Beyond my wildest dreams | Darkvoice

Ondanks alle drukte om haar heen voelde de jonge poes zich alleen, hopeloos verlaten en geheel verdwaald. Ja, ze kende de geuren vaagjes, sommigen kwamen half bekend voor, maar niemand leek haar te zien staan; alsof ze daar helemaal niet stond ten midden van de drukte. Een hoge en schelle miauw klonk, een roep naar haar beide ouders, in de hoop dat deze zouden reageren. Joykit was de enige overlevende kitten uit het nest dat haar ouders samen hadden voortgebracht, maar het was enkele dagen geleden sinds dat haar ouders in de Nursery waren geweest. En dit was het gevolg geweest, dat de vijf weken oude kitten totaal verbaast en overdondert tussen de grote enge katten zat, zonder een spoor van haar ouders te vinden. Nog eens klonk haar klagende gemiauw, maar opnieuw geen reactie.

Haar ogen flitsten van links naar rechts, op zoek naar een bekend gezicht, of staartpunt. Alles alles wat haar aan haar ouders deed denken. Maar hoewel ze af en toe iets zag waarvan ze dacht dat het haar vader of moeder kon zijn, werd ze telkens teleur gesteld. Haar kraaloogjes stonden droevig en waren al vochtig, maar de paniek die ze ervoer zorgde er tot nu toe voor dat ze niet in tranen uitbarstte. Er gebeurde sowieso teveel om haar heen om ergens te gaan zitten jammeren, haar aandacht vloog van hot naar her, op zoek naar die bekende gezichten..

Zoals haar ouders al heel snel hadden gemerkt was Joykit een gevoelig poesje, op de kleinste verandering kon ze heel hevig reageren en dat had ze ook altijd al gedaan. Het zou haar ouders ook niet verbaast hebben haar zo over de rooie alleen buiten te zien, wanhopig op zoek en zich vastklampend aan hetgeen dat ze gekend had. Maar tegelijker tijd was er niemand die haar kon bevelen naar binnen te komen, ze zou er simpelweg geen gehoor aan geven. De koppigheid en standvastigheid had ze van haar moeder meegekregen, ze zou simpelweg niet opgeven tot ze er uitgeput bij neer zou vallen. En die grens kwam op dit moment akelig in de buurt.

&Darkvoice

Met een hangende kop liep de zwarte poes door het kamp, het was druk en het leek niemand te interreseren dat ze verdrietig was. Ze keek even omhoog, daar was Silverleaf. Even kneep ze haar ogen dicht, ze zei tegen zichzelf dat ze moest stoppen met jammeren, Silverleaf was dood, punt. Ze hief haar kop en zag meteen twee ogen naar haar staren, ze schrok zichzelf kapot en liep mopperend op het mormel af. Het leek haar te interreseren, maar waarom? Ze had een gruwelijke hekel aan apprentices en aan kittens, die dromden altijd zo onhandig om je heen, zoekend naar een mentor. Darkvoice liet haar kop zakken tot het op de hoogte was als het hoofdje van de kitten, moest zij niet in de nursery zitten? Darkvoice keek het kleine dingetje verbaasd aan, haar ambere ogen glinsterden en haar zwarte staart zwiepte heen en weer. De wind streelde haar glanzend zwarte pels en deed het oplichten. Ze zou deze kitten terug naar de nursery moeten brengen, maar daar had ze nu totaal geen zin in. Ze pakte het kleine beestje op en rende het kamp door, ze liep de ingang uit en zette het beestje op de grond, ze bleef er maar naar kijken.

Kort en flut D:

Joykit

Thunderclan

De jonge kitten keek haar moeder met grote ogen na terwijl deze de Nursery verliet. Na een korte blik achterom, gericht op haar enig overlevende kind, verdween ze aan de zijde van Joykit’s vader. Net zoals altijd kroop de kitten klagend naar voren, maar voor ze daadwerkelijk buiten was werd ze door een andere moeder terug het hol in getrokken. En net zoals anders had ze zich mokkend over gegeven en was in een hoekje gaan zitten, broedend op een plannetje om naar buiten te komen. Plannetjes teveel, maar de kans om naar buiten te glippen des te minder. Altijd voelde ze meer dan één paar ogen op haar ruggetje gericht.

Toch was het Joy gelukt naar buiten te breken, snel terwijl de aanwezigen werden afgeleid door de komst van nieuwe kittens die klagelijk lieten horen dat er met hun stembanden niets mis was. Op dit moment werden haar gedachten echter overspoeld door de nieuwe indrukken. Nooit eerder had ze de clan op deze manier meegemaakt, nooit eerder was iedereen om haar heen bezig geweest met alles behalve haar; het was de eerste keer dat ze alleen naar buiten was geraakt. Haar blauwe ogen richtte zich kort op een donkere poes, maar omdat dit niet het gezicht was dat ze zocht gleden de ogen van de jonge Snowshoe al snel weer verder. Klagelijk en wanhopig roepend om haar moeder miauwde ze nog maals, voordat ze vanuit het niets in haar kraag gegrepen werd. In een reflex sloegen haar korte pootjes door de lucht, natuurlijk zonder iets of iemand te raken, en zette ze opnieuw een klagelijk gemiauw in. Dit was niet haar moeder, noch een andere moeder die ze kende. Wie in hemelsnaam nam nu de tijd om een afgedwaalde kitten op te pakken en terug te brengen naar waar ze hoorden? En dat terwijl ze dat helemaal niet zag zitten. En met luid protest liet Joykit dat blijken ook.

Als ze dan uiteindelijk voor het hol wordt neergezet draait ze zich al blazend om waarbij ze haar felle blauwe ogen op die van de nog onbekende zwarte poes richtte. Toch verdween alle vijandigheid al snel als de ander maar naar haar blijft kijken. Wat rond scharrelend voor de ingang van het hol – nog steeds niet naar binnen willend en onopgemerkt door de poezen binnen – ging ze uiteindelijk zitten, waarbij het topje van haar staart wat van links naar rechts bewoog, en keek opnieuw naar de poes. Dit maal was er nieuwsgierigheid te lezen, maar ook de eenzaamheid en het gemis van haar ouders was duidelijk leesbaar voor ieder die het wou zien.

Beyond my wildest dreams.

De kitten keek haar woest aan. Waarom? Kittens waren toch vaak blij als ze het kamp uit waren? Darkvoice keek het kleine wezentje aan en ging zitten. Zwijgend bleef ze naar het pluizebolletje kijken. Er kwam een naam in haar op, maar deze kit was van iemand anders, een queen. Het boeide haar eigenlijk niks, wie haar spullen liet slingeren en iemand anders vind het, dan mag zij het houden. "Joykit." Zei ze. Ze keek omhoog en dacht eraan dat Silverleaf toekeek. Misschien was deze kitten een zending van Starclan, wat het ook was, het was gelukt, deze kitten was iets voor haar. Rustig ging ze liggen terwijl ze het beestje aan bleef kijken. Deze kitten leek wel op haar qua karakter, ze kende dit diertje pas net, maar voor haar was het al voor een paar jaar.

Inspiloos, kort, laat en flut D: Sawry for that

Onderwerp: Re: Beyond my wildest dreams | Darkvoice