Babe's? [Babe en Daylien]

Onderwerp: Babe's? [Babe en Daylien] di 12 jun 2012 - 20:23

Rustig lag Weasel in de schaduw van een boom, het was warm die dag. Zijn ogen waren half gesloten. Meestal stonden zijn ogen ongeïnteresseerd, kil en duister. Hij had gewoon een donkere kleur ogen, vandaar dat duistere gedeelte. Rustig knipperde hij terwijl er een paar gestaltes door de struiken bewogen. Honger knaagde in zijn maag, dus hij stond tegen zijn zin op. Hij zakte in elkaar en sloop geruisloos richting het nestje. Met een perfecte sprong zetten hij zijn klauwen op het nestje, drie muizen zaten aan zijn klauw vast. Hij nam de drie muizen mee naar zijn plek. Hij ging zitten en waste het bloed van zijn klauwen eraf. Prooi zat nu vol bloed en vlees, het was niet schaars meer. Weasel boog zich over een van de muizen en bleef ernaar staren. Zijn blik was nietszeggend, gevoelloos en donker. Hij ging weer recht zitten en keek om zich heen, niemand was in de buurt, maar dat zou nog wel veranderen. Het was nog vroeg, maar de zon zou nog wel hoger komen, en dan zouden er wel katten komen.

Daylien en Babe, maakt niet uit in welke volgorde XD

Zachtjes sloop een kleine gestalte rond. De prooi was vlakbij, nog een grote sprong en ze had hem. Ineens ging het beest er vandoor. Vlug versnelde de gestalte haar pas. Ze moest en zou hem krijgen, dat akelige beest.... Als snel had ze het dier gevonden. maar toen gebeurde er iets raars: Net toen ze wou toeslaan, veranderde het dier in een grote wolf! Ze slaakte een kreet, en alles wat ze daarna zag was niets, gewoon helemaal zwart. De dood...

Geschrokken sprong Daylien op. Wat een akelige droom was dat! Nadat ze alles in zich opgenomen had, liep ze het kleine holletje uit. In de struiken ritselde wat. Vlug nam ze een klein aanloopje en besprong het geschrokken muisje. Die veranderde in elk geval niet in een wolf, dacht ze. Daylien liep terug en begon te knagen op de muis. Lekker vers. Toch vulde het haar maag helemaal niet. Met een zucht ging ze op zoek naar een andere prooi.Na een tijdje werd haar zoekactie beloond. Een flink konijn zat in het gras wat te soezen in de warme morgenzon. Een perfecte prooi om een hongerige maag mee te vullen. Voorzichtig sloop ze door het gras, alle takjes en bladeren ontwijkend. Nog even en dan had ze hem. Met een reuzachtige sprong belandde ze precies op het konijn, dat niet wist wat hem overkwam. Ze zette haar scherpe tanden in het zachte weke vlees en beet door tot ze bloed proefde. Die was morsdood. Daylien zuchte en nam haar verse prooi mee naar een fijn plekje. Tevreden zette ze haar tanden in het konijn. Wat een mooie dag! Ze wandelde naar een mooie plek die ze al heel lang kende. Ineens rook ze een andere geur. De geur van een kat. Voorzichtig rende ze in de richting van de geur en ontdekte daar een kater. Hij zag er niet gevaarlijk uit, dus vatte Daylien moed en stapte de struiken uit. "Hallo, ik ben Daylien. Wat is jou naam?"

(Volgorde heb ik beslist XD)

Een geritsel rees op uit de struiken. De donkere kater keek met zijn gevoelloze blik op, een poes kwam tevoorschijn uit de struiken. "Hallo, ik ben Daylien. Wat is jou naam?" Zei 'Daylien'. "Aangenaam Daylien, ik ben Weasel." Zei hij kil, hij bleef zitten waar hij zat. Dylien was een cream color poes. Dat waren softe poezen, maar ook sterk en stil. Net als hij, hij was ook stil, het liefst zei hij niks, net als bij een gevecht. Hij maakte er graag snel een eind aan, in plaats van nog een heel gesprek te voeren. Maar nu was het te warm om te vechten, hij keek naar de drie muizen en at er een op. De honger die aan zijn maag had geknaagd verdween al een beetje. Misschien wilde deze poes ook even rust. "Kom er maar gerust bij zitten hoor, ik doe je geen kwaad nu, het is te warm om een gevecht te starten." Zei hij, zijn stem was kil en donker, net als zijn karakter en gevoel. Hij wachtte niet op het antwoord van Daylien, ze moest het zelf maar weten. Iedereen maakte eigen keuzes. Als zij niet wilde gaan zitten was dat goed, dan bleef ze daar maar staan.

Het geraamte van de muis lag al een tijdje voor hem. De zon stond al hoger en Daylien was er nog steeds. Hij wist niet wat er allemaal door haar hoofd rondspookte nu, of ze hem nog steeds als een vreemdeling zag, of als een bekende kat. Ze waren al een halve dag samen nu, maar ze zeiden niet veel tegen elkaar. Er lagen nog twee muizen voor hem, hij had ze verder in de schaduw gelegd zodat ze niet gingen rotten en stinken. Als Daylien zin had in een muis, mocht ze die gewoon pakken, prooi was er genoeg nu, en wie was hij om alles voor zichzelf te houden?

In de jachthouding sloop Babe stapje voor stapje dichterbij het muisje. Haar passen waren ritmisch en sierlijk. Het grijze muisje had geen idee wat voor gevaar er dreigde, en zat rustig aan zijn eten te knabbelen. Babe lette ook goed op dat er geen takjes ofzo in de weg lagen, waar ze op kan staan. En zo de muis zou afschrikken. Toen ze 2 staartlengte's van de muis af was, merkte het grijze muisje nog steeds niet dat er gevaar dreigde. Babe's blauwe ogen keken strak naar de muis. Ze zwaaide even met haar staart, en zette zich toen af. Sierlijk sprong Babe naar de muis. Het diertje wou net wegrennen, maar hij was te laat... Babe zette haar scherpe nagels in het beestje. Bloed viel er op het groene gras. En Babe's nagels waren ook rood van het bloed. Het muisje piepte nog even, en toen was het diertje dood. Babe pakte het dode muisje op en liep naar een ander grasveldje, en eindje verderop, waar de zon volop scheen. Het hoge gras kietelde een beetje aan de poes haar buik. En haar sneeuwwitte vacht lichtte op in het zonlicht. Babe hoorde haar maag knorren van de honger die ze had. Babe ging zitten en at het muisje rustig op. Toen ze klaar was likte ze haar lippen af. Zo, nu was haar maag even gevuld. Babe begroef de botjes en liep veder. Haar goede jachttechniek had ze te danken aan haar moeder, die haar alles geleerd heb. Maar die was gestorven door een ziekte, toen Babe 5 manen was. Babe's vader heeft ze nog nooit gekend. Omdat ie haar moeder verlaten heeft. En haar broertjes en zusjes waren gestorven tijdens de geboorte. Een traan viel over Babe's wang en viel op het groene gras. "Ik hou van jullie, mama, en mijn overleden broertjes en zusjes." Zei Babe zacht. Ze keek even naar de blauwe lucht, kleine witte wolkjes dwarrelden in de lucht, en de zon scheen volop. Babe kreeg het een beetje warm, maar dat kon haar niet schelen. Haar blauwe ogen volgde een klein lieveheersbeestje. Die door de lucht heen vloog, en daarna uit het zicht verdween. Een frisse bries streek door Babe's witte pels heen. De vogeltjes floten een melodie. Babe snoof even de frisse lucht in. De geur van de lekkere bloesems vulde Babe's neusgaten. Maar ook van 2 katten, waarschijnlijk rogue's. Een kater en een poes. Dat Babe een goede reukvermogen heb, heb ze van haar moeder geërfd. Babe trippelde richting de geuren van de 2 rogue's. Toen ze richting de geur trippelde, zag ze een klein beekje, met helder water. Babe had best wel dorst gekregen van al die warmte. Ze liep naar het beekje en keek in het water. Een libel vloog vlak boven het heldere water. Babe zag de weerspiegeling van haar in het water. Babe raakte met haar poot het water aan. Er kwamen kleine golfjes. De poes dronk wat van de beek. De libel vloog weg. Toen Babe genoeg gedronken had, volgde ze weer de geur van de 2 rogue's. In de verte zag ze 2 katten bij een boom zitten. Ze zagen er niet vijandelijk uit. Babe liep er naartoe. "Hallo" Zei Babe een beetje verlegen. Ze keek even naar de 2 rogue's die voor haar zaten. Het waren een crèmekleurige poes en een bruine kater met zwarte strepen. "Ik ben Babe" Miauwde Babe. Ze keek de katten 1 voor 1 aan.

[Flutje, heb geen inspiratie vandaag]

Er verscheen nog een poes. "Hallo" Zei de poes verlegen. Weasel keek omhoog, de hitte was nog niet verdwenen, anders had hij deze poes ook een klap gegeven. "Ik ben Babe" Stelde 'Babe' zich voor. Weasel keek haar. "Ik ben Weasel." Miauwde hij opnieuw. De warmte verdween ineens. Tot zijn verbazing kwamen er wolken aan. Hij stond op en keek gevoelloos naar de poes voor hem, de andere poes zat achter hem. Hij sloeg zijn nagels onzichtbaar uit, hij deed heel kalm. Hij liep naar voren. Zijn spieren rimpelend onder zijn pels, hij was een stuk groter dan de poes voor hem. Weasel keek met gevoelloze ogen naar de poes, zij had duidelijk niks in de gaten...

Snow, so red as blood
Wind, so high as the space
Water, a stream of dark red blood
Life, a nightmare for you
With me is all a nightmare
The world is an hell

Weasel hief zijn poot op en legde die op de schouder van de poes, hij sloeg zijn nagels licht uit, maar zijn nagels bereikte de pels van de poes niet, ze zou het niet voelen. Hij zorgde dat ze zich niet meer kon bewegen en drukte rustig zijn nagels in de schouder van de poes. Hij bereikte een ader, dit was een trucje van hem, die had hij geleerd van zijn vader. Het was niet te zien dat zijn nagels in de vacht van de poes zaten. Hij kneep in de ader, als hij zit te lang zou volhouden zou de poes sterven, maar hij had precies geleerd wanneer hij los moest laten. Dit was een sterke greep, een greep waar je niet uit kon komen, alleen als de aanvaller los liet, kon het slachtoffer weg...

(Wahaa ik wil niet op jouw barbecau komen! En mooie postsheet xD)

"Aangenaam Daylien, ik ben Weasel." zei de kater. Ze zuchte en schrok toen er een meeuw opeens naast haar langs streek. "Kom er maar gerust bij zitten hoor, ik doe je geen kwaad nu, het is te warm om een gevecht te starten." ging hij toen verder, maar Daylien was niet echt gerustgesteld. Ze vond het maar niks hier. Ze ging iets gemakkelijker zitten en likte wat modder en losse haren van haar pootje. Een muis sprong langs, maar Daylien had de rust niet om er achteraan te gaan. Wat nu? Ze wist het niet. Een koude windvlaag deed haar weer rillen. Bah, het was vies en vochtig weer, vond ze. Ze tuurde naar de lucht en ontdekte ergens een paar donkere wolken, en ze kwamen hun kant op. "Hallo" zei opeens een verlegen poes. Daylien had haar niet gehoord, maar herstelde zich snel. Maar voor ze wat kon zeggen, ging de poes verder. "Ik ben Babe" zei Babe. "Hoi ik ben Daylien" reageerde ze wat verveeld. Ze schoof een stukje op zodat Babe ook kon zitten. Ze keek nog eens omhoog en bemerkte dat de lucht er nu wel heel donker uit zag. Nu is het koeler, en dus kun je beter vechten!, flitste door haar kopje. Ja, dat was waar maar Daylien wou er niet aan denken. Toch had ze de tijd niet om erover na te denken, want Weasel kwam in beweging. Vanbinnen wist ze dat ze nu beter moest oppassen. De kater legde een poot op de schouder Babe. Daylien schrok, en probeerde mee te kijken wat er gebeurde. Dat bleek lastiger dan ze hoopte, want ze kon helemaal niets zien..........

Onderwerp: Re: Babe's? [Babe en Daylien]