Sundown (~Open~)

Mr. Oswald Tips trippelde naar de keuken. Het was etenstijd. Terwijl Mrs Pendle zijn eten op het schoteltje legde, probeerde Mr. Tips te ruiken wat het vandaag was. Hm, iets met vis, dat was wel zeker. Hij herkende ook de geur van room en toen hij nog eens snoof ontdekte hij dat de vis zalm was. Toen Beth het schoteltje op de grond zette werd zijn vermoeden bevestigd: zalmpaté met room. Mr. Tips snorde en gaf de tweebeen een kopje, waarop zij hem een aai over zijn kop gaf. Daarna liep de kater naar zijn eten en smulde van de zalmpaté. Het was weer heerlijk, zoals gewoonlijk. Beth Pendle kocht geen voer uit blik. Ze kocht de duurste ingrediënten en maakte het eten zelf klaar. Mr. Tips had het geluk dat Beth een voortreffelijke kokkin was. Elke ochtend en avond werd hem weer een zorgvuldig bereide maaltijd voorgezet en altijd at hij er met veel smaak van. Zalmpaté met room was één van zijn favoriete gerechten, al hield hij ook veel van haar kwartelvleugeltjes in saus en gemengde rundschotel.

Na het eten besloot Mr. Tips naar buiten te gaan. De lucht was helder en begon oranje te kleuren door de ondergaande zon. Het was al best laat in Nieuwblad, dus de temperatuur zou buiten nog aangenaam zijn. Mr. Tips stapte door zijn kattenluik (natuurlijk niet zo'n goedkoop plastic geval, maar een prachtig deurtje van hout, versierd met ambachtelijk houtsnijwerk) en kwam in de tuin. Hij snoof de geur van de bloemen in de tuin op en wandelde met stevige passen naar het groengeverfde tuinhek. Hij sprong sierlijk op een paaltje van het hek en krulde zijn staart om zijn delicate witte pootjes. Genietend sloot hij zijn ogen half en liet zich door de zonnestralen verwarmen. Zijn zwarte vacht glansde in het oranje licht van de avondschemer en Mr. Tips voelde zich simpelweg gelukkig. Hij bedacht weer eens hoe goed hij het had getroffen om bij het vriendelijke echtpaar Pendle terecht te komen. Hij genoot er zoveel luxe en aandacht! Dat was een voordeel van oude baasjes: ze zijn niet steeds weg. Maar er zat ook een nog veel groter nadeel aan... Zuchtend dacht Mr. Tips aan de lieve Oswald Pendle, zijn overleden huis- en naamgenoot. Hij miste hem nog steeds. Het opgekruld op zijn schoot liggen, het geaaid worden door zijn ruwe, rimpelige handen, zijn stem, als hij zacht tegen zijn huisdier praatte... Mr. Tips zuchtte opnieuw. Hij wist dat Beth haar echtgenoot ook nog steeds erg miste. Hij zag de opkomende tranen in haar ogen als ze naar zijn foto keek, of naar de hoge hoed in vensterbank, zelfs al probeerde ze ze te onderdrukken. Hij hoorde haar soms 's avonds huilen, als ze geen nachtkus kreeg, of 's morgens, als ze ontwaakte uit een droom waarin hij nog leefde, maar ontdekte dat hij niet naast haar lag in het grote bed. Als Mr. Tips haar verdriet bemerkte ging hij altijd naar haar toe, gaf haar troostende kopjes tegen haar betraande wang en liet zich door haar trillende handen aaien. Dan kalmeerde ze na een tijdje weer, vermande zichzelf en ging ontbijt maken voor haar en haar kat.

Mr. Tips keek rond. De straat was verlaten, maar hij rook de geur van een pijp, wat betekende dat de buurman van twee huizen verderop in de tuin zat. De lucht was intussen helder oranje en in het oosten werd de lucht al het donkerblauw van de nacht. De sterren waren nog niet te zien, daar was het nog te licht voor. Wel sprongen de straatlantaarns aan. Toen Mr. Tips opnieuw naar de straat keek, zag hij dat deze nu niet meer verlaten was. Er kwam een kat aan lopen...

Twee grote mosgroene ogen keken over de grijze straat, wat ook wel bekend stond als het Donderpad, vanaf de zijkant, veilig en wel. Een monster scheurde voorbij en de kleine kijkster deinsde even achteruit. Ze bleef even verschrikt staan, maar kwam toch weer vlug naar voren, ze was erg nieuwsgierig. Tijdens haar vlucht van het monster vandaan, zag ze een tweebener in zitten. Had het monster die gevangen genomen? Opgegeten? Nee, de tweebener zag er wel gelukkig uit, hoe wel dat bij die wezens soms moeilijk te zien was. Had zij, het was een vrouwtjes-tweebener, soms het monster getemd? Konden tweebeners dat dan? Daar moest ze achter komen, zonder erbij na te denken, sprong ze op het grijze weg dek en liep in de richting van waar het monster naar toe was gegaan.

Desire was al vlak bij de tweebenerplaats, dus het was een korte wandeling voor de kleine kitten. Ze was gewend om lange afstanden te leggen, dat deed ze al heel lang. Ze was een echter zwerver. Jammer genoeg zonder moeder. Maar daar was ze aan gewend geraakt, ze miste haar moeder nauwelijks meer. Waar ze wel weer spijt van had...Maar ze kon moeilijk elke nacht rouwen. Desire was gewoon zo... De kleine poes liep nu op een wat hogere gelegen straat achtig iets, wat ietsje smaller was en keek haar ogen uit bij het zien van de tweebeennesten. Dit was de eerste keer dat ze hier kwam, ze wist zelf niet precies waarom? Ze moest hier echt eerder zijn geweest! Dat ze deze wondere schoonheid pas nu mocht ontdekken. Tweebeners konden monsters temmen en prachtige nesten maken. Goed, ze was nu echt fan van tweebeners aan het worden. Ze hoorde er verschrikkelijke verhalen over, maar misschien viel dat nog wel mee. Misschien vielen ze helemaal niet tegen. Er was nu trouwens maar een enkele tweebener, het was donker geworden. Gelukkig kon Desire nog wel wat zien in de nacht en liep ze een andere straat in. Daar was ze niet alleen meer.

Lichten floepte aan en even schrok de kleine, tot ze begreep dat er niks aan de hand was. Maar waar ze wel van schrok, was een schaduw, van een andere kat. Help! Nee, wacht! Misschien is hij niet gevaarlijk. Desire had ooit begrepen dat katten die bij tweebeners woonden, poesipoezen, vaak meevielen. De kleine ging naar hem toe, en ging voor hem zitten, ''Hoi?'' vroeg ze wat verlegen.

De kat die aan kwam lopen was een kitten. Een jonge poes met een grijze tabby vacht en toen ze dichterbij kwam zag Mr. Tips dat haar ogen mosgroen waren. Haar vacht zag er goed verzorgd uit, daar zorgden alle katten wel voor, maar hij zag dat haar haren niet door tweebenen geborsteld werden, waardoor hij de indruk kreeg dat ze geen tweebenen had die haar verzorgden. Dit moest een rogue zijn. Of een elitekat, kwam er in Oswald Tips' hoofd op, schijn kan bedriegen. Hij kende de elite wel. Hij had wel eens katten van hen ontmoet, en dat waren nooit plezierige ontmoetingen. Gelukkig was hij er altijd ongeschonden afgekomen door zijn huis in te gaan. In zijn tuin was hij ook al veilig wanneer Beth daar bezig was. Mr. Tips gaf niet graag toe dat hij bang van de elite werd, maar hij vreesde hun bloeddorstigheid, al liet hij dat natuurlijk niet aan hen merken. Ze voeden zich met angst, ze zijn niet als normale katten, dacht hij, ze zijn niet eens katten, ze zijn monsters.

Ondanks dat je niet altijd op uiterlijk af kon gaan, geloofde Mr. Tips niet dat deze kitten een elitekat was. Ze kwam bij het tuinhek zitten en keek naar hem omhoog. ''Hoi?'' vroeg ze wat verlegen. Nee, dit kon niet zo'n monster zijn. Ze had zelfs goede manieren. 'Good evening, youngster,' zei Mr. Tips vriendlijk. De kitten leek hem een aardig persoon, in ieder geval niet zo respectloos als sommigen van haar leeftijdsgenoten tegenwoordig. Dezer dagen hadden jongeren nog geen respect voor oudere katten. Zij zagen ouderen meer als zwakke bejaarden dan als ervaren katten, die vaak nog behoorlijk goed ter been waren, zoals Mr. Tips zelf was.

Mr. Tips sprong sierlijk op de grond en belandde netjes op vier pootjes naast de kitten. Jongeren moesten beleefd zijn tegen ouderen, maar ouderen mochten ook wel eens iets terug doen. Aangezien deze kitten tot nu toe niet onbeleefd was geweest, leek het Mr. Tips niet gepast op een hogere plaats te zitten dan de kleine. Als volwassene kwam hij sowieso al boven haar uit.

'Good evening, youngster,' zei de oude zwarte kater, Desire voelde haar wangen warm worden en was blij dat katten haar op hun wangen hadden en niet echt kon blozen. Ze keek met haar mosgroene ogen de oude kater aan, die verlicht werd door het licht van zo gekke paal. Hij had felle gele ogen, die een bepaalde wijsheid uitstraalde. Zijn hele uiterlijk deed dat trouwens, maar je moest nooit meteen op het uiterlijk afgaan. En dar had ze al een keer ervaring mee gehad, een akelige. Het was haar schuld dat haar ouders dood waren. Haar stomme schuld. Terwijl ze nog de wijste van het nest was. Ze schaamde zich er nog altijd voor en dacht er liever niet aan.

De kat sprong naast haar op de met steen bekleedde grond en toornde nu ietsje minder boven haar uit. Desire ging rechtop staan en keek hem aan, ''Ik ben Desire en hoe heet u?'' vroeg ze uitermate vriendelijk en beleefd aan hem.Boven hun scheen de maan, hij was fel deze avond en nacht en ondanks het licht van de straatlantaarns , kon Desire hem goed zien. ''Waarom hebben we een maan?'' het floepte eruit voordat ze er zin in had, maar toch keek de jonge grijze tabby kitten naar de kater. Haar ogen fonkelde nieuwsgierig in het licht van de maan en een straatlantaarn. De stilte in de verre omtrek maakte haar wat nerveus en ze hoopte dat hij vlug zal antwoorden. Misschien wist zo oude poesiepoes het wel, die hoorde veel van hun baasjes en misschien wisten die het antwoord wel...

''Ik ben Desire en hoe heet u?'' vroeg de kitten beleefd. Kijk, dat zijn nou echte manieren, dacht Mr. Tips, had iedere kat die maar. 'Ik ben Tips, Oswald Tips,' antwoordde hij. Tegen een onbeleefde kat zou hij 'Mr Tips' gezegd hebben, maar bij Desire leek het hem beter om ook zijn voornaam te zeggen. ''Waarom hebben we een maan?'' vroeg Desire opeens. Mr. Tips keek omhoog, naar de maan die net was opgekomen. Het oranje licht had plaats gemaakt voor het zilverwitte schijnsel van het hemellichaam. Mr. Tips groef in zijn geheugen. Hij wist zeker dat Oswald er eens over had verteld, over de maan en de sterren. 'De maan,' begon Mr. Tips uiteindelijk, 'is een bol, net zoals onze planeet. Onze planeet heeft een soort aantrekkingskracht, waardoor we niet de lucht in vliegen, maar op de grond blijven staan. Nu, die kracht werkt ook op die grote bol daarboven, en daardoor zweeft hij rondjes om de aarde.' Hij hoopte dat zijn uitleg een beetje duidelijk was.
Hij keek naar de mosgroene ogen van Desire. Hij meende zich vaag te herinneren dat zijn moeder groene ogen had, maar hij wist het niet zeker. Hij had haar maar enkele weken gekend. Hij richtte weer op de zwartblauwe hemel. De felste sterren waren zichtbaar, maar de anderen waren zwak genoeg om door het licht van de straatlantaarns heen te schijnen. Hij had eens gehoord dat er katten waren die geloofden dat elke ster de ziel van een kat was. Mr. Tips geloofde er niet in, maar hij vond het een mooie gedachte. Hij wist de waarheid echter: dat sterren niet meer waren dan reusachtige vuurbollen. Dat was ook iets wat Oswald hem had verteld.

(Da,s vlug!)

'Ik ben Tips, Oswald Tips,' had de kater geantwoord op haar eerste vraag, ''Oké, Mister Tips'' Mister Tips moest echter even nadenken over haar tweede vraag en even was Desire bang dat hij het niet zal weten, ze keek omhoog, naar de prachtige maan en schrok wat, toen Mister Tips antwoord gaf, 'De maan,' begon Mr. Tips , Desire keek weer naar hem en luisterde goed, 'is een bol, net zoals onze planeet. Onze planeet heeft een soort aantrekkingskracht, waardoor we niet de lucht in vliegen, maar op de grond blijven staan. Nu, die kracht werkt ook op die grote bol daarboven, en daardoor zweeft hij rondjes om de aarde.' Desire luisterde met een open mond naar de wijze kater, hoe wist hij dat? Van de tweebeners? Het was geweldig om eindelijk een keer een goed en duidelijk antwoord te krijgen. Met fonkelde ogen keek ze vol bewondering naar de oude wijze kater. '''Geweldig!'' riep ze uit, ze liep naar hem toe en ging naast hem zitten, kijkend naar de vele sterren boven hun, een monster scheurde voorbij, maar zelfs dat kon de jonge kitten niks schelen. Ze was niet alleen, dit was een van haar beste nachten ooit. ''U bent de wijste kat die ook ben tegen gekomen'' fluisterde ze zachtjes tegen Mister Tips. Uit haar bewondering gaf ze hem een vriendschappelijk kopje. Mister Tips was haar held! Zij zal zijn volgster zijn! ''Een oude zwaluw weet meer dan een jonge wijze uil'' prevelde Desire, ze had hem net bedacht. Mr.Tips was de oude zwaluw en zij was de uil. En ja, ze vond zich zelf wel wijs. Maar Mr.Tips was ouder en het leek alsof hij veel had gehoord en misschien ook wel gezien, net als een Zwaluw op trektocht. Dat was de betekenis ervan.

(Kort)

Mr. Tips glimlachte toen hij Desires ogen zag fonkelen. ''Geweldig!'' riep de kitten uit en ze kwam naast hem zitten. Mr. Tips' vacht woei op toen er een monster voorbij raasde. Hij wist hoe die dingen echt heetten: geen monsters, maar auto's en hij wist ook dat de grote gevaartes niet leefden, zoals veel katten dachten. ''U bent de wijste kat die ook ben tegen gekomen," fluisterde de jonge Desire zacht. ''Een oude zwaluw weet meer dan een jonge wijze uil'' Mr. Tips kende het spreekwoord niet, en aangezien hij heel veel kende, nam hij aan dat ze het zelf had bedacht, maar hij begreep wel wat ze bedoelde. Hij vond het een goed spreekwoord en hij was het er wel mee eens dat ze zichzelf hiermee een jonge wijze uil noemde. Hijzelf was dus de zwaluw. Hij keek Desire aan met zijn glimmende gouden ogen en miauwde: 'Dat is een erg mooi spreekwoord, Desire. Ik geloof dat jij hem zojuist hebt bedacht?' Hij wist het niet zeker, maar hij dacht het wel en als het niet zo was, dan kon hij het als compliment gebruiken. 'Desire, weet je wat jouw naam betekend?' vervolgde hij na een korte stilte. Mr. en Mrs Pendle praatten vaak Engels, dus hij kende de taal behoorlijk goed. Hij vroeg zich af of de kitten de betekenis van haar naam zou kennen. Het zou hem niet verbazen als ze het wel wist, het was immers haar eigen naam, maar het kon best dat ze er geen weet van had.

'Dat is een erg mooi spreekwoord, Desire. Ik geloof dat jij hem zojuist hebt bedacht?' Desire voelde zich warm worden en keek naar haar poten, ''Ja...Ik hou van dingen bedenken'' mompelde de poes verlegen. Een intense geluk golfde intussen door haar aderen heen, Mr.Tips vond mooi. De slimste kat ter wereld. 'Desire, weet je wat jouw naam betekend?' klonk er opeens, de grijze poes keek op en keek de zwarte kater aan. ''Verlangen'' fluisterde de poes zachtjes, haar ogen stonden opeens triest en tranen zwelde langzaam op. ''Ik ben de oudste van mijn nest. Mijn moeder verlangde erg naar ons en noemde me daarom zo.'' ze dacht liever niet aan haar ouders en Siblings. ''Ze zijn... dood en pa ken ik niet. Alleen Carlos leeft nog. De jongste. Mam was even met de andere drie op jacht en ze kwamen niet meer terug. Carlos en ik gingen opzoeken en vonden ze dood. Twee vossen hadden ze gedood'' ze zuchtte en hield even pauze, de tranen gleden over haar behaarde wangen, ''Carlos schrok zo erg dat hij niet meer hier wou leven. Hij vertrok een week later en ik heb niks mee van hem vernomen'' het was er uit. Haar Story was verteld. Ze keek de zwarte kater triest aan, ''Ik was drie maanden en nu ben ik vijf maanden. Ik ben er nog steeds niet echt aangewend'' fluisterde de poes. Opeens hoorde ze iets achter haar, geschrokken keek ze om, een tweebener stapte naar buiten en keek om zich heen. ''Kom dan'' het was een vrouwenstem. Het klonk oud, net zoals bij een kat. ''Ik heb iets lekkers'' vervolgde de vrouw en keek hun kant op, ''Mr.Tips? Ben jij daar?'' vroeg ze. Desire keek verbaasd naar Mr.Tips. ''Is dat uw baasje?'' fluisterde ze. ''Ik ben wat dom geweest en heb wat melk geknoeid'' vervolgde de oude tweebener weer. Melk! Desire voelde het water in haar mond lopen, even als de tranen in haar ogen. Melk kwam van haar moeder. Maar wat hadden ze hier voor melk? Desire durfde er niet naar toe. Nieuwsgierig keek ze naar de oude vrouw.

''Verlangen'' fluisterde Desire zacht. ''Ik ben de oudste van mijn nest. Mijn moeder verlangde erg naar ons en noemde me daarom zo. Ze zijn... dood en pa ken ik niet. Alleen Carlos leeft nog. De jongste. Mam was even met de andere drie op jacht en ze kwamen niet meer terug. Carlos en ik gingen opzoeken en vonden ze dood. Twee vossen hadden ze gedood'' ze zuchtte en hield even pauze, de tranen gleden over haar behaarde wangen, ''Carlos schrok zo erg dat hij niet meer hier wou leven. Hij vertrok een week later en ik heb niks mee van hem vernomen'' Mr. Tips keek de kitten medelijdend aan. Hij had zijn familie ook maar kort gekend en had weinig herinneringen aan ze, maar hij was ze tenminste niet op zo'n manier verloren. ''Ik was drie maanden en nu ben ik vijf maanden. Ik ben er nog steeds niet echt aangewend'' zei Desire. Mr. Tips gaf haar een vriendelijk likje over haar oor.

Hij hoorde opeens hoe de deur van zijn huis open ging. Hij draaide zich om en zag Beth naar buiten stappen. Hij spinde. ''Kom dan, ik heb iets lekkers,'' zei Mrs Pendle. ''Mr.Tips? Ben jij daar? Ik ben wat dom geweest en heb wat melk geknoeid.'' Mr. Tips glimlachte en stond op. 'Ja, ze is mijn baasje, maar ik noem haar liever een vriendin,' zei hij tegen de kitten. 'Kom, dan kun jij ook wat melk drinken.' Hij sprong van het hek af en liep naar Beth. Deze gaf hem een aai over zijn kop en zei: 'Daar ben je. Kom maar.' Toen zag ze Desire. 'Hé, heb je een vriendin meegebracht? Het is toch geen dochter van je?' vroeg ze glimlachend. Het zou zomaar kunnen, Mr. Tips was niet gecastreerd. Het was echter niet zo. Mr. Tips had nog nooit een bos- of straatkat als partner gehad. Er was alleen in zijn jonge jaren wel eens met hem gefokt. Hij was dan geen volbloed, het raskattenbloed stroomde door zijn aderen en mensen die niet genoeg geld hadden voor een volle raskat waren vaak blij met kittens van gemengd ras. Zeker als ze zo'n mooie vader hadden.

Mr. Tips trippelde naar binnen door de openstaande deur. Hij draaide zich even om naar Desire en wenkte haar met zijn staart. 'Beth vindt het geen probleem als je ook binnen komt. Wel je pootjes wassen, zodat je onze vloer niet modderig maakt.' Hij liep naar de keuken. Daar lag een plasje melk op de grond. Mr. Tips wachtte op Desire voor hij ervan dronk en vroeg zich af of ze het lekker zou vinden. Katten zonder mensen kregen alleen als kleine kittens melk.

'Kom, dan kun jij ook wat melk drinken.' de uitnodiging klonk als muziek in haar oren, maar de angst voor de tweebener hield de grijze tabby poes tegen, met haar grote mosgroene ogen bekeek ze het levende gevaarte. Meteen snapte ze waarom ze tweebeners werden genoemd. Haar achterpoten war dikker en groter dan haar voorpoten, blijkbaar heette die achterpoten dan benen. En de voorpoten? Hoe zouden die heten? Ook benen of? 'Hé, heb je een vriendin meegebracht? Het is toch geen dochter van je?'zei de tweebener opeens, Desire keek omhoog, recht in het oude gezicht van de vrouw. Geen vacht en een gek iets wat vast de neus was, maar zachte en vriendelijk ogen. De vrouw zal Desire waarschijnlijk niet zo goed kunnen zien(, tweebeners waren geen nachtdieren, dat wist Desire wel), het licht wat van uit het tweebener,s nest kwam, reikte niet tot aan de jonge kitten. Mr.Tips trippelde door de ingang naar binnen, hij draaide zich nog even om en wenkte Desire met zijn pkzwarte staart, 'Beth vindt het geen probleem als je ook binnen komt. Wel je pootjes wassen, zodat je onze vloer niet modderig maakt.' Beth, zo heette de tweebener dus. Een vloer was waarschijnlijk een soort van grond Even bleef de poes twijfelend staan, maar als Mr.Tips is verdwenen en ze alleen nog maar met Beth is, schiet de poes naar binnen. ''Mr.Tips! Wacht op mij!'' schreeuwt de poes, 'Wel je pootjes wassen, zodat je onze vloer niet modderig maakt.' klinkt Mr.Tips's stem in haar kop, de kitten remde abrupt en likte ongeduldig en slordig al de vier haar pootjes, daarna rent ze weer verder. Waar ze op rende was het glad en voelde gek aan, recht, niet hobbelig zoals ze gewend is van de zanderige gronden. Al vlug vond ze de zwarte kater weer, hij liep net een van die gekke afgezonderde nesten in. Desire vloog hem achterna en gleed uit, *Baf*, de kleine kitten kwam tegen de nestwand, (de muur) aan en bleef daar even versuft liggen. Het ging niet hard maar ze schrok wel. Toen stond ze op en liep naar Mr.Tips. Voor hem lag een witte plas melk. Het melk leek wel op de melk van haar moeder, echter was die van haar moeder wat dikker geweest en ook iets donkere van kleur. Desire rook aan het witte spul en likte er voorzichtig in. Lekker, maar anders dan ze van haar herinnering aan haar moedermelk was gewend. Maar toch dronk de kitten even gulzig door, voordat ze haar kopje weer omhoog dit, het melk drupte van haar kinnetje en wat beschamend likte ze het er vlug van af. Op dat moment kwam Beth naar binnen stappen. ''Ha. Onze gast'' Desire begreep dat de vrouw met 'gast' haar bedoelde. De vrouw kwam voorzichtig op haar af, maar toch deinste de kitten naar achteren. De grote handen van de tweebener kwamen gevaarlijk dicht in haar buurt en Desire wou een haal geven, maar bedacht zich. Mr.Tips werd toch ook vriendelijk behandelt? Waarom zou Beth dan haar kwaad willen doen? Desire richtte haar kopje richting de hand en rook voorzichtig aan de hand. Een vreemde gemengde geur van fruit en oudheid en iets wat ze niet kon plaatsen, kwam haar tegen moet. Het rook sterk, maar wel lekker ergens. Opeens voelde ze iets zwaars over haar rug glijden, ze werd geaaid. Het voelde fijn aan en Desire gaf een kopje aan de arm. De vrouw grinnikte even en greep haar op. Daar schrok Desire wel van, de grond verdween onder haar pootjes en een gek gevoel in haar buik ontstond. De vrouw hield de poes goed tegen zich aan en ondersteunde haar. Desire bleef zitten, gedwee, terwijl ze van de grootte hoogte de 'keuken' rond keek. Wat hadden mensen toch bijzondere spullen...''Mmm. Je mag al buiten komen, op de leeftijd die jij waarschijnlijk hebt. Maar je vacht is niet goed verzorgd en je bent mager. Volgens mij ben jij een zwerver'' zei de vrouw opeens, Desire keek omhoog, voor hoever dat mocht lukken en keek recht in de oude ogen van Beth. '''Mag ik weer los?'' mauwde ze, ze vergat echter dat tweebeners katten niet begrepen. Vlug maakte ze het duidelijk, door zich een beetje van de vrouw af te drukken en die begreep het. Ze zette Desire weer neer op de vloer en die liep meteen naar Mr.Tips. ''Mmm. Je moet eerst even een naam hebben. We kunnen moeilijk steeds 'kitten' tegen je zeggen. Het is nu laat, blijf maar even binnen, morgen zien we wel verder'' vertelde de vrouw en ze dacht na over een naam. ''Je bent nog een kitten, maar Miss hoort wel bij jou. Miss.Rinks. Miss.Rinks, dat is dan je achternaam. Mevrouw Rinks. Nu nog een voornaam, iets wat bij je past'' de vrouw dacht na, ''Iets deftigs en met een mooie betekenis'' mompelde ze. ''Wat dacht je van Linda? Nee, dat is niks'' ''Wacht! Ik weet iets wat een naam is in de ene taal , maar ook iets betekend in een andere taal. 'Desire'. Verlangen. Ik zie verlangen in jou ogen, al weet ik niet waarnaar. Desire, dat is je nieuwe naam'' Desire's hart maakte een sprongetje van blijdschap en verbazing. Dat was haar echte naam! Cool! Miss.Rinks. Deftig. Opeens voelde de kitten hoe moe ze was, ze gaapte en keek naar Mr.Tips. ''Meneer, weet u of ik hier ergens kan slapen'' vroeg ze aan hem, haar vragende ogen keken hem moe en verlangend aan. Als Carlos wist dat ze bij een kittypet in zo tweebeners nest zat...Ha, Desire zou zijn gezicht wel eens willen zien. Hoewel ze dat al eventjes wou.

Mr. Tips keek glimlachend op toen Desire al glijdend en tegen muren aanbotsend de keuken binnenkwam. Samen begonnen ze van de melk te drinken. Mr. Tips zag dat Desire een flinke melkbaard kreeg. Zelf bleef hij perfect schoon. Beth kwam de keuken in. Ze tilde Desire op. ''Mmm. Je mag al buiten komen, op de leeftijd die jij waarschijnlijk hebt. Maar je vacht is niet goed verzorgd en je bent mager. Volgens mij ben jij een zwerver'' zei ze. '''Mag ik weer los?'' vroeg Desire. 'Ze verstaat je niet,' zei Mr. Tips. Desire maakte het op een andere manier duidelijk en Mrs Pendle zette haar neer. Daarna begon de oude vrouw na te denken over een naam. Mocht de kitten vaker langs komen, dan zou het wel handig zijn om haar een naam te kunnen geven. Uiteindelijk werd het Miss Desire Rinks. Wat een toeval dat ze Desire Desire noemde!

'Miss Rinks' gaapte en keek Mr. Tips aan. ''Meneer, weet u of ik hier ergens kan slapen'' vroeg ze aan hem. 'Natuurlijk, kom maar mee,' antwoordde Oswald Tips. Hij beende de keuken uit en kwam de woonkamer in. Zijn blik bleef even hangen op de grote leunstoel van zijn naamgenoot, Oswald Pendle. Dat was de plaats waar hij gewoonlijk sliep, maar hij wilde niet dat vreemde katten daar op lagen. Er hing nog Oswaldgeur omheen, heel lichtjes, gevangen in de stof, die was versierd met geborduurde krullen, bloemen en bladeren. In de zijkanten van de houten armleunigen waren meer planten en krullen gekerfd en de poten van de stoel waren ook een soort krullen. Oswald had vaak in die stoel gezeten. Doordat hij er zo vaak zat was het het enige voorwerp in de woonkamer waar zijn geur nog aan hing. Er was wel een andere kamer die nog naar hem rook: zijn werkkamer. Daar zat hij ook vaak. Hij schreef dingen, gedichten, dacht Mr. Tips, en hij tekende. Mr. Pendle kon goed tekenen. Hij was er de dag voor hij overleed nog geweest. Hij was, ondanks dat zijn handen toen veel trilden, begonnen aan een tekening. Die tekening lag nu nog half af op zijn bureau. Mr. Tips en Mrs Pendle wisten niet wat hij had getekend. Ze waren sinds die dag niet meer in de kamer geweest. Alles lag er nog zoals hij het er had achtergelaten. Het leek alsof hij gewoon weer de volgende ochtend verder zou gaan met de tekening. Ware het niet dat er een stoflaag van meerdere jaren overheen lag. Beth en Mr. Tips waren niet in de kamer geweest. De deur ervan stond op een kier en ze wierpen vaak een blik naar binnen, maar nooit zetten ze een voet of poot over de drempel. De kamer was heilig. Mr. Tips vroeg zich af of Beth wel wist wat hij had getekend. Zij keek er van bovenaf op, dus kon ze het waarschijnlijk wel zien. Ze had er echter nooit iets over gezegd tegen haar kat en hij kon het haar niet vragen.

De twee katten liepen verder, richting de open haard. Voor de haard lagen altijd een paar kussens, zodat Mr. Tips daar warm kon liggen in bladkaal. Gewoonlijk sliep hij er zelden, behalve als de herinneringen aan Oswald Pendle in zijn leunstoel teveel voor hem werden, maar in bladkaal lag hij er overdag en 's avonds vaak, als het haardvuur brandde, het hout knetterde en de gloed van de oranje vlammen de kater verwarmde. Mr. Tips hield niet van kou. In bladkaal kostte het zijn oude, door de kou stijve spieren veel tijd om op te warmen en dan nog waren ze niet zo soepel als in de andere seizoenen. Ondanks het luxe en overvloedige eten dat hij kreeg, was Mr. Tips alles behalve dik en drong de kou dwars door hem heen. Dat was niet alleen oncomfortabel, maar ook licht beangstigend. Het voelde alsof, met de kou, de dood zich in zijn botten nestelde, zijn tijd afwachtend.

''Hier kunnen we slapen,'' zei Mr. Tips tegen Desire. Zelf koos hij een bordeaurood, fluwelen kussen uit, met eveneens rode kwastjes aan de hoeken. Hij wees een donkergroen kussen aan voor Desire, dat dezelfde kleur had als haar ogen en aan de randen versierd was met een soort wijnranken, geborduurd in gouddraad. ''Ga liggen,'' zei Mr. Tips vriendelijk. ''Morgen zul je weer naar je eigen nest moeten, maar deze nacht kun je hier blijven slapen.''