Is this my end? [Open voor iedereen]

Met trage stappen liep Jayshade langs de kleine stroom. Zijn ogen waren half gesloten, zijn lichaam deed zeer, zijn vacht zag er slecht en dof uit en hij voelde zich enorm ziek. Hij had geen zin om zijn vacht te wassen, dat was te veel moeite. Even kreeg hij een hoestbui, weer hoestte hij bloed op. Het liefst wilde hij nu naar zijn broer toe lopen en tegen hem aan gaan zitten, dan kon hij bij zijn geliefde broer zijn laatste adem uitblazen. Het was tijd, tijd dat hij zijn leven opgaf, hij had zijn plichten gedaan. Het zou vervelend zijn voor heel de clan, maar hij wilde gewoon weg. Het zou iedereen een schok geven, maar hij zou gelukkig zijn. Hij was te ziek om nog lang op zijn poten te kunnen staan. Hij zag er slecht uit, en dat was een feit. Rustig liep Jayshade door. Af en toe stopte hij om zijn ogen dicht te knijpen. Hij wilde ook weer niet weggaan, hij wilde ook gewoon blijven leven, maar hij was gewoon te ziek. Nog trager liep hij verder. Na een tijd verder gelopen te hebben zakte hij door zijn poten. Hij schreeuwde een kreet van pijn, er schoot een helse pijn door hem heen. Weer liet hij een kreet van pijn horen. Zijn kop viel op zijn poten en hij kneep zijn ogen dicht, pijn vulde zijn lichaam. Waar was Cinderfall? Hij wilde bij hem zijn. Waar waren zijn clangenoten? Opnieuw liet hij een kreet van pijn horen. Hij kneep zijn ogen verder dicht. Iemand moest hem naar het kamp brengen, hij wilde snel naar het kamp. Weer schreeuwde hij. Waar was iedereen?

Open voor iedereen uit RC

Onrustig bewoog een bekende gestalte rond onder de schaduw van een boom. Cinderfall’s gele ogen waren stijf dichtgeknepen, terwijl hij woelend onder een oude eik lag. Zijn flanken bewogen hevig terwijl hij kreten hoorde, die steeds luider werden. Luider en luider. De kreet hield maar aan en hield niet op, tot het te luid werd om aan te horen. Met een kreet sprong hij overeind, terwijl de kersverse herinnering aan dode Icekit door zijn hoofd spookte. Wild om zich heen kijkend zag hij dat hij in slaap was gevallen onder een oude eik, midden in RiverClan territorium. Het duurde even voor hij zich weer bewust was van zijn omgeving. Die droom .. was vreselijk .. Rillend sloot hij zijn ogen even en zuchtte. Het was maar een droom, maar een droom. Maar niets kon hem gerust stellen, hij was te opgefokt om rustig te worden en toen klonk er een kreet. Luid. Duidelijk. Cinderfall voelde zijn maag omdraaien. Dit was geen droom meer, dit was de realiteit .. dus dat betekende .. Die kreet, dat stemgeluid kende hij uit duizenden. ”Jayshade!” Riep hij schor. Uit zijn keel kwam bijna geen geluid terwijl hij zich omhoog duwde en als een wilde door het struikgewas begon te rennen. Prooi van hier tot ThunderClan territorium moest dit wel horen .. “Jayshade!” Schreeuwde hij, met meer volume deze keer. Nog een kreet. Wie viel zijn broer aan!? Deze kreet was onnatuurlijk, een kreet die je alleen slaakte als je .. ”Jaysyhade!” Knalde hij toen hij tussen de struiken uit sprong. Zijn keel werd plots dichtgeknepen toen hij hem zag liggen. Cinderfall voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken en had het gevoel alsof de grond onder hem plotseling was verdwenen. Hij slikte en liep langzaam op zijn broer af. Tranen brandde achter zijn ogen. ’Eerst Icekit .. en nu dit .. mijn broer mag niet sterven .. hij mag niet ..’ ”… Jayshade …?” Bevend duwde hij zijn snuit tegen die van zijn broer aan en duwde er toen fermer tegen aan. Hij gaf hem een tik tegen zijn oor en gromde. Verdorie, Jayshade! Waarom bleef hij ook niet in het kamp? Hij moest weer zo nodig naar buiten. Als Cinderfall nou op hem had gelet dan was hij niet .. toen merkte hij de flanken op van zijn broer die heel langzaam rezen en daalde. Hij leefde nog! ”H..Help! Iemand!” Krijste hij met ogen die vol angst stonden. Aan de grond genageld was zijn hoofd leeg en mistig, hij wist niet wat hij nu moest doen .. als Jayshade ook ging, dan waren dat al vier. Zijn ouders, zijn dochter en zijn broer. Hij slikte en riep nogmaals, met een stem die halverwege brak om hulp. Bevend legde hij zijn neus tegen het oor van Jayshade en murmelde: ”Hou vol, bro. We halen je samen er uit” Beloofde hij. Waar uit, de wereld? Nee. Angstig keek hij om zich heen en voelde de aandrang om terug naar het kamp te rennen, maar dat kon hij niet riskeren. Hij moest bij Jayshade blijven voor als hij wegzakte, niet nog eens zou hij de fout in gaan door weg te lopen ..

Ineens hoorde Jayshade een stem. ”… Jayshade …?” Zei Cinderfall. Hij was er! Toen hij de snuit van zijn broer tegen zijn snuit voelde kromp hij ineen, alles bleef pijn doen. Cinderfall was bang. Jayshade voelde een tik tegen zijn oor. Vlak daarna hoorde hij Cinderfall schreeuwen. ”H..Help! Iemand!” Hij kneep zijn ogen verder dicht en liet weer een kreet van pijn horen. Cinderfall kwam terug naar hem, een trillende snuit kwam tegen zijn oor aan. ”Hou vol, bro. We halen je samen er uit” Zijn broer was duidelijk enorm bang. Jayshade opende moeizaam zijn ogen. "Cinderfall... Je wist..." Zei hij met een zachte schorre stem. Weer kneep hij zijn ogen dicht en kreunde. Hij zuchtte diep en opende zijn ogen weer moeizaam. "Breng... Kamp..." Bracht hij uit. Zo kon hij toch nooit duidelijk maken dat hij naar het kamp wilde? De pijn dreef langzaam weg, kreunend stond hij op. Hij trilde en liep traag vooruit. Bij elke pas zuchtte hij. Hij liep richting het kamp. Het duurde lang voordat hij bij de kleine stroom weg was. Traag liep hij door. Hij wilde zo snel mogelijk naar het kamp, voordat de pijn terug kwam en hij zou sterven. Het liefst zou hij ingeslapen hebben, maar Starclan wilde het nou eenmaal zo. Jayshade wist niet of Cinderfall achter hem aankwam. "Starclan heeft het zo besloten, mijn beste broer." Zei hij wijs. "Zodra de pijn terug is zal ik zo sterk mogelijk vechten, maar er is een grote kans dat ik het ga verliezen." Hij zuchtte even. "Dit zat eraan te komen, en dat wist jij ook wel." Hij bleef in de richting van het kamp kijken, en traag liep hij verder. Verder en verder, verder en verder, steeds trager, en steeds trilde zijn poten meer. Na een lange tijd gelopen te hebben stond hij dan eindelijk voor de kampingang. Hij ademde diep en liep het kamp binnen. De pijn was niet teruggekeerd, dus er was nog een grote kans dat hij nog een paar manen zou leven. De geur van zijn clangenoten stroomde zijn neus binnen. Hij keek naar de elders den. Traag stapte hij op de den af. Toen hij ongeveer in het midden van de den stond schoot de pijn zijn lichaam weer in. Hij schreeuwde een kreet van pijn en zakte weer op zijn poten. Hoe kon de pijn zo snel al weer terug zijn? Zijn clangenoten zouden zijn kreet vast ook wel gehoord moeten hebben, iedereen zou wel ineens in shock zijn...

Topic uit, ik open een nieuwe...