Let's play 'Hide, seek and catch!' [& Mintpaw]

Stil lag ze met haar buik op de grond, haar ogen tot spleetjes geknepen en gericht op haar prooi. Ze lag in sluiphouding en wachtte op het goede moment. Het was doodstil om haar heen, de vogels floten niet, de wind lag stil en zelfs de krekels tsjiprten neit meer als voorheen. Het enige wat Linepaw nu hoorde was haar hartslag en ademhaling. Ze spitste haar oortjes en kon nu ook de admehaling van het konijn horen dat ze in zicht had. Bijna... Bijna moest ze aanvallen, nog even en... Ja! In een beweging sprong de apprentice van haar stilstaande positie naar het konijn. Maar ze had net iets te veel geluid gemaakt en het konijn stoof weg. Direct toen ze op de grond kwam, begonnen haar poten het dier achterna te zitten. Haar oren had ze in haar nek gedrukt en haar pootjes raasden over de grond. Haar ogen volgden elk beweging dat het dier maakte en zorgde ervoor dat het dier in zicht bleef. Ze bleef lopen en lopen, op de een of andere manier raakten ze beiden - Konijn en poes - niet uitgeput. Linepaw's ogen bleven naar het konijn gericht en ze merkte dus niet dat ze bij het hooggras veld was aangekomen. Plots sloeg het gras tegen haar snuit aan waardoor ze moest afremmen en het konijn moest laten gaan. 'Stom gras' mopperde ze terwijl ze het hooggras verder inliep. Geïrriteerd trapte ze met haar voorpootje een steentje vooruit, ze wou Hollystar trots maken met haar konijn! Dat zou nu niet meer lukken, het dier was immers weg. Nou dan niet. Een zachte zucht verliet haar mond en even keek ze rond, ze was al vrij ver het gras ingelopen en... Waar was ze eigenlijk? Kon deze dag nog erger? Eerst liet ze een konijn gaan vanwege gras, wat al beschamend genoeg was en daarna raakte ze de weg kwijt in het territorium van haar eigen clan! Even probeerde ze nog boven het gras uit te spirngen, maar dit mislukte. Dus baande ze zich een weg terug in de richting dat zij dacht dat terug was. Of het zo was wist ze niet, want ze had eigenlijk niet opgelet tijdens het lopen. Maar al snel rook ze een kat, een vertrouwde kat. Haar hart maakte een sprongetje toen ze wist wie het was en het voelde alsof er een vlinder haar vleugels spreidde en vrolijk begon rond te fladderen in haar buik. Het gevoel dat de kater haar gaf verspreidde zich ontzettend snel van aan de puntjes van haar oren tot het uiterste topje van haar staart. Mintpaw! Snel liep ze dichterbij, maar stond toen plots stil. Ze mocht het konijn dan wel niet gevangen hebben, hem zou ze vangen! Met een grijns op haar gezicht sloop ze dichterbij om daarna met een sprong en haar nagels ingetrokken op hem belande. Even tolden ze samen rond, maar al snel werden ze tegengehouden door wat graspollen. 'Hey!' riep de poes vrolijk en spinde even zachtjes, maar hield daar al snel weer mee op. Wat zou hij daar anders van gaan denken?

_{Zijn dikke pluizige staart slaagde tegen de bladeren en zijn poten draafde rustig over de grond. Alles was saai, er was niks te doen. En die elders verzorgen...Dan pleegde hij nog liever zelfmoord. Daar hoor je alleen die verhalen over vroeger. Zo van vroeger was dit, vroeger was dat. Alles dat uit hun mond kwam over vroeger leek beter te zijn. Nou als het vroeger toch zo leuk was, waarom blijven ze dan nog leven? Zuchtend liep hij voort over het pad dat nergens heen leek te gaan. Een eindeloos weggetje, waar je eeuwen over kunt liggen piekeren. Nog steeds was er geen kat te verkennen, en suisde er een doods stilte rond. De vogels leken te bang om hun lied te zingen, en er was geen wolk te zien aan de hemel. Alleen het gras hoorde je nog ritselen, en de bladeren natuurlijk ook. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend, maar dat was niet de rede. Het was gewoon een lelijke grijze dag. Zijn mint groen getinte ogen helderde iets wat op toen er eindelijk een einde arriveerde aan de zanderige weg. Het gras dat hij zo juist nog hoorde ritselen moest hier van zijn gekomen. Hij versmalde zijn ogen, en spitste zijn oren. Maar nog steeds was er niemand, en hoorde je nergens een geluid. Hoe saai. Mintpaw sprong dan maar verveeld in een boom die naast hem bevond, en liet zijn blik nog eens over het gras glijden. Nee, niks te zien. Maar wacht! In het midden was er een klein bruin puntje zichtbaar. Zijn mondhoeken krulde omhoog, hij herkende die vachtkleur uit duizende. Dat was Linepaw! vrolijk duwde hij zich af van de boom, en belande dichter bij Linepaw. 'Hey Linepaw!'Miauwde hij luid. Nog vlak voor dat hij van plan was een stap dichter te zetten, vloog Linepaw op hem af en rolde ze samen wat rond. Lachend sprong hij was en staarde naar de bruin-witte poes die spinde. 'Hey!Riep de poes vrolijk en spinde even zachtjes, wat hij dus ook deed. 'En hoe gaat het Line? Je zult zeker blij zijn met je nieuwe mentor?'Miauwde Mintpaw met een plotse opgewektheid. Hij liet zichzelf zakken op de grond en rekte zijn lede maten uit. Een paar keer rolde hij nog eens over de grond, zodat zijn vacht was vuil was. Maar die wastte hij dadelijk weer proper. 'Ik verveel me echt dood, daarnet wandelde ik over een pad dat geen einde leek te hebben.'Vervolgde hij. Zijn ogen keken in die van Linepaw en toonde een vriendelijke vorm, met iets meer erin. Snel zocht hij naar iets dat ze samen konden doen. Een stilte laten heersen was niet echt gezellig. 'Eehm. Ga je mee jagen? Dan kunnen we onze mentoren trots maken.'Vroeg hij iets kalmer aan de poes naast hem. Hij wiebelde zenuwachtig met zijn oren en zette een valse glimlach op. Hij voelde gewoon iets voor deze poes. Maar dat wou hij zelf nog niet eens bekennen. Laat staan dat ie het zal zeggen tegen d'r. Het zou toch alleen maar zielig klinken. Mintpaw schraapte even zijn keel en vroeg de volgende vraag. 'Eeh, of wil jij liever iets anders doen?' Och stommerik, wat moet ze nu wel niet denken? Hij lachte zacht en gleed met zijn tong over zijn lippen. Iets anders naast hem trok z'n aandacht. Eigenlijk gewoon even voor afleiding. Een pluizig konijn knaagde aan het gras. Het dier bevond redelijk ver weg, maar het was de moeite waard. Hij zou dit konijn voor Linepaw vangen. Zacht liet hij zich zakken tot in sluiphouding en liet zijn poten het werk doen. Het gras ritselde vaag, maar niet luid genoeg om het dier te laten schrikken. Nog even Mint, komop! Toen Mintpaw drie staartlengtes van het konijn vandaan was, zag hij z'n kans, en schoot de lucht in. Natuurlijk sprong het dier weg, en zette Mintpaw een denderende achtervolging in. 'Nu heb ik je!' Riep hij luid, en schepte het dier de lucht in. Vlak voor het weer kon weglopen, gaf hij de genadeslag en beet het konijn in z'n nek. Trots pakte hij het op, en liep ermee naar Linepaw. 'Deze is voor jou.'Miauwde hij zacht, en liet de prooi voor de poes haar poten vallen.}