Lost in a moment.

Zijn glinsterende, grijskleurige pels, die zachtjes heen en weer bewoog op het ritme van de wind, glansde mooi in het ochtendlicht dat zich verspreidde in de horizon. Twee lichtblauwe ogen, die ook wel wat weg hadden van de kleur van ijskoud water, keken schichtig rond, alsof de kater een geweten had. Zijn oren waren naar beneden gedrukt, evenals zijn lichaam. Zijn oren vingen de geluiden op van de fluitende vogels, maar verder stichtte de jonge kater er geen aandacht aan. Al waar hij zijn aandacht op richtte, was een grijze muis. Het vet, dat zichtbaar was in de buik van de muis, liet hem zijn lippen aflikken. Zijn drang om de Code te verbreken en het dier gewoon op te peuzelen hier werd hem bijna fataal, maar zoals al die andere keren wist de cyperse kater het krachtig te onderdrukken. Iedereen had wel dat moment dat hij of zij op een muis wilde springen en die zelf wilde oppeuzelen, maar dat kon hij niet maken tegenover zijn Clangenoten. Ze zouden hem haten en Bluestar, die alles voor haar Clan zou doen, zou het hem echt niet in dank afnemen. Misschien kwam het omdat hij net krijger was geworden dat hij nog steeds die drang had, die hij als leerling ook al had. Zijn mentor had het hem echter fel afgeleerd, waar hij nu wel blij om was, anders had hij nu het dier allang opgegeten. Zijn lichtblauwe, felgekleurde ogen observeerden het gebied nieuwsgierig, terwijl zijn pootkussens wenden aan het harde grind onder hem. De kleine takjes die zich naast hem bevonden, zouden kraken als hij een paar stappen opzij zou zetten. Dit was dan ook de reden waarom hij zijn lichaam zorgvuldig had geplaatst buiten alle krakende dingen om, omdat hij anders de vette muis kwijt was. Het was weliswaar wel waar dat er genoeg andere muizen waren, maar hij had tot nu toe nog geen enkele opdracht niet voltooid. Altijd als zijn vijand hem ontschoot, rende hij er net zo lang achteraan totdat hij ze kon vangen. Dat deed hij dan en meteen klein kreetje van angst van de tegenstander, waarschijnlijk werd hij daarom ook Screamclaw genoemd. Hij doodde zijn vijand die angstig voor hem piepte. Een brede grijns sierde Screamclaws gelaat, waarna hij zijn schouders spande voor de aanval. Zijn tong gleed uitdagend langs zijn lippen en hij concentreerde zich volop op de nietsvermoedende muis, die zijn eten zou worden.
Met een sprong liet hij zichzelf neerkomen voor de muis. Hij stak zijn klauw uit, waar zich scherpe nagels aan bevonden. Zijn tanden grepen onmiddellijk naar het tere nekje van de muis. Onmiddellijk pakten zijn poten de zijkanten van het weerloze lijfje vast. Met één beet in de nek zou het gedaan zijn. Schattend keek de jonge kater even naar het muisje, waarna hij het doodbeet. Hij liet het muisje vallen op de grond en begon een kuiltje te graven. ‘Bluestar zal trots zijn,’ mompelde hij zachtjes, terwijl hij met zijn achterpoten het muisje in het kuiltje duwde en het kuiltje daarna weer dicht groef. Hij zou zijn mentor echt niet teleurstellen. Hij zou ooit zelf mentor worden en dan zou hij zich als eerste focussen op de zintuigen van de andere kat. Hij glimlachte even en keek toen om zich heen. Het ochtendlicht begon zich wat meer te verspreiden over de horizon, waaraan hij kon merken dat het langzaam licht werd. Een beetje rusten op een boomstam kon geen kwaad. Bovendien had hij een goede vangst achter de rug. Hij was ’s morgens vroeg begonnen en had nu al twee muizen, waar hij best wel trots op was. Het was dan ook niet echt de tijd van het jaar om geweldig veel prooi te vangen en de koude bleef als een dolk in zijn hart steken. Hij zou zich elke keer moeten oprollen om het ook maar een beetje warm te krijgen, maar dat vond hij niet zo heel erg. Zijn blik gleed naar een boomstam, waar hij soepel op klom en daarna ging liggen. Hij legde zijn kop op zijn voorpootjes en liet zijn oren heen en weer draaien. Hij wilde nu even rusten, maar als hij weer een nieuwe prooi zou zien, zou hij beter zo snel mogelijk zijn klauwen kunnen uitstrekken en het beestje vangen, want veel tijd zou hij niet meer krijgen.

- Iedereen welkom -

De jonge kater opende slaperig zijn ogen. Hij had er gisteren een late avond van gemaakt, maar slapen ging dan ook moeilijk. Hij had de laatste wat slaapproblemen, en het begon nu werkelijk drastisch te worden. Hij gaapte, na een halve nacht eindelijk door te kunnen slapen.. Wel ja, je werd sowieso moe. Hij stond op en begon aan een wasbeurt. Hij stopte niet voordat hij met een tevreden blik naar elk glanzend haartje kon kijken, en liep toen naar buiten. Daar sloeg een ijzige wind hem in het gezicht, en verbaast knipperde hij met z'n ogen. De zon scheen zachtjes, maar de wind die er op dit moment woedde, was alles behalve zacht. Hij schudde zijn vacht los, en liep toen met opgezette haren tegen de wind in naar de prooistapel. Gelukkig waren anderen al voor hem gaan jagen, want er lagen al een paar prooien. Hij bleef even treuzelend staan, niet in staan iets te kiezen voor het moment, toen hij uiteindelijk hetgene wat het dichtsbij nam. Het was een spitsmuis, en hij boog zijn hoofd naar voren om een hap te nemen van het sappige vlees. Met een huivering van genoegen sloot hij zijn ogen even, terwijl hij het warme bos aroma door zich heen voelde vloeien. De winter had alleen maar draderige dingen gebracht, als er al überhaupt iets was. Als een warrior had hij het meeste aan zich laten voorbij gaan, aangezien het een algemene regel was dat moederkatten en kittens eerst moesten eten. Een trotse gloed blonk op in z'n ogen, hij was een warrior. Na al die dagen was het nog steeds moeilijk te beseffen, zeker nu Brightpaw nog geen was geworden. Hij betwijfelde of dat wel degelijk aan haar capaciteiten lag, of dat Darkfire het gewoon niet had toegestaan. Als mentor had je daarop inspraak. Een warm gevoel verspreidde zich achter zijn oren. Hij had z'n hele jeugd bijna gescholden op slechte mentoren, maar ondertussen verwaarloosde hij zijn eigen leerlingen wel erbij. Hij keek het kamp rond, maar kon geen spoortje van Glidingpaw of Foxpaw zien. Wel ja, eerst jagen, en dan ging hij maar eens een leuke dag voor hun uitzetten. Natuurlijk hadden ze er wel een paar achter de rug, maar toch.. Hij voelde zich het niet waard en Moonstripe zuchtte. Hij kon nog zoveel zeggen, uiteindelijk was hij geen haar beter als de anderen.
Hij nam rustig nog een hap van z'n muis, maar bleef toen even stilzitten. Moest je hem nu zien. Niemand kende hem echt, iedereen wist wel een stuk, maar de volledige waarheid had hij nog nooit tegen iemand kwijt gekunt. Waarom toch? Het was zo moeilijk, en hoevaak hij het ook had geprobeerd tegen een van zijn vrienden, het lukte gewoon niet. Hij haatte het. Maar het probleem lag niet aan het niet kunnen uitten van gevoelens, het lag enkel omdat hij nu niet precies wist wat het probleem nu was. Zelfs hij, hij wist het niet, hij kon er niet bij. Hij was niet gelukkig, maar om nu te zeggen wat er was. Hoevaak hij er ook over nadacht, hij kon er niet bij. Hij was te ingewikkelt om nu precies te zeggen wat hem niet lag, en hoe katten het nu ook stom konden vinden, het was nu eenmaal zo. Moonstripe keek nog een keer het kamp rond, en zag hoe een paar katten hem aankeken alsof hij iets had misgedaan. Ze moesten eens weten waar de kater mee liep. Maar nee, dat mocht niet. Hij wist het niet meer. Hij zou zijn leven geven aan Bluestar, of aan een andere Clankat, maar ondertussen brak hij de Warrior Code elke keer als hij aan Snowcrystal dacht. De twee katten in hem konden niet samen, maar toch had hij geen idee wat hij moest doen. En dus deed hij het enigste wat hij kon. Blijven doorgaan tot het einde. Dat had hij al z'n hele leven gedaan, volhouden, niet van anderen aantrekken, volhouden. Waarom zou het nu niet meer gaan?
Hij bleef daar nog even zitten, in zijn eigen gedachten aan het dwalen, toen een vogelroep hem uiteindelijk er terug uit trok. Verbaast zag hij dat het al middag was, en snel sprong hij op, en racete het kamp uit. Hij had er veel te lang blijven zitten, hij was toch ook soms zo'n warhoofd. Doelloos liep hij uiteindelijk over het terretorium. Zijn poten brachten hem uiteindeiljk bij de Hoogsparren, waar hij wat rondliep, en stil bleef zitten. De prooi was nog steeds schaars, maar je merkte al duidelijk verschil met een maan geleden.
Iets trok zijn aandacht, en de grijze kater keek op. Op de tak lag een kater van zijn Clan, Screamclaw als hij zich heel goed kon herinneren. Hij wist niet of de kater hem had gezien, maar hij kon nu moeilijk weg lopen. “Heey Screamclaw,” Zei hij vrolijk. “Ook aan het jagen, huh?” Het was geen vraag, eerder een constatering. Hij liep soepel op de kater af en sprong toen naast hem op de boomstronk. “Als je het niet erg vind?” Vroeg hij beleefd. Misschien had de kater wel helemaal geen zin in gezelschap.

Hoop dat je er iets mee kan (:

Terwijl de zon en de wolken tegen elkaar aan het vechten leken te ze zijn om een ereplaatsje boven in de hemel, snorde Screamclaw zachtjes terwijl hij over zijn poten likte . Hij liet zijn tong zorgvuldig langs zijn klauwen glijden, peuterde daar alle losse modderdeeltjes los en liet deze achteloos op de grond vallen. Zijn blik gleed opzij toen hij een vage kattengeur rook. Waarschijnlijk was er hier een kat geweest die zijn territorium gemarkeerd had. Hij grinnikte om even om zijn eigen gedachten en liet zijn blik toen weer naar voren glijden. Hij had zelf nog genoeg tijd om te gaan jagen, maar iets wilde hem sneller laten jagen als anders. Hij had geen idee wat het was. Misschien was het gewoon die enorme drang die hij niet kon onderdrukken, die hij vroeger ook al had. Ja, zijn mentor had hem goed in de gaten moeten houden. Hij ging het liefst zonder dat de anderen het zagen uit het kamp, waar hij al een paar keer straf voor had gekregen. Toch was hij blij dat hij het gedaan had, anders hij had nu de verschillende plaatsen niet zelf kunnen ontdekken, maar moest hij steeds iemand meenemen omdat hij anders toch alleen maar verdwaalde. Hij glimlachte even als hij terugdacht aan de tijd dat hij een leerling was. God, wat had hij toen toch veel moeten leren! Met vallen en opstaan, zoals de oudsten dat zeiden. Hij wist dat hij bevriend geraakt was met een van de oudsten en dat hij glimlachend naar hun verhalen had geluisterd, maar die hunkering om zelf uit het kamp te gaan, was hem nooit ontgaan. Eigenlijk was hij een best lieve kater, die zorg droeg voor iedereen en zijn Clan voor binnenkomend gevaar wilde behoeden. Hij glimlachte even en likte opnieuw over zijn voorpoten. Zijn oren spitsten zich echter toen hij vaag het geluid hoorde wat waarschijnlijk een andere kat veroorzaakte. In plaats van dat hij rustig bleef liggen, spande hij meteen zijn spieren en trok zijn klauwen in en uit. Tja… Screamclaw was nu eenmaal een avonturier. Het beschermen van zijn eigen Clan zat hem dik in zijn kop gedrukt. Daarbij was hij in zijn snelle beschermingspoging vergeten om eerst diep te inhaleren en de geuren op te pikken voordat hij iets zou doen. Hij wilde zich dan ook bijna schrap zetten, toen hij opeens een stem hoorde die hem bekend voorkwam.
‘Oh, hallo, Moonstripe,’ zei de grijsgekleurde kater ietwat beschaamd. Zijn oren hingen een beetje naar beneden en hij liet zijn alerte houding varen. Hij voelde hoe zijn vacht begon te gloeien, maar volgens hem had Moonstripe het niet eens opgemerkt. Dat maakte hem opgelucht en kalm liet hij zich weer neerzakken. ‘Natuurlijk niet, kom er maar bij,’ mompelde hij, wat hij de kater wel verschuldigd was. Jeetje… Hij moest echt eens leren om eerst de geuren op te pikken en dan pas een conclusie te trekken! Hopelijk was de kater niet al te hard geschrokken. Screamclaw kon zich voorstellen dat Moonstripe zich dood zou schrikken als een cyperse kater, met lichtgroenachtig tot blauwige ogen, opeens op hem af zou springen, dit zijn eigen Clangenoot bleek te zijn en hij zich zorgen zou maken om niets. Om zijn schaamte te verbergen, likte Screamclaw gauw nog even wat restjes modder van zijn poot weg, die er al bijna helemaal af waren. Hij liet zijn blik opzij glijden naar de kater. Hij voelde zich ietwat minder dan de kat. Hij was al een paar manen eerder krijger geworden, zijn vaardigheden zouden vast beter zijn. Hij zou er vast wel aan gedacht hebben om eerst diep te inhaleren voordat hij zelf op actie zou overgaan. Dat was iets wat Screamclaw echt nog moest leren, wat hem zelfs diep in zijn hoofd gestampt moest worden. ‘Heb je al iets kunnen vangen?’ vroeg Screamclaw, om zijn eigen schaamte te verbergen. Hij voelde dat het respect voor de kater alleen maar vergrote als hij hem hier zo zag liggen, ook al deed hij niet bepaald iets. Screamclaw probeerde zijn ‘kijken’ niet te veranderen naar ‘staren’ en richtte snel zijn blik ergens anders op. Zou de jonge kater naast hem weten dat hij nog iets onervaren was? Misschien niet. Misschien vielen zijn kleine dommigheden de kater niet eens op, wat fijn zou zijn. Jeetje.. Hij haatte die onzekerheid zo verschrikkelijk, maar ja, wanneer had je die eigenlijk niet? ‘Het vangen gaat me deze keer niet echt goed af. Er is niet zo veel prooi dan normaal, merk ik op,’ zei hij zachtjes. Moonstripe moest normaal weten dat hij graag de achtervolging bij zijn prooien inzette en hiermee dus per ongeluk ook flink wat prooi wegjoeg. Hij was nou niet bepaald een van de stilste als het op een achtervolging aankwam. Kalm liet de jonge kater zijn blik opzij glijden naar de kat naast hem.

- Ja hoor! Hoop dat jij iets met de mijne kan xx