Feel like a want to be inside of you

+ Strawfur, anyone else
When the sun goes down
As long as I'm gonna be around you

When the sun goes down..!

Er was een dag voorbij gegaan na de namen ceremonie en na Honeypaw’s uitval tegen haar nieuwe mentor, Lostvoice, en haar trainingsmaatje Applepaw. Haar hemelsblauwe ogen stonden vol verdriet en waren dof van de mentale stress. Haar vacht was niet langer glimmend, maar levenloos en dof. Opgekruld lag ze met haar ogen wijd open te staren naar de bovenkant van het hol waar ze in lag. De andere leerlingen lagen om haar heen in een diepe slaap, zich niet bewust van de enige aanwezige geest op dit moment. Geluidloos rolde de calico kitten op haar buik en stond op. Ze liep zonder enige moeite te doen om voorzichtig te zijn zo over andere leerlingen heen die woedend wakker schrokken. Ze negeerde hun boze woorden en sprong naar buiten. Ze keek de opening rond en zette toen koers naar de kampuitgang. Lostvoice kon naar StarClan lopen! Ze ging zelf lekker al kijken .. ze had zo lang gewacht .. Ze glipte langs de katten voor de uitgang heen en rende in de richting van een willekeurige richting. Ze rende een hele tijd en kwam langs een stroom, een klein bos, een rivier en zelfs langs hooglanden? Ze stopte uiteindelijk haar tour bij een waterval. Ze staarde gefascineerd naar beneden en miauwde luid. Het echode maar je kon het bijna niet horen door het bulderende geluid van de waterval. Ze keek omhoog naar de hemel die al bijna helemaal verlicht was, enkele sterren stonden nog trouw aan de hemel. Twee heldere trokken haar aandacht. Het deed haar denken aan Crookedstar en Dreamheart. En toen brak ze. Honeypaw viel neer op haar buikje, haar voorpoten over de rand van het ravijn en ze begon te snikken, met hevige uithalen. Stomme Clan! Stomme katten! Stomme Applepaw! Stomme Lostvoice! Stomme Stormstar! Stomme vogels! Stom leven! Ze snikte luid en begroef haar gezicht in haar voorpootjes en snikte nog luider. Waarom overkwam haar dit nu weer? Waarom!?

Musicpaw schreef:

Strawfur stond al vroeg in de morgen op, en had nu pas door dat hij in een boom had geslapen. Bijna viel hij eruit, maar met zijn klauwen trok hij zichzelf nog omhoog in de boom. Hij klom een tak omlaag en sprong toen boos uit de boom. 'Stomme boom.' Strawfur vond alles stom, ds logisch dat hij dit zei. Boos liep hij verder. Normaal hoor je nooit zijn gestamp door de kussentjes onder zijn voeten, maar hij was wel heel boos. 'Ben je eindelijk verliefd, haat diegene je waar je verliefd op bent. Is dat niet stom ?' Zei hij tegen zijnzelf, maar gelukkig was het niet te verstaan aangezien hij het maar uit mormelde. Iedereen die hem groette liep hij boos voorbij, zoals altijd. 'LAAT MIJ !' Schreeuwde de kater elke keer. 'Dat mensen het niet snappen, als een kater even alleen wil zijn.' Drong er elke keer door zijn hoofd heen. Blijkbaar vond iedereen het raar dat hij altijd boos was, maar hij had nou ook niet ect het perfecte leven. Toen hij op een kale plek was schreeuwde hij het uit. 'IS ER DAN NIEMAND DIE ME BEGRIJPT ?' Riep hij luid. Boos rende hij waar hij altijd naartoe ging,de waterval. Hij noemde het De stomme waterval Daar schreeuwt hij namelijk alle stomme dingen die in zijn leven voorkomen uit. Onderaan de waterval ging hij zitten. Zijn oren spitse even, hij dacht dat hij gemiauw hoorde. 'Dat kan niet, niemand kent deze waterval.' Teminste, dat dacht hij. Waarom had hij ineens geen kracht om het uit te schreeuwen ? Ineens lukte het wel. 'STOM LEVEN !' Hoorde je luid over de waterval, wat raar was, aangezien meestal als hij schreeuwt de waterval het bederfd.