|| Augh, this hurts a lot.

Zijn ouders hadden hem mee genomen uit het kamp. Ze hadden gezegd tegen hem en zijn zusje dat ze weg gingen van de clan. Dat het daar te gevaarlijk voor hen was. Met gebogen hoofd liep hij naast zijn zusje, en tussen zijn ouders in. Waarom moesten ze op zo'n jonge leeftijd al weg gaan? Waarom nu? Nu hij net vrienden had gekregen. Zijn pluizige haren stonden overeind, er hing een nare sfeer hier. Zijn moeder en vader spraken niet met elkaar, en het enige wat hij voelde was zijn zusje naast hem. Zijn blauwe ogen keken kort in die van haar, waarna hij snel weer naar voren keek. Plots klonk er een luid geschreeuw, een pluizig rood met wit beest sprong voor hen en ontblootte diens tanden. Zijn ouders schrokken en ontblootten meteen hun tanden. 'Rainkit, Candlekit, ga terug naar het kamp.' Zeiden ze, verbaasd keek hij op. Maar voordat hij kon vragen waarom werd hij al weg geduwd door zijn vader die beschermend voor hen ging staan. Het rode beest viel zijn vader aan, die een strijdkreet liet horen. Hij trok zijn zusje mee, en keek nog even om. Hij zag hoe het rode wezen zijn vader en moeder pijn deed. Hij keek weer voor zich, zijn ogen groot van de schrik. Snel rende hij voor zijn zusje uit. Zijn blauwe ogen angstig vooruit gericht, zijn oren luisterden naar de geluiden achter hem. Het gekrijs van zijn ouders, het gegrom van het wezen, en alle andere geluiden van het gevecht. De geur van het kamp drong eindelijk tot hem door, ze bleken niet ver weg te zijn van het kamp. Hij wou schreeuwen, maar alle angst blokkeerde alles wat hij wou zeggen. Zijn vacht kleefde aan zijn huid van het angstzweet. Pijnscheuten gingen door hem heen toen hij het kamp binnen liep. Hijgend viel hij neer op de grond. 'C-candlekit?' Vroeg hij nog even, maar hij kon haar antwoord niet meer horen, want alles werd donker voor zijn ogen.

De witte kater schoot wakker, zijn blauwe ogen groot van de schrik. Hij voelde een rilling over zijn rug heen gaan. Hij had gezworen om er niet meer aan te denken, maar dat lieten zijn dromen niet toe. Hij had een hekel om er aan te denken, de manier waarop zijn ouders gestorven waren. Het liefst zou hij het willen vergeten. Hij stond op en gaf zijn vacht een paar snelle likjes. Hij zou even wat te eten gaan halen, dan zou hij zich misschien wat beter voelen. Stilletjes liep hij de den uit, hij wou zijn zusje Candlekit namelijk niet wakker maken. Behalve als ze natuurlijk al wakker was, hij had er niet echt op gelet. Zijn witte pootjes trippelden over de aarde van het kamp. Zijn blauwe ogen gericht op de prooistapel. Hij pakte een vet muisje eruit. Rustig nam hij enkele happen ervan, het bloed van het dier was al afgekoeld. Hij hield niet zo van al dat afgekoelde vlees, hij wou het het liefst warm eten. Hij at het diertje rustig op, en nam zich er de tijd voor om zich even te wassen. Waarna hij nieuwsgierig het pad naar de leider-den omhoog liep. Hij was er al een keer geweest, toen vroeg hij of hij apprentice mocht worden. Maar Brokenstar had niets erover gezegd. Hij bromde kort in zichzelf en keek naar de ingang. Toen hij zich wou omdraaien raakte hij zijn balans echter weg en viel van de rand van de richel af. Hij kwam met zijn hoofd op de grond terecht en alles werd plots geheel zwart; Hij raakte bewusteloos.

Laatst aangepast door Rainkit op za 30 jun 2012 - 15:53; in totaal 1 keer bewerkt

De nacht was gevallen toen Grayclaw er net op uit ging om te jagen. De nacht was koud, afgezien dat het Newleaf was geworden. Eigenlijk miste hij de sneeuw onder zijn poten, het koelde hem af na een lange jacht en je kon makkelijk je geur mankeren. Hij kwam aan bij het kleine meer. Even snel dronk hij wat vers water dat de dag ervoor uit de lucht was gevallen. Aan de overkant zag je een dode vis drijven tegen de oever. De grijze kat snoof zijn adem uit en liep rustig verder, alsof hij niks had gezien. Krekels waren de overheersende geluiden van vannacht. Hun geluid kwam door elk gefladder van de vogels heen. Niet dat alleen, het maakte de kater gek. Hij sprong wat random stukken in het hoge gras om hun monden te snoeren. Het hield even, maar al snel kwam het irritante geluid terug. Gelukkig werd hij afgeleid door een wild konijn die zijn wintervacht nog niet verloren had. Een makkelijke prooi voor een Shadowclan kat. Een grijze flits ging voorbij, het gevolg was een kleine piep van het konijn en het kraken van botten. De krekels waren eindelijk gestopt met herrie maken. De gene die nu klonk was het konijn zelf niet, maar zijn kleine botten die werden vermorzeld onder zijn sterke klauwen en tanden. Hij genoot van het geluid wat kwam van de botten en het scheurende vlees. hij had schijt aan de Warrior code. Het sloeg eigenlijk nergens op, eerst de clan voeden, maar jijzelf bent ook deel van de clan. Sommige stukken spuugde hij op de grond. Stil ging hij verder met lopen, een plas bloed bleef achter.

Terug in het kamp was de zon al een klein beetje zichtbaar over de bomen en alles wat in de weg zat. Zonder te reageren op katten die hem begroette liep hij rechtstreeks op de Warrior Den af. Grayclaw liet zichzelf neerploffen op zijn Nest die net verschoond was. Met poten over elkaar legde hij zijn kop neer en sloot zijn ogen. Even was het stil in zijn hoofd. Hij dacht na over zijn dood. Hoe zou hij doodgaan? Zal hij naar Starclan gaan? Nee dat wilde hij niet, niet naar doetjesland. Dark Forest klonk interessant, maar wat stond daar te wachten? Dat zal wel, je ziet het wel als je er komt. Grayclaw viel eindelijk in slaap. Opeens hoorde hij iets zacht, iets dat ronde. Hij reageerde er niet op, in gedachte dat het gewoon een stomme sul is die gevallen was. Maar dat was waar, maar het kwam wel zijn kant op. Een ook ging op een keerte zitten te gleuren, maar het enige wat hij zag was een witte bol dat tegen hem aanbotste. Meteen sprong de gespierde kater op en snauwde naar het witte bolletje. Maar het was een kitten, dat hield hem niet tegen van schelden. 'Jij onozele muizenkeutel! Dat heet oppassen jij lelijk misvormd ding!' Hij keek met vloeiende ogen naar de kitten, maar die leek niet te reageren. Even was het stil in de den. Grayclaw ontspande zichzelf een beetje om na te denken. Met een harde tik raakte hij met zijn witte poot het gezicht van de kit aan. 'Hey! wakker worden jij.' Hij moest zijn gesnauw inhouden zodat niemand iets zou merken, nogmaals duwde hij met zijn poot tegen het hoofd van de kitten aan, kijkend of hij wakker zou worden. 'Sh*t. Als iemand hier achter komt, ben ik de l*l!.'

Zo aardig genoeg :3

Het voelde alsof hij in een bodemloze put was gevallen. Duister, en het gevoel dat hij elk moment tegen de grond aan zou knallen. Het duistere, en slechte gevoel kwelde hem. Hij wou weer terug naar de wereld waar hij in hoorde, bij zijn clan, bij zijn zusje. De eeuwige, duistere val veranderde in een donker bos. Met een knal kwam hij tegen de grond op, meteen voelde hij alle pijnscheuten door zijn lijf trekken. Zijn barstende hoofdpijn, de brandende pijn aan zijn poten. Het donkere woud leek niet op het gebied van shadowclan, althans, dat dacht hij. Hij was er namelijk nog nooit geweest. In de struiken zag hij ogen, ze staarden allemaal naar hem, en leken steeds dichterbij te komen. Hun gegrauw, hij gesis, alle angstaanjagende geluiden die ze maakten. Ze gaven hem rillingen, dit hele gebied gaf hem rillingen. Een massief gebouwde kat sprong op hem af, en landde precies voor hem. De kater tilde zijn poot op, en haalde uit naar hem.

Maar net voordat hij werd geraakt werd hij gewekt door een por, die hij aanzag als de slag in zijn 'dromen'. Geheel in trans sprong hij razendsnel omhoog, hij zag hoe de mond van de kater bewoog, maar hij hoorde hem niet praten. Zo diep in trans was hij. Hij zette zijn haren omhoog, en boog zijn rug. Zo hard als hij kon siste hij, sissend van angst. Hij legde zijn oren in zijn nek, zijn ogen stonden glazig en afwezig terwijl hij uithaalde naar de veel oudere kater. Hij had dan nog hele kleine nagels, dus kon hij geen enkele wonden verrichten. Plots veranderden zijn glazige ogen terug in blauwe levendige poelen. Hij schrok toen het tot hem doordrong hoe hij stond. Hij legde zijn haren weer plat, en zakte in elkaar. 'S-sorry.. Meneer.' Stamelde hij zacht uit, zijn blauwe ogen keken hem angstig aan. Wat zou deze stevig gebouwde kater doen? Na zijn aanval, die hij helemaal niet wou doen. Hij schrok gewoon, dat was alles. Maar zou deze kater dat begrijpen? Of niet?

- Je hoeft niet aardig te zijn {: -

Onderwerp: Re: || Augh, this hurts a lot.