A moment alone (OPEN)

-Ik weet niet of het nu dag of nacht is x'D Dus pak ik maar nacht x'3-

Met ruime passen bewoog Graystripe zich voort. Het was al redelijk laat, maar zijn gevoel hield hem uit het kamp. Eventjes rust en ontspanning deed hem wel goed. Maar het zou niet lang duren of katten begonnen hem van slechte daden te verdenken. Want Graystripe was normaal niet iemand die er vaak alleen vandoor ging. Misschien was het handiger dat hij morgen wat meer in het kamp zou helpen dan altijd te jagen en patrouilleren. Een apprentice had hij nog niet gehad, dus die verantwoordelijkheid had Graystripe nog niet. Hoe zou het zijn dat je al je vaardigheden mag overbrengen naar een jonge kat? Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen toen 'ie daar aan dacht. Ooit zal hij het zeker wel ontdekken hé? Toen de langharige grijze kater zijn hoofd optilde en zijn omgeving bekeek ontdekte hij dat zijn poten hem helemaal naar de vierboom hadden gedragen. Hier waren vaak wel katten te zien. En inderdaad! Het duurde niet lang of de bekende geur van de Windclan in zijn neus dreef. Het was nog vers, dus dat betekende dat hier ergens nog een Windclanner moest zijn. Graystripe tuurde rondom hem heen, en merkte een bruine poes op. Maar nog voor dat 'ie kon gaan zien wie het was schoot nog een ander figuur uit de struiken. De geur was anders dan die van de donkere kattin. Die nieuwe geur was van de Thunderclan! Met zijn ambere ogen wijd open staarde hij ongelovig naar de Thunderclan apprentice die op de Windclan apprentice sprong. Een laag gegrom gleed uit zijn keel. Het was duidelijk dat dat nog een apprentice was, die van de Thunderclan. Waarom viel hij zomaar een Windclanner aan? Zonder enige reden! Toen de warrior dichterbij kwam herkende hij de tweede kater als Jaypaw, en inderdaad, een apprentice van de Thunderclan. `Jaypaw!´ Klonk zijn stem zwaar. De teleurstelling en woede blonk zichtbaar in Graystripe's ogen. `Kom van die kat af, heb je dan niet geleerd dat je nooit iemand moet aanvallen zonder enige reden?´ Hij ging zitten en krulde zijn dikke staart over zijn voorpoten. Jaypaw wist dat toch wel écht hé? Zijn training was al over de helft dus het zou Graystripe wel teleurstellen dat 'ie dat nog niet wist. Nog steeds een beetje van stuk gebracht bleef hij vast kijken naar Jaypaw die op de poes haar rug zat.

Jaypaw had wel gelijk. Graystripe was niet zijn mentor, maar wel de ervaren warrior hier momenteel. `Jaypaw, ik mag je mentor dan niet zijn, ik ben hier de ervaren warrior dacht ik. Toon respect voor mij, en voor je rang genoot.´ Zijn stem klonk nu nog hoger, en een beetje teleurgesteld door Jaypaw's roekeloze gedrag. Integenstelling van rustig te worden, en Graystripe's gelijk te aanvaarden begon hij opnieuw. Graystripe had véél geduld, maar er over is er over. Net zoals je dood bent. Dood is dood. Een teleurgestelde zucht rolde over zijn lippen toen toen 'ie met zijn felle ambere ogen naar hem keek. `Je tactiek was wel goed hoor jonge kat.´ Een compliment verdiende hij wel. Zolang 'ie maar wist dat Graystripe dat andere meende. De langharige grijze kater richtte zijn aandacht weer op de bruine poes, en zijn stem luidde. `Wat doe jij hier en wat is je naam? Ik vind het nogal vreemd dat zo'n jonge poes helemaal alleen bij de vierboom is.´ Vroeg de warrior aan de Windclan apprentice. Je zag aan haar gedrag plus grootte dat ze nog jong was. Hoogstens een apprentice. Graystripe liet zijn brede lichaam zakken en krulde zijn staart over zijn poten. Dat dit hele gedoe maar snel gedaan was. Hij zou Jaypaw thuis in het kamp misschien wel straffen. Nu nog niet. En eigenlijk hing zijn straf er van af hoe hij zich nu verder zou gedragen. Zou 'ie Graystripe's woorden accepteren, of juist negeren? Zo goed kende hij die kat niet dus was alles nog wel mogelijk. Misschien dacht Jaypaw zelfs dat de bruine kattin het Thunderclan gebied wou betreden? En als Graystripe eerlijk moest zijn, leek dat ook wel zo. De vraag wat ze hier zo helemaal alleen deed spookte nog steeds rond in zijn hoofd. Het leek verdacht, maar langs de andere kant kwamen jonge apprentice's uit roekeloosheid vaak alleen hier. Jaypaw was oud en slim genoeg om hier alleen te mogen komen, maar als hij zou bleef acteren, dan kwam 'ie uiteindelijk wel in Graystripe's slechte boekje. De grijze kater schonk Jaypaw wel een bewonderende blik. Waar je duidelijk kon in lezen dat zijn tactiek van aanval goed was. Weer rolde er een zucht over Graystripe's lippen. Zijn grijze gelaat stond vriendelijk, maar nog steeds teleurgesteld. `Jaypaw, we kunnen beter terug naar het kamp gaan, ik hoor katten van de Thunderclan in de buurt.´ Beaamde 'ie eerlijk. En het geroffel van een Thunderclan patrouille was duidelijk hoorbaar. Ook de verse geuren van hun Clan vulde zijn neus opnieuw. Ook was het handig voor de bruine kattin om terug te keren naar haar kamp. Tenminste, als ze de weg nog wist. `Zeg, jij kunt beter terug gaan. Ken je de weg nog of moeten we tot aan de grens meelopen?´ Zijn stem klonk uitnodigend. Hij wou geen verdwaalde of doodde kat op zijn geweten hebben, dus kon 'ie d'r beter even helpen voor als de écht de weg niet meer kende.