrikkelijk bang geweest. Het leek allemaal zo echt. Het kleine rode katertje was doorweekt van het zweet. “Het was maar een d-droom” fluisterde hij zacht huiverend tegne zichzelf. Hij ging rechtof zitten en begon langzaam zijn rode vachtje te likken. Toen hij ongeveer alle plekken gehad had, stond hij zachtjes op en strekte zijn pootjes allemaal een keer. Hij gaapte luid, en liep toen de den uit. Zijn nare droom achter zich latend. Hij nam een sprong en belandde zacht in een hoopje overgebleven sneeuw. Sneeuw! Ghostkit was dol op sneeuw. Hij sprong en draaide rondjes totdat hij erbij neerviel. Maar the game wasn’t over yet! Hij plantte zijn kleine kaakjes in de sneeuw, happend alsof hij het nooitmeer los zou willen laten. Een schijnbeweging en paf! Zijn pootje klapt op de sneeuw. Ookal was dit oude, smeltende sneeuw, het bleef een leuk speelplekje. Hij stond op en wandelde doodnormaal naar een volgende hoopje sneeuw, waar hij vervolgens zijn process opnieuw begon. Happen, springen, rollen, slaan… Hij rolde op zijn rugje en keek naar de helderblauwe lucht. Hij gaf een piepje toen de natte sneeuw in zijn vacht begon te trekken. Ghostkit sprong snel uit het hoopje, waarna hij de natte sneeuwplekken droog begon te likken. Sneeuw was altijd fijn, behalve als het nat was. Hij besloot dan maar languit in het voorjaarszonnetje te gaan liggen. Hij sloot zijn vermoeide ogen eventjes en snoof. Een vreemde geur stroomde zijn neusje binnen. Dit had hij nog nooit eerder geroken. Hij kenden al wel wat geuren, doordat zijn vader en moeder hem hadden verteld wat ze betekenden. Maar deze nieuwe geur beangstigde hem. Hij besloot de geur te volgen. Hij zette een paar stille stapjes in een afgekeken sluiphouding, totdat de schrik hem deed stilstaan. Zijn hart sloeg over. Voor hem stond een slang, een slang die hem makkelijk op zou kunnen eten. Hij deed een paar stapjes achteruit en maakte een zacht piepgeluid. “H-help me! Een s-slang!”}

Ze deed een oogje open en keek slaperig naar haar siblings. Wie was er toch zo druk aan het doen? Haar blik viel op Ghostkit, die zich onder hun moeder probeerde te wurmen. Ze zuchtte zacht en tilde haar kop op. Wat was haar broertje nou aan het doen. Ze wilde eigenlijk niemand wakker maken, dus zei ze ook niks. Toch was ze zelf nou klaarwakker. Geïrriteerd likte ze haar borst, lekker dan. Ze duwde haar kop weer in de vacht van haar buik en deed haar ogen weer dicht, maar ze kon echt niet meer slapen. Dankjewel Ghostkit schoot er door haar kop. Ze wist dat ze het haar broertje eigenlijk niet kwalijk kon nemen, maar ze was gewoon chagrijnig. Ze had er een hekel aan als ze uit haar slaap gerukt werd. Ze werd liever gewoon uit zichzelf wakker, maar dat geluk had ze nou niet. Ze keek naar de opening in de Nursery. Het was nog veel te vroeg, de lucht was nog pikzwart. Ze mopperde zachtjes in zichzelf. Ze moest toch maar weer proberen te slapen. Ze schoof iets dichter naar Fluffytail toe en ging tegen haar zij aan liggen. De warmte van de vacht van haar moeder toverde een glimlach om haar lippen. Ze hoorde Ghostkit niet meer bewegen, dus die was waarschijnlijk ook in slaap gevallen. Dat scheelde weer. Ze rolde zich op als een balletje en gaapte. Ze deed haar groen/gele ogen dicht en doezelde weg. Al schrok ze soms weer wakker, omdat ze niet echt meer in een vaste slaap kon vallen. Toen ze weer wakker schrok, zag ze licht door de ingang sijpelen. Opgelucht stond ze op. Ze keek om haar heen, waar was Ghostkit nou gebleven? Blijkbaar was haar broertje eerder wakker geworden als haar en was naar buiten gegaan. Nieuwsgierig liep ze naar de uitgang van de Nursery. Ze hinkte een beetje, omdat haar poot nog steeds pijn deed. Al was de doorn eruit. Het zou nog wel even gevoelig blijven. Ze stopte even met lopen en tilde haar poot op, die ze schoon likte. Ze moest het goed schoonhouden was haar gezegd, dus dat deed ze dan ook zorgvuldig. Ze was zich namelijk rot geschrokken en ze wilde zo snel mogelijk weer normaal op haar poot kunnen staan. Ze liep weer verder de Nursery uit. Daar zag ze Ghostkit in wat sneeuw happen. Ze grijnsde terwijl ze in zijn richting trippelde, wat langzamer dan dat ze normaal zou kunnen. Ze was bijna bij hem toen hij opeens verder liep. Ze deed haar bek al open om hem te roepen toen ze hem zag verstijven. Wat was daar nou aan de hand? Ze probeerde iets sneller te lopen toen hij opeens riep dat er een slang was. Haar oogjes werden groot terwijl ze zo snel als ze kon naar hem toe liep. Ze zou haar broertje niet in de steek laten als daar een slang was. Ze wist niet of het echt zo was, want hij dacht ook dat Rosepaw een spook was. Alleen dat zou ze snel genoeg merken. Ze stond naast hem stil terwijl ze recht in de ogen van een slang keek. “Aah,” riep ze geschrokken. “Snel Ghostkit weg hier!” riep ze angstig.

_{Mood: Sleepy -- Company: Brainkit, Rosepaw, ... -- Words: 233}

_{Shoot ik had deze per ongeluk verwijderd... Dus ja srry deze post is er niet meer..

Samengevat; Ghostkit ziet de slang, is vertsijf en zo, durft zich niet meer te bewegen, zn hele leven flitst voor hem voorbij, hij valt flauw.}

_{Nog een beetje slaperig liep ze de apprentice den uit, en keek over de open plek. Ze pakte een kleine mollige vogel van de prooistapel, en ging voor de apprentice den zitten. Terwijl ze at keek ze af en toe de open plek op, en zag de kitten, Ghostkit happen naar wat sneeuw. Rosepaw keek weer naar het vogeltje, maar voor ze een hap kon nemen klonk er angstig geschreeuw. “Aah,” ze keek op, het was Brainkit. “Snel Ghostkit weg hier!” Rosepaws blik ging verder naar Ghostkit, die oog en oog stond met een slang. De kleine kitten viel flauw, en Rosepaw rende er op af. Ze wist dat de kitten dacht dat ze een spook was, en dat had haar gekwetst, maar ze kon hem ook niet laten vermoorden door een slang. Ze ging achter de slang in jachthouding staan, en besprong hem. De slang gaf zich niet zomaar over, maar Rosepaw wist hem toch in haar macht te krijgen. Ze zette haar tanden in de nek van slang, die daarna al snel levenloos bleef liggen. Daarna rende ze snel naar Ghostkit toe. "Ghostkit?!" zei ze tegen de kitten, terwijl ze geen idee had wat ze moest doen.}

Ze raakte in paniek toen Ghostkit niet reageerde. Hij leek bijna wel gehypnotiseerd door de slang. Ze keek paniekerig om haar heen. Iemand moest hun helpen. Ze kon geen slang aan. Ze wist niet wat ze moest doen. Een snik verliet haar keel terwijl er tranen achter haar ogen branden. “Ghostkit!” riep ze angstig toen Ghostkit flauwviel. “Wordt wakker,” snikte ze. Ze keek hoopvol om toen ze iemand op hun af hoorde rennen. Het was Rosepaw. Ze keek naar de slang het zou niet lang meer duren voordat dat dier aan zou vallen. Gelukkig was Rosepaw sneller. “Rosepaw,” haar stem trilde terwijl tranen in haar vacht liepen. “Rosepaw, Ghostkit wordt niet wakker. Is hij gebeten. Nee toch? Dat had ik toch gezien?” Ze keek de apprentice angstig aan. Toen duwde ze met haar poot tegen Ghostkit zijn borst. “Ghostkit doe niet zo flauw, doe je ogen open.” Ze keek van Ghostkit naar Rosepaw en weer terug. “Dankjewel Rosepaw,” fluisterde ze zacht. Daarna begon ze weer tegen de borst van Ghostkit aan te duwen. Hij moest zijn ogen open doen. Haar poot deed pijn door deze actie, maar ze voelde het niet eens zo erg. Ze maakte zich alleen maar zorgen om haar jongere broertje.

_{Mood: Sleepy -- Company: Brainkit, Rosepaw, ... -- Words: 335}

_{Alles was zwart voor Ghostkit's ogen. In de verte hoorde hij stemmen, maar hij had geen puf meer om deze te herkennen. Hij zou nu toch doodgaan. Hij was nog maar enkele seconden af van een dodelijke slangenbeet, toen het gesis van de slang opeens ophield. Hij hoorde pootstappen in de verte. Moeizaam probeerde de rode kitten zijn oogjes te openen, maar deze zaten als het ware aan elkaar geplakt. Een stem riep zijn naam "Ghostkit! Word wakker." Het was zijn zusje, paniekend. Ze snikte bijna. Hij hoorde wat pootstappen, verweg van hem. "Rosepaw" zei zijn zusje toen. "Ghostkit?!" het was echt Rosepaw. Overduidelijk. Hij wilde antwoorden, maar uit zijn mondje kwam geen geluid. Hopeloos probeerde hij zijn oogjes opnieuw open te krijgen, maar weer zonder succes. Dit keer hoorde hij zijn zusje, Brainkit, hopeloos proberen hem 'wakker' te maken. Hij was wel wakker, maar hij kon niks, zijn ogen niet open, niet bewegen en niet praten.. Hij hoorde aan zijn zusjes stem dat ze in paniek begon te raken. "Rosepaw, Ghostkit wordt niet wakker. Is hij gebeten. Nee toch? Dat had ik toch gezien?" Ondertussen begon Ghostkit het benauwd te krijgen, en zijn ademhaling werd steeds onregelmatiger. "Ghostkit doe niet zo flauw, doe je ogen open." zij Brainkit. "Dankjewel Rosepaw" fluisterde ze, en duwde met haar poot tegen Ghostkit's borstje. Hij kuchte een paar keer luid, en kreeg toen eindelijk zijn ogen open. Verstijfd van angst keek hij de twee katten aan. Toen keek hij naar achter, waar de dode slang lag. Alleen Rosepaw had deze kunnen vermoorden, aangezien zijn zusje daar niet sterk genoeg voor was. "R-rosepaw, je h-hebt mijn leven g-gered!" stotterde hij langzaam. "S-sorry dat ik je spook noemde... Ik b-ben je eeuwig dankbaar, en-en mijn familie, denk ik o-ook." Hij kuchte nog eens en keek toen beide katten nog een aan. "Rosepaw," Ghostkit ging rechtop zitten en praatte toen weer verder. "Misschien m-moet je maar even iets halen b-bij de medicijnkat, m-misschien heb je slangen-g-gif binnengekregen toen je hem doodde."}

_{"Rosepaw, Ghostkit wordt niet wakker. Is hij gebeten. Nee toch? Dat had ik toch gezien?" Brainkit raakte in paniek. "Nee, hij is vast flauw gevallen van angst of zo." probeerde ze de kitten gerust te stellen. “Ghostkit doe niet zo flauw, doe je ogen open.” zei Brainkit tegen haar broertje. “Dankjewel Rosepaw,” Rosepaw knikte naar Brainkit, ze wist zo snel niet wat ze moest zeggen op dit moment. Brainkit duwde tegen de borst van Ghostkit aan, maar Rosepaw lette daar niet echt op. Opeens hoorde ze gekuch van de kitten, en zijn ogen gingen open. De kitten keek haar en Brainkit angstig aan, en daarna naar de dode slang. "R-rosepaw, je h-hebt mijn leven g-gered!" stotterde Ghostkit. "S-sorry dat ik je spook noemde... Ik b-ben je eeuwig dankbaar, en-en mijn familie, denk ik o-ook." Rosepaw glimlachte naar de kitten. "Ik kon niet blijven zitten en toe kijken hoe je werd vermoord door een slang, toch?" Ghostkit kuchte weer. "Rosepaw," Hij ging rechtop zitten, en praatte daarna verder. "Misschien m-moet je maar even iets halen b-bij de medicijnkat, m-misschien heb je slangen-g-gif binnengekregen toen je hem doodde." Rosepaw keek de kitten aan, hij had gelijk, het was wel een goed idee om nog naar de medicine cat te gaan "Zal ik doen, Ghostkit"}

Ze zuchtte opgelucht toen Rosepaw zei dat hij niet gebeten was, maar flauwgevallen. “Oké,” zei ze iets minder paniekerig als eerst, maar nog steeds gespannen. Waarom werd Ghostkit dan niet wakker. Hij probeerde toch geen grapje uit te halen? Maar dat kon ze zich niet voorstellen, dat zou hij vast niet doen. Ze stopte met duwen toen Ghostkit geluid maakte. “Ghostkit?” zei ze zacht en hoopvol. Ze duwde haar neus in de vacht van zijn borst toen hij zijn ogen open deed. “Gelukkig, je deed eng.” Zei ze nog wat bibberig. Ze knipperde de tranen uit haar ogen en ontspande. Het kwam vast goed met hem, want hij had zijn ogen weer open. Ze haalde haar neus uit zijn vacht toen hij ging zitten. Zij deed hetzelfde waarbij ze meer gewicht op haar linker voorpoot zette, dan op haar rechter, om haar zere poot te kunnen ontlasten. “Ja, echt heel erg bedankt Rosepaw,” bedankte ze de poes nog een keer. “Ik zou echt niet zonder hem kunnen,” ze gaf hem een zacht en plagerig stootje tegen zijn schouder. Zo zacht mogelijk, zodat hij niet weer om zou vallen. Ze knikte toen Ghostkit zei dat Rosepaw even langs Whisperwind moest en Rosepaw zei dat ze dat zou doen. Daarna keek ze Ghostkit weer aan. “Hoe voel je je nu?” vroeg ze nog steeds wat bezorgd. Ze keek even naar de dode slang, er liep een koude rilling over haar rug. Wat hadden die beesten enge ogen en wat maakten ze een vreselijk geluid. Ze hoopte dat ze er nooit meer een tegen hoefde te komen. Snel keek ze naar Ghostkit om het gevoel van haar af te zetten.