FUUUU! [Buttercup]

Buttercup opende lichtjes haar ogen, en keek rond zich heen. Een lichte streep licht kwam in de den binnengevallen, en ze knipperde met haar ogen tegen het nog felle schijnsel dat plots in haar ogen scheen. Met een gaap stond ze op, en begon meteen haar vacht grondig te wassen. De poes deed het elke ochtend, meer een routine dan een echte schoonheidsbezigheid. Natuurlijk moest ze er verzorgt uitzien, hoewel het haar niet echt kon schelen of ze nu perfect of niet was. Na haar wasbeurt, liep ze naar buiten, frisse neus halen. Voor vandaag stond er nogal veel op het schema; jagen. Gisteren; jagen. Morgen; jagen. De dag erna; jagen. Buttercup zuchtte, soms had ze het gevoel dat ze nogal veel in een cyclus getrokken werd, enkel en alleen om elke dag haar taken te doen, en dan terug in slaap te vallen. Eten, jagen, slapen, eten.. Ze draaide ermee rondjes in haar hoofd, ze voelde zich opgesloten in haar doen en laten. Het voelde niet fijn, ze had altijd al veel belang aan haar vrijheid gericht, en om nu dan in zo'n ding rondgesleurd geworden, het zorgde voor een constante mist in haar hoofd.
Ze schudde haar kopje lichtjes, en sprong wat op en neer om warm te worden. Verscheidene katten keken haar geamuseerd aan, en ze snorde vrolijk terug. Altijd aardig tegen iedereen, zo kenden ze haar wel. Maar terug over het rondlopen van rondjes, misschien kon ze er wel eens met Inkmask over praten. De juist benoemde Deputy had het redelijk druk, dus ze hoopte dat hij wat tijd kon vrijmaken voor haar. Waarschijnlijk niet, maar ze kon altijd proberen, noh?
Snel trippelde Buttercup het kamp uit, op zoek naar Inkmask's geur. Ze snoof een oud spoor op, en besloot dat maar te volgen. Waarschijnlijk was hij gaan jagen, dus de kans dat ze hem nog tegenkwam was klein, of hij moest nu ergens blijven staan. Ze hoorde een geluid, en bleef even stilstaan. Haar hoofd bewoog een paar keer van links naar recht, om zoek naar de bron van het geluid. Als ze niet zo serieus was, had het er vast grappig uitgezien. Toen zag ze hem. Even nog bleef ze staan, en toen sprintte ze snel naar hun Deputy toe.
“Inkmask?” Vroeg ze met grote ogen. “Wacht, zit je vast?” Ze bleef met open mond staan, toen ze besefte dat dat niet echt hielp. “Ik probeer je eruit te trekken, niet schrikken goed? En voor het geval je me niet herinnerd, ik ben Buttercup.” Zei ze er met een vriendelijk stem en een glimlach erachter.

Blijft grappig x'D

Ze keek met een verbaaste blik naar Inkmask, ze mocht hem wel willen helpen, maar hoe kwam hij hier eigenlijk terecht? Het sloeg nergens op, een Deputy die vast zat in een hol van een of andere prooi. Aan de grootte gokte ze op iets als konijn, hopelijk zat ze er niet al te ver naast. Maar ja, je wist maar nooit, haar speurinstincten waren niet het beste van de Clan, ze was eerder vriendelijk dan zo'n goede jager. Vechten ging beter, daarin kon ze tenminste haar felle emoties uiten, die de brave poes in het dagelijks leven niet kwijt kon. Katten keken vaak op naar haar rustige persoonlijkheid, hoewel ze bij vrienden ook best hyper kon worden, maar het was niet altijd even leuk. Je kon je nooit goed uiten, aangezien je altijd serieus moest blijven, dat is ook niet zo leuk als het lijkt. Maar terug naar Inkmask, ze moest bedenken hoe ze hem er het best uitkreeg, want zoals het er nu voor stond klonk het niet echt goed.
Zijn stem deed haar wakker schrikken uit haar gedachten, en ze voelde zich even scherp aangesproken. De pas aangeduide Deputy probeerde het nog goed te maken door er wat humor tussen te gooien, maar ze had zijn ondertoon evengoed gehoord. Ook leuk om te horen. Niet dus. Zijn stem gesmoord, en plots wist ze niet of hij daar met ademtekort zat. Opgejaagd nam ze zijn achterpoten in haar bek, en begon langzaam te sjorren. Toen dat geen resultaat opleverde zuchtte ze maar, en opende haar klauwen uit haar zachte pootjes. Ze begon rond de kat te graven, hij had maar pech met zijn mooie vacht, hij kon die later wassen, nu was het enigste wat er toe deed hem eruit krijgen. “Almost..” Mompelde ze even tegen zichzelf, waarna ze een hele vastgeklompte aardkluit uit het hol kreeg. De aarde rolde naar beneden in kleine korreltjes, en ze zuchtte opgelucht toen ze zag dat Inkmask er nu uit kon komen. Ze voelde hoe de warmte die het werk met zich meegebracht had langzaam verdwijnen, en was blij met een frisse bries die over het ruige landschap waaide. “Alles oke?” Vroeg ze toen nog even bezorgt, hoe dom de vraag ook kon zijn. “Hoe kwam je eigenlijk in het..” Ze wees naar het oude hol, wat je het nauwelijks nog kon noemen door alle instortingen. “Hol.” Eindigde ze toen maar.

De aarde brokkelde weg, en eindelijk kon ze de deputy uit zijn benauwde positie halen. Gelukkig, want ze merkte dat de lucht ijl was in zo'n hol. Was zij er niet geweest, had hij vast een groot probleem gehad. Ze slikte, toen ze bedacht dat hij dan waarschijnlijk ook zich al bij StarClan had moeten voegen. Wat een verspilling, want hij zat vol ambitie, en ze had altijd al met respect naar de kater gekeken, hoewel ze niet altijd voor haar mening durfde uitkomen in publiek. Buttercup was eerder een stille poes, en ze wou niet dat iemand haar hard zou opmerken. Dat ze in de aandacht zou staan, het gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Reden des te meer om bewondering te hebben voor een birmaan kater. Ze zuchtte, en keek naar de kat. Ze draaide haar rug om terug weg te lopen, maar zijn woorden haalden haar over om om te kijken. “Het is graag gedaan Inkmask. Ik kon je moeilijk laten zitten, toch?” Miauwde ze even zachtjes terug.
“Konijnen, rare beesten ook.” Gaf ze als antwoord. Het bleef even stil, en toen begon ze lichtjes te grijnzen. Niet om Inkmask of om zichzelf, maar door haar woorden. Wat had ze daarjuist gezegt? Ze had er geen idee van, maar het klonk zo .. Raar en belachelijk te tegelijk. Ze lachte verder, “Dat heb ik niet echt gezegt..” Kreeg ze tussen haar lach door. Hoe langer ze er over nadacht, hoe raarder het was, en hoe moeilijker het was om serieus te blijven. Uiteindelijk vermande ze zichzelf, hoewel ze de glimlach niet van haar gezicht kon bannen. “Ah, welja, het kan iedere kat overkomen,” Praatte ze hem half goed.
Haar oren trokken naar achter bij zijn mededeling. “Wat?” Vroeg ze met knipperende ogen. “Inkmask, het feit dat je in paniek geraakt als je bijna dood gaat door verstikkingsdood, heeft niets te maken met je ambitie, talent, moed of bekwaamheid, oke?” Ze schudde haar hoofd, waar haalde hij het vandaan. Het sloeg werkelijk nergens op. Nergens dan ook.

Ook laat, sorry ):

De deputy leek zich niet echt blij te voelen bij zijn opmerking, maar ze liet het achter zich liggen. Ze begreep niet dat hij er zo'n probleem van maakte, ze was er over, het was niks. Ze begreep het wel. Je moest je nooit iets aantrekken van wat iedereen altijd zei. Dan kreeg je nogal snel problemen, aangezien niet iedereen zo lief was tegen je. Blijkbaar had Inkmask dat nog niet door, dat niet iedereen zo was als hij. Naja, hij zou het snel genoeg leren, je kon niet onschuldig blijven in deze wereld. Vaak wel, maar je werd ook zo vaak er uit gerukt. Zonder dat je er iets aan kon doen, zo was het nu eenmaal. Je kon het accepteren, of niet. Butter had het geaccepteerd, aangezien ze geen andere keuze had. Ze moest wel. Anders werd ze gek hier. De poes zuchtte en keek naar de deputy, hij had niks van dit alles opgevangen in haar gedachten, en daar was ze ergens wel redelijk blij om. Het ging niemand wat aan, maar dan ook echt niemand.
Hij moest uiteindelijk lachen, en ze grijnste nog wat na. Ze had soms wel zo'n moment, dat er een opmerking uitkwam, die plots grappig klonk in de context. “Dat zei ik niet.” Mauwde ze schijn verontwaardigt. “Gaan we tegenspreken?” Ze moest weer lachen, ze meende het niet echt. Maar ze mocht soms ook wel eens acteren? “Heldin? Waar? Mag ik haar ontmoeten?” Lachte ze. “Guess so.” Ze keek met een glimlach naar Inkmask, hij was wel aardig, in ieder geval aardiger dan ze hem had kunnen voorstellen.