In case God doesn't show

Met zijn lange pluizige staart strak in de lucht, en zijn soepele passen wandelde de karamel-witte kater rustig uit het Thunderclan kamp. met zijn kristalblauw getinte ogen strak op het pad voor hem gericht, drong hij steeds dieper het territorium in. Het was nog vroeg, en de dageraad kwam pas tevoorschijn. De meeste krijgers sliepen nog in het muffe hol. Meestal was het daar muf tijdens nieuwblad. Maar als de vrienden om je heen maakt het wel gezelliger om te slapen. Als je leider bent integendeel, dan sliep je alleen. Soms leek het wel of je je dan helemaal aflsoot van de rest. Maar dat was natuurlijk niet zo. Waar zouden ik nu eens naar te gaan? De rivier leek hem nu wel een leuk plekje. De zon zien opkomen, terwijl je al het prooi tussen de struiken hoort wroemelen. ja, z'n besluit stond vast, hij ging maar eens z'n ochtend door brengen bij de grens van de Riverclan en de Thunderclan. Met een vrolijke energie droegen zijn redelijk gespierde poten hem verder. De geuren van verschillende bloesems kropen sloom zijn neus binnen en creërde de gewoontelijke nieuwblad geur. Nog steeds richtte Softcream zijn ogen op het pad, maar algauw pikte iets anders zijn volle aandacht. Hij dook ineen bij het zien van een houtduif die zonet geland was. Al de bewegingen van de kater waren nu afgescherpt, en totaal gefocust op de bewegingen van de prooi zelf. Sluw sloop 'ie naar voor en drukte zichzelf steeds dichter tegen de grond. Toen hij zo'n vijf staartlengtes van de duif vandaan stond, zag hij z'n kans en waagde de sprong. Met gestrekte klauwen, en uitgeworpen poten vloog de kater door de lucht, en belande vlak voor het diertje. Met een soepele beweging schepte Softcream de prooi op, en beet het direct dood zodat het niet meer kon ontvluchten, of aan z' pijn lijden. Zo iemand was Softcream. Als je een diertje direct van z'n leed kan verlossen, dan doet 'ie het ook. Trots raapte hij het op en nam het strak beet tussen zijn kaken, en liep zo verder. Straks zal hij het wel terug brengen naar het kamp. En nu even op de grond leggen en er zand over doen leek hem niet zo'n goed idee. Toen de rivier al in zicht was, legde hij de houtduif even op de grond en nam de geur eens in hem op. Geen Riverclanners in de buurt, daar was hij zeker van. Maar iets anders wel. Nog een clan genoot zat daar. Mapleleaf. De zwart-wit gevlekte poes bevond zich ook bij de rivier. Dit kwam eens goed uit. Ze zouden samen even de grens kunnen checken, en omdat dat dan een soort van patrouille was konden ze de duif die hij net had gevangen op eten. Vrolijk raapte hij Softcream het prooi dier weer op, en draafde naar de poes toe. 'Hoi Mapleleaf.'Begroette de kater haar. 'Zin om even de grens patrouille te doen?'Vroeg hij er beleefd achter na terwijl hij d'r vriendelijk aan keek.

"Hey Softcream" Ze glimlachte zachtjes en keek hem verwachtingsvol aan. "Sure" Miauwde ze en ze kwam overeind. Goed. Hij likte twee keer over zijn borstkas, en pakte de duif weer op. 'Ik heb dit alvast voor als we honger kregen.'Miauwde hij op een geamuseerde toon. Terwijl Softcream voorop liep genoot hij van de wind die zacht tegen zijn snorharen blies en ze liet trillen. Maar de stilte die was gevallen was nou ook niet echt wat je zegt, leuk.. Hij keek een keertje achterom en merkte op dat Mapleleaf het hier ook moeilijk mee had. Snel piekerde hij achter een gespreks onderwerp, en verzon het gewoon ter plekke. 'Denk jij dat je een apprentice zult krijgen?'Begon hij rustig om d'r op haar gemak te laten voelen. Dit vond hij eigenlijk wel een goed onderwerp. je maakte het de een niet lasitg om geheimen te vertellen, of de kans op te lopen dat je over iets moest liegen omdat je niet wilde dat de andere dat weet. Hij vertraagde zijn vaart iets en liet nu gelijk naast de poes. Hij volgde haar blik en bestudeerde ook het territorium van de Riverclan. Die zullen het wel druk genoeg hebben. Daar moeten ze dus geen rekening mee houden, voorlopig toch. Hij gaf haar genoeg ruimte, en wiebelde even zenuwachtig met z'n oren. Misschien wou ze helemaal niet op patrouille met 'em. En was dit simpelweg een uitvlucht. Nee, dat kon niet. Bij het verstand dat Softcream had wist hij dat Ze niet zo was. Of er moest iets anders gaande zijn...Hij zwiepte rustiger met zijn lange staart heen en weer, en wachtte geduldig op het antwoord van de poes, en hoopte zo lichtjes dat er niet weer een stilte viel over hun beide..

“Hm, ik weet het niet .. wie weet” Ze leek niet echt te zeggen wat er op haar hart lag. Het leek eerder op weer een uitvlucht. Het volgende klonk ook niet echt...Tja wat je zegt, denderend. “Ik zie niemand” Miauwde ze uiteindelijk. 'Ik ook niet, ze zullen het wel druk hebben. Ik heb gehoord dat er iemand van hun de Starclan is gejoint, en dat hun leader een leven heeft verloren.'Beaamde hij zacht. Nog een moment bleven ze doorlopen zonder dat iemand van beide kanten iets zei. Zelf was hij ook wat bang om de stilte nu te verbreken, maar toch deed ie het. 'Ehm..Heb je al honger? Als ik eerlijk moet zijn ik wel.'Lachte hij kort naar haar. Zijn felle blauwe ogen leken gemaakt te zijn uit duizend stukjes kleine maansteen die vervolgens aan elkaar geplakt waren. Ook straalde ze een vriendelijke kracht uit, zoals altijd. Hij vond d'r wel leuk. Je moet niet altijd iemand hebben die er op los praat. Stilte en rust is ook leuk. Een idee boorde zijn hoofd in. 'Hey wat vind je ervan om samen in de avond nog even ons voedsel te gaan vangen?'Floepte hij eruit. Verwachtingsvol keek hij de poes aan en likte even over zijn lippen. Waarschijnlijk vond ze niet leuk dat 'ie er zo aantuurde, dus liet Softcream z'n blik weer naar de Riverclan glijden..

[sorry beschamend kort D;]