Finish the job. [Stondeath]

Eén dag geleden... Het was een zonnige morgen, en de dauw die nog op de grassprietjes lagen, en de velden grijs kleurde, droogde snel op. De kater Stonedeath was vermoeid, en lag op zijn zij in het vochtige gras. Hij dacht na. Er was één iemand die hij miste uit Fianti. Vogeltjes hadden echter fluisterd dat hij gedood was door de leiders, en de meeste katten rauwden nog steeds om zijn verlies. Maar Stonedeath was niet dood, ookal leek zijn naam dat wel te zeggen. De kater was levendiger dan hij ooit geweest was, en het ging alsmaar beter. Sommige dingen zouden niet meer genezen, dat wist hij, maar het maakte niet uit. Toch voelde Stonedeath zich een beetje ongelukkig een eenzaam. Hij was blij eindelijk vrij te zijn, maar hij bleef alleen... De kater stond op, en schudde de druppels van zijn vacht. Hiermee probeerde hij ook het ongelukkige gevoel weg te schudden. Die middag lag hij van een warm zonnetje en een wolkeloze lucht te genieten. Hij knaagde aan de botjes van een klein konijn. Er zat weinig vlees meer aan, maar de kater was het nog niet opgemerkt. De wind begon onheilspellend te waaien. Het voelde kil aan, ongemakkelijk. Stonedeath wist dat dit niet goed was, en sprong overeind, en zo ook uit zijn gedachten. Iets in zijn hoofd schreeuwde dat hij zo snel moest verstoppen als hij kon. Stonedeath wist dat deze signalen slim en meestal goed waren, dus zocht hij zo snel mogelijk een goede verstopplek. Hij vond een diepe snee in een wilg, en sprong erin. De schaduw slokte hem op. Niet veel langer nadat hij zich verstopt had, zag hij grotere, gespierde katten over het veld slenteren. Ze waren doordrenkt met een geur die Stonedeath liet huiveren. De kater bleef lang in de spleet zitten, veel langer dan nodig was. De zon begon te zakken, en haar vuurrode vlammen kleurde de lucht roze en goud. De kater kwam voorzichtig uit de wilg, en keek rond. Geen teken van andere katten. Hij was weer alleen... De kater ging vroeg slapen, en werd de volgende ochtend ook weer vroeg wakker. Hij voelde weer dat onheilspellende gevoel, en hoorde hetzelfde stemmetje als de vorige dag schreeuwen zich te verbergen. Weer volgde Stonedeath zijn raad op, en hij kroop tussen twee ingezakte stenen. Weer kwamen er een paar enorme katers langs, en dit keer veel dichterbij. 'Dit is zinloos, Wildstone! We vinden dat waardeloze ding toch niet!' hoorde Stonedeath een van de katers zeggen. 'Bek dicht, Seatongue! We moeten hem vinden,' gromde een andere kat, die de naam Wildstone met zich mee droeg. Stonedeath kende deze twee katers. Hij wist wie ze waren, en was als de dood voor hun sterke kaken en lange nagels. Hij trilde licht, en wachtte tot de twee katers weg waren. Daarna kwam hij uit zijn schuilplaats. Ze wisten dus dat hij hier was.. Misschien moest hij maar niet meer naar de zilvere keeltjes van vogels luisteren... Hij viel op. Te veel, en nu moest hij dus voorzichtiger gaan doen, en ze weglokken uit dit prettige gebied, met haar clans en prooien en geheimzinnige legendes. Hij vond het leuk hier, en hij zou hier niet weggaan! In de ochtendgloren van de volgende dag, haastte Stonedeath zich over een groot veld. Hier was hij kwetsbaar en opvallend, dus moest hij wegkomen. In de verte zag hij wat bomen, en hij besloot daarheen te gaan. Dit gebied rook heel sterk naar een geur die blijkbaar de roedelgeur was. Stonedeath had twee keer roedelkatten ontmoet, en hij wist niet dat dit de derde keer zou worden, uit dezelfde clan nog wel. 'Wie is daar?' vroeg een kille stem. Stonedeath merkte dat hij behoorlijk humeurig was, en voor hij het doorhad, sprong hij over een klein struikje. 'Poeh, iemand hier heeft niet zo'n goed humeur,' zei hij, en hij staarde de kattin aan met zijn lege, zwarte ogen. Sommige katten vonden het ongemakkelijk als hij hem aankeek, en meestal vond hij het vervelend dat ze geen oogcontact wilde maken, maar nu deed hij het expres, en vond hij het nog best grappig...