Frozen

Het was in ieder geval geen muis dat ze tussen haar kaken had gehad. Het was Acornpaw's zijn staart dat ze tussen haar kaken had gehad. En de kater was er duidelijk van geschrokken. Ze liet zich op haar rug vallen toen Acornpaw haar aan viel. Ook al was het Brightpaw's schuld. Haar haren stonden recht overeind. Met haar achterpoten duwde ze Acornpaw bij haar weg. Ze draaide zich om en schudde haar vacht uit. Ze sprong naar achteren om te voorkomen dat Acornpaw meteen weer aan zou vallen. 'Rustig!' Mauwde ze. 'Rustig, rustig, ik ben het maar!' Mauwde ze toen. Toen ze schatte dat hij nu wel afgekoeld was besloot ze rustig te gaan zitten. 'Sorry, ik zag jouw staart voor een muis aan,' miauwde ze met een scheve glimlach. Haar groene ogen waren op de jongere apprentice gericht en ze keek hem schuldbewust aan. Ze haalde haar poot over haar oor en zette haar poot toen weer neer. De klauwen van Acornpaw hadden haar wel geraakt. En ze had ook wat kleine stekende sneetjes op haar borst zitten. Maar die zouden wel helen. Ze wist ook wel zeker dat haar achter poten wat schade hadden gedaan bij Acornpaw. Haar overeind staande haren waren weer gaan liggen. Ze schudde zich nog een keer uit om de schok weg te schudden. Het kwam namelijk nog al verwarrend over wanneer je denkt een muis gevangen te hebben, en het een staart van een mede apprentice blijkt te zijn.

Brightpaw ging langzaam zitten toen ze vond dat het veilig genoeg was. Ze keek Acornpaw aan met een scheve glimlach. "Waar.. Waar was dat goed voor!" Vroeg de jongere apprentice Acornpaw. Brightpaw haalde haar schouders op. 'Het was niet mijn bedoeling jou aan te vallen,' mompelde ze zacht. En dat was waar. Ze wou een muis doden. Niet een staart kapot bijten. En ze wist dat ze nog al hard had gebeten. 'Gaat het een beetje? Ik heb je staart toch niet al te erg verwond.' Haar ogen gleden over de jongere apprentice heen. En ze merkte op dat Acornpaw nog al geschrokken was. Toen ze zie dat ze de staart van de apprentice aan had gezien voor een muis zei hij op een sarcastische toon dat het grappig was.'Nog maal, sorry, het was echt niet mijn bedoelling,' zei ze schuldbewust. Ze stond langzaam op en trippelde naar de apprentice toe. Ze ging weer zitten en keek hem aan met een bezorgde blik. De apprentice was nog niet heel oud. Dat wist ze. 'Gaat het wel?' Vroeg ze een tikkeltje bezorgd. Ze wist dat de apprentice zo'n drie manen jonger was dan haar. En Brightpaw was sowieso al groter door haar ras. Maar ze wist dat ze ook al wat sterker was. Zij had namelijk al een poosje training. En Acornpaw nog niet. Ze hoopte dat de apprentice niet boos was. Ze had geen zin in een ruzie. Die had ze al genoeg met haar mentor Darkfire. Althans, ruzie. Dat was niet echt ruzie. Dat was meer bedreigingen, angst aan maken etc. etc.

Acornpaw was niet echt bepaald aardig tegen Brightpaw. Dat begreep ze wel. Ze had zo juist Acornpaws staart nog al verwond, en hem vervolgens iets te hard van zich af geschopt. Dat was niet haar bedoeling geweest, en ze wou duidelijk haar excuses goed aan bieden. Ze haatte het wanneer katten boos op haar waren. Dus wou ze het goed maken. Zo stak Brightpaw gewoon in elkaar. "Het gaat prima." Miauwde Acornpaw stug. Brightpaw vond dat niet goed genoeg. Dus boos ze nog een keer haar excuses aan. Ze zat eigenlijk onbewust te wachten op iets in de trant van "het is al goed," of "het geeft niks hoor," maar dat kreeg ze niet. En dat maakte haar eigenlijk toch wel prikkelig. Ze vroeg nog een keer of het wel goed ging. En ze kreeg weer het zelfde antwoord. Brightpaw fronste. Acornpaw vond het duidelijk maar niks dat ze dichter bij kwam. Ze deed een stap naar achteren en haar haartjes begonnen langzaam weer om hoog te staan. 'Je hoeft niet zo te doen hoor! Ik wil het alleen maar goed maken, maar het enige wat je doet en snauwen en dom doen! Ja ik heb je staar per ongeluk verwond, per ongeluk, en ik heb mijn excuses aan geboden, maar je blijft boos doen!' Mauwde ze geïrriteerder. Haar puntje van haar staart begon heen en weer te zwiepen terwijl ze het katertje aan bleef kijken met een nijdige blik. Ze mocht hem niet meer. Ze had toch haar excuses aan geboden, waar deed hij moeilijk om?

Brightpaw voelde zich schuldig naar haar uitbarsting. Zo was ze niet. Zij was niet van het ruzieen en anderen pijn doen. Brightpaw was lief, aardig, begrip vol. Brightpaw was gewoon een goedzakje. Lief, en alles behalve gemeen. "IK doe dom? Ik ben geen zogenaamd getrainde apprentice die een kattenstaart voor een muis aanziet!" Zei Acornpaw. Brightpaw keek weg terwijl haar oren begonnen te hangen en haar staart bleef roerloos op de grond liggen. De schrammen die ze had prikten en deden pijn, maar daar gaf ze niet aan toe. 'Sorry,' Fluisterde ze zacht. Als of Acornpaw haar niet gehoord had ging hij veder. "Jij hebt tenminste een mentor! Jij hebt de kans om te leren, te leren vechten, jagen, alles! Ik moet het doen met me nutteloos voelen en me vervelen!" Zei Acornpaw. Brightpaw keek op en fronste. 'Jij bent niet nutteloos! Jij bent ook sterk, die wondjes die je me gegeven had voelde ik echt wel hoor!' Zei ze. 'En wees blij dat je geen mentor had! Mijn mentor kleinneerd me alleen maar. Doet me pijn. En dood andere katten! Hij is een gev...' En toen merkte dat ze weer een soort van Darkfires slechte kant had verraden. Ze kromp in een en keek weg. Angst droop weer van haar lichaam en houding af. 'Dat had ik niet mogen zeggen,' mompelde ze zacht. Dat had ze zeker niet moeten zeggen. Dat was fout van haar.

"Vast... Niemand zal me zien, ik zal nooit opvallen of een warrior gemaakt worden als ik niet de juiste technieken ken. Daarvoor heb je training nodig..." Brightpaw keek het katertje medelevend aan. 'Ik leer alles zelf, als je wil kunnen we samen zelf trainen,' stelde ze voor. Brightpaw was zich zelf weer. De aardige begrip volle Brightpaw. Soms zou je denken dat ze borderline zou hebben of zo. Zo was ze boos. En zo was ze blij. Zo was ze blij, en zo zat ze te janken. Toen vertelde Brightpaw per on geluk over Darkfire. Over dat hij katten vermoorde. En al dat soort dingen. En zoals verwacht ging Acornpaw er op in. "Wie? Darkfire? Heeft hij katten vermoord," vroeg Acornpaw ademloos terwijl hij geschrokken achteruit sprong. Dit keer waren het Brightpaw haar oren die gingen hangen, ze keek naar haar poten en haalde die adem. 'Hij is die persoon die Whiteleaf, een windclan poes heeft vermoord toen ze per on geluk op ons territorium was beland. Geen waarschuwing, nee, direct vermoorden,' mompelde ze. 'Hij heeft me bedreigd. Hij zei, dat als ik het door zou vertellen dat hij me zou vermoorden. En nu heb ik het tegen jou, Moonstripe, mijn moeder en Lionpaw verteld,' miauwde ze angstig terwijl haar ogen alle kanten op schoten. Ze was bang. Banger dan ooit. Nee, ze was altijd bang. Alleen nu extra bang. Extra super bang.

Brightpaw had een boze reactie verwacht. Waarom, om dat dat haar eerste beste reactie was geweest. Maar dat was ook wel haar eigen schuld. Zij had in de staart van de jonge kater gebeten, en zij had de kater ook nog iets te hard van zich af geslagen. Maar al dat was verdwenen. Brightpaw begon de jonge kater met alles wel te begrijpen. "Meen je dat? Meen je dat echt?" Brightpaw begon te glimlachen. 'Zie ik er uit als een leugenaar? Tuurlijk meen ik dat echt!' Miauwde ze wat vrolijker. 'Ik kan je alles leren wat ik zelf al heb geleerd. Net zo lang tot dat je jouw eigen mentor krijgt, en misschien zelfs dan nog om dat het leuk word,' verzekerde ze hem. Of misschien zou ze zelf dan ook warrior worden. Natuurlijk niet, ze was nog lang niet goed genoeg getraind. Maar zelfs kittens konden een ander wat leren. Dus, als ze van iedereen ging leren kwam het van zelf wel goed. Het positieve zweertje kreeg al snel een angstig donker zweertje. Over al dat mentor gebeuren had Brightpaw per ongeluk dat van Darkfire verraden. Al weer. En Brightpaw daar in tegen was de slechtste leugenaar die er was. Brightpaw kreeg bij iedereen een schuld gevoel wanneer ze loog. O, hoe kon ze met zich zelf leven. "Vertel het aan Bluestar! Of Fireheart! Dan wordt hij zeker verbannen!" Zei Acornpaw. Brightpaw hield haar kop laag en haar ogen naar haar poten gericht. 'Dat weet ik. Maar, ik heb geen bewijs, en als hij word verbannen, dan, dan, dan komt hij terug, ik heb al zo veel dingen gezien, en geroken, ik weet zeker dat hij ook aanhangers heeft binnen de clan, en rogues, misschien zelfs Bloodclan, en sowieso Shadowclan,' stotterde ze. "Waarom vertel je het eigenlijk aan mij..?" Vroeg Acornpaw. Brightpaw keek op. 'Om dat ik er per ongeluk over begon, en ik niet liegen kan,' mompelde ze.