A shadow is growing [-Linepaw-en betrapper-]

_{Goed gezind stapte Mintpaw de al stevig gebouwde kater de apprentice den uit. Hij kneep z'n ogen dicht tegen het zocnlicht dat flikkerde aan de lucht. Twee pluizebollen aan z'n linkerkant lagen vredig te ravotten toen hij voorbij trippelde. 'Ik ben Hollystar en jij ben Brokenstar!' Gilde het licht cyperse poesje van plezier terwijl ze wild op haar broertje sprong. Ze sloeg met haar ingetrokken poot tegen de zwart kitten zijn kop en sprong op het diertje zijn rug. 'Neej ik ben Stormstar!' Gilde het zwarte geval terug. Grijnzend staarde Mint toe hoe de kleine kits speelde. En dit moest de toekomst van de Clan voorstellen? Hij besloot snel ze even vechtraining te geven, misschien dat het er dan wat meer op trok. Fier stapte hij op de pluisjes af en stak z'n kop in de lucht. 'Moet ik het je leren?'Vroeg hij zachtjes aan het zwarte katertje. Met grote ogen staarde het dier terug en knikte overtuigend wild. 'Okee, goed opletten he!'Miauwde Mintpaw snel zonder door te hebben of het diertje wel te goei luisterde. Zonder zich afgeleid te voelen naar de kits die opgewonden toekeken sprong hij op de kit af. 'Aaaah! Mama!'Hoorde hij het diertje al gillen. Geschrokken duwde hij zich af en tuurde ongelovig naar onder. Het zwart kit had een paar krasjes en een grote diepe snede in z'n schouder. 'Oh-nee!' Jammerde hij. Hij boog zijn brede kop wat naar beneden en snuffelde aan de wonde. Het arme dier was nog te jong om zo'n gewicht van een grote apprentice aan te kunnen. En blijkbaar had Mintpaw z'n nagels niet ingetrokken. Zijn ogen werden groot en bol toen hij woedend naast zich keek. De kits waren al verder gaan spelen en hadden dus niet gezien wat er gebeurd was. Hij liet zijn blik over het gehele kamp glijden en merkte op dat niemand iets gezien had. Terwijl zijn hart wild tekeer ging in zijn borstkas raapte hij het zwarte hoopje vacht op en begeefde zich razendsnel de kampingang door. Hij moest hier snel ongezien weg raken of hij kon nog eens problemen krijgen, of nog erger, uit de Clan worden gestuurd. Een leven als Kittypet beviel hem al niks, laat staan het leven van een Rogue. Een BloodClanner zal hem dan wel vermoorden, en anders deed een monster dat wel. Wild schoten zijn poten over de koude natte grond heen. Eigenlijk was de grond niet koud, laat staan nat. Het voelde gewoon zo aan. Alsof alles rondom hem in nevel oplostte. Oh, wat had hij toch gedaan? Zijn ogen stonden dof van blindheid, hij wist niet meer waar hij was, alleen proefde Mint nog het opgedroogde bloed van de kit die tussen zijn kaken slingerde. Het beste was dat het dier ergens begraven werd waar niemand het ooit zal zoeken. En de hooggras velden waren te groot om nog maar te beginnen aan een zoektocht, maar dit betekende wel dat hij zelf nog beter moest opletten dat hij niet verdwaald raakte. Zijn pels was helemaal bezweet en zijn neusgaten stonden wijdopen van angst. Hij wist amper waar hij was, geen idee dat hij al midden de hooggras velden rende. Na een kwartier moest hij opgeven en even rusten. Hij liet zichzelf vallen als een blok steen en hijgde hevig. Niet eens het gedacht dat er nog iemand was. Gelukkig was de kit niet meer zichtbaar door het gras dat zo hoog gegroeid was.

[fluut D: Linepaw alleen en betrapper (:, en dit is het begin van z'n mini verhaallijn ]}

A shadow is growing [-Linepaw-en betrapper-] A3b3869df99050cee1b49a1

Vrolijk liep Linepaw door het kamp, overal speelden kittens vrolijk en sommige apprentices waren weg met hun mentor. Zij niet, Hollystar had het even te druk en dat begreep ze wel. Ze moest zich dus een dagje zelf vermaken, daar had zij geen enkel probleem mee. Met vrolijke trippelpasjes liep ze door het kamp. Even ging ze zitten en keek ze naar de felblauwe lucht. De weinige wolkjes die aan de hemel waren te zien leken de zon wel dansend voorbij te gaan. Alles was zo vredig. De bloemen bloeiden en de bomen hadden al vele bladeren. Even dacht ze aan hoe ze Mintpaw had leren kennen, de kater wie haar vlinders in haar buikje gaf. Het was een heerlijk gevoel geweest. Altijd als ze bij hem was voelde ze zich vrolijk en blij, als hij dat ook was tenminste. Als hij verdrietig, boos of bang was, probeerde ze hem altijd wel weer vrolijk te maken. Ze vond hem gewoon zo aardig! Hij was gewoon de liefste kater die ze ooit had gezien. De jonge poes keek even rond of ze hem zag, maar zo direct kon ze hem niet zien. Ze stond op en liep naar de Apprentice Den, misschien was hij daar wel. Ze had immers wel zin om een dagje met hem door te brengen. Ze liet een zacht gespin horen bij het denken aan zijn zachte vacht en mooie ogen. Maar hield daar al snel weer mee op. Bij het hol aangekomen, liep ze naar binnen en keek even rond. Geen spoor van Mintpaw. Rustig liep ze terug naar buiten. Waar zou die kater toch uithangen? Hij had vandaag toch ook vrij gekregen? Plots zag ze hem, aan de rand van het kamp. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht en ze liep rustig naar hem toe. Maar plots liep hij weg, zo snel als zijn poten hem konden dragen.

Where are you going, my dear?
For what are you running away?
You're the best friend that i have.
So, don't be afraid, i will help you!

Even bleef Linepaw verward staan, maar al snel wou ze weten waarom hij zo hard wegliep. Met grote, vrolijke passen liep ze achter hem aan. Zo snel als ze maar kon. Haar ogen glommen van vrolijkheid. Ze vond het eigenlijk wel leuk hem zo achtervolgen. Hij liep richting de hooggras velden, wat zou de kater daar nu weer moeten zoeken? Ze versnelde haar pas een beetje tot hij plots stilstond. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht. Stilletjes sloop ze op hem af tot vlak achter hem. Toen sprong ze tegen zijn rug en rolden ze een eindje over de grond. Toen ze eindelijk stil lagen, sprong ze tot voor hem en keek hem met pretoogjes aan. 'Wat doe je?' vroeg ze vrolijk.