Why does it hurts so much? [Flickerkit]

De jonge kitten trippelde de nursery uit. Er lag een vrolijke blik in haar groen/gele ogen. Eigenlijk lag er bijna altijd een vrolijke blik in haar ogen. Ze was speels en ondeugend, maar ze keek op tegen de katten die ouder als haar waren. Ze kon niet wachten om net als hen te jagen en te vechten, dat wilde zij ook kunnen. Alleen ze wist dat ze daar nog lang niet oud genoeg voor was en ook al vond ze dat stom, ze accepteerde het wel. Ze bleef midden in het kamp staan en keek om haar heen. Het was midden op de dag en katten liepen heen en weer. Ze keek daar altijd met veel interesse naar, naar de chaos maar tegelijkertijd zag ze hoe gedisciplineerd alles was. Dat vond ze maar knap, daarom wilde ze dat ook kunnen. Ze was leergierig en slim, waardoor ze nog al snel in de problemen kwam. Ze deed dingen die ze eigenlijk niet had moeten doen, of ze streek iemand tegen de haren in. Dat was allemaal niet haar bedoeling, maar zo zat ze nou eenmaal in elkaar. Ze was nog te jong om echt goed te beseffen, hoe erg je iemand kon kwetsen. Toch had iedereen het haar altijd weer vergeven, al had ze ook dat niet door. Ze vond iedereen in de clan aardig, dus waarom zou ze zich daar ook druk over maken? Er speelde een vrolijk glimlachje om haar lippen terwijl ze weer begon te lopen. Ze liep een rondje door het kamp, waarbij ze naar iedereen glimlachte als ze haar kant op keken. Ze bleef echter staan toen opeens een scherpe pijn door haar poot trok. Geschrokken piepte ze. Door de pijn zakte ze door haar poten en viel ze op haar zij. Met een geschrokken blik in haar ogen keek ze naar haar poot, waar wat bloed uitliep. In haar poot stak een doorn, die toevallig in het kamp terecht gekomen was en zich in haar voetkussentje geboord had. “Mama!” schreeuwde ze angstig. “Papa!” Het deed nog steeds pijn en ze had nog nooit pijn gevoeld. Net als ze nog nooit bloed gezien had, niet zo, dat beangstigde haar. Er stonden tranen in haar ogen, van de pijn, maar ook van angst. “Help!” ze piepte nog eens. Ze wist dat iemand haar vast al gehoord had, maar ze wilde nou alleen maar haar ouders. Ze was bang en dan wilde ze altijd haar ouders, alleen ze wist niet of die in de buurt waren.

[Flickerkit]

_{Opgerold lag de jonge witte kitten in haar nestje. Ze maakte zachte stuip bewegingen met haar linker voor poot terwijl ze op haar rug lag tussen haar siblings en haar moeder. Een luide piep maakte haar wakker uit haar slaap. Flickerkit trok geïrriteerd met haar oren, wat was dit nou weer. Flickerkit hees zich overeind en op dat moment hoorde ze een angstige mama kreet en een papa kreet. Flickerkit vernauwde haar ogen. Die stem herkende ze als de stem van haar zusje Brainkit. Wel brains had ze niet. Ze trippelde er op af en toen zag ze haar zusje in tranen en een angstige blik. Ze hees haar poot op en deed de over haar oor heen. "Waarom zit jij zo te piepen?" Vroeg ze op een lome toon terwijl ze ging zitten en haar pluizige witte staart over haar poten legde. Ze keek haar zusie afwachtend aan op haar reactie. Flickerkit was de jongste van het nestje, maar soms had ze het gevoel dat ze wel al snel de meest volwassene werd. Maar Flickerkit zelf was soms ook gewoon saai, maar spelen deed ze zeker heel graag, enkel haatte ze gepiep om d'r heen. Ze waren skyclan katten, geen mietjes.}

Ze schrok op toen ze de stem van haar zusje hoorde. Er lag een angstige blik in haar ogen terwijl ze haar aan keek. “Mijn poot,” zei ze zacht. “Waar zijn papa en mama?” ze keek zoekend om haar heen. Ze voelde hoe er bloed uit haar poot lekte. “Het doet zo’n pijn,” snikte ze. De doorn zat diep in haar poot en zorgde voor een kloppende pijn. Ze durfde niet op te staan, maar draaide zich zo dat Flickerkit haar poot goed kon zien. “Er zit iets in mijn poot,” tranen liepen in haar vacht en haar stem trilde. “Het moet eruit,” ze trilde inmiddels over haar hele lijfje, door de pijn en de angst. Ze was bang dat ze straks nooit meer kon lopen en wat was het eigenlijk wat in haar poot stak? Wilde iemand haar pijn doen of was het een ongeluk? “Flickerkit,” ze zocht troost bij haar zusje door haar neus in de vacht van Flickerkit haar borst te duwen.

Brainkit leek echt pijn te hebben en angstig te zijn. En stiekem voelde ze toch wel medelijden voor haar zus. “Mijn poot,” miauwde Brainkit zacht. Flickerkit vernauwde haar ogen maar luisterde veder. “Waar zijn papa en mama?” Vroeg Brainkit. Flickerkit haalde haar schouders op, "Dat weet ik niet," murmelde ze terwijl ze dichter naar haar zusje toe liep. “Het doet zo’n pijn,” snikte haar zusje. Flickerkit kneep haar ogen samen. "Wat is er dan?" Vroeg ze een tikkeltje bezorgd terwijl haar pluizige staartje heen en weer zwaaide. “Er zit iets in mijn poot,” beantwoordde Brainkit haar vraag. "Laat het dan zien," miauwde ze terwijl er een beetje stress in haar stem lag. Wat moest ze hier mee? Ze was geen medicine cat, en ook geen volwassen warrior die overal een oplossing op wist. Brainkit draaide zich zo dat Flickerkit nu wel haar poot kon zien. Een flinke doorn stak in het pootje van Brainkit, en het zag er gewoon misselijkmakend uit. "Auwch," murmelde ze terwijl haar maag zich omdraaide als het ware. “Het moet eruit,” piepte Brainkit. "J-ja," slikte ze. “Flickerkit,” Haar zusje zocht troost bij haar door zich tegen haar aan te drukken. Flickerkit drukte haar kopje in haar nekje. "Eehh... Ik weet niet wat we moeten doen..." murmelde ze. "Ja... die ... die doorn in je poot... die moet er uit getrokken worden..." slikte ze een tikkeltje nerveus. Wat moest ze hier nou toch mee?

Ze ontspande iets meer toen Flickerkit haar kopje tegen haar aan legde. Haar zusje was tenminste bij haar, dan kwam alles vast wel weer goed. Flickerkit was altijd zo rustig en ze vertrouwde haar. Natuurlijk vertrouwde ze haar, het was haar zusje. Iemand waar ze heel veel om gaf. Ze keek op toen Flickerkit zei dat ze niet wist wat ze moesten doen. “Ik ook niet,” piepte ze nerveus. Het deed nog steeds heel veel pijn, maar ze gaf geen krimp meer. Ze wist dat dat toch geen zin had en door de paniek voelde ze het alleen maar meer. Nou ze iets ontspande, ontspande ze ook haar poot en werd de pijn ietsje minder. Ze knikte en keek naar haar poot toen Flickerkit zei dat die doorn eruit moest. “Ja,” zei ze zacht. “Moet ik naar Whisperwind?” haar stem trilde licht. De angst begon langzaam weer de overhand te nemen. Ze werd bang van het bloed wat uit haar poot drupte. “Whisperwind weet wel hoe dat moet,” vervolgde ze gespannen. “Wil jij mij er heen brengen Flickerkit?” ze keek haar zusje weer aan.

Onderwerp: Re: Why does it hurts so much? [Flickerkit]