Red roses and white butterflys

[B U T T E R B E L L]

Hij opende zijn groene ogen, niet eens vermoeid van de vroege zonnestralen die op zijn vacht schenen. Heerlijk. Zijn bek opende zich in een gaap en hij voelde die kleine traantjes opwellen die er altijd waren. Zijn korte vacht zorgde ervoor dat de haren niet echt in de klit kwamen, wat handig was, maar zorgde ook niet echt voor warmte. Daarom kroop hij meestal ergens in het midden, waar de warmte naartoe getrokken werd. Nog wat slaapdronken rekte hij zich uit en begroef even zijn poten in de zachte aarde. Newleaf. Het seizoen waarin iedere kat zich veilig voelde. Meer prooi, kittens en natuurlijk de liefde die opbloeide tussen de bloemenperken. Een zoete glimlach bedekte zijn gelaat en hij zocht de Den af in het zachte licht. Butterbell. Ze waren nog maar vrienden, maar wie weet kon dit meer worden. Liefde. Hij schudde lichtjes zijn kop en dacht wat helderder na. Butterbell deed alles voor haar Clan, ze zou nooit met zo'n luie kat als hij willen gaan. Maar hij kon het toch nog wel proberen? Hij stapte over uitstekende ledematen en kwam bij de poes aan. Haar licht rossige vacht zeer herkenbaar. "Meet me at the Waterfall," Fluisterde hij in haar oor en gaf een likje over haar kop. Misschien was vandaag de dag dat hij uit de 'vriendenzone' kwam.

Eenmaal aangekomen bij de waterval plofte hij neer op het groene gras en bekeek zijn omgeving. Een koel briesje streek door zijn vacht en koelde de plekken af die steeds weer verder bestraald door de zon. Het offerde elkaar op. Blizzardstorm zag hoe de waterval kleine druppeltjes op het gras liet spetteren en het begin van een kleine rivier vormde. Alles om hem heen was vredig. Om hem heen staken allerlei kleurrijke bloemen op uit de grond, alleen trokken de rode zijn aandacht. De kleur deed hem herinneren aan Butterbell. Een kleine witte vlinder vloog door zijn zicht en plaatste zich op de bloem waar hij naar had gekeken. Zijn vleugels dunner dan een grassprietje en zo teder als een kitten. Een slag van zijn poot en de vlinder was er geweest, maar Blizzardstorm doodde niet onnodig. In een gevecht zou hij dit ook niet gaan doen, iedereen verdiende een leven. Hoe slecht je deze ook behandeld. Vredig keek hij toe hoe de vlinder weer de lucht in trok en verdween tussen de andere bloemen. Wanneer zou ze komen, zou ze eigenlijk wel opdagen?

-Kort..

Het zachte briesje bleef maar doorgaan en liet de bloemen dansen. Kleine korreltjes stuifmeel werden meegedragen en vielen neer op een andere bloem. Vlinders fladderden heen en weer en landden dan weer op een bloem. Het leven was soms dan toch zo rustig. Maar als het altijd zo was, waarom was er dan verdriet? Blizzard keek kalm uit over de waterval en hoorde het geruis van het water. Hij richtte zijn blik in de richting van het kamp en zag tot zijn genoegen een bekende vriend. Ze was gekomen. De kater bleef liggen, maar draaide zich op zijn rug met zijn pootjes half omhoog gestoken. Zo hadden ze elkaar voor het eerst ontmoet, maar dan in het bos. Toen hadden ze nog niet zoveel gemeen, hij was lui en zij trainde twee Apprentices. Maar toen hijzelf zijn eigen nichtje kreeg aangewezen nam hij de verantwoordelijkheid op zich. "Ook goede morgen." Een bloemetje werd voor hem neergelegd en hij voelde de blik van Butter op hem worden gericht. Hij knikte en draaide zich weer om. Hij ging zitten en keek naar zijn vriendin. "Goedemorgen," Hij knikte naar de poes en trippelde naar haar toe. Hij gaf haar een likje over haar wang. "En wat wil jij gaan doen vandaag? Zwemmen of vriendschappelijk jagen? Uw keuze." Hij glimlachte en sprong speels achteruit. Alles was mogelijk voor hen, zolang ze elkaar maar hadden..

Blizzard hoorde het gegrinnik van Butterbell en zijn glimlach werd groter. Haar neus werd tegen zijn wang geduwd en net toen hij zijn poot vriendschappelijk tegen haar aan wilde duwen, sprong ze al weg. “Je bent altijd te snel voor me.” Zei hij liefdevol en ging weer recht zitten. De bloemen om hem heen drukte zachtjes tegen hem aan, alsof ze hem naar Butter toe wilden duwen. "Well.." Zei ze terwijl Butter hem recht aankeek. Even bleef het stil, maar toen schudde Butter haar kopje even heen en weer en stapte weg. Voor een kleine seconde dacht Blizzard dat ze weg ging en voelde toen een vreselijk gevoel in zijn borst ontstaan. Maar toen hij haar prachtige stem weer hoorde verdween het weer. Wat was dat toch? Betekende deze poes dan zoveel voor hem? "Ik zou zeggen zwemmen. Maar dat licht aan wat jij wil." Haar glimlach werd breder en hij volgde haar voorbeeld. Hij haalde licht zijn schouders op. "We zouden ook gewoon wat kunnen blijven kletsen." De poes ging weer zitten en krulde haar staart om haar poten. Blizzard stond op en trippelde naar haar toe. ”Goed, waar wil jij het over hebben dan? Jouw mooie vacht of jouw mooie ogen?” Zijn glimlach werd weer eens wat breder en hij wachtte op een antwoord van Butter.

-Me too x’D