One day, everything will end

In stilte opende een jonge poes haar blauwe ogen binnen de warriors Den van het ShadowClankamp. Ze was een jonge warrior en trots op wie ze was. Terwijl ze langzaam opstond en zich uitrekte keek ze om zich heen. De rest scheen nog te slapen, en dat was wel zo prettig. Hoewel ze altijd in was voor gezelschap was ze toch wel een beetje bang dat ze teveel zou praten soms. Langzaam verliet ze de den en nam een muis van de prooistapel als ontbijt zodat ze kon gaan jagen voor haar Clan. Ze was graag bezig voor haar Clan, het gaf haar een goed gevoel Langzaam at ze haar muis op en gaf haar rode pels een snelle wasbeurt. Zodra dat gebeurd was trippelde ze het kamp uit en verdween geruisloos het territoria in. Het was al snel raak en haar blik bleef hangen op een simpele muis die daar maar zat. Ze had de wind mee dus de muis zou haar niet ruiken. Hooguit zou hij haar horen, daarom moest ze dus ook extreem zacht blijven lopen. In stilte voelde ze de grond onder haar poten aan, elk van haar stappen perfect berekenend. Ze was nooit echt een vechter geweest, maar jagen kon ze prima. Op een staartlengte van de muis bleef ze zitten, het verbaasde haar dat ze het diertje tot op zo ver al had kunnen naderen. Met haar achterpoten zette ze zich af en schepte het diertje met haar scherpe klauw van de grond en zette haar tanden in een keer om de nek van het muisje, in een beweging diens nek brekend. Met het diertje in haar bek keek ze om zich heen. Iets was niet helemaal in orde, er was iets of iemand die er niet hoorde. Zonder een woord te zeggen liet ze de muis weer vallen en zette haar vacht op. ''Wie is daar!'' Sprak ze luid en keek om zich heen, zoekend naar datgene was ze liever niet wilde zien.

-Taiyo only
Teardropjes dood xD

Zijn stevige bouw, zijn massieve poten, en zijn emotieloze uitdrukking. Geen enkele kat zou onder zijn klauwen ontsnappen. Hij vond het fijn om anderen pijn te doen, en als het even kon vermoordde hij ze. Zijn hekel voor de vijf clans was duidelijk zichtbaar. Hij drong vaak clangebieden binnen, om daar een van hun clankatten pijn te doen, en zo af en toe zelfs dood achter te laten met een vreselijk bewerkt lichaam en zijn geur duidelijk ruikbaar. Het deerde hem niets dat hij de clans tegen zich opzette, hij was slimmer dan al die clans bijeen. Nu bevond hij zich in het shadowclan territorium. Zijn massieve poten zette hij bij iedere stap stil neer, terwijl zijn gele ogen nog steeds emotieloos naar voren gericht waren. De geur van een andere poes was hem opgevallen. Het zou haar dood worden dat ze zo vroeg op was. Hij sloeg zijn nagels in en uit, en grijnsde breed en vals. ''Wie is daar!'' Hoorde hij een stem luid zeggen, hij grinnikte en hief zijn hoofd en staart hoog omhoog, in een bijna arrogante positie. Hij stapte uit de struiken, en maakte zijn massieve lichaam zichtbaar. Een licht arrogante grijns verscheen op zijn gezicht. "De dood." Antwoordde hij op haar vraag, hij kneedde de grond onder zijn poten fijn, terwijl hij zijn nagels nogmaals uitsloeg. Deze poes was duidelijk geen vechter, meer een jager. En dat kon haar haar leven kosten. Katten moesten eens weten wat beter was, betere jaag-technieken of betere vecht-technieken. Hij zou toch voor het vechten kiezen, je kon altijd nog prooi stelen. Zo moeilijk was dat niet. Clankatten dachten dat ze hun prooi goed verstopten als ze het begroeven, maar meestal was dit niet het geval. De lichtte geur had hij wel vaker opgemerkt, ook al was het heel zwak. Soms wist hij de prooi te vinden. "Ready to die, Clanmormel?" Siste hij, zijn gele ogen glimmend van trots.

Ze wist niet wat ze kon verwachten van de ongenode gast. Maar van een ding was ze zeker, het was geen Clangenoot van haar. En alle indringers moesten verjaagd worden van dit territoria, al was het het laatste wat ze moest doen. Vanuit de bosjes verscheen een massieve grijze kater en Teardrop schrok toch wel even. De arrogantie van de kater joeg echter haar woede weer op en ze spande haar spieren. "De dood." Was het antwoord van de kater, maar de jonge poes hief haar kop. ''Ik ben niet bang voor de dood.'' Zei ze langzaam, en bekeek de kater eens goed. Hij was groot, maar misschien had zijn wel een voordeel in snelheid. "Ready to die, Clanmormel?" Siste de kater haar toe met een trotse glans in zijn ogen. ''Waarom meteen een dreigement? Wie zegt dat ik doodga.'' Haar stem klonk beheerst maar in haar ogen stond een lichte angst. Haar staart zwiepte zacht heen en weer, maar ze bleef op haar plek. Ze wist niet zeker hoe sterk deze kater was, maar ze wist ook niet wat hij nou eigenlijk van plan was. ''Wat doe je hier eigenlijk?'' Vroeg ze toch maar en keek de kater strak aan. Ze sloeg haar klauwen uit en haar oren zakte weg. ''Denk maar niet dat je hier gemakkelijk mee wegkomt!'' Snauwde ze en zakte een stukje door haar poten. Ze mocht niet laten zien dat ze eigenlijk doodsbang was voor deze kater, maar als het moest zou ze alles geven.

-fail =,=''

Hij trok zijn mondhoeken omhoog in een arrogante grijns. "Kom maar op, Lady." Klonk zijn stem uitdagend naar de poes. ''Wat doe je hier eigenlijk?'' Hij haalde geheimzinnig zijn schouders op. "Mijn gewoonlijke werk." Siste hij mysterieus. "Wat ik altijd doe." Hij grijnsde breed en sloeg zijn staart even heen en weer. ''Denk maar niet dat je hier gemakkelijk mee wegkomt!'' Hij sloeg zijn klauwen kort in en uit terwijl de poes sprak. Hij zette een stap naar voren, een stap dichterbij de poes. Zijn klauwen sloeg hij voor de laatste keer in en uit, waarna hij flink uithaalde naar de poes. Het was eigenlijk maar een schijnbeweging, want meteen haalde hij met zijn andere poot de voorpoten van de poes onder haar lijf uit. Waardoor ze op de grond zo vallen. Hij zette zijn massieve poot op haar hoofd en duwde haar kop strak tegen de grond, waarna hij zijn bek naar haar oren bracht. "Doe de groeten aan Starclan, wil je?" Grinnikte hij, waarna hij zijn nagels in haar hoofd duwde om een wond achter te laten. Meteen liet hij haar hoofd los, om haar rug vervolgens te bewerken. Hij zou haar niet makkelijk laten doodgaan, op het gebied van moorden was hij iemand die heel veel pijn wou zien in zijn slachtoffer.

Hoe moest ze dit aanpakken, zonder twijfel was deze kater sterker dan dat zij was. Ze kon niet wegrennen en hulp gaan halen, daar zou deze kater haar de kans vast niet voor geven. Kom maar op, Lady." De uitdaging in de stem van de grijze kater was niet te missen, en ze moest toegeven, ze wilde eigenlijk maar al te graag op zijn uitdaging ingaan. Op haar vraag wat hij hier deed was zijn antwoord eerst bestaan uit het geheimzinnig ophalen van zijn schouders. "Mijn gewoonlijke werk." Siste hij mysterieus. "Wat ik altijd doe." Dat antwoord joeg haar de stuipen op het lijf, ze wist wat hij wilde doen en kon niks doen om het te voorkomen. zodra hij een stap naar voren deed bleef ze echter dapper staan. Als dit haar laatste gevecht zou worden dan zou ze vechten met alles wat ze in zich had. Ze dook half weg voor de poot van de kater die op haar afkwam, maar zag te laat dat het maar een schijnbeweging was. Met een plof kwam de op de grond terecht en voelde de druk van de kater op haar kop. Hij had haar klemgezet, ze kon ook echt geen kant op. "Doe de groeten aan Starclan, wil je?" Grinnikte hij opeens in haar oor en haar oren schoten naar achteren. Ze voelde zijn klauwen in haar kop en ze verstijfde. Zodra hij haar kop los liet tilde ze deze op, zoeken naar een plek om haar tanden in te zetten. De pijn die ze nu op haar rug voelde werkte echter tegen, maar met een korte kreet schoot ze overeind en boorde haar tanden in een van de poten van de kater. Misschien dat ze zo een gaatje kon creëren om zich vrij te krijgen. Ze tilde haar achterpoten iets op en zette haar klauwen nu in de onbeschermde buik van de kater, hopend hem daarmee af te leiden. ''Get off me!'' Siste ze nu met een vreemde toon in haar stem. Was dit wat adrenaline met haar deed, of was het de angst die de overhand nam in haar geest.

Onderwerp: Re: One day, everything will end