You're just sad.. Can i help you ? [L I T T L E P A W ]

Met zachte, schuifelende stappen schreed Swiftheart vooruit in het ThunderClan kamp. De klamme warmte van de dag greep haar bij de keel. Ookal was de lucht met grijze wolken gevuld, warm was het wel. Te warm, vond Swiftheart. Haar ogen stonden wat wazig door de stoffige grond die opwaaide bij haar stappen. Een zwakke lichtstraal brak door de wolken door, maar was ook weer snel verdwenen. Op de een of andere manier hing er een onprettige sfeer in het kamp, ook al wist ze niet waarom. Bij elke stap die ze zette spande ze haar spieren aan. Alle katten waren stil ik het kamp, iedereen liep zonder ook maar één woord te zeggen voorbij. Het was Nieuwblad en mooie, groene bladeren verschenen aan de bomen. Ondanks het weer ging de natuur verder. Hier en daar pikte Swiftheart geuren op van een bosmuis of een klein konijntje, maar op dit moment negeerde ze die. Plotseling hield ze halt en probeerde haar ogen scherp te zetten. Daar, ik het midden, daar was iets.. Goed kon ze het niet zin, dus gebruikte ze een van haar andere zintuigen. Ze snoof de geur van een ThunderClan kat op. Ze bleef op gepaste afstand en bleef even toekijken. Dit deed ze wel vaker, om goed te observeren wat deze kat van plan is. Ze lag in het midden van de open plek, bedroefd met haar hoofd omlaag gedrukt tussen haar voorbenen.

Wan't to help, whats up ?
You're sad, i know it.
Can i help you ?

Normaal zal ze nooit zich met andere zaken of problemen bemoeien, maar deze situatie deed haar laten denken. Ze kon deze leerling toch niet zo laten liggen ? Toen ze een besluit had genomen en zich voort bewoog in de richting van de leerling, nam ze zachte stappen. Ze wilde de leerling niet laten schrikken, dus leunde ze met haar volle gewicht op haar flanken zodat ze bijna niet te horen was. Muisstil kwam ze aan bij de poes. Ongeveer 3 stappen van haar verwijdert hield ze halt. De leerling zat nog steeds met haar kop tussen haar poten. Met een vriendelijke maar doordringende stem begon Swiftheart; 'Hallo, ik ben Swiftheart. Niet zo verdrietig zijn. Wat is er ?' begon ze. Ze wist zich niet zo goed een houding te geven maar probeerde zich zo rustig mogelijk te gedragen. Ze wilde de kleine poes voor haar niet afschrikken. Toen zette ze de laatste paar stappen zodat ze naast haar kwam te staan. Rustgevend gaf ze een kopje aan de leerling die voor haar lag.

Don't be scared, i wi'll be there for you.
Let me help, don't worry.
Just trust me, everything wi'll fall on his place.

[& Littlepaw]

Littlepaw

De helderblauwe ogen van Littlepaw hadden hun vrolijke glans verloren. Ze staarden dof en afwezig voor zich uit, overschaduwt door sombere gedachten. Haar lichaam voelde zwaar en verstijfd aan. Ze had de hele nacht gewaakt over het lichaam van Winterstorm en deze ochtend bedroefd moeten toezien hoe ze haar lichaam hadden weggevoerd. Nooit meer zou de mooie witte poes bij de rand van haar nest staan om haar te waken voor een training. Winterstorm was weg, voorgoed. De kleine apprentice snikte zachtjes en verborg haar kop dieper weg in het zachte mos van haar nest. Hoe uitgeput ze ook was, ze leek de slaap maar niet te kunnen vatten. Steeds weer moest ze met een steek van verdriet beseffen dat ze geen mentor meer had. Ze zou weer een nieuwe toegewezen krijgen op de volgende ceremonie, maar dat gaf haar geen troost. Ze wilde geen nieuwe mentor, ze wilde Winterstorm! Met hangende staart duwde Littlepaw zich overeind en sjokte ze de apprentice den uit, op weg naar de prooistapel. De clan had haar vandaag met rust gelaten, zonder haar met leerlingtaken op te zadelen. Ze had haar rust hard nodig, was haar geadviseerd. Waarom? dacht Littlepaw bitter, het helpt me niet over het verdriet te komen. Natuurlijk niet, hoe kon ze haar mentor zo snel vergeten? Halverwege het kamp hield Littlepaw halt en besefte ze dat ze geen honger had. Ze plofte neer op de grond, met een beetje een radeloze indruk. Clankatten liepen haar voorbij en lieten meelevende blikken op haar vallen. Met een zucht liet ze haar kop tussen haar voorpoten zakken en voelde ze hoe de klamme warmte zich om haar lichaam sloot.

Vanuit haar ooghoeken nam ze een witte gestalte waar, en kort leek ze uit gewoonte te verwachten dat dit Winterstorm zou zijn. De stem die haar oren bereikte was echter van een hele andere poes afwezig. Met hangende oren keek Littlepaw op. Normaal zou ze het tegendeel willen bewijzen door zich optimistisch gedragen, maar vandaag leek ze zelfs daar geen zin meer in te hebben. Waarom ze zo verdrietig was? Was dat niet duidelijk? Littlepaw wist zich niet zo goed een houding te geven tegenover de warrior en ze keek Swiftheart een beetje zijlings aan. "Ik heb gister m'n mentor verloren," mompelde ze zacht. "Wat moet ik nu?" De vraag was tevens voor haarzelf bedoeld en haar stem trilde zachtjes bij het uitspreken ervan. Toen Swiftheart met haar kop langs de hare streek, liet de aanraking haar een beetje kalmeren. Ze trok haar mondhoek lichtjes omhoog en keek de poes dankbaar aan.

De kleine poes voor haar had een verdrietige trilling in haar stem. Ze zag dat haar oog lens troebel was geworden van de tranen. Ze had medeleven met deze kleine kat. De woorden die daarop volgden, dreunden als pijnlijke steken in Swifthearts oren. Dat zo'n jonge kat, die nog een heel leven voor zich had, zoveel verdriet kon hebben.. Daar stond ze even bij stil. Ze zag hoeveel moeite het Littlepaw deed om deze woorden uit te spreken. Om haar medeleven aan te tonen bukte ze wat en ging voor Littlepaw liggen, als een teken dat ze luisterde. Ze maakte haar bewegingen traag, zodat ze de stilte niet verbrak. Zo gingen er een paar seconden voorbij. Zelf wist Swiftheart ook niet wat ze moest zeggen, maar toch begon ze met rustige stem; 'Je mentor ?' Ze probeerde ook haar verdriet te onderdrukken. Ze kon dat niet laten zien aan de leerling voor haar, want het ging tenslotte om haar. 'Wat moet ik nu ?' had Littlepaw met een wanhopige stem gevraagd. Radeloos stond Swiftheart weer op. Ze liep een paar stappen naar Littlepaw, en duwde met haar poot haar een beetje omhoog. Ze moedigde de leerling aan om op te staan, zo kon ze niet blijven liggen.

What hurts the most ?
That's the story of dead.
Can i answere ? No, noboby can.
That's the never ending story of live.

Swiftheart dacht na. Na over alles wat hier gebeurt was. Ze deed zoveel mogelijk haar best om Littlepaw op te vrolijken. Met een vriendelijke stem ging ze verder; 'Misschien, als dat je helpt, kan ik je een tijdje training geven ? Tijdelijk, totdat je een nieuwe mentor krijgt.' Ze keek met een veelbetekende uitdrukking in de richting van Littlepaw. Dat zal wel wat kunnen zijn. Dan kan ze tenminste even haar verdriet vergeten, dacht Swiftheart. Ondertussen was de wind iets harder gaan waaien, zodat er een koele bries door de witte haren van Swiftheart ging. De licht groene bladeren aan de bomen begonnen met de wind mee te dansen en maakten een ritselend geluid. In dit geval erg rustgevend. Vogels die verstopt zaten in de hoge bomen, begonnen hun lied te fluiten. Alsof er niks aan de hand was. Swiftheart hief haar kop in de richting van het geluid. Ze luisteren naar de hoge klanken die door het kamp galmden.

Birds can fly, but even cry.
Deep inside the heart, you can hear it.
Just listen close.