Needing a friend [Stormstar]

Heel voorzichtig opende ze haar felblauwe ogen. Haar zilvergrijze vacht glom door de zon die de den in kwam. Ze keek rustig rond, ze had de tijd nodig om wakker te worden. Na een minuut was ze gewend aan het licht. Ze zag de helft van de andere warriors nog slapen. Ze hoorde buiten dat de vogels ook al wakker waren. Ze hoorde ze vrolijke melodietjes fluiten, de melodietjes maakten haar vrolijk. Ze stond toen rustig op en rekte zich uit. Haar staart zwiepte vrolijk en zachtjes heen en weer. Het was tijd om naar buiten te gaan. Waarom zou ze geen vrienden zoeken? Ze was nu nog zo eenzaam.. Ze sloop zachtjes de den uit, aangezien er nog een aantal warriors sliepen, die ze niet wakker wilde maken. Eenmaal de den uit, liep ze nog steeds zachtjes het kamp uit. Ze keek naar de blauwe lucht, waar nog geen enkel wolkje te bekennen was. Ze voelde het zonnetje vrolijk schijnen op haar zilvergrijze vacht. Het was een mooie dag, tijd om naar de waterval te gaan. Dat was een van de mooiste plekken in het territorium. Ze was nog niet zo heel lang een warrior, maar ze vond het wel superleuk. Ze voelde zich nu eindelijk volwassen, de tijd om haar ouders trots te maken, ookal waren ze er niet meer. Ze hield van hen, en had veel verdriet dat ze er niet meer waren. Maar goed, ze moest door met haar leven. Ze zag de waterval voor haar opdoemen. Ze trok een sprintje zodat ze er sneller was. Ze ging liggen in het zonnetje, en sloot haar ogen. Misschien zou ze wel iemand ontmoeten, ze hoopte in ieder geval wel. Ze had behoefte aan een vriend of vriendin. Iemand die ze kon vertrouwen, iemand die ze alles kan vertellen. Toen sloot ze haar ogen en legde haar kop op haar voorpoten. Toen dutte ze een beetje en genoot van het heerlijke zonnetje.

Only Stormstar
[sorry voor de flutpost ;s]

Stormstar lag vredig in zijn nest te slapen. Zijn pels rees, en daalde bij zijn ademhaling. Hij werd gewekt door de eerste heldere zonnenstralen van de dag. Zijn ogen nog steeds gesloten, maar al snel opende ze zichzelf. Hij smakte even, en hief slaperig zijnkop op. Hij ging zitten, en schudde even zijn kop. Maar toen liet hij zich op zijn zij weer op het nest vallen. Stukjes gras en hooi waaide op. Hij moest grinneken. Stormstar ging op zijn rug liggen, en staarde naar de bovenkant van zijn grot. Hier en daar zat wat mos, en er kwamen draden van mos n wortelen door de stenen naar beneden. Hij kuchtte even. Hij kon zoelijk wakker worden. Heerlijk vond hij het, om zo nog even in zijn nest te liggen. Hij sloeg met zijn poot tegen een hangende sliert. Hij sloeg er een stukje aarde vanaf. Hij moest lachen, om zijn kitten actie. Met gesloten ogen, schudde hij zijn kop. Ten slotte draaide hij zich om, en ging staan. Storm schudde zijn vacht door elkaar, en het stof vloog in het rond. Hij zou deze dag maar even gaan zwemmen, dat zou hem goed doen. Toen liep hij zijn hol uit, op weg naar de rivier. Eerst liep hij naar de verzamelplaats. Daar waren katten verzameld voor patrouilles. ''iGoede morgen allemaal. Ik zal de patrouilles verdelen. Goldenshadow, Blizzardstorm, en Smoketear. Jullie zorgen voor de patrouilles langs de grenzen, jullie mogen zelf weten wie jullie mee nemen. '' Verder verdeelde hij nog wat taken. Stormpaw en Breakingpaw had hij vandaag een vrije dag gegeven. Uiteindelijk liep hij langs de prooi stapel naar de doorntunnel. Op een drafje wandelde hij richting de waterval. Hij voelde een warme bries door zijn vacht en genoot daarvan. Opeens ving hij een geur op van een poes, hij ontcijferde haar als Lastbreathe. Hij kon haar niet erg goed, hij wist wel dat ze nog niet heel erg lang warrior was. Zijn staart zwiepte geduldig achter hem aan, eindelijk kwam hij toen aan bij de waterval. Hij had mooie en goede herinneringen aan deze plek. Hier had hij Mousefur gevraagd, of ze een twede nestje wilde. De kittens waren zo mooi, zo lief. Hij vond het ook prachtig dat Silverkit zo op hem leek. Zijn stappen voelde hij in het gras. Hij liep naar de rivier en dronk wat van het koele water. De smaak was zuiver en puur, recht uit de bergen vandaan. Hij slikte zijn lippen af, en keek om zich heen. Opeens zag hij de poes liggen,. die hij eerder had geroken. Hij liep naar haar toe, en ging naast haar voor de rivier zitten. Hij keek naar het water dat voorbij dreef. ''Het is een mooie dag, vind je ook niet?'' Spark zijnwarme diepe stem.

Ze had nog altijd haar ogen gesloten, en ze was nog niet van plan ze te openen. Een vaag bekende geur drong haar neus binnen. Ze voelde de zon heerlijk op haar zilvergrijze vacht schijnen, het warmde haar op. Het was heerlijk weer, lekker warm, geen wolkje aan de lucht en een mooie waterval recht achter haar. De geur kwam werd steeds duidelijker. Toen hoorde ze het geluid van een drinkende kat. Ze deed haar ogen open en kneep ze tot spleetjes. Ze zag een grote grijze kater, die ze direct herkende. Het was Stormstar, de leider van de clan! Snel sloot ze haar ogen weer. Stormstar was hier, ze zal wel onderdanig moeten doen, ze is een stuk minder waard dan hij. Toen hoorde ze voetstaien op haar afkomen, hij kwam dichterbij. Ze opende haar ogen dit keer wel, en ging rechtop zitten. Hij was blijkbaar naast haar voor de rivier gaan zitten. Hij keek geboeid naar het water dat voorbij dreef. Het was ook zo'n mooi gezicht, al dat water dat steeds maar weer verder trok, net als het leven. Je ging eerst mee in de stroming, maar ook die stroming stopt ooit.. In de Starclan. "Het is een mooie dag, vind je ook niet?" sprak hij toen met een warme, diepe stem. Ze knikte. "Ja, een geweldige dag om naar de waterval te gaan," sprak ze met haar eigen geluid, zacht maar lieflijk. Ze keek naar de rivier, het water ging telkens maar verder. Dat beeld deed haar denken aan haar ouders. Die hebben niet zo lang van de stroom kunnen genieten. Ze hoopte dat zij er langer aan mee kon doen. Haar vader was al doodgegaan voor haar geboorte, maar haar moeder leefde nog een tijdje langer. "Mooi hé, dat water, en die stroom. Het doet me denken aan het leven. Je gaat mee met de stroom, maar ooit komt er een einde aan, in Starclan," vertelde ze met enige emotie in haar stem. Ze keek naar de grote kater naast haar. En toen weer naar het water. Ze wachtte op wat hij zou zeggen.

Stormstar keek rustig naar het kabbelende water dat voorbij dreef. Zijn staart lag om zijn poten geslagen. Hij dacht even na, en had het gevoel dat dat ook kon. De lieflijke woorden van Lastbreathe stroomde door zijn hoofd. "Ja, een geweldige dag om naar de waterval te gaan," sprak ze. Stormstar keek haar vriendelijk aan. Zijn wijze ervaren ogen waren rustig. Hij knikte bevestigend. Hij zag haar naar de kabbelende rivier kijken, ze leek na te denken. Stormstar liet de stilte liggen zodat die mogenlijkheid ook zo bleef. Uiteindelijk sprak ze met haar eigen geluid, "Mooi hé, dat water, en die stroom. Het doet me denken aan het leven. Je gaat mee met de stroom, maar ooit komt er een einde aan, in Starclan," Stormstar trok lichtjes zijn wenkbrauw op, en sloot een moment zijn ogen. Hij had deze wijze woorden niet van haar verwacht. Hij kon Lastbreathe nog niet zo goed, er waren zoveel katten in de clan. Maar ze had wel gelijk. Hij dacht aan Dreamheart, die ook niet meer van het stromen kon genieten. Maar ze was nu gelukkig, bij Crookedstar en de rest. '' Je hebt gelijk Lastbreathe. We hebben allemaal een bedoeling op deze aardbol'' Hij glimlachtte. Zijn poot gleed naar het gras. Zijn klauwen maakte er wat van los. De wind blies ze in het water. Hij grinnekte met diepe toon. ' Dus zo drijven we allemaal mee op de eindeloze stroom. Je kunt goede en slechte keuzes maken. Het belangrijkst is, dat je jezelf blijft, en naar je hart luisterd. '' Hij keek haar aan, maar iets in zijn ogen was doordringend. '' De keuzes die je maakt zijn soms moeilijk, luister naar je gevoel, naar je hart. Laat je niet van de wijs brengen door anderen. Of omdat dat stoer is, uiteindelijk word je daar nooit beter door'' Hij zuchtte even. En liet zijn blik dwalen door de bossen en dalen. uiteindelijk kwam hij weer tot stilstand bij Lastbreathe.

Stormstar leek de diepe gedachten van haar niet te hebben verwacht. Eigenlijk had ze dat ook niet van zichzelf verwacht, maar het kwam gewoon haar hoofd binnen en ze moest het gewoon zeggen. Hij leek na te denken over haar woorden, en na te denken over een persoon. Na een tijdje begon hij: “Je hebt gelijk Lastbreathe. We hebben allemaal een bedoeling op deze aardbol.” Ze knikte. Ze zag een glimlach verschijnen op zijn gezicht, en zijn poot gleed naar het gras. Ze dacht aan haar ouders, die nu genoten van de stroom en van elkaar. Ze miste ze. Het was echt jammer dat ze hen niet meer had, ze zou willen dat ze nog leefden en net als zij nog veel dingen mee zouden maken. Bijvoorbeeld opa en oma worden, maar dat zou nooit waar worden. Storm grinnikte en zei toen met een diepe stem: “Dus zo drijven we allemaal mee op de eindeloze stroom. Je kunt goede en slechte keuzes maken. Het belangrijkst is dat je jezelf blijft, en naar je hart luistert.” Even eens een diepe uitspraak, die ook zeker waar was. Je moest geen masker op zetten om er bij te horen, al deed je dat gewoon onbewust al. Je wilt niet alleen blijven, dat wil niemand.. Ze keek naar haar spiegelbeeld in het water. Ze zag een zilvergrijze main coon, met felblauwe ogen. De binnenkant zag ze niet. Haar karakter is al zo sinds ze klein was, en dat zou nooit meer veranderen. Ze zag ineens dat Storm haar aankeek, met een doordringende blik in zijn ogen. “De keuzes die je maakt zijn soms moeilijk, luister naar je gevoel, naar je hart. Laat je niet van de wijs brengen door anderen. Of omdat dat stoer is, uiteindelijk wordt je daar nooit beter door," vertelde hij verder. Hij zuchtte en keek even weg. Zijn blik was snel terug bij haar.“Ik ben het met je eens Stormstar. Ik heb veel verkeerde keuzes gemaakt, maar ook een paar goede. Ik wil geen masker opzetten. Iedereen moet me maar nemen zoals ik ben," zei ze toen oprecht. Volgens mij heb ik er een vriend bij, dacht ze met een glimlach.

Stormstar voelde zachtjes de wind door zijn haren gaan. Een vogel vloog over, hij volgde het met zijn ambere ogen. Het was een ekster, zwart wit blauw. Stormstar keek naar de overkant waar het bos zich uitsreidde. De wind drong door bladeren takken en bomen. Hij zag de takken bossen zachtjes wiegen in de wind. Zijn blik gleed via de stammen van de bomen naar beneden. Hij zag de bos grond, waar bladeren lagen. Struiken en varens door elkaar verwikkeld. Hij zag een klein muisje weg springen, met wat grond affal in zijn kleine muizen handjes. Stormstar liet het diertje voor wat het was, hij moest er enkel even om lachen. Hij wist dat tegen de tijd, dat hij aan de overkant zou zijn, dat de muis allang vertrokken was. Hij hoorde het geraas van de watervall, het fluiten van vogels. Het gras was heerlijk groen, met wat blaadjes die verspreid lagen. Hij zag de waterkant, die was afgesleten door het kolkende water. Het water zelf was helder en schitterde als siamanten in de zon. Het was zo prachtig helder, dat je de vissen kon zien zwemmen door de waterplanten heen. Hij zag twee fuuten voorbij komen, ze doken onder water. Ze gingen achgter elkaar aan, van de andere kant kwam een gigantische karper aanzwemmen. Stormstar keek met grote ogen naar het logge beest. Hij kon zich herinneren, dat hij in zijn leerling tijd een keer een karper gevangen had, en daar toen heel trots op was. Een iet wat dromerige blik lag in zijn wijze ambere ogen. Hij bedacht zich het gespreks onderwerp. Rustig antwoorde Lastbreathe op wat hij had gezegd. “Ik ben het met je eens Stormstar. Ik heb veel verkeerde keuzes gemaakt, maar ook een paar goede. Ik wil geen masker opzetten. Iedereen moet me maar nemen zoals ik ben," Stormstar keek haar vriendelijk en glimlachend aan. ''Heel goed Lastbreathe. Mijn moeder, toen ik nog heel klein was zei altijd: Doe je niet anders voor, dan dat je bent. Je bent zelf al gek genoeg.'' Hij moest even grinneken. Toen hij de blauwe ogen van Lastbreathe zag nadenken, zag hij warmte. De warmte van een vriendin, iets wat hij had gemist. Hij had nu vele vrienden en vriendinnen. Maar, Dreamheart was een heel erg groot gemis voor hem. Hij dacht nog steeds heel erg vaak aan haar, voelde haar, miste haar... Hij was af en toe heel erg verdrietig, maar af en toe ook zo blij dat ze uit haar leiden was verlost. Hij maakte zich enkel zorgen om kleine Honeykit, ze leek niet goed om te kunnen gaan met de dood. Binnenkort zou hij haar moeten spreken, dacht hij.